Femme Fugazi

Femme Fugazi kort na Popronde alweer in Den Bosch

Harde, gruizige overstuurde gitaarmuziek met veel passie en energie

Femme Fugazi vrijdag 8 december in Willem Twee Poppodium. Het voelt voor mij bijna als een herkansing, dat deze band nu alweer te zien is in Den Bosch.

Femme Fugazi

Femme Fugazi
Femme Fugazi – ©Brigitte Mulders Fotografie

Nog niet zo lang geleden namelijk, tijdens de Popronde op vrijdag 6 oktober, speelde de band nog bij De Bossche Brouwers. Die locatie bleek toen eigenlijk te klein, want het was zo druk, dat het deze redacteur van dienst niet lukte om in de buurt van het podium te komen.

Ik heb er toen dus niet veel van gezien, maar de energie die ik voelde en de muziek die ik hoorde sprak me enorm aan en was dus blij verrast dat Femme Fugazi zo’n twee maanden later op vrijdag 8 december het voorprogramma mag verzorgen voor Queen’s Pleasure bij Willem Twee Poppodium. Je zou bijna kunnen spreken van een double bill.

Femme Fugazi
Ant Song – ©Brigitte Mulders Fotografie

De zaal is verre van uitverkocht, dus zal iedereen sowieso goed zicht kunnen hebben op de band. Al had ik gezien de populariteit van de band tijdens Popronde wel meer publiek verwacht, het voorste vak blijft gedurende de show vrij leeg. Maar dat mag de pret niet drukken, want de band gaat meteen lekker stevig van start met Ant Song.

Ik weet niet of het toeval is, maar zou Femme Fugazi de vrouwelijke tegenhanger willen zijn van het Amerikaanse Fugazi? Er zijn namelijk wel degelijk raakvlakken met die band. Harde, gruizige overstuurde gitaarmuziek met veel passie en energie gespeeld. Punkrock met in dit geval een lekker schreeuwende zangeres.

Willem Twee poppodium
lekker schreeuwende zangeres – ©Brigitte Mulders Fotografie

fugazi
Het woord fugazi zelf betekent zoiets als onherstelbaar beschadigd. Ik ben benieuwd of dat ook nog een betekenis heeft voor de band. Het zou kunnen gelden voor je oren als je te dicht bij de speakers staat, want ze maken een lekker potje kabaal. Maar het is niet allemaal even hard, er zitten ook rustige passages bij met praatzang, of spoken word zou je kunnen zeggen, zoals in het nummer Paula bijvoorbeeld en die manier van zingen deed me een beetje denken aan Anne Clark.

punkrock
beweeglijke gitarist – ©Brigitte Mulders Fotografie

De band speelt lekker strak met een solide basgitarist, een hard meppende drummer en beweeglijke gitarist, die soms op bijzondere wijze zijn gitaar bespeelt, waarbij hij zijn instrument lijkt te knuffelen en de snaren op de kop van de gitaar aanslaat, waardoor er hele hoge tonen klinken, zoals bij het nummer What The Fuck.

Er zijn blijkbaar enkele bekenden van zangeres Chris in de zaal. Ze speelt een nummer speciaal voor haar nichtje (Paula?) die vanavond aanwezig is en bij het nummer Punk Band zegt ze: “Dit liedje is voor ons mam!”, waarin ze zingt: “Mom I’m in a punk band now!”

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er staan slechts twee nummers op Spotify, waaronder eerdergenoemde Paula en aan het einde van de set horen we nog het energieke Suffocate in Silence met soort van Balkan Beats ritme in de break om daarna weer vol gas te geven.

Het mag dan niet zo heel druk zijn vanavond, maar de aanwezigen laten zich goed horen en joelen na ieder nummer. Ik ben blij dat ik toevallig deze tweede kans heb gekregen om Femme Fugazi alsnog te zien, want het was genieten vanavond.


Fotografie: Brigitte Mulders Fotografie

Femme Fugazi: Paula (single)

No Fun At All

Punkrock Zweedse No Fun At All en Brabantse Harsh Realms

Tweeluik-recensie van redacteuren Paul Claassen en Mourad Majaiti

‘Het is druk in de Willem Twee voor een dinsdagavond. En dat mag ook wel. Niemand minder dan Zweedse Punkrock legende No Fun At All staat op het affiche. De laatste keer dat ze op dit podium stonden was 27 jaar eerder. Nota bene met Millen Colin in het voorprogramma. KLANKGAT redacteur Mourad Majaiti was er destijds al bij en noemde het één van de beste punkrock avonden van dat jaar. Dat belooft dus een nostalgische avond te worden met het Brabantse Harsh Realms die ook een terugkeer hebben gemaakt.

No Fun At All
No Fun At All – ©Brigitte Mulders

Één van de afspraken bij KLANKGAT is, maak zelf zoveel mogelijk foto’s bij een concert. Tenzij er een fotograaf rond loopt. Dan tik je die op de schouder en vraag je vriendelijk of KLANKGAT haar of zijn foto’s mag plaatsen bij de recensie. En zo kwam het dus, bij stom toeval beide aanwezige redacteuren Paul Claassen en Mourad Majaiti de fotografe van dienst, Brigitte Mulders aanspraken.

Harsh Realms
Harsh Realms
Harsh Realms – ©Brigitte Mulders

Gezien er dus twee wilden recenseren, hebben we nu een speciale tweeluik-recensie, te beginnen met Paul die Harsh Realms zag open met lekkere punkrock.

De opener deze dinsdagavond is Harsh Realms. Een punkrock kwartet uit Roosendaal. Met sinds 1 april hun tweede plaat op zak, Cult, staan ze tot hun verbazing te openen voor een band, waar ze zelf als broekies al naar luisterden. Dit soort anekdotes tekent de uitstraling van de band. Spijkerbroek, t-shirt, gympen. De buurjongens die van harde muziek houden. Dat sympathieke heeft hun muziek ook. Het is niet bruut snel of snoeihard.

Harsh Realms
skatepunk-koortjes – ©Brigitte Mulders

Ik zou het eerder ouwe- jongens- krentenbrood- punkrock noemen. Het klinkt aangenaam bekend; weinig verrassingen, maar wel erg lekker. De zanger-gitarist heeft een goede, volle brulstem, die goed aangevuld wordt door de skatepunk-koortjes van de rest van de band. Samen vormen ze fraaie melodieuze zanglijnen.

Hun enthousiasme, gekoppeld aan flink wat vlieguren als support voor The Offspring, en optredens met onder andere Teenage Bottlerocket, en Brabantse no-nonsense instelling, draait de grote zaal van de Willem Twee alvast lekker warm. Vreemd dat er geen tour geknoopt kan worden aan hun plaatrelease.

Mourad, wat vind jij van No Fun At All vanavond?

No Fun At All

Om Paul’s vraag meteen te beantwoorden. Ik vond het héél vet.

No Fun At All
Out Of Bounds – ©Brigitte Mulders

Als ik aankom ben ik net op tijd om Harsh Realms de laatste noten te horen spelen van hun set. Maar eenmaal binnen overvalt mij gelijk weer het gevoel van thuiskomen. In 1996 was ik hier ook en in de zaal zie ik toch al gauw een man of twaalf van wie ik weet of verdenk dat ze er destijds ook bij waren.

En destijds was het geweldig. No Fun At All bracht net hun doorbraak album Out Of Bounds uit dat ze op de kaart zou zetten als de razendsnelle en melodieuze punkbeesten die het waren. Of ze het nog zijn, dat zal nu moeten blijken, maar ik verwacht het niet. De hoop is er natuurlijk, maar we zijn ook inmiddels 27 jaar, vijf platen en 60% bandwisseling verder. Dus echt vergelijken zal niet gaan.

punkbeesten
punkbeesten – ©Brigitte Mulders

Dat hoeft ook helemaal niet, want vanaf openingsnummer Tear Me Down van de nieuwe plaat die gevolgd wordt door oudjes Believers en Perfection weten de bezoekers gelijk dat het menens is. No Fun At All speelt een zeer diverse set die uiteindelijk zal bestaan uit 23 nummers waarvan slechts vijf op de nieuwe plaat staan. Wetende dat het gros van de bezoekers vooral voor het oudere werk komt, is het een slimme zet.

Het hele repertoire komt zo voorbij waardoor het voor elke No Fun At All-fan wat te bieden heeft. Zowel het harde werk, met favorieten als Beat ‘em Down, Suicide Machine en In a Moment, hebben na al die jaren niks aan hun kracht en meedogenloze snelheid ingeboet. Maar ook wanneer deze skate punk veteranen het temp vertragen met nummers als Mine My Mind, I Have Seen en Spirit hoor je nog de ragfijne melodieuze aspecten die hun liveoptredens en platen zo geweldig maakte.

Zweden
sympathieke Zweden – ©Brigitte Mulders

Wanneer  No Fun At All dan hun toegift van vijf nummers afsluiten met publieksfavorieten Out of Bounds (titeltrack) en Master Celebrator kunnen de aanwezigen hun geluk niet op en zijn ze getuige van het lovenswaardige wat de sympathieke Zweden hier vanavond bereiken. Om na 30 jaar nog steeds van betekenis te zijn en met zo een plezier en energie een fantastische live set neer te zetten is wel een prestatie an sich. Wie weet komen ze gauw nog eens langs.


Fotografie: Brigitte Mulders


Duketown Rebel Festival

This is the end…6(66) Duketown Rebel Festival final edition

Afwisselend feestje met stonerrock, punkrock, space-rock, deathmetal, metalcore, hardcore

Duketown Rebel Festival final edition met Alternator, Depths of Kronos, The Dead CVLT, Temple Fang en The Smelly Cats & Friends (special show) in de Grote Zaal van Willem Twee poppodium is zacht uitgedrukt een afwisselend feestje. Helaas de laatste Duketown Rebel Festival. Maar misschien gaat dit op een andere manier wel een vervolg krijgen.

Duketown Rebel Festival final edition
Alternator

Duketown Rebel Festival
Alternator

18:00 is vroeg voor de werkende op zaterdag en zodoende kom ik pas de Grote Zaal binnen als Alternator al bezig is en pik nog net een stukje mee van deze Bossche stonerrock belofte met een vleugje floyd. Nu al op het grote podium bij Duketown Rebel Festival en dat gaat de band goed af. Het is nog niet zo druk helaas, maar dat mag de pret niet drukken.

Depths of Kronos

Duketown Rebel Festival
Depths of Kronos

Daarna is het de beurt aan Depths of Kronos. Deze deathmetal band met Zweedse melodieën en wat metalcore invloeden knalt vanaf de eerste minuut (na het intro Void) met Restless uit de startblokken. Wat een geweldige grunt met screams heeft zanger Tijn in huis. De twee gitaristen met hun 7-snarige LTD’s spelen strak.
De ritme sectie met een Gibson Thunderbird en geweldige drummer zorgen voor een stevig fundament. Laat ons hopen dat het laatste nummer I Will Live ook wil zeggen dat ze blijven spelen want de band last een schrijf pauze in. Volgens zanger Tijn omdat de band nog harder, met nog meer death terug wil komen. Afwachten dus, maar deze band verdient het om door te breken. Klasse.

The Dead CVLT

Duketown Rebel Festival
The Dead CVLT

Dan is het tijd voor een band waar al een behoorlijke Buzz omheen hangt namelijk The Dead CVLT, zij spelen een mix van punk/drum&bass/industrial die ook behoorlijk veel van the Prodigy wegheeft. Zij knallen er direct op en ik bespeur toch ook wel een behoorlijk metal randje. De zang heeft veel weg van hardcore. Dat levert een interessante mix op. Als de band de songs nog wat meer uit gaat werken en de stage presentatie perfectioneert, geloof ik direct dat dit wat kan worden.

Temple Fang

Duketown Rebel Festival
Temple Fang

Dan de band waar, gezien de drukte in de Grote Zaal, veel mensen voor zijn gekomen, Temple Fang. Met ex-leden van Death Alley (Dennis en Jevin) voer voor liefhebbers van 70’s rock met spacey sounds. De band gaat van start met veel instrumentaal geweld.

Gelijk is duidelijk dat we hier te doen hebben met rasartiesten. De twee linkshandige gitaristen rocken van meet af aan, spelen geweldige melodieën met veel feedback en galm en het rockt geweldig. De zanger/bassist legt samen met de strakke drummer een goede fundering met zijn Rickenbacker bass. Het word nergens saai en met veel instrumentaal is dat toch wel bijzonder.

Ik zeg, ga dat zien als ze in de buurt spelen. Echt de moeite waard en voor mij de verassing van deze laatste Duketown Rebel Festival avond.

Smelly Cats & Friends

Duketown Rebel Festival
The Smelly Cats & Friends

De laatste keer helaas Duketown Rebel Festival…..maar dat gaat niet zomaar. De afsluiter is een speciale Smelly Cats & Friends tribute to the Misfits show.

De basis word gelegd door Tom,Ton en Johan maar er staat een batterij aan gasten waaronder, Rob van der Ham, Emiel van Dijk, Rob Willemse, Michel Steenbekkers, Alexander Kapteijns, Johan Michels, Jack Koot,Daniel Van Vugt, Jeroen Noteboom, Lazy Luutje en Michel Dickerscheid.

