Joost

Entertainer Joost is nu ‘s lands populairste Fries

Wat nog met een paar maffe nummers begon in 2019, werd plotsklaps een heuse JoostMania

De entertainer Joost treedt vrijdag 15 april op in de kleine Roxy bij Paaspop 2022. Dat is een gemiste kans want hij wordt aangemerkt als topact op de hoofdpodia van alle grote meerdaagse Benelux festivals. Het is dringen geblazen met het jonge publiek in de meest energieke set van deze dag.

Joost

Deze slideshow vereist JavaScript.

Mijn KLANKGAT collega Johan en ik verzamelen rond 22:30u bij de ingang voor de Roxy, maar al snel blijkt dat we veel te laat zijn. Het is dringen geblazen voor het optreden van niemand dan Joost. Sinds het overlijden van Piet Paulusma is hij nu ‘s lands populairste Fries en een uur later weet iedereen die erbij was waarom. Onder de jeugd heerst een duidelijke JoostMania.

Joost
Joost – ©Tom Doms

Wat nog met een paar maffe nummers begon in 2019, werd plotsklaps een heuse hype. Ondergetekende was getuige van een ‘rustig’ optreden in het begin van het Rauwkost festival in een halfgevulde Willem Twee, maar daar had ik niet kunnen voorzien hoe snel het zou gaan met deze rasentertainer.

Binnen een jaar tijd verkocht hij de ene na de andere grote zaal uit en mocht hij zelfs opdraven op de hoofdpodia van alle grote meerdaagse Benelux festivals. Het verrast me dan ook zeer dat Paaspop heeft gekozen om hem in de veel te kleine Roxy te stoppen.

Joost
Joost in de Roxy – ©Tom Doms

Alsof ze op een timer stonden, dimmen de licht op klokslag 22:45 en is het net of er een orkaan begint te razen door de zaal. Het jonge publiek raakt meteen opgepompt als de DJ zijn eerste spins draait en Joost een grootse opkomst geeft. Het gejuich en geklap krijgt niet de kans om uit te doven als de eerste tonen van het nummer Ome Robert klinken en gelijk een enorme elektrische lading vanaf het podium ontketent dat meteen overslaat op de hele tent. De energiemeters slaan uit in het rood als de menigte veranderd in één dansende pogo-zee. En als Joost her en der nog wat PAAAAAAAAAAAAASPOOOOPs eruit gooit en om moshpits vraagt is de chaos compleet.

Joost entertaint als geen ander. Hij heeft de complete bühne voor zichzelf en gebruikt al springend en stuiterend elke vierkante centimeter daarvan, terwijl hij zijn hits (Albino, Meeuw, Scandinavian Boy) blijft afvuren op het publiek dat al vanaf het eerste nummer niet meer te temmen is.

Aan dynamiek dus geen gebrek, maar het lijkt zo simpel hoe deze man, die licht begint te geven als hij zijn bovenlijf ontbloot, alle zieltjes lijkt te winnen. Joost is een echte sfeermaker, maar blijft een gimmick en dat weet hijzelf als geen ander. Zijn tracks gaan dan ook nergens over, maar zet er zijn welbekende beats met drum&bass invloeden eronder en iedereen slikt ze voor zoete koek en gaat er wild op tekeer.

JoostMania
JoostMania – ©Max Kneefel

En ondanks deze succesvolle show toont Joost zich nederig en dankbaar dat hij na corona hier weer mag staan. Hij lijkt zichtbaar ontroerd als hij het publiek bedankt. De pandemie leek voor hem een kink in de kabel te worden, maar de Albino Fries pikt de draad gewoon weer op waar hij gebleven is. Zoals hijzelf aangeeft op het eind heeft hij geen diploma op zak, maar staat hier wel een stampvolle Roxy los te gaan in zijn naam die met Wordart is neer gekalkt.

De show is veel te vroeg afgelopen. Het was driekwartier lang bijna massahysterie en daarmee zorgde Joost wel voor de meest energieke set van de hele vrijdag. We hebben nog 2 volle dagen te gaan, maar verwacht dat er nog weinig voorbijkomt wat hier aan kan tippen.


Coverfoto: Coen van Tartwijk

Bossche Zomer

2020 begon goed maar na carnaval viel de hamer

De trage brede rivier van 2020 is een alles verslindende gletscher geworden en nu ligt alles plat

Denkend aan 2020 zie ik brede rivieren tergend langzaam door oneindig laagland gaan. En waar normaal gesproken, op een zomeravond, een brede rivier uitnodigde tot mijmeren en dromen, deze rivier tartte en bespotte. De stroming wou maar niet op gang komen, het jaar wou maar niet op gang komen.

