Oh my Goth is een samenwerking van drie Bossche culturele organisaties. Design Museum Den Bosch, de Verkadefabriek en Willem Twee. Zij slaan de handen ineen en presenteren op 5 en 6 maart 2022 een tweedaags festival. KLANKGAT richt zich vooral op de bands die op 5 maart staan geprogrammeerd.
Oh my Goth
Zoals het gezegde luidt, de één zijn dood… Gelukkig niet zó uitgesproken, komt het er zaterdag 5 maart toch op neer dat de corona van collega-recensent Johan Kramer mij een kadootje in de schoot werpt. Of ik niet in zijn plaats naar het festival Oh my Goth festival wil gaan, want positief getest.
Eerlijk is eerlijk, goth is voor mij vooral muziek uit mijn jeugd. Wat er zich tegenwoordig in dit genre afspeelt, ik heb geen idee. Dus ja, de uitnodiging aangenomen en de kou getrotseerd.
Het festival zal zich afwisselend in de Kleine en Grote Zaal van de Willem Twee poppodium afspelen.
Opener Tramhaus trapt de avond af in de kleine zaal. Een betere opener kan men zich niet wensen! Een behoorlijk eigen geluid, van twee gitaren, een volle bas en drums waarbij veel toms worden gebruikt, aangevuld met een zanger die zeer goed bij stem is. De kleine zaal is behoorlijk gevuld, maar vanaf tel één staat vrijwel iedereen mee te bewegen met de postpunk van dit Rotterdamse quintet. Ruim een half uur overtuigen ze, door met overgave hun muziek neer te zetten.
Remy Neumann
De volgende Oh my Goth act is een dansperformance van bedenker en regisseur Remy Neumann. Danser Simon Bus treedt aan in de Grote Zaal. Midden voor het podium, als wel aan weerszijden van de zaal, op de verhogingen, staan drie doeken, met op elk een duivel er op geschilderd. Remy Neumann begeleidt op zijn basgitaar de dans van deze demonen. De twee vleugelspelers bewegen en wormen zich langzaam naar het midden om daar aansluiting te vinden bij de derde duivel. De doeken worden elk overeind gehouden door dansers, en door middel van de muziek van Jornt Duyx en dans wordt duidelijk gemaakt, dat een ieder zijn eigen demonen heeft en bevecht.
In deze tijden van corona scepsis en flat-earth-societys, durf ik een derde bron van twijfel aan te boren, en wel dat de zon niet in het oosten opgaat, maar in het westen. Meer precies, in Rotterdam.
Nadat eerst Tramhaus een erg sterke indruk maakt, is het nu tijd voor het eveneens Rotterdamse Rats On Rafts. Ook een quintet, een tiental jaren geleden begonnen als postpunk kwartet, hebben zij hun sporen al wel verdiend in de Nederlandse, maar ook daarbuiten, muziekwereld.
Het tweede deel van de titel van de Rats’ laatste plaat, The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths, blijkt een blauwdruk voor wat ze vanavond laten horen. Vanaf de eerste, langzame staccato aanslagen op de slaggitaar, niet veel later aangevuld door een snellere basgitaar die de slaggitaar meeneemt in haar tempo. De drums vallen in, de zang begint, en voor je het weet zit je in de trein die Rats On Rafts vanavond is.
Met een uniek geluid, gekleurd door mooie duidelijke basloopjes, hakkende én ingetogen drumpartijen, staccato slaggitaar, tweestemmige glasheldere en glasharde dameszang, en nog veel meer, leiden de Rats je door de konijnenpaadjes. Af en toe komt het ene paadje je bekend voor, maar bij de eerstvolgende kruising blijkt het toch weer een heel ander paadje te zijn, dan dat waar je al doorheen bent gekomen. En zo een uur, anderhalf uur lang?
Hermetisch sluiten de nummers zich aan elkaar, wat weinig ruimte laat voor applaus. Ik merk dat ik dat jammer vind. Ik wil graag laten weten dat ik het gaaf vind. Dat het uiteindelijke eindapplaus zo massaal is, is duidelijk de verdienste van het eigenzinnige van Rats On Rafts.
Met een hoofd vol, weer naar de Kleine Zaal, waar Mathilde Nobel op het podium staat. Half verstopt achter een opengeklapte laptop, waarbij haar donkere contactlenzen opvallen, iets wat haar meteen een masker en afstand meegeeft.
Mathilde tovert uit haar laptop eigen beats en ritmes, die ze aanvult met zang. Rhytmische zang, melodieuze zang, ter plekke opgenomen zang, die met een tapeloop een tapijt legt voor meer wonderschone zang. Meeslepend en van hoog niveau neemt Mathilde je dansend mee in haar wereld, ondertussen breeduit glimlachend. Een glimlach die nog breder wordt als ze na haar set, het applaus van het enthousiaste publiek ontvangt.
Afsluiter Laster staat klaar om de avond af te sluiten. Drie gemaskerde muzikanten storten hun sferische black metal uit over de zaal. Drums, bas en gitaar storten zich in technisch hoogstaande breaks en tempowisselingen. Regelmatig versterkt door dubbele bassdrums, en zang die varieert tussen praterig, schreeuwend, en gruntend. De onverstaanbaarheid van de zang, in combinatie met de maskers, zorgt voor een vervreemdend effect. In plaats van mee te willen in de wereld van Laster, merk ik dat dit niet mijn ding is.
Qua programmering zou je kunnen zeggen dat Laster het meest ‘goth’ van deze Oh my Goth avond is. Donker, duister, verontrustend. De andere acts zitten meer in de postpunk of new wave-hoek. Maar ach, hoe belangrijk is een hokje als je zomaar even een paar toffe acts in je schoot geworpen krijgt.
Oh my Goth sloot af met SKEMER, een gloednieuwe samenwerking tussen zangeres annex fotomodel Kim Peers en gitarist Mathieu Vandekerckhove van Amenra en zijn persoonlijke project Syndrome, Die samenwerking leidt tot minimalistische dark waveconstructies die zowel bruut als erotisch zijn. Verder had de Verkadefabriek een aandeel in Oh my Goth door een concertfilm van The Cure te vertonen.
Op de fiets naar huis, word ik voorbij gereden door een auto, waarvan op het dak een jongen ligt, zich met beide handen vastklampend in de open ramen, hardop het ‘Ahieieie’ van The Lion Sleeps Tonight’ zingend. Lieve mensen, de lente is begonnen.
De Goth – Designing Darkness tentoonstelling in het Designmuseum is nog tot 18 april te zien.