Alle klassiekers passeren de revue. Lasts Caress is een hoogtepunt (mede bekend geworden door Metallica) en deze gig sluit af met Living Hell.

Duketown Rebel Festival
The Smelly Cats

Dit is een waar feestje en een passend einde van deze mooie dag. Geweldig publiek, goede bands en een strakke organisatie. Helaas, het laatste Duketown Rebel Festival, maar volgens mij gaat dit op een andere manier wel een vervolg krijgen. Wie weet?

Hierrr Pak Aan opent Duketown Rebel festival

Sociaal engagement met een flinke dosis rebelsheid

Onder het motto ‘METAL/HARDROCK/PUNK IS NOT DEAD in Den Bosch!’ opent de band Hierrr Pak Aan zaterdag 27 oktober klokslag 18.00 uur het Duketown Rebel festival in de Kleine Zaal van Willem Twee popodium. Het publiek beleeft ook een soort van première, want het is de eerste keer dat Hierrr Pak Aan optreedt met Rob van der Ham als zanger.

Hierrr Pak Aan

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hierrr Pak Aan zijn: Jelle Bakker op gitaar, zang Rob van der Ham, drums Toni van Petten en op basgitaar Hans Beilefeld. De band omschrijft zichzelf als Nederpunkrock, rauw, direct en confronterend. Maar dan wel met een sociale bevlogenheid die niet bij de grenzen van Nederland stopt.

Hierrr Pak Aan
Rob frontman – © Wies Luijtelaar

Doop
Hierrr Pak Aan heeft zelf ook een kleine première in de vorm van een nieuw podium in de Kleine Zaal van Willem Twee. Die is nu schuins diagonaal omgebouwd zodat muzikanten, publiek én fotografen eindelijk niet meer tegen die ijzeren fabriekspaal hoeven aan te kijken, verkondigt Rob van der Ham. Er is nu beter zicht en dat is echt geen moment te laat. Rob stoot vóórdat de set begint, per ongeluk een glas bier om. Let wel, het was geen champagne. Het schuimend vocht druipt van het podium af en dat roept meteen hilarische reacties uit het publiek op: ‘Het is nu ook gedoopt’!

Keb Schijt
Een van de nummers die Hierrr Pak Aan speelt heet Keb Schijt. Die titel tekent deze band die zichzelf aan de rauwe zijlijnen van de samenleving ziet. ‘Keb schijt aan de wet’, schreeuwt Rob de Kleine Zaal in en meteen schiet het nummer  I Fought The Law van Sonny Curtis van The Crickets (†Buddy Holly) door mijn hoofd. Dat nummer werd in 1966 gecoverd door The Bobby Fuller Four en werd een massieve hit. In 1979 deed The Clash het nog ‘ns dunnetjes over. Ook een magistrale cover overigens. Het nummer begint zo: ‘I fought the law and the law won’. De tragiek van een rebel, zogezegd. Keb Schijt is een fel nummer en zoals het betaamt voor een punkband, lekker kort zoals alle andere nummers.

 

Hierrr Pak Aan
Hierrr Pak Aan – © Monique Nuijten

Boten die verdrinken
Het nummer Boten Die Verdrinken gaat over de mensen die verdrinken op hun zeetocht naar Europa. Rob zei vooraf dat wij dat op televisie zien maar er niets aan doen, aan die duizenden die verdrinken. Ook dat is Hierrr Pak Aan: rebels zonder de ogen te sluiten. Het is lang geleden dat ik zo’n dergelijke betrokkenheid heb gehoord bij een band. Andere nummers die uit het gloednieuwe repertoire komen, zijn Hooligan Papa’s en het lijflied Hierrr Pak Aan.

Na dertig minuten is de band klaar met de set. Alle vier zijn door de wol geverfde muzikanten die erg veel lol hebben aan deze band met nu een echte zanger/frontman in de persoon van Rob van der Ham. Meer info op Facebook.


Rob van der Ham is programmeur bij Willem Twee poppodium, onder meer van On The House avonden en ook weer van deze vijfde editie van Duketown Rebel festival.

Skanken en pogo met Jaya the Cat

De perfecte mix van ska met punkrock in de Grote Zaal

De perfecte mix van ska met punkrock gebracht door de Amerikaans-Nederlandse combi Jaya the Cat met de looks van ZZ Top. Zo kun je de band die vrijdagavond 16 maart optrad in de Grote Zaal van Willem Twee poppodium, misschien wel het beste omschrijven.