2020

Rauwkost
Rauwkost 2020 – Tramkade foto: ©Monique Nuijten

2020 begon goed; het Rauwkost-festival streek weer neer op de Tramkade met een weekend lang een uitgebreid en gevarieerd programma. Helaas viel het bezoekersaantal tegen.
Het programma van Paaspop werd langzaamaan steeds duidelijker, evenals mijn keuze om daarom dit jaar niet te gaan. Daarentegen kon ik me wel gaan verheugen op een weekend Jera, in Ijsselstein. Een jonge traditie waar ik me sinds een paar jaar met plezier aan overgeef.

En na carnaval viel de hamer. En ik hoef er verder niet op in te gaan- jullie waren er bij. Ieders leven veranderde. Intelligente lockdown, anderhalve meter maatschappij, het nieuwe normaal, mondkapjes, elleboog niezen, elleboog stoten, het mediavocabulaire paste zich rap aan.

Maar de mens denkt in oplossingen. Binnen de marges van wat wettelijk mocht, en maatschappelijk gewenst was. En natuurlijk, een rockband kijken en luisteren, zittend aan een tafeltje, is niet fantastisch. Maar het is weer even iets anders dan weer dezelfde bank, hetzelfde behang, thuis.

Bossche Zomer 2020
Bossche Zomer – Picknick Park Zuid

De Bossche Zomer debuteerde glansrijk, gretig gebruik makend van de parken, bermen en perken die Den Bosch rijk is. De hele stad de hele zomer één anderhalf-meter-festival.
Na de zomer werden de duimschroeven andermaal aangetrokken. De dertig- personen regel bleef in stand, helaas was het bijpassende barbezoek compleet afgeschaft. Elk concertbezoek leek opeens een straight-edge statement.

Paul Claassen
Paul Claassen

En nu ligt alles plat. Geen films, geen poëzie, geen muziek. Geen avondje naar de kroeg, geen avond uit eten. De trage brede rivier van 2020 is een alles verslindende gletscher geworden. Enige vorm van vermaak is vermaak op afstand; de artiest doet haar en zijn ding, de liefhebbers loggen in om mee te beleven en hun geliefde artiest te steunen. En laat afstand nou net datgene zijn, wat een live-optreden opheft. Samen met die geliefde artiest te staan zweten in een te vol zaaltje, samen de lucht van plat gestampt gras en oud bier te ruiken, samen met gelijkgestemden op de maat te staan knikkebollen.

De maand van de lijstjes is bijna voorbij, en daarmee ook bijna het jaar. Een zeer karig jaar waar het de uitvoerende kunsten betrof.
Laten we hopen dat we inmiddels seculier genoeg geworden zijn, om niet te hoeven vasthouden aan de zeven magere jaren. Één mager jaar is meer dan voldoende om ons te laten waarderen wat we in 2019 nog als normaal beschouwden.

En laten we ook hopen dat de voortekenen gunstig zijn en dat we zeer spoedig weer terug mogen naar het oude normaal. Dan zien we mekaar weer, ergens in een zaaltje of een tentje of op een veldje.

Rauwkost 2020
Rauwkost 2020 – Hypochristmutreefuzz
Rauwkost

Rauwkost 2020 zet hotspot Tramkade in welkom winterzonnetje

Derde editie Rauwkost festival uitgebreider en zo mogelijk nog rauwer

Rauwkost festival staat al drie jaar eind januari gepland, op slimme afstand van het Nieuwjaarsfeest. Het enige wat aan dat feest nog herinnert, is de discussie over een eventueel vuurwerkverbod. Mensen zijn weer toe aan een feestje. Daar springt het eigenzinnige festival goed op in.

Rauwkost Tramkade

Rauwkost
Tramkade 2019

Rauwkost omschrijft zichzelf als een ongepolijst festival in het laatste rauwe stukje van Den Bosch. Dat rauwe stukje is de Tramkade waar sinds het voorjaar van 2014 de machines van mengvoederfabriek de Heus voorgoed het zwijgen werden opgelegd.

Rauwkost 2020
Rauwkost volle bak

Gemeente ’s-Hertogenbosch, eigenaar van het complex, heeft de Tramkade vooruitlopend op stedelijke herontwikkeling, voor tien jaar tot in 2024 in gebruik gegeven voor jonge ondernemers die actief zijn in de culturele sector al dan niet verbonden met horeca. Sindsdien blazen de Kaaihallen, de Mengfabriek en het Werkwarenhuis de Tramkade nieuwe leven in.

Rauwkost
DJ Complex – Rauwkost 2018 ©ellen van lent

Rauwkost festival kan je als een soort bindmiddel beschouwen van deze culturele hotspot. In nauwe samenwerking met Willem Twee poppodium/kunstruimte, de Verkadefabriek, Bossche Brouwers, Van Aken, Skatehal, Jazzacademy en Jong Actief wordt een festival opgezet dat zonder overdrijven de adem beneemt. Al was het alleen maar om het grote aanbod en de diversiteit van de bands en artiesten. Er geldt slechts één voorwaarde: het moet RAUW zijn.

En dat is dit jaar zeker weer het geval. Er zijn ook meer acts want Rauwkost is een meerdaagsfestival geworden: vrijdag 24 en zaterdag 25 januari met een stevige uitloper naar de vroege uurtjes van zondag de 26-ste.

Locaties Rauwkost

Rauwkost
Silent Disco in Van Aken

Ook buiten op het terrein van de Tramkade is genoeg te doen zoals Rauwkerk en Nomadenmakers. In de Mengfabriek komen jazz liefhebbers aan hun trekken. Bij Van Aken in het Werkwarenhuis is het alle dagen feest met van vrijdag op zaterdag een RGB-afterparty. Poppaleis Willem Twee is natuurlijk rijk bedeeld met veel bands. In de krochten van de voormalige sigarenfabriek huist voor één avond het mysterieus erotisch paradijs Clit City.

Rauwkost
Dr. Meaker Rauwkost 2018 – ©ellen van lent

De grote Rauwkost klapper is toch wel de wederkomst van Dr. Meaker uit Bristol (UK), live drum & bass geremixed met stevige rocksoul. Op zondag 26 januari van 02.30 tot 03.30 uur.

Bij Jong Actief is het zaterdag een groot Extravanganza feest en laten de Brouwers blijken van rauwe rock te houden, om maar te zwijgen over het programma in de Skatehal. De Verkadefabriek mixt vele genres door elkaar. Kortom, Rauwkost is een festival van vele smoelen, een prachtig uithangbord van deze rauwe hotspot in ‘s-Hertogenbosch.


Knars

Knars schiet muzikaal alle kanten van het firmament uit

Energieke stuiterbal als frontman zonder geld op zak

In januari stond Knars ook al op dit podium tijdens het Rauwkost Festival en veel van de aanwezigen van vanavond in Willem Twee Poppodium waren daarbij. Al was het toen wel iets drukker dan vanavond. Het publiek is nou niet bepaald in groten getale afgekomen op de show van vanavond en dat is jammer want deze band verdient een veel groter publiek.

Knars

Knars
Knars

Het schijnt de mannen van Knars geen snars uit te maken, want ze geven hier een spetterend optreden weg. Muzikaal schiet Knars alle kanten uit. Niet alleen Drum ’n Bass, Rave en Breakbeat, maar je zou het ook soms punk of ska kunnen noemen. En bij het nummer No Tengo Dinero aan het begin van de show, wat een beetje een Zuid-Amerikaans sfeertje heeft kun je met wat goede wil zelfs een Arabisch synth riedeltje ontdekken.

Knars heeft geen geld

Knars
No Tengo Dinero

Al vanaf de eerste seconde spat de energie ervan af. Het eerste nummer is grotendeels instrumentaal en melodieus gedragen door trompet en trombone en is nog slechts een opwarmer voor wat er nog komen gaat. Het publiek wordt naar voren gedirigeerd door zanger Martijn. Als No Tengo Dinero wordt ingezet, zorgt dat voor herkenning in de zaal die meteen in vuur en vlam staat.

Daarna is het springen geblazen in de zaal tijdens Push It To The Limit en met zo’n energieke stuiterbal als frontman is het een kwestie van het goede voorbeeld volgen. De eerste moshpit van de avond is een feit en er zullen nog vele volgen. Martijn gebruikt tijdens dit nummer een soort van sirene die hij handmatig aan slingert en die wordt dan vervolgens geloopt gedurende het vervolg van het nummer, zo lijkt het.

Knars
saac McCluskey

Isaac McCluskey, de man met de trombone neemt ook regelmatig de zang voor zijn rekening. Bij Can’t Get A Hold Of Myself, met veel ska-achtige stukken erin, verzorgt Isaac de lead vocals. Van al dat springen heeft Martijn het warm gekregen blijkbaar, want hij trekt zijn shirt uit en staat in zijn blote bast I’m a Fuckup te zingen, één van de heftigere nummers.

