Whoop whoop, de zomer is bijna voorbij en dat betekent dat we weer naar binnen kunnen om bandjes te gaan kijken. Maar als u het niet erg vindt neem ik u eerst even mee terug in de tijd: afgelopen januari vond het Rauwkost-festival plaats op de Kop van ‘t Zand in Den Bosch. De organisatie van Rauwkost had toen de wijsheid om Tony Clifton te boeken. Die avond zag ik ze per ongeluk optreden in café de Vaart en ik was erg aangenaam verrast. Wat een bak energie gaven deze gasten! Hard waar het hard moest zijn, ingetogen op de juiste plek en vooral veel overgave. Helaas kon ik toen door ‘redactionele afspraken’ niet hun hele set zien.

Tony Clifton

U kunt zich wellicht mijn blijdschap voorstellen, toen ik de naam Tony Clifton weer op een affiche zag staan, ditmaal voor ‘Fueled by Lagunitas’, een soort van mini-festivalletje, met 3 bands onder de vlag van een i.p.a.-brouwer. En natuurlijk geen betere plek voor zoiets al wederom café de Vaart. En wat ik die eerste keer gezien heb, heb ik nu weer gezien: strak spel, zweet en overgave en de kunst om songs te schrijven.

Tony Clifton bestaat uit twee broers: een bassist en een drummende zanger (danwel zingende drummer, want hij doet beide, tegelijk, en met verve), en een gitarist. De nummers zijn over het algemeen stevig, met een eigen geluid wat ook te danken is aan het stemgeluid van de zanger/drummer. De bassist springt af en toe vocaal bij zodat een erg mooi tweestemmig geluid ontstaat. De gitarist beschikt ook over een microfoon maar hij concentreert zich vooral op zijn gitaarspel.

Dat een heftige regenbui het terras van de Vaart leeg veegt, komt Tony Clifton goed uit. Nu staan er iets meer mensen binnen dan de spreekwoordelijke 2 man en een paardekop. Maar naar mijn mening nog lang niet genoeg voor dit toffe energieke eigenzinnige bandje. Hun plaat ‘Love Nordic Women’ staat op Spotify en ze toeren volop, dus gaat dat luisteren én zien.

Orange Grove en Dursun

De ‘middelste’ band op het affiche is Orange Grove. Net als Dursun, de eerste artiest van vandaag, hebben ze het niet getroffen met het weer: de zon schijnt uitbundig dus het merendeel van de bezoekers blijft op het terras hangen. Want ook daar hoor je de band wel. Gelukkig speelt Orange Grove reggae, wat natuurlijk perfect past bij de lome sfeer die een zonnig terras oproept. Maar ergens klopt er iets niet… ik zie voor het optreden toch een gast met een Metallicashirt zijn gitaar naar binnen dragen? En die drummer, tikt-ie eigenlijk niet net iets te snel voor dat lome terrasgevoel?

Herstel: Orange Grove speelt reggae, maar niet het soort dat onder een glazen koepeltje gehouden wordt. Gedurende hun optreden hoor ik verschillende invloeden langs komen, waaronder ook heuse metal akkoorden. En dat in combinatie met reggae ritmes is heel wel mogelijk, bewijst Orange Grove. In een ander nummer klinkt veel inspiratie van Rage Against The Machine door, en op een ander moment moet ik erg aan Pearl Jam denken. Orange Grove laat blijken een brede muzikale inspiratie te hebben. En ook hen gun ik de volgende keer een vollere zaal.

‘Ik ben misschien te laat geboren, of in een land met ander licht.’ De eerste zinnen van Shaffys Laat Me treffen gelijk doel. Loom, licht melancholiek, het begin van het eind van de zomer hangt in de
lucht. Een goed gekozen coversong om ‘Fueled By Lagunitas’ mee af te trappen. Helaas niet goed genoeg om het publiek naar binnen te krijgen.

Singer-songwriter Dursun zal met zijn band voor een vrijwel lege zaal zijn mengeling van eigen nummers en covers spelen. Eigen nummers die vooral in het funkvlak liggen, waarbij met name de electrische piano van Dursun zelf veel ruimte krijgt om te soleren. Één van de andere covers is die van Amy Whinehouses ‘Back To Black’, die Dursun erg goed en smaakvol uitvoert.

Niet behept door enige voorkennis ben ik maar gaan zitten luisteren. Enig opzoekwerk leert mij dat Dursun heeft meegedaan aan ‘De beste singer-songwriter van Nederland’ in 2015. Duidelijk te merken is, is dat hier iemand staat met ervaring. Iemand met een goede stem en stembeheersing, die veel plezier heeft in muziek maken. Ik geef het weer er dan ook maar de schuld van dat het allemaal niet beklijft. Ik kan me zomaar voorstellen dat Dursun op een gure winteravond, met voldoende publiek, een geslaagd funkfeest kan geven.

Op papier lijken de drie namen van dit festival erg vergezocht. Maar de funk van Dursun is een goede opener voor de reggae van Orange Grove, die met hun stevigere nummers weer een prima opmaat zijn voor Tony Clifton. Een geslaagd festivalletje dus, zo op het begin van het einde van de zomer.

Fotografie: Patricia van Cuyk