Look Up is de zesde single van het nijvere schrijver/producer duo Toul dat uit Luuk Bergervoet en Toer Greve bestaat. Zij brengen hun muziek uit onder de naam Toul Music met als tag #toulofficial. Deze nieuwe single is een mellow dance, perfect voor zwoele zomernachten.
Look Up
Look Up
Look Up begint met een fijne dromerige intro, comfortabel zacht. Mellower dan dit maak je het niet. Dan een softe beat met een super korte break, meer een slash. Het gaat beginnen, denk je, maar de intro pompt vrolijk gewoon door. Pas als de beat nadrukkelijker wordt, zet zanger Ben Taylor uit Los Angeles eindelijk na 39 seconden in. Dat is een behoorlijk lang intro voor een nummer van pakweg drieënhalve minuut.
Smooth – zachter dan satijn – zingt Ben Taylor over een verloren, voorbije liefde of iets wat hij onlangs achter zich heeft gelaten. “Even though I ran away, I still hang on to you.” Maar de toekomst lonkt en de zanger slaat voorzichtig nieuwe wegen in, one step, one by one. Hij overdenkt de dingen die hij heeft gedaan.
“When I look up to the sky and see the moonlight…I see changes in a new light.” De dingen gaan veranderen, verbeteren. Kortom, een lied met een positieve plot met teksten die naadloos aansluiten bij de muziek.
Ben Taylor
Ben Taylor staat geregistreerd op het SoundBetter platform en daar hebben Luuk en Toer hem ook gevonden en geselecteerd om de vocalen van Look Up voor zijn rekening te nemen. Een uitstekende keuze zoals je zelf zal constateren.
In elk nummer wordt samengewerkt met een andere vocalist. De speurtocht vindt vaak online plaats en als echte scouts zoeken Luuk en Toer over de hele wereld. Als er een kandidaat is gevonden die echt bij het nummer past, leveren zij de tekst aan plus een door henzelf ingezongen demo.
De releases komen (voorlopig) uit als singles, omdat Toul die beschouwt als haar portfolio om samenwerkingen met diverse artiesten aan te gaan.
Er is nu een band in Den Bosch opgestaan die met zijn poppy disco tunes een hoog internationaal niveau haalt én lekker dansbare nummers maakt. De naam van die band luidt Toul en wordt gevormd door Toer Greