Montis, Goudsmit & Directie dat zijn drie getalenteerde muzikanten: Frank Montis, Anton Goudsmit en Cyril Directie. Ze spelen een mix van funk, soul, jazz en rhythm-and-blues. Eerder dit jaar waren ze ook al in Den Bosch, op het Kerkplein met Jazz in Duketown. Nu bij de afsluiting van het concertseizoen 2022-23 spelen ze in Podium Azijnfabriek.
Montis, Goudsmit & Directie
Deze slideshow vereist JavaScript.
Heb je dit drietal voor je neus dan heb je te maken met la crème de la crème van de Nederlandse muziekscene. Hun imposante carrière – tot nu toe, hè, want ze zijn nog lang niet uitgespeeld – is teveel omvattend en uitgebreid om hier besproken te worden. Maar geloof me, het is indrukwekkend. Het zijn topmuzikanten die alle drie een voorliefde delen in soul, funk en rhythm & blues.
Frank Montis staat vooral bekend om zijn virtuoze toetsenwerk op de Hammond orgel waarvan akte. Gitarist Anton Goudsmit kenmerkt zich om zijn expressieve speelstijl en technische bekwaamheid. Drummer Cyril Directie heeft met veel bekende artiesten en bands gewerkt en staat bekend om zijn veelzijdigheid en strakke drumwerk waarvan wederom akte.
Anton Goudsmit met Podium Azijnfabriek (PA) shirt
De drie mannen hebben zichzelf ook een rol op het podium aangemeten: Cyril is spokes- en frontman, Anton de vermakelijke clown en Frank de stille kracht.
Er is daarnaast een nieuw album uit, Root Up geheten die gepromoot moet worden. Van dat album spelen ze onder meer de cover Boogie On Reggae Woman, Coltrui, Bill’s Plate, The Lobster en Sing-Along-Song.
Ze spelen ook een soort van Beatles-medley met het soulvolle Get Back als starter. Het was moeilijk raden welke Beatles nummers verder in die medley waren verweven. Een andere oldie, het prachtige Let’s Stay Together van Al Green gaat er ook in als hemelse koek.
frontman Cyril
Frank Montis en Anton Goudsmit krijgen ruim baan om hun speeltechniek tentoon te spreiden. De expressieve Anton steelt echt de show door zijn mimiek en ‘rockposes’. Frank moet het vooral hebben van de diepe klanken die uit de Hammond orgel op stijgen.
Cyril Directie houdt het schema strak en spoort het publiek aan om mee te doen door mee te zingen of op te gaan staan. Want het is een zitconcert wat eigenlijk vreemd is aan een soul-avondje uit. Dat hebben toch veel mensen goed begrepen want achter in de zaal staan ze flink te swingen.
geen sterallures
Na afloop van het concert loopt het trio de zaal in om een praatje te maken of vragen te beantwoorden. Montis, Goudsmit & Directie hebben geen last van welke allures dan ook.
PS: Anton Goudsmit trok in de pauze een shirt met het logo van Podium Azijnfabriek – PA – aan om zo reclame te maken van het komend seizoen.
Waar in Deel 1 vooral de jongere artiesten (Giacomo Turra, Samm Henschaw) aan bod zijn gekomen, staat Deel 2 nu in het teken van de gelouterde artiesten die op Jack’s Soul Live Festival rijk hebben gespeeld.
Jack’s Soul Live festival
Om ervoor te waken dat de DJ Stage slechts een bijzaak zou worden, wilde de organisatie per se een headliner boeken. Met DJ Jazzy Jeff haalden ze gelijk één van de grootste namen ter wereld naar Den Bosch. Deze is vooral bekend van zijn samenwerking met Will Smith (The Fresh Prince), maar behind the decks staat hij ook alleen zijn mannetje. En niet onverdienstelijk, getuige de vele grammy’s die hij won met productiewerk voor anderen.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Het is dan ook niet gek dat het veld van het Jack’s Soul Live festival voor de DJ Stage een drukke bedoening wordt wanneer zijn optreden aanstaande is. Ondanks dat hij volgens het timetable om 16u15 zou opkomen, wordt het geduld nog even op de proef gesteld. Je zou denken dat hij fashionably late is, maar het schijnt dat de Productie problemen heeft met een mixer. Gelukkig kan DJ Tonno Disko de gemoederen probleemloos aan het dansen houden tot dit is opgelost.
Het ongeduld knaagt en daarop besluit ik naar de Live stage te gaan in afwachting van Candy Dulfer. In tegenstelling tot de menigte bij de DJ Area, staat daar nog maar anderhalve man en een paardenkop. Dit blijkt slechts de stilte voor de storm. Wanneer de band de eerste tonen aanslaat, gooit Candy zelf, geflankeerd door haar zangers, al zingend en klappend de armen in de lucht. Het lijkt de roep van een Sirene langs de Rijn, want het heeft een aanzuigende kracht op de rest van het terrein en binnen 15 seconden staat de tent bomvol. Ineens sta ik in het gedrang om net als anderen één van ’s lands meest getalenteerde vrouwen aan het werk te zien.
En dat is niet vreemd, want deze dame verdient dat. Ze is vandaag de meest ervaren artiest met internationale allure die op het podium staat en tijdens haar show laat ze wederom zien waarom. Je hoeft al niet eens meer op te sommen met welke grote namen ze allemaal al heeft samengewerkt. Die lijst is even indrukwekkend als dat hij lang is. Maar daarmee vergeet je nog wel eens dat ze ook in haar eentje al een grootheid is en stevig kan uitpakken. Zo ook nu, versterkt door een fikse begeleidingsband en geweldige zangers, waaronder Ivan Peroti, brengt ze een fenomenale performance op de planken.
Ze mag dan inmiddels de 50 voorbij zijn, maar Candy Dulfer is nog steeds een charmante verschijning met looks om door een ringetje te halen. Ze oogt jeugdig, vitaal en zet haar saxcapades nog even fraai soepel in als alle jaren daarvoor. En natuurlijk vormt zij het stralende middelpunt op het podium, maar zoals altijd is er aandacht voor de hele band en krijgt iedereen zijn moment om te shinen. Voor Candy zelf is het wanneer ze samen met haar gitarist een sublieme vertolking weggeeft van de hit Lily Was Here.
DJ Jazzy Jeff
DJ Jazzy Jeff
We zijn meer dan een uur verder, maar dan komt daar de bevrijdende aankondiging waar iedereen bij de DJ Stage op heeft zitten wachten. Jazzy Jeff treedt aan en legt zijn naald op de eerste plaat. Zodra de klassieker Soul & Sunshine van Harvey & the Phenomals door de speakers komt, slaat de sound neer als een kogelregen die de mensenmassa veranderd in één dansende zee.
“Now That’s What I’m Talking about,” brult de MC terwijl iedereen hen toe juicht en beweegt. Het ongemak van het lange wachten heeft plaatsgemaakt voor ontlading. Terwijl Jazzy Jeff de éne na de andere Banger inzet, zonder vaart te minderen, zakt de set geen enkel moment in. En zo hebben de bezoekers het graag.
had wat spannender gemogen
Ikzelf ga er in het begin nog hard op. Maar halverwege de verkorte set, merk ik toch dat ik er wat meer van had verwacht. Begrijp me niet verkeerd. Jazzy Jeff draait geweldig. Met zijn platen heeft hij de touwtjes goed vast en krijgt hij de poppetjes meesterlijk aan het dansen, maar van mij had het wel wat spannender gemogen. Met deze tracklist speelt hij naar mijn mening teveel op safe, in plaats van golven te maken met wat heimelijke en dansbare beats die ideaal zouden zijn geweest voor deze geladen atmosfeer.
Omdat ik gedurende deze volle festivaldag ook moet zorgen voor de inwendige mens, besluit ik eerst wat te gaan eten. Daardoor mis ik helaas een deel van de “Tribute to Soul” door Berget Lewis . Als ik aankom is het is dikke feest al in volle gang. Als een ware Gospel Train dendert de zangeres door de tent, terwijl de Soul Live Band, net als in de club, haar ondersteunt met strak spel. De aanwezigen voelen zich dankbare passagiers aan boord van een muzikale tijdreis door decennia van al het moois wat de Soul, Funk en Jazz te bieden hebben gehad. Er wordt volop meegezongen, geklapt en gedanst en als het niet voor de vele mobieltjes was, had ik me gerust gewaand in de swingende jaren 70.
Het laatste kwartier van de Tribute is het de beurt aan David Dam om het voortouw te nemen. En hoewel de show stijf geregisseerd is van begin tot eind en iedereen op het podium vast houdt aan het georkestreerde script, gooit hij samen met de gracieuze achtergrondzangeressen, Lynn, Emmie en Gosha, er nog een schepje bovenop. Die dosis van verse aanstekelijke energie zorgt dat het dak er bijna afvliegt. Net als bij de eerdere artiesten staan zij er ook alledrie met een gigantisch speelplezier en zetten ze alles op alles om bij het publiek een verrukkelijke sensatie teweeg te brengen. Vooral zangeres Emmie valt in positieve zin op, want in haar eentje geeft nieuwe betekenis aan de uitdrukking “110% toewijding”.
Als het aan mij lag, hadden ze nog wel even door mogen spelen, want de 15 minuten zijn in een vloek en een zucht om. Daarmee is een eind gekomen aan een galavoorstelling door Berget en David en alle anderen, maar laten ze wel hun toeschouwers achter met een enorme Feel Good High.
Het laatste optreden dat ik bespreek in dit deel is zeker niet de minste. The Brandon Brown Collective is voor velen wellicht een onbekende naam, maar haar leden zijn zeker geen kleine jongens in de Soul en Funk wereld. Frontman Brandon fungeerde als muzikaal leider bij Michael Jackson ten tijde van zijn dood, Stanley Randolph is de vaste drummer bij Stevie Wonder en zanger Mackenzie Green verdiende zijn sporen bij The New Power Generation van Prince. Samen vormen zij een recept voor muzikaal vuurwerk en staan ze terecht groots op het affiche.
Wanneer het concert begint is de magie gelijk voelbaar door de hele tent. Met al hun podiumervaring is het voor hen dan ook een koud kunstje om de sfeer een aantal graden op te warmen. Dat is zeker opmerkelijk omdat ze ervoor kiezen hun eigen werk te spelen en niet om met andermans liedjes aan de haal te gaan. Des te leuker is het om te zien dat de toehoorders flink overstag voor hun brandende mix van edgy en verlangende jams.
Muzikaal laveert Brandon Brown Collective tussen zwoele Smooth Soul Jazz en de toegankelijke jaren 80 Funk. Elk nummer klinkt als vernieuwde evergreen en dat onderstreept nogmaals hun vakmanschap. Hoezeer ook duidelijk is dat Brandon de leidersrol heeft en als spil fungeert op het podium, voelt het toch als een Collective Concert waarin iedereen een rol krijgt en niet 1 persoon constant de spotlight opeist. Of het nou de blazers zijn of de toetsenist, iedere muzikant pakt zijn deel, iedere noot mag worden gehoord. En wat ze ook spelen; Funk, Jazz, Rock, een enkele zwijmelballad, het kan allemaal en klinkt als een klok.
Hypes komen en gaan, maar de kwaliteit, talent en gevoel waarmee The Brandon Brown Collective hun muziek uitvoert is van een tijdloze klasse.
Reaspora is de muziektour van zangeres en performer Anne-Fay Kops en haar broer, video- en filmmaker Felix Kops. Zij zijn op zoek naar hun roots. Waar komen hun voorouders vandaan? Hoe zijn ze in Suriname terechtgekomen. Waarom zijn hun grootouders naar Nederland gegaan? Allemaal vragen die hen van Suriname tot aan West-Afrika brachten. Broer en zus Kops (Onyx & Ivory) realiseren met deze muziektour op Theaterfestival Boulevard 2021 een terugkeer, een reaspora die zij in muziek, dans & performance, teksten en video hebben vormgegeven.
Reaspora – omgekeerde migratie
Anne-Fay Kops – Reaspora
Anne-Fay en Felix reisden van Nederland via Aruba en Curaçao naar Suriname en kwamen uiteindelijk uit in het West-Afrikaanse land Ghana. In al deze landen maakten ze muziek met lokale producers en muzikanten. De verhalen, de mensen en de muziek van deze reis stopten zij in tracks vol hiphop, soul, gospel, elektronica en traditionele stijlen uit de landen van hun voorouders. De diaspora is ten einde en omgezet in een reaspora.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Maar laten we beginnen hoe de muziek- en videovoorstelling Reaspora begint. Op het donkere podium is alleen een microfoon op een standaard te zien. Er verschijnen teksten en beelden op een beeldscherm dat als achtergronddecor gaat dienen voor de performance van Anne Fay. We krijgen in sneltempo te zien waar hun voorouders vandaan komen: West-Afrika (Ghana) en China.
The Sun
Hoe zij in Suriname terechtkomen, dat hun grootvader naar Nederland vertrok en trouwde met een blanke vrouw en zij een zwarte dochter kregen die op haar beurt een witte dochter op de wereld bracht, Anne-Fay. Het wordt een reis naar de roots van broer en zus Kops.
Soundscapes zoemen zacht door de zaal. Aan weerszijden van het podium zijn heel donker en vaag de twee begeleiders van Anne-Fay te zien: Anan den Boer op keyboard en Gino Cochise op drums, bass en gitaar. Anne-Fay komt op en de show kan beginnen.
Op het podium staat een jonge blanke, blonde vrouw en het is dat je de strekking van Reaspora kent anders zou haar verschijning je zeker op het verkeerde been zetten. Anne-Fay stipt dat ook aan in eigen bewoordingen. “Ik ben een witte dochter van een zwarte moeder.” White woman.
House, hip hop, r&b, poppy-disco en indringende video’s
White Woman is een mooie ballad, maar deze muziektour heeft meer te bieden zoals de nummers Titanic Noir en Freedom & Death bewijzen. Zelfspot is Anne-Fay ook niet vreemd. In de song Thighs (dijen) zingt ze: “I’ve got thighs the size of Africa…[ ] With these cheeks I should have been a stripper. Het is een lekker klinkend poppy-disco liedje met een serieuze strekking/ondertoon. Luister zelf maar.
Met My Me duikt Anne-Fay verder in wat de zoektocht voor haar persoonlijk betekent. In het aangrijpende The Sun beschrijft zij hoe gedachten en gevoelens vervliegen onder de hete zon op de slavenmarkten en plantages. Hoe flarden uit het verleden opkomen.
Anne-Fay wordt begeleid door Gino Cochise en Anan den Boer. Zij is een hele goede zangeres met die typische sound die meer zangeressen van haar generatie hebben, zacht & rauw, hard en omfloerst wanneer een lied daarom vraagt.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Dansen bij Reaspora
Het laatste nummer is So Many Days en Anne-Fay roept het publiek op te gaan dansen. De mensen doen gretig mee en zo wordt deze muziektour vrolijk afgerond. Het indringend verhaal van een zoektocht die nooit te zwaarwichtig wordt. Gelukkig maar.
Reaspora de muziektour van Onyx & Ivory is een lange live videoclip, dan ernstig dan vrolijk. en altijd goed en krachtig vormgegeven.
Crew
concept Onyx & Ivory: Anne-Fay & Felix Kops
zang: Anne-Fay Kops
drums: Gino Cochise
toetsen: Anan den Boer
beeld: Felix Kops
geluid: Rory van den Oest
Steffen Morrison speelt al jaren de zalen plat. Dat deed hij ook in de hete zomer van 2018 in de BLVRD-theatertent op de Parade. Onvergetelijk. In The Art Of Being Human gaat hij verder. Hij wil doorgroeien als mens, man, artiest en vader. De show van vanavond op Theaterfestival Boulevard is in twee stukken te verdelen: het hoofdthema The Art Of Being Human en de toegift.
Steffen Morrison
Steffen Morrison
Het is een wat andere Steffen Morrison die ik vanavond zie optreden, hier op de grasvelden van het Zuiderpark. Wat ik van zijn optreden in 2018 in de BLVRD-theatertent op de Parade kan herinneren, is een rauwe show en pakkende nummers die het publiek toen behoorlijk opzweepten. Dat kan nu onmogelijk, want iedereen moet op zijn stoel blijven zitten en dansen is helemaal uit den boze. Hooguit meeklappen en wat meezingen. En toch is niet alles aan corona te wijten.
de gele schoenen van Steffen
Positiviteit
Wat ik zo uit diverse media kan optekenen is dat Steffen Morrison ‘op zoek is naar de puzzelstukjes die zich vormen tot de man die hij vandaag de dag is geworden’. Deze quote haal ik uit een review naar aanleiding van zijn laatste album Soul Revolution uit 2020. Die zoektocht heeft hij nu vormgegeven in de show The Art Of Being Human. Kernpunt in die show is volgens mij positiviteit die in het nummer Positivity tot uitdrukking komt.
En daar wringt de schoen nou voor mij. Over schoenen gesproken: die gele schoenen van Steffen zijn fantastisch, maar dit terzijde. Ik houd niet van shows met een boodschap. De zielenroerselen van een artiest hoeven voor mij niet al te expliciet genoemd te worden. Ellende en blijdschap moet je goed verpakken.
Je kan je dan afvragen wat ik eigenlijk te zoeken heb op deze show? Wel, dat is helder: ik vind Steffen Morrison een geweldige zanger en performer. En dat is hij vanavond weer. Goed bij stem, krachtig en soulfull. De band is voortreffelijk. Maar de nummers neigen mij teveel naar gospel, middle of the road. Ik wil soul!
frontman & performer
Vreemd genoeg vliegt de tijd voorbij, ik verveel me niet echt. Steffen verlaat het podium en wordt zowat meteen teruggeroepen door zijn bandleden en het publiek. En dan begint het pas (ook voor mij).
“Dit nummer kennen jullie vast wel,” roept Steffen en ja hoor, de intro van Hard to Handle van Otis Redding klinkt nauwelijks of het publiek schreeuwt en klapt enthousiast. Eindelijk zijn daar weer de moves & grooves. Er volgen nog twee nummers van hetzelfde laken een pak. Ik ben blij met het toetje van deze avond, maar het hoofdgerecht mag voor mij een volgende keer flink wat meer jus krijgen. Ik ga voor soulfood.
Gery Mendes neemt het publiek mee in zijn tijdreis en opent met een verhaal over zijn ouderlijk huis – drie slaapkamers, een woonkamer en een smalle keuken – en over het stadsdeel waar hij opgroeide, de West-Kruiskade, Rotterdam. Maar eerst laat hij ons horen welke plaat hij 19 jaar geleden opzette en die zijn leven veranderde.
Gery Mendes – TimeTravelin
Gery Mendes
Gery en band treden twee keer op in de grote BLVRD-tent van Theaterfestival Boulevard 2021 op de nieuwe locatie het Zuiderpark. Hij opent de avond door te vertellen hoe hij op een regenachtige dag, 19 jaar geleden, een soulvolle plaats opzette. Het gaf me richting en het vertrouwen en de fantasie op een dag de wereld te veroveren. “Welcome to my world.”
Het verhaal achter TimeTravelin giet Gery Mendes in verschillende vormen; in een vertelling of spoken word, soms in rap maar het meest natuurlijk in muziek samen met een vijftal excellente muzikanten. De nummers variëren in genre. Dan jazz, funk, rap, hip hop, dan weer soul of reggae.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Gery vertelt dat veel Kaapverdiaanse vrouwen begonnen in de schoonmaak. Dat zijn moeder graag boodschappen deed bij de Marokkaanse slager waar vaste klanten op krediet kochten. Een relatie gebaseerd op vertrouwen. “Die mensen, die zijn zó vriendelijk,” zei z’n moeder. En over de West-Kruiskade, het Rotterdamse stadsdeel, waar hij opgroeide.
Over een avondwinkel die veel wisselende eigenaren telde, maar als avondwinkel jarenlang bleef bestaan. En de mannen die hij op straat ontmoette, de mannen die net uit de bajes kwamen. Over een bekende die op gewelddadige manier op straat overleed. Zijn armen gespreid over de grond. Met bus 38 naar de begraafplaats in Crooswijk. Of het meisje dat hij van vroeger kent, haar terugziet op straat en nog steeds dezelfde heerlijke geur draagt. “Ik roep haar na.”
Acteur
Deze slideshow vereist JavaScript.
Aan zijn hele stage-act is te zien dat Gery Mendes naast musicus ook acteur is. Het podium is hét domein waar hij zich meer dan senang voelt. Hij beweegt soepeltjes en neemt bewust bepaalde houdingen aan die stroken met zijn spoken word, rap en/of songteksten.
Mendes zoekt vaak contact op met zijn publiek, houdt een kort praatje en laat de mensen meezingen. Ook zijn gelaatsuitdrukkingen worden niet aan het toeval overgelaten. Het is een spel en hij is de Poppenmaker, ook van zichzelf. Het mooiste is dat het allemaal natuurlijk overkomt: Gery is all natural.
De tijden die Gery Mendes schetst, ademen melancholie uit. De betrekkelijke eenvoud uit zijn jeugd heeft plaatsgemaakt voor de veelvormige complexiteit waarin we nu leven. Aan het eind van zijn show beschrijft hij nogmaals zijn ouderlijk huis. Drie slaapkamers, een woonkamer en een smalle keuken…
Gerry Mendes solo
Die eenvoud komt prachtig terug in de toegift. De bandleden verlaten het podium en Gery staat alleen. Hij pakt een gitaar, begint te zingen. Van bovenaf schijnen vele toneellichten op de solist, lijken hem gevangen te houden in hun witgele lichtbundels. Frontman en entertainer als hij is, nodigt hij het publiek uit om mee te zingen. Daarop verschijnen de bandleden al klappend weer op het podium. Het publiek klapt mee en dat geklap verandert in een enthousiast en meer dan welverdiend applaus.
Setlist: Johnny, Phase, Back in the Days, Blood, Sweat & Tears, Sunshine, How I Feel, Nomads, Meanwhile, Black Woman, Sunday, Blue Sky, Toegift solo.
Berget Lewis is een gevestigde naam in de Nederlandse soul scene. Denk aan Ladies of Soul bijvoorbeeld. Ik heb haar een aantal keren zien optreden op diverse podia in het land en in televisieuitzendingen. De band S!R (Soul Recruits) is opgericht door gitarist Aron Raams – bandleider van Gare du Nord – en zanger Dennis Kroon, bekend van The Voice of Holland. En nu staan ze live op de laatste dag – maandag 24 mei – van Jazz In Duketown 2021. Via ZOOM, dat weer wel. Zien hoe dat uit gaat pakken.
Berget Lewis en Soul Recruits (S!R)
Deze slideshow vereist JavaScript.
Het belooft een flinke dosis funk, gospel en soul te worden, volgens zanger Dennis Kroon. Hij begint samen met Soul Recruits aan de set met een nummer van Jarle Bernhoft. Ook het tweede nummer So Many Face is van Bernhoft. Sterke new soul en vakkundig vertolkt. Dennis als soulzanger verrast op een prettige manier. Het derde nummer is er een van zanger Gregory Porter.
Berget Lewis and Soul Recruits
Meteen na afloop verlaat Dennis de stage en verschijnt Berget Lewis vanachter de coulissen zonder enige aankondiging. Maar gejuich van de weinig aanwezigen stijgt op vanuit de zaal en wellicht ook van het ingelogde publiek. Berget neemt meteen bezit van het podium en haar show kan beginnen. Ze doet onder meer een cover van Ain’t Nobody van Chaka Kahn.
soul diva
Wat opvalt aan het optreden van S!R en Berget Lewis is dat ze op elkaar ingespeeld zijn, alsof ze al jaren samenspelen. Zo natuurlijk. S!R met Dennis Kroon klinkt ingetogener, terwijl de band bij deze Soul Diva van meet af aan rauwer – heavier – speelt. Met Berget Lewis trappen de Soul Recruits op het gaspedaal voor een flinke dosis gospel, soul en funk. En dat komt de livestream ten goede uit, het spat gewoon uit je scherm je huiskamer in, of waar je ook zit te kijken.