Pogo & skanken

De gordijnen gingen open en meteen zette de band er de volle vaart in. Het publiek – zo’n ruim driehonderd fans waren op dit concert afgekomen – stond niet af te wachten en sloeg meteen aan het dansen. Geen halve maan zoals gebruikelijk in Nederland maar gewoon volle bak tot aan de rand van het podium. Pogoën en skanken want ook in de dans vloeiden de ska en punk deze avond in elkaar over.

Helemaal voor op dat podium stonden drie mannen met woeste baarden. Van links naar rechts waren dat Karl Smith (gitaar/zang), frontman Geoff Lagadec (zang/gitaar) en Jan Jaap “Jay” Onverwagt (bas/zang). Achter deze frontlinie stonden de drums met David Germain en de keyboards opgesteld. Joep Muijres is de vaste toetsenist voor de live shows. Het geluid van de Nord Electric 3 geeft de nummers van Jaya the Cat een rijke klank en voller volume.

Skanken en pogo met Jaya the Cat - ©ronald rijken
Jan Jaap “Jay” Onverwagt

De baarden van Geoff en Jay zien er gesoigneerd uit. Dit in tegenstelling tot de houthakkersbaard van Karl Smith die ook nog headbangde met zijn lange manen als een regelrechte metalhead. Het past hem. Het geheel aan muziek, looks en show weerspiegelt de verschillende muziekgenres die Jay the Cat bijna achteloos in één mengvorm giet: een combinatie van reggae, ska en punk-rock met dub en dance hall beats met niet te vergeten die typische stem van Geoff Lagadec. Raspig, hees en vol van verleiding naar vleselijke lusten.

Show
Het publiek dat wist wat er komen zou, maakte het allemaal niks uit. Bij voorbaat stond een avond genieten vast en dat was de reden dat de Grote Zaal zo lekker vol zat op deze waterkoude vrijdagavond. De Britse skascene indachtig staat plezier voorop. En de oproep om mee te zingen vond gretig gehoor. Veel fans zongen de nummers gewoon mee want de teksten kenden zij uit hun hoofd en ze wisten precies wanneer en hoe luid geroepen moest worden.

De show kent een aantal vastigheden zoals de act van Geoff Lagadec als hij op het podium gaat liggen en het volume en de beat naar een spanningsvol en ingehouden niveau daalt. Het publiek doet mee en zakt door de knieën om massaal op te springen als de yell van Jay door de zaal schalt. Volume en beat gaan natuurlijk ook meteen omhoog en kan het springen weer beginnen. Vaste prik is ook het drinken van Bourbon whiskey uit de fles. Vooral Jay en Geoff lijken liefhebbers te zijn. Of het echt whiskey is, is maar de vraag. Net zoals bij een filmset zou er gewoon koude thee in kunnen zitten.

Skanken en pogo met Jaya the Cat - ©ronald rijken
Jaya the Cat met frontman Geoff Lagadec

De setlist was goed uitgebalanceerd en de vlotte overgangen tussen de nummers verraden een professionaliteit die je alleen kan opdoen als je veel, heel veel optreedt. Dat doet de band dan ook gezien het zeer intensieve tourschema door clubs en festivals in heel Europa en daarbuiten. In november 2017 bracht de groep het album A Good Day For The Damned  uit. Onder meer Wine Stained Futon, Amsterdam en Huddersfield Rain werden er van gespeeld. Natuurlijk kon de meezinger Closing Time niet ontbreken. Het was hartverwarmend hoe de zaal meezong.

Als native Dutch speaker memoreerde bassist Jan Jaap Onverwagt de vorig jaar overleden Paul Smits, oprichter van de W2, Popwerk en het succesvolle The Blue Room Sessions. Zijn woorden ontlokten veel bijval. En verder ging de wervelende show. Na afloop hoefde het publiek niet lang te wachten op de twee toegiften. Jaya the Cat had er zin in.

Skanken en pogo met Jaya the Cat - ©ronald rijken
Karl Smith en Joep Muijres – keyboard

Setlist 16 maart W2 poppodium
Wine Stained Futon
Blur
Nobody’s Fault
Hello Hangover
A Rough Guide To The Future
Twist The Cap
Thank You Reggae
El Camino
Huddersfield Rain
Forward
Fake Carreras
Closing Time
Good Morning
Amsterdam
Mistake

Final Solution

Sweet Eurotrash
Here Come The Drums

De komende weken toert de band rond in Duitsland.