Even later trekt ie zijn shirt toch maar weer aan. Opvallend is dat enkele bandleden, waaronder Martijn en drummer Noah, een paar gitzwarte strepen op hun gezicht hebben, alsof iemand zijn vingers in de inkt heeft gedompeld en langs hun gezicht heeft gehaald. Bovendien lijkt gitarist Lauran Neerincx, die ook regelmatig trompet speelt trouwens, als ie los gaat op zijn gitaar, op een jonge versie van Angus Young van AC/DC met zijn korte broek en hoge sportsokken.

Publieksparticipatie

Knars
AC/DC look-a-like

Publieksparticipatie alom door de enthousiaste aanwezigen. Tot twee keer toe laat Martijn iedereen op de hurken zitten om dan op het moment suprême met zijn allen weer op te springen. Daarna krijgt-ie enkelen zover om deel te nemen aan een Wall of Death, al is die niet zo indrukwekkend met die paar mensen, maar gaat ook al snel over in weer een moshpit.

Bijna het gehele album passeert de revue, maar She Twisted heeft toch de meeste hitpotentie. Aan het einde van dit ijzersterke optreden maakt de band nog even van de gelegenheid gebruik om afscheid te nemen van twee bandleden. Dit was het laatste optreden van gitarist Robert Siroen en toetsenist Arjan Houwers.

Dat is wel een muzikale aderlating en mogelijke opvolgers zullen van goede huize moeten komen om ze te evenaren. Op dit moment staan er dan ook even geen optredens van Knars gepland en mogen de “lucky few” van vanavond zich gelukkig prijzen dat ze erbij waren. Wordt hopelijk vervolgd…


Knars is:
Isaac McCluskey – Trombone/Vocals
Noah Ralph – Drums
Robert Siroen – Guitar
Daan Leever – Bass
Lauran Neerincx – Guitar and Trumpet
Arjan Houwers – Keys
Martijn Holslag – Vocals/percussion/synth

Tony Clifton

Venijn zit ‘m in de staart: Tony Clifton sluit afwisselend affiche met verve af

Funk, reggea en rock, u aangeboden door Lagunitas

Whoop whoop, de zomer is bijna voorbij en dat betekent dat we weer naar binnen kunnen om bandjes te gaan kijken. Maar als u het niet erg vindt neem ik u eerst even mee terug in de tijd: afgelopen januari vond het Rauwkost-festival plaats op de Kop van ‘t Zand in Den Bosch. De organisatie van Rauwkost had toen de wijsheid om Tony Clifton te boeken. Die avond zag ik ze per ongeluk optreden in café de Vaart en ik was erg aangenaam verrast. Wat een bak energie gaven deze gasten! Hard waar het hard moest zijn, ingetogen op de juiste plek en vooral veel overgave. Helaas kon ik toen door ‘redactionele afspraken’ niet hun hele set zien.

Tony Clifton
Tony Clifton
Tony Clifton

U kunt zich wellicht mijn blijdschap voorstellen, toen ik de naam Tony Clifton weer op een affiche zag staan, ditmaal voor ‘Fueled by Lagunitas’, een soort van mini-festivalletje, met 3 bands onder de vlag van een i.p.a.-brouwer. En natuurlijk geen betere plek voor zoiets al wederom café de Vaart. En wat ik die eerste keer gezien heb, heb ik nu weer gezien: strak spel, zweet en overgave en de kunst om songs te schrijven.

Tony Clifton
Zingende drummer Tony Clifton

Tony Clifton bestaat uit twee broers: een bassist en een drummende zanger (danwel zingende drummer, want hij doet beide, tegelijk, en met verve), en een gitarist. De nummers zijn over het algemeen stevig, met een eigen geluid wat ook te danken is aan het stemgeluid van de zanger/drummer. De bassist springt af en toe vocaal bij zodat een erg mooi tweestemmig geluid ontstaat. De gitarist beschikt ook over een microfoon maar hij concentreert zich vooral op zijn gitaarspel.

Dat een heftige regenbui het terras van de Vaart leeg veegt, komt Tony Clifton goed uit. Nu staan er iets meer mensen binnen dan de spreekwoordelijke 2 man en een paardekop. Maar naar mijn mening nog lang niet genoeg voor dit toffe energieke eigenzinnige bandje. Hun plaat ‘Love Nordic Women’ staat op Spotify en ze toeren volop, dus gaat dat luisteren én zien.

Orange Grove en Dursun

Tony Clifton
Orange Grove

De ‘middelste’ band op het affiche is Orange Grove. Net als Dursun, de eerste artiest van vandaag, hebben ze het niet getroffen met het weer: de zon schijnt uitbundig dus het merendeel van de bezoekers blijft op het terras hangen. Want ook daar hoor je de band wel. Gelukkig speelt Orange Grove reggae, wat natuurlijk perfect past bij de lome sfeer die een zonnig terras oproept. Maar ergens klopt er iets niet… ik zie voor het optreden toch een gast met een Metallicashirt zijn gitaar naar binnen dragen? En die drummer, tikt-ie eigenlijk niet net iets te snel voor dat lome terrasgevoel?

Tony Clifton
Orange Grove in De Vaart

Herstel: Orange Grove speelt reggae, maar niet het soort dat onder een glazen koepeltje gehouden wordt. Gedurende hun optreden hoor ik verschillende invloeden langs komen, waaronder ook heuse metal akkoorden. En dat in combinatie met reggae ritmes is heel wel mogelijk, bewijst Orange Grove. In een ander nummer klinkt veel inspiratie van Rage Against The Machine door, en op een ander moment moet ik erg aan Pearl Jam denken. Orange Grove laat blijken een brede muzikale inspiratie te hebben. En ook hen gun ik de volgende keer een vollere zaal.

‘Ik ben misschien te laat geboren, of in een land met ander licht.’ De eerste zinnen van Shaffys Laat Me treffen gelijk doel. Loom, licht melancholiek, het begin van het eind van de zomer hangt in de
lucht. Een goed gekozen coversong om ‘Fueled By Lagunitas’ mee af te trappen. Helaas niet goed genoeg om het publiek naar binnen te krijgen.

Tony Clifton
Dursun

Singer-songwriter Dursun zal met zijn band voor een vrijwel lege zaal zijn mengeling van eigen nummers en covers spelen. Eigen nummers die vooral in het funkvlak liggen, waarbij met name de electrische piano van Dursun zelf veel ruimte krijgt om te soleren. Één van de andere covers is die van Amy Whinehouses ‘Back To Black’, die Dursun erg goed en smaakvol uitvoert.

Niet behept door enige voorkennis ben ik maar gaan zitten luisteren. Enig opzoekwerk leert mij dat Dursun heeft meegedaan aan ‘De beste singer-songwriter van Nederland’ in 2015. Duidelijk te merken is, is dat hier iemand staat met ervaring. Iemand met een goede stem en stembeheersing, die veel plezier heeft in muziek maken. Ik geef het weer er dan ook maar de schuld van dat het allemaal niet beklijft. Ik kan me zomaar voorstellen dat Dursun op een gure winteravond, met voldoende publiek, een geslaagd funkfeest kan geven.

Op papier lijken de drie namen van dit festival erg vergezocht. Maar de funk van Dursun is een goede opener voor de reggae van Orange Grove, die met hun stevigere nummers weer een prima opmaat zijn voor Tony Clifton. Een geslaagd festivalletje dus, zo op het begin van het einde van de zomer.


Fotografie: Patricia van Cuyk

Rauwkost 2020

Rauwkost 2020 staat nu al in de planning

Grenzen aan groei van het festival met het rauwe randje

Rauwkost 2020 staat te trappelen van ongeduld om te starten, zo lijkt het. Je kan je nu al inschrijven om er volgend jaar weer bij te zijn. Het festival met het rauwe randje loopt echter nu al tegen zijn plafond.

Rauwkost 2020
Verkadefabriek en Willem Twee poppodium – ©superformosa photography*


Volle bak
Rauwkost’s tweede editie ligt bijna twee weken achter ons (zaterdag 26 januari). Je kan je inmiddels inschrijven voor Rauwkost 2020. Dan ben je niet gretig, zeg. Maar laten we even duiken in wat cijfers. Klinkt saai, echter die cijfers maken duidelijk dat het festival nu al tegen zijn plafond aanloopt.

Rauwkost 2020
volle bak

Het was overal volle bak. Dat meldden alle deelnemende podia, in tegenstelling tot de eerste editie van vorig jaar. De verkoop van de tickets was zo rond de 1400 stuks. Daar bovenop liepen er ook veel vrijwilligers, medewerkers van de diverse podia en gasten rond. Bij elkaar opgeteld zo’n 400 à 600. Als je de 200 toeschouwers die gratis bij Lamarziendan in de Verkadefabriek zaten, erbij optelt, kom je uit op zo’n ruim 2000 personen die zich op het terrein bevonden. En zoals gezegd, het was overal vol. Lekker druk.

Dat komt natuurlijk ook omdat een aantal podia aan de kleine kant is. Koudijs Kafé, Jong Actief, Jazzwerkplaats en Café De Vaart lopen zo vol. Van Aken, Willem Twee en de Skatehal zijn weliswaar groter doch bij 300 man elk is het ook bij die drie locaties snel dringen geblazen. Je mag verwachten dat Rauwkost 2020 nog drukker gaat worden gezien al de positieve reacties en publiciteit.

Rauwkost 2020
Rauwkost 2019 buiten

Lof voor de programmering
Naast de grote tevredenheid over de bezoekersaantallen komt vanuit de diverse podia veel lof voor de programmering. Die was kwalitatief hoog en aan de diversiteit van het gebodene was niets mis mee. Alle deelnemers hebben hun medewerking aan Rauwkost 2020 toegezegd. De Verkadefabriek gaat volgend jaar zelfs meer zalen beschikbaar stellen voor dit eigenwijze festival. Aanvankelijke reserves over de datum van het festival (januari, koud, winter, donker, guur) zijn verdwenen als sneeuw (!) voor de zon.

Rauwkost 2020
Platenbus

Alleen kan je je afvragen hoe er met de beschikbare ruimte zal worden omgegaan als door de steeds grotere bekendheid van dit ongepolijste festival, Rauwkost 2020 nóg meer bezoekers aantrekt. De tax voor Rauwkost 2020 is snel bereikt.
Misschien dat de nieuwe Kaaihal – goed voor 650 zit- en 1300 staanplaatsen – enig soelaas biedt míts de gemeente akkoord gaat met de plannen van Verkadedirecteur Jan van der Putten en interim-directeur Gijsje van Honk van het Theater aan de Parade. Lees hier voor meer info.


Lemniscate

Lemniscate als vanouds hard en zelfverzekerd

Oneindige herrie in de krochten van Willem Twee

Lemniscate uit Vught gaat al een tijdje mee en ik heb ze al een paar keer mogen meemaken hier in Den Bosch (bij Het Warm Onthaal, bijvoorbeeld) en op andere locaties buiten de stad. Ze blijven me telkens verrassen en dat vind ik zeer opmerkelijk voor een doorgewinterde concertaddict als ik. Het zijn vier jonge gasten, maar het is alsof zij al jaren draaien in het circuit. In feite is dat ook zo, want de band stamt toch al weer uit 2014. Maar de bandleden zijn nog jong, bijna allen onder de twintig.

Lemniscate
Lemniscate in de oefenruimtes van Willem Twee **

Het is nog vroeg, pas half zeven. Eigenlijk te vroeg voor een band als Lemniscate. Maar zo staan ze geprogrammeerd op het Rauwkostfestival. Niets aan te doen. Voordat ik afdaal naar de kelders van Willem Twee, doe ik wel mijn oordopjes in. Vorig jaar was ik die vergeten en dat kwam me duur te staan. Ik had dagenlang last van een hoge toon in mijn oren. Ik houd van herrie maar niet ten koste van mijn gehoor. De ruimtes beneden zijn erg klein en laag. Het geluid komt dan ook harder aan.

De band was al begonnen en ik wist dat de trouwe Lemniscate aanhang  de krappe ruimte al had ingenomen. Ik bleef even staan op de trap en hoorde de gierende gitaren, de beukende drums en de rauwe stem van Dylan Harmsen even aan. “Klinkt goed, hè?,” riep een man met een volle, donkere baard mij toe, toen ik beneden stond. Ja, dat zeker. Het klinkt goed. Als vanouds.

Lemniscate
Lemniscate

Tjokvolle moshpit
Het was vol, tjokvol, in die kleine ruimte en de stemming zat er goed in. De band had er duidelijk zin in en het publiek reageerde erg enthousiast. Een moshpit kon en mocht niet ontbreken. Harde riffs konden rekenen op gejuich. De band kreeg veertig minuten de tijd en greep die met alle handen aan. Een toegift zat er niet in – strakke programmering – hoe luid de fans ook riepen. Next please.


** foto is van Jaap Joris van Super Formosa Photography

Bandleden Lemniscate:
Dylan Harmsen(18): Bass and vocals
Dalton Harmsen(18): Rhythm guitar
Sjim van der Schans(17) Lead guitar and backing vocals
Julien Vermeer(20): Drums

Lemniscate
logo Lemniscate

Lemniscate of Lemniscaat staat voor oneindigheid, vandaar ook het symbool van dat lusje – -onder de naam van het logo van de band. Hier is over nagedacht.

Black Acid en Leafs

Hiphop op Rauwkost: Black Acid en Leafs

Rauwe punktrap en vrolijke poprap openen festival

Rauwkost begon dit jaar met Nederlandse hiphop: achtereenvolgend traden Black Acid en Leafs op. Black Acid is een opkomend alternatief hiphopcollectief uit Amsterdam, Leafs een jonge rapper uit Almere die je eigenlijk niet meer opkomend kunt noemen, daarvoor heeft hij nu al teveel zijn stempel op de rapgame gedrukt. Je zou hem de grootste naam op het Rauwkostaffiche kunnen noemen.