Tina en Chaka
Deze slideshow vereist JavaScript.
De show gaat door en een uur is eigenlijk te kort. Een ‘we want more’ zou bij een reguliere act vele keren hebben geklonken. Zelfs een kleine technische storing – de mic van Berget hapert en er moet een draadje vervangen worden – kan de stemming niet verpesten. Er wordt effe een geïmproviseerd introotje ingezet waarna het nummer Goodbye James wordt ingezet.
Na dit nummer komt Dennis weer op het podium en zingen hij en Berget het prachtige nummer Let’s Stay Together van The Reverend, Al Green. Lewis vervolgt met een gospelvertolking van het nummer Help van The Beatles dat ook door Tina Turner werd vertolkt. Berget is een groot fan van haar. Een ander icoon is Chaka Kahn en Through The Fire ontbreekt dan ook niet aan haar repertoire.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Meteen hierna een zinnenprikkelende cover van What’s Love Got To Do With It van Tina Turner. Dat nummer is inmiddels grijsgedraaid maar door Berget klinkt het als nieuw, als vers van het mes. De spetterende afsluiting van de show is aan I’m Every Woman van Chaka Kahn. Berget roept alle vrouwen op om voor zichzelf op te komen. Geen beter nummer denkbaar.
Berget Lewis en de Soul Recruits hadden de Bossche binnenstad helemaal op haar kop kunnen zetten. Misschien volgend jaar.
Bezetting
Berget Lewis (zang)
Dennis Kroon (zang)
Aron Raams (gitaar)
Ferry Lagendijk (toetsen)
Sven Happel (bas)
Marc Schenk (drums)
Gastredacteur: Mathijs van Tongeren
Screenshots Livestream Berget Lewis en Soul Recruits – Jazz in Duketown 2021
Bai Kamara jr., de zoon van een diplomaat uit het West-Afrikaanse land Sierra Leone, kwam door het beroep van zijn vader in België terecht. Bai brengt politiek geïnspireerde songs waar zijn Afrikaanse roots duidelijk in doorklinken. Er werd lang naar zijn show uitgekeken én even gevreesd dat het niet door kon gaan. Eén dag vóór de lockdown heeft Blue Room Sessions nochtans nét het genoegen om Bai Kamara jr. te zien spelen. En wat voor een optreden!
Bai Kamara jr.
Bai Kamara jr.
Bai Kamara, in 1966 geboren in Bo Town Sierra Leone, groeide op in Engeland en woont sinds 1990 in Brussel. Hij trad o.a. op met Habib Koité, Cassandra Wilson, Rokia Traoré en werkte via een NGO samen met Youssou N’Dour.
Wat meteen opvalt is zijn fijne stem, inclusief vibrato. In combinatie met zijn gitaarspel klinken de songs als een mix van Afrikaanse klanken, blues, soul, pop, jazz, rock & funk maar dan in een geheel eigen stijl. Vanavond speelt hij onder andere een aantal nummers van zijn nieuwste (blues)album Salone. Vijf andere albums gingen hieraan vooraf.
Funky blues
De eerste song is het rustige That’s Why I Think Of You, ingeleid door een ode aan de vrijheid van meningsuiting. Dit in tegenstelling tot zijn thuisland. Daarom een ’tribute to human rights’ met het vlotte Go On Press, gevolgd door een fantastisch klinkende traditionele Blues Good Good Man (with a bad reputation).
In het volgende nummer klinkt Afrika voor het eerst echt door in Don’t Worry About Me sterk begeleid met herhalende gitaarklanken, zeer knap gedaan.
Funky blues
Funky blues artiest, zo wil Bai Kamara graag genoemd worden. Twintig jaar Brussel, vaak vertoevend in een bepaalde ruige wijk, gaf hem de inspiratie voor het stampende, snelle en vanavond ook gezellige nummer (downtown) St Josse, tevens zijn eerste song op de radio.
politiek engagement
De muziek van Bai Kamara jr. gaat voornamelijk over sociale ongelijkheid, het milieu, de vluchtelingenproblematiek. Hij schetst ons het mooie Sierra Leone, met haar lange kustlijn en de natuurlijke bronnen en hoe het land niet goed zorgt voor haar inwoners. Na het einde van de burgeroorlog in 2002 ging hij er terug, kwam weer thuis en schreef het wonderschone Homecoming.
Ongelooflijk hoeveel nummers hij in het eerste optreden wil laten horen, maar Ad maant dat de tijd beperkt is. Toch volgen er nog minstens zeven songs waarvan de laatste The Powers That Govers Us weer heel Afrikaans is. Zijn tweede optreden zal hij later afsluiten met een ander fantastisch nummer en tevens meezinger Forward.
Blue Room Sessions 2020
Bai Kamara jr. is een briljant zanger en tekstschrijver. Beide keren was het publiek dan ook zeer enthousiast. Lovende woorden voor beide optredens. Bai belooft in 2021 een tweede optreden bij ons te geven, maar dan met volledige bezetting van zijn band. Dat belooft wat!!
Setlist: That’s Why I Think Of You, Go On Press, I can’t Wait Here too Long, Black Widow Spider, Good Good Man, Don’t Worry About Me, Down Town St Josse, Your Love Means The World To Me, Homecoming, Trouble has Got A Brand-new Dress, Cry Baby, I don’t Roll With Snakes, Some Kind Of Loving Tonight, Cold Cold Love, Substitute, The Powers That Govers Us/ Tweede optreden extra: Forward
Tijdens de Popronde loopt de stad zó over van livemuziek dat je altijd veel meer mist dan je ziet. Zeker omdat je de meeste bands niet kent en dus ook niet goed weet waar je zijn moet. Maar dat is natuurlijk ook de charme, de Popronde blijft een ontdekkingstocht. Onder het mom van ‘vier oren horen meer dan twee’, besluiten collega Johan en ik die tocht samen te ondernemen.
We trappen af in Thornbridge, waar we nauwelijks inpassen. Met een reden, want The Koalaz zijn net begonnen en ze spelen een lekkere mix tussen reggae en rock. Dat kan een wat lompe combinatie zijn, maar ze houden het knap in balans. Het slimme gebruik van effecten op de zang en gitaren geven het geheel een spacey en licht psychedelisch randje mee. Zelfs in ons ietwat onhandige hoekje bij de deur komt dat mooi over.
The Koalaz in Thornbridge
Tijd om op te splitsen, want waar Johan van de gelegenheid gebruik wil maken om de band nog even te spreken (lees het interview, inclusief uitgebreide recensie, hier!), heb ik nog een ander optreden op de planning staan: The Beatnik in De Keulse Kar.
Het optreden begint met een cover van Gotye’s Somebody That I Used To Know in een rock- en souljasje. Het was niet de laatste keer dat ik het idee had naar een cover te luisteren. Een enkele keer wist ik het zeker (Sweet Child O’ Mine!), maar vaak kon ik de nummers van The Beatnik maar moeilijk onderscheiden van iets dat ik ooit eerder gehoord had. Het was goed gespeeld, zat prima in elkaar, maar spannend werd het nauwelijks.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Nee, dan Raderkraft. In Van Aken Werkwarenhuis staat hij verscholen tussen de rook en zijn synthesizers een heerlijk trippy mix van ’80s new wave en ’90s rave** te spelen. Veel synths en drumcomputers, maar ook een grotere rol voor zang dan je zou verwachten bij zulke dansvloermuziek. Vooral het laatste nummer springt eruit: een van de beste en meest onwaarschijnlijke covers van Doe Maar die ik ooit heb gehoord. Een goed begin van het einde van de avond.
Deze slideshow vereist JavaScript.
En het einde van de avond beleef je natuurlijk op de afterparty. Precies op tijd komt Johan binnenlopen, die ik ondertussen al de halve avond kwijt was. Het interview was gezellig, we kruisten elkaar onderweg en er kwam nog wat tussen, maar tijd om naar de W2 te gaan. Ik weet niet of het toeval of een trend is, maar ik hoor er ravemuziek vandaan komen, en ik heb er zin in gekregen.
Foto’s The Beatnik: Wies Luijtelaar
**Raderkraft omschrijft zijn stijl als electro minimal synth.
De opkomst van Golden Dawn Arkestra uit de VS is goed georchestreerd en toen de band (bijna) voltallig op het podium van de BLVRD-theatertent stond, wist ik waar ik dt soort type show eerder heb gezien. Bij die van Sun Ra Arkestra, de intergalactische jazzband van Sun Ra die ik verschillende keren op het North Sea Jazz festival zag. Al in de jaren ’70/’80 was dat.
En nu heeft de ‘zoon’ van Sun Ra zijn vader min of meer nagebootst. Of Zapot Mgwana de echte zoon is van Sun Ra durf ik niet te zeggen, maar een amusante kopie is Golden Dawn Arkestra zeker te noemen.
gogo danseres Golden Dawn Arkestra
Zapot Mgwana
Zapot Mgwana
Golden Dawn Arkestra is de schepping van Zapot Mgwana. Hij heeft zijn vader [Herman Poole Blount aka Sun Ra, red.] nooit gekend, maar zijn moeder hield stug vol dat het Sun Ra zelf was. Mgwana liet zich door zijn (geestelijk) vader inspireren en vormde met een bonte groep muzikanten zijn eigen Arkestra. Een smeltkroes van afrobeat, funk, soul en rock ’n roll, met flamboyante kostuums en kosmische gogo-danseressen.