Jaya the Cat is in 1998 opgericht in Boston, hoofdstad van de Amerikaanse staat Massachusetts. In 2003 verhuisde een deel van de band naar Amsterdam.

Bitter Grounds
In het voorprogramma trad de punk ska band Bitter Grounds uit Utrecht op.

Interview met Rob van der Ham

Organisator van Duketown Rebelfestival

KLANKGAT: Hoe is het Duketown Rebelfestival ontstaan?
Rob van der Ham: Toen we destijds met onze band The Duketown Helldogs begonnen, merkten we dat het sfeertje qua bandjes weer begon aan te trekken. We speelden best veel in die tijd en vrienden en kennissen uit de punkrock-en metalscene zeiden: “Hé, die gasten beginnen een band. Wij kunnen dat ook!” En zo ontstonden uit die groep weer een aantal bevriende bandjes.

We waren vroeger allemaal een beetje fan van Speedfest in Eindhoven, het festival dat georganiseerd werd door Peter Pan Speedrock. Daniël van Vugt, waarmee ik samen in de band zat, en ik zeiden tegen elkaar: ”Dat mis ik in hier Den Bosch!” We wilden hier ons eigen feestje organiseren, met lokale bandjes uit de regio.
Toen Daniël en ik vier jaar geleden dit festival begonnen, hadden we het idee om, net als Peter Pan Speedrock bij Speedfest, zelf met onze band The Duketown Helldogs te headlinen en bevriende bands uit te nodigen om het programma compleet te maken. Dat hebben we die eerste keer ook gedaan. Inmiddels bestaat die band niet meer en zijn we allebei onze eigen muzikale weg gegaan. Ondanks het feit dat ik de laatste jaren de programmering in mijn eentje doe, hebben we nog wel goed contact. Zo is hij deze editie ook weer van de partij met zijn band Jesus Sanseveria.

Interview met Rob van der Ham
Wonk Unit

Hoewel de meeste bands die je programmeert voor het Duketown Rebelfestival uit de regio komen, die je vaak uit je persoonlijk netwerk kent, prijkt er dit jaar een band uit Engeland op het affiche, Wonk Unit. Hoe kom je aan die band?
Ik zit zelf best wel in de punkscene en ook in de metalscene via mijn vriendin die in een metalband speelt, Bring On The Bloodshed. Daardoor ben ik bekend met veel bands uit die genres, ook internationaal. En ik heb ook mijn eigen boekingskantoor waardoor ik veel connecties heb in het buitenland.
In maart speelde Wonk Unit op een zondagmiddag hier bij Willem Twee en die hebben mij super verrast! Ik was erg onder de indruk. Deze punkband heeft van de zomer op verschillende festivals gespeeld, onder andere op het Exit festival in Servië en waren headliner op Rebellion Festival in Blackpool, het grootste punkfestival van de wereld. Ik vind dat Den Bosch deze band zouden moeten leren kennen, daarom heb ik ze voor dit jaar geboekt.

Wat doe je nog meer bij Willem Twee?
Ik werk nu zo’n anderhalf jaar in bij Willem Twee, onder andere als stagemanager en daarnaast doen we met vijf jonge programmeurs, met ieder zijn eigen genre, de programmering voor On The House. Ik heb dan één keer in de maand een avond. Willem Twee trakteert dan op een gratis avond met live muziek, van het huis dus.

Je woont nu sinds een tijdje in Amsterdam, omdat je vriendin daar vandaan komt. Is dat goed te combineren met je werk hier?
Ik kom hier al bij sinds mijn vijftiende. Willem Twee zit in mijn hart en ik kan hier doen wat ik leuk vind. Muziek is mijn passie. Ik werk hier in principe twee vrijdagavonden per maand. Afgelopen maand wat meer, dus het kan variëren. Maar het is goed te doen. Ook al heb ik in Amsterdam ook een fulltime baan en ben ik ’s avonds met mijn boekingskantoor bezig.

Interview met Rob van der Ham
Lemniscate uit Vught

Welke band mogen we niet missen tijdens het Duketown Rebelfestival?
Het wordt een veelzijdige avond met dit jaar iets meer nadruk op punk en wat leuk is om te zien, is dat er weer een nieuwe generatie muzikanten aan komt. De band Lemniscate uit Vught bijvoorbeeld, bestaat uit vier jonge tieners die je omver blazen met hun trashmetal. En dát is slechts één van de nieuwe bandjes uit de regio. Er is dus hoop voor de toekomst van punkrock en metal.