Black Acid en Leafs
Black Acid

Maar allereerst Black Acid. Black Acid wordt ook wel trap met punkinvloeden genoemd. Op het eerste oor hoor je dat er niet gelijk aan af: verwacht geen punksamples in de beats of live gitaren. Die punk uit zich meer in de spirit van de groep, onvoorspelbaar, met vocals die binnen een nummer van bijna schreeuwend gerapt naar vol autotune gezongen gaan en weer terug.

Black Acid en Leafs
Black Acid

Bij de meest geslaagde nummers (Eigen Schuld, Anne Maré en (…)) wordt die onvoorspelbare punk energie goed gekanaliseerd en laten de rappers zien hoe veelzijdig ze zijn, maar bij sommige nummers verdwalen ze zelf een beetje in de muziek. Dat maakt dat het publiek ook niet helemaal lijkt te weten wat het er mee aan moet. Black Acid heeft zijn programmering dan ook niet echt mee: het festival moet nog duidelijk op gang komen, en het niet heel erg talrijke publiek lijkt er vooral voor Leafs te zijn, die gelijk hierna optreedt. Als het later en drukker zou zijn worden die imperfecties ook spannend, nu slaat het soms een beetje dood en dat is zonde.

Black Acid en Leafs
Leafs

De show van Leafs is in vele opzichten tegenovergesteld van die van Black Acid. Het is vrolijker, gladder ook, en een veel strakkere show. Persoonlijk houd ik minder van dit type hiphop: iets te veel vocals van een bandje, te veel zang met autotune in plaats van rap. Doe dan maar de rauwe stijl van Black Acid.

Black Acid en Leafs
Leafs

Maar toch kan ik niet anders dan onder de indruk zijn. Van hoe charismatisch en sympathiek hij het publiek bespeelt, hoe hij de autotune controleert alsof het in zijn stembanden zit ingebouwd, hoe energiek hij is. Het is drukker dan bij Black Acid, maar nog steeds niet helemaal vol. Ondanks dat Leafs ongetwijfeld grotere zalen gewend is (afgelopen zomer speelde hij voor propvolle tenten op onder andere Lowlands en Woo Hah), merk je dat geen moment aan hem. Hij zet een strakke, energieke en vrolijke show neer, die goed aanslaat. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik vond het toch een betere show dan die van Black Acid.

Thaïti is een vrolijke kickstart van je Rauwkostnacht

Tropische surfrock met synths en glitters

Als ik tijdens de soundcheck van Thaïti in Jong Actief binnenloop is het zo druk dat ik even bang ben dat ik al te laat ben. De sfeer zit er zo halverwege de avond al goed in, de zaal van Jong Actief heeft een tropische glitter make-over gekregen, inclusief schminkruimte waar je zelf ook zo’n make-over kan scoren. Het is me niet helemaal duidelijk of Thaïti er zelf ook langs is geweest of dat ze altijd zo optreden, maar ze passen in ieder geval mooi in het plaatje.

Thaïti
Thaïti – Sam Cuppen

Ook het geluid van Thaïti vult de feestelijke sfeer heerlijk aan. Tropische surfrock met genoeg funky hooks en synthesizers om het dansbaar en onvoorspelbaar te houden. Wat ik dan weer een leuk detail vind is dat ze uit Nijmegen komen, geen stad in Nederland waar je zo ver van een strand verwijderd bent als daar. Alhoewel, aan de Waal lig je in de zomer ook niet verkeerd. Hoe dan ook, de Nijmegenaren zetten een lekkere set neer, met soms de surfgitaren in de hoofdrol, soms de synths en dan weer de percussie, maar altijd een dansbare groove als rode draad.

Thaïti
Thaïti – Florieke Vos

Het enthousiasme en de glitters van de band Thaïti worden mooi weerspiegeld in de zaal. Het publiek staat net zo opeengepakt te feesten als de zes bandleden op het krappe podium. Misschien daarom dat de zanger na een tijdje opeens op de bar verschijnt. De vrolijke chaos maakt een perfecte kickstart van je Rauwkostnacht. Als je om half 12 weer naar buiten loopt ben je even verbaasd dat het kutweer is, dat was je daarbinnen helemaal vergeten. Maar het maakt je ook niet uit, net als dat het je niet meer uitmaakt dat het gisternacht ook al te laat is geworden, en je hebt alleen maar zin om verder de nacht van Rauwkost in te duiken.

Video Thaïti bij Jong Actief in de Rauwkostnacht

Nocturnal Waters komt tot wasdom

Muziek maken met een groepsapp

Je zult maar pas één keer hebben opgetreden en is je tweede optreden gelijk de opening van een groots opgezet festival. Dat overkwam de band Nocturnal Waters uit Den Bosch die het spits afbeet in Willem Twee poppodium op het Rauwkost festival op 27 januari. Mocht er sprake zijn van enige nervositeit dan lieten deze jonge muzikanten dat niet merken. De groep die in september 2017 werd opgericht, kreeg een half uur speelruimte. Na het optreden sprak ik met frontwoman Amanda Winnemuller.

KLANKGAT: Amanda, dit is pas de tweede keer dat jullie optreden en jullie zijn in september vorig jaar begonnen.
Amanda Winnemuller: Klopt. Ik kwam toen een kennis tegen en vroeg haar hoe het met de muziek ging. Ze zei: ‘Ja, ik weet het eigenlijk niet zo goed, zullen we een bandje beginnen?’ Toen zijn we naar de jamsessies gegaan in de Skatecenter (World Skate Center, red.) hier in Den Bosch en daar kwamen we twee jongens tegen. Die vroegen we of ze in onze band wilden. ‘Oh, leuk’, zeiden ze en zo liep het een in het ander. We moesten nog wel een drummer zoeken.

Jullie kenden elkaar van vroeger?
Hilde is een kennis van mij. Ik kende haar van het skateboarden en wist dat ze bas speelde.

Nocturnal Waters komt tot wasdom
Hilde van den Hoek

En de anderen kwamen erbij?
Ja, Jonah speelt drums en gitaar. Ik vroeg hem wat hij het liefste wilde doen, gitaar spelen of drums. ‘Ik speel liever gitaar’, zei hij. ‘Nah, dan moeten we gaan zoeken naar een drummer’. Dat werd Nina die weer een bekende is van Hilde en zo hebben we iedereen bij elkaar gebracht.

Toen zijn jullie gaan repeteren en schrijven?
We hebben op WhatsApp een groepsapp die wordt vol gespamd met allemaal kleine stukjes en daar geeft iedereen weer reacties op. Ik ben vooral bezig met de teksten. Een keer in de week repeteren we in de Muzerije van 7 tot 11. Dan voegen we alles een beetje samen. Ik laat meestal de band de muziek maken en pas mijn teksten aan. Dat zijn vaak losse zinnen en korte fragmenten. Daar maak ik dan een geheel van wat bij de vibe past. We gaan nu proberen om het andersom te doen. Eerst de tekst schrijven en de zang en melodie waar de anderen op kunnen reageren. Even kijken of dat werkt.

Het laatste nummer sprak mij erg aan. Het heeft een mooie drive. Beetje punk, new wave, New Order.
We willen zoveel mogelijk losse invloeden in onze muziek verwerken. Want ik denk dat als een band qua luisteraars heel gevarieerd is – van hardcore tot progressief en Jarno luistert veel naar soundscapes – dat onze muziek een zo groot mogelijke mix wordt en niet eenduidig.

Nocturnal Waters komt tot wasdom
Nocturnal Waters tijdens Rauwkost festival

Zowel Jarno als Hilde spelen basgitaar. Dat is nogal ongebruikelijk, twee bassisten. Wat is de reden om daar voor te kiezen?
Het is inderdaad niet gebruikelijk en vaak word het gezien als moeilijk om twee bassisten te hebben. We wilden die uitdaging echter niet uit de weg gaan, toen we toevallig tegen dat probleem aanliepen op het moment dat we de band vormden. Jarno speelt geen standaard bas lijnen maar voegt een extra laag toe die tussen bas en gitaar in zit met een hoop opties. Mede door Jarno’s ervaring kunnen we dus ook een nieuwe sound vinden en blijft het muziekschrijven uitdagend.

Is er een bepaald thema te vinden in jouw lyrics?
Mijn teksten gaan op dit moment over het volwassen worden en het verlies van een bepaalde onschuld. Maar ook het tegenkomen van jezelf. Dat verwachtingen niet altijd waar worden, niet worden wat je denkt. Dat je opgescheept zit met dromen die je wil verwezenlijken, maar dat dan niet lukt.

Niet de I Love You ding als ik jou zo hoor?
Nee, niet de I Love You ding. Die vallen er wel een beetje onder maar meer als een soort side track.

Hilde van den Hoek – bass guitar
Jonah Kuiters – lead and rhythm guitar, vocals
Nina Pfeiffer – drums
Jarno Doggen – bass guitar
Amanda Winnemuller – vocals