Golden Dawn Arkestra
Scifi B-film uit de jaren ’50
Kleurrijk, bombastisch, ritmisch en aanstekelijk zijn wel de kenmerken die je aan Golden Dawn Arkestra mag geven. Je krijgt het gevoel dat je naar acteurs staat te kijken die zo uit een science fiction film uit de jaren ’50 van de vorige eeuw op het podium van de BLVRD-theatertent komen binnenlopen. Het is een B-film, dat dan weer wel maar die zijn achteraf vaak het leukste.
danseres/zangeres
Concert Golden Dawn Arkestra
Deze slideshow vereist JavaScript.
Voor een woensdagavond was het druk te noemen in de theatertent. Niet zo druk als afgelopen weekend bij CC Smugglers, maar dat is ook wel zo fijn. Er was genoeg ruimte voor het publiek om te dansen en dat kan je zeker bij deze pompeuze funky afrobeat band uit de VS. De lange intro met veel synthesizer beats, percussie, drums en sax was hypnotisch van opbouw.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Het was ook aangenaam dat de soundmixers het volume draaglijk hielden. Alleen de zangpartijen kwamen er niet goed vanaf, want het geluid van die microfoons stond dan weer te laag afgestemd (het is ook nooit goed, hè?).
saxofonisten hardbop
De show werd regelmatig opgeleukt door echte gogo danseressen die leken te zijn weggelopen uit de vertellingen van Duizend-en-een-nacht. Er was ook een korte, free jazz hardbop moment van drie saxofonisten waarna de tent weer vrolijk werd meegenomen in het ritme van afrobeat, funk & soul. Golden Dawn Arkestra staat garant voor fijne feestavond.
Sonny Ragg is duidelijk beïnvloed door muziek uit de 80’s en vooral door His Royal Badness. Op de setlist staan zo’n dertien à veertien nummers. Een flink aantal is goed, andere erg sterk maar sommige nummers hadden beter achter kunnen blijven in de repetitieruimte.
Sonny Ragg zaterdag 2 februari in P79
Fans
De toegang van het concert is gratis, een presentje van P79 aan de Bosschenaren, waarvoor lof. Toch is het niet tjokvol in de zaal op deze eerste zaterdag van februari. Dat verwacht je eigenlijk als een Bossche band zoals Sonny Ragg een thuisconcert weggeeft. Afijn, het wordt lekker druk en veel mensen kennen elkaar gezien de vele blije begroetingen en kusjes op de wangen. De echte fans van Sonny Ragg in P79 dragen een zwart T-shirt met het logo van de band. Frontman Sven Myren prijst hen daarvoor.
Jeroen Straatman
Na het korte welkomstwoord van Sven met de opmerking dat het lang geleden is dat Sonny Ragg in P79 heeft gespeeld, stoomt de band direct door naar You Give Me Something met meteen daarop Power To You en New Funk. Leadgitarist Jeroen Straatman (gitarist geweest bij die andere, fijne Bossche band Straight from the Fridge) laat dan zien wat hij allemaal vermag op de gitaar. In het laatste deel van de show laat hij nog meer zien.
het betere gitaarwerk
Dan komen er nummers langs die minder goed zijn doordacht, minder goed uitgesponnen. Verder bijwerken en -schaven in de repetitieruimte is het advies aan Sonny Ragg. Turn The Love brengt gelukkig weer veel goeds, een nummer dat sterk doet denken aan Living Colour en Prince/TAFKAP uit de 90’s. Datzelfde bonkige ritme met stevig gitaarwerk en onderkoelde vocalen met flinke, grommende uithalen. Helaas komen er dan weer nummers die minder zijn in ritme, opbouw en melodie. Jammer. Songs met mogelijke potentie maar te vroeg naar buiten gebracht.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Met Not Your Medicine gaat het weer opwaarts en houdt Sonny Ragg de aandacht van het publiek tot het einde toe vast. Er wordt zelfs stevig gejived (jive dans) pal voor het podium. De andere muzikanten komen in dit laatste gedeelte ook wat meer voor het voetlicht. Jeroen Straatman geeft een paar indrukwekkende solo’s weg, solo’s die je niet licht vergeet. Bij Get Up komt het publiek goed los en als daarna Free – ook op single uitgebracht – wordt ingezet, is de avond echt geslaagd. Met Got No Passes sluit Sonny Ragg het concert af.
Sven Myren
Sonny Ragg maakt een wonderlijke mix van rock, funk en blues. Vaak werkt die toverdrank en is-ie aanstekelijk én dansbaar. De wat langzamere nummers komen minder goed uit de verf. Al met al een goed concert met nummers die nog een tijdje in je hoofd blijven hangen..
Bandleden Sonny Ragg
Jeroen Straatman – lead guitar
Sven Myren – guitar, vocals
Sjeng Muermans – keyboards
Bob Donkers – bass
Mark van Reusel – drums
