Drie keer is scheepsrecht. Nadat het Jack’s Soul Live Festival in 2020 en 2021 geen doorgang vond in een tijd waarin de wereld leek stil te staan, keert het vandaag terug alsof het nooit is weggeweest. De bezoekers weten het weer massaal te vinden en komen vreugdevol en goedgehumeurd het terrein op de Pettelaarse Schans op. Het festival draait weer op de volledige capaciteit en er is zelfs een area bijgekomen.

De Silent Disco blijkt een welkome aanvulling naast de DJ stage en het Live podium dat voor deze editie volledig overdekt is, voor het geval de weergoden een artiest minder gezind zijn. Achteraf blijkt de maatregel onnodig. De gehele dag heerst er een aangename festival temperatuur en ik verheug me op wat een sensationele live muziekdag kan worden.

Jack’s Soul Live Festival

Het motto van het festival blijft “Where the old soul meets the new” en dit jaar hebben ze dat goed vormgegeven door naast de ervaren namen ook een tweetal twintigers uit te nodigen om het publiek in de middag op te warmen. De eerste daarvan is de jonge Italiaan Giacamo Turra die om 13:00 uur af mag trappen op het Live Podium.

Giacamo Turra

Giacomo Turra is pas 25 jaar, maar heeft al flink aan de weg getimmerd. De organisatie heeft hem eerder uitgenodigd bij 1 van hun indoor shows en de verpletterende indruk die hij achterliet, deed hen besluiten hem toe te voegen op het affiche. Waar hij destijds de Soul Live HuisBand ter ondersteuning had, mag hij nu het kunstje komen herhalen met zijn eigen mensen.

Helaas blijkt er nog een hoop mis met geluid, dus gaan de eerste 20 minuten van zijn set verloren aan een heen-en-weer onderonsje met de techniek. Op deze wijze blijkt de rol van festival-opener een ondankbare taak. De bezoekers die speciaal voor hem zijn gekomen blijven geduldig staan, maar velen besluiten de rest van het terrein te gaan verkennen. Gelukkig herpakt het vijftal onder Turra’s bezielende leiding zich snel en spannen ze zich ijverig in om het vuur aan te stoken in de relatief koude tent.

Daar slagen ze redelijk in als de tent zich langzaamaan weer vult met geïnteresseerden die afkomen op de hemelse tonen van Giacomo’s tunes en covers in een eigen jasje van R’n’B en hiphop invloeden. Zijn composities lenen zich uitstekend voor de trendy Spotify lijstjes in hippe koffietentjes en ook live resulteren ze in een sierlijk en subtiele soundtrack om de dag mee te beginnen. De missie slaagt dus alsnog. Na afloop bedankt het publiek Giacomo en zijn band zoals vooral deze generatie dat kan; de telefoons worden gepakt voor de Socials om hem te gaan volgen.

Daarna is de beurt aan Steffen Morrison. Hoe dat is gegaan kunnen jullie lezen in het verslag van collega Ronald die hem achter de schermen al had weten te strikken voor een interview. Dit gaf mij de tijd om een rondje te maken langs de andere area’s. Te beginnen met de Silent Disco waar het feest al in volle gang is.

Silent Disco

Wat meteen opvalt is dat alle koptelefoons dezelfde kleur hebben. Er blijkt maar één DJ tegelijk te draaien, wat toch een beetje ten koste gaat van de fun. Wie het concept kent, weet dat er vaak een aanbod is van twee of meer kanalen, waardoor je makkelijk kunt schakelen en afstemmen op je voorkeur. Dat die keuze er nu niet is, drukt de pret voor de aanwezigen niet.

De DJ’s die geboekt zijn door mediapartner Sublime maken er een dikke party van met hun eclectische mix en laten iedereen volop genieten. Ook voor mij als toeschouwer is het smullen om te zien hoe mensen hun remmingen verliezen en zich sufdansen met hilarische gebaren en mimiek. Waar het overgrote deel zich vooral vermaakt in zijn eigen wereld, gooien sommigen er serieuze moves uit en gaan complete dance battles aan, wat prachtige taferelen oplevert. Af en toe komt er een nummer voorbij wat niet iedereens kop thee is (zoals glijerige jaren 70 soul) maar dan pakt men de gelegenheid aan als een ijsbreker om nieuwe vrienden en kennissen te maken.

Samm Henshaw

Als ik rond kwart voor vier terugkeer naar de tent is het alweer tijd voor de andere jongeling, Samm, vergeet de extra M niet, Henshaw. Vooraf heb ik zijn debuutalbum Untidy Soul een paar luisterbeurten gegeven en ik werd blij verrast. Zijn liedjes bevatten een massieve aantrekkingskracht door zijn speelse teksten over gepolijste funkgrooves die geserveerd worden met injecties van soul en gospel die klinken als puur zonneschijn. Grote vraag is echter, blijft de kwaliteit overeind als hij op het podium staat?

Dat antwoord krijg ik jammer genoeg niet. Dit komt omdat Samm ervoor heeft gekozen om met een minimale bezetting ten tonele te verschijnen, slechts gitaar, toetsen, bas en drums. Zonder achtergrondzang en een blazerssectie zette ik me schrap ik me voor een uitgeklede voorstelling. Maar al snel hoorde ik de orkestband meedraaien, waardoor we worden getrakteerd op een half om half gerecht. Hoewel de achtergrondmuziek ijzersterk is ingespeeld, snijden de smaakvolle trompetlijnen niet door en maskeren ze de verder onzichtbare live instrumenten. Ook de zangkoren die van vitaal belang zijn voor de gospelrand op plaat, komen onnatuurlijk perfect uit de speakers en vertroebelen hiermee de authenticiteit en beleving die het had kunnen zijn.

Maar dit is slechts de mening van een “zure” recensent. De aanwezige en vooral jonge fans zijn anders heel ontvankelijk voor zijn schouwspel. Samm kan ook als geen ander pakkende popsingles schrijven en zijn toehoorders in een vat van gelikte hiphop en romige R’n’B onder dompelen om hen vervolgens uitgelaten en opgewekt boven te laten drijven. Voor hen is het allemaal geslaagd, dus dat geef ik hem wel na. Omdat ik ergens vindt dat hij vals heeft speelt, vraag ik hem na afloop in de coulissen nog even waarom. Als antwoord benadrukt hij het financiele aspect. Maar hij wil niets weten van gemakzucht, want hij heeft zelf alles ingespeeld en opgenomen. Hij vat samen; It’s cheaper but it isn’t cheating. En die uitspraak klinkt alleen maar leuker als je het hem hoort spreken met zijn cockney accent.

Wordt vervolgd in deel 2

Coverfoto: Mickey Obo