Sean Taylor (Kilburn 1983) kwam vanochtend aan vanuit het, naar eigen zeggen, nog enigszins betaalbare West London. Deze talentvolle artiest bracht onlangs zijn twaalfde album uit met de titel The Beat Goes On. Zijn muziek klinkt als blues, soul, folk, country en soms wat jazzy want ooit speelde hij met Sonny Rollins. Hij is voor vier concerten in Nederland en als eerste is hij vanavond in de Blue Room Sessions. In 2014 en in 2018 stond hij ook al in onze clubzaal. Net als toen heeft hij er ook nu weer ontzettend veel zin in.
Sean Taylor
Organisator/programmeur Ad van der Laan geeft tijdens de aankondiging aan slechts zelden een singer-songwriter zonder band te programmeren. Sean Taylor is zo’n uitzondering. Met één enkele (Gibson J45) gitaar in de hand laat hij vanavond zien wat hij daar allemaal mee kan doen. Het is alsof er tegelijkertijd een bas- slag- en sologitaar klinkt. Daarnaast speelt hij ook nog zeer verdienstelijk piano en begeleidt zich op de mondharmonica.
Met zijn warme ietwat hese stem, die mij bij vlagen doet denken aan Ray Lamontagne, start hij de show met The Only Addiction is Love van het gelijknamige album uit 2015. Ook de huidige spoken word trend is hem niet vreemd. Al rappend vertolkt hij op het zo typische ritme de ‘Brexit Blues’ met This is England, zijn single over de bittere nasmaak die het referendum hen naliet. “A rhythmic journey through the underbelly of English life” las ik in een review uit Liverpool.
The Beat Goes On
Sean Taylor staat bekend als politiek geëngageerd en is tevens een begenadigd verteller. Wegens de vroege sluiting is dat nu iets minder dan andere keren, maar toch valt er voor mij genoeg te noteren. Hij creëert veel van zijn albums in Austin Texas, vandaar de vlotte Texas Boogie. Na Perfect Candlelight van het album Live in London (2020) begeeft hij zich achter de piano voor de titelsong van zijn nieuwste album The Beat Goes On. Over de laatste track op dit album The Heart Of The Ocean deed hij volgens eigen zeggen 15 jaar maar het resultaat mag er zijn. Met indrukwekkend pianospel geeft hij het kabbelende geluid van de golven prachtig weer.
Speelde hij van zijn 7e tot zijn16e jaar voetbal…na drie dagen Glastonbury was dat anders. Hij hing zijn voetbalschoenen aan de wilgen en vond zijn nieuwe bestemming in de muziek. In het laatste nummer voor de pauze klinkt een eigen, totaal andere, versie van You’ll Never Walk Alone.
Tweede set
De tweede set begint Sean Taylor met een ‘sad song’ Heaven en gaat over een vriendin met een fatale verslaving, gevolgd door Let Kindness Be Your Guide (ik dacht even dat hij inzette met Rosie van Claw Boys Claw). Ook de grote dichter Robert Frost wordt aangehaald voorafgaand aan het nummer Be My Love In The Rain, een track van het nieuwe album.
Taylor’s eerste (en enige?) bruiloftsconcert resulteerde al snel in de scheiding van het bezongen echtpaar vandaar het toepasselijke nummer She’s Gone. Met de gevoelige titelsong A Path Into Blue van het gelijknamige album (2019) is het concert bijna ten einde. Maar niet nadat een hij een ‘medley’ aankondigt, die start met een indrukwekkend klassiek aandoend intro en overgaand op Dylan’s Al Along The Watchtower. Goed voor een knallend einde!
Echt iedereen is na afloop razend enthousiast over deze veelzijdige artiest in een simpel zwart t-shirt…én met een bak talent!
Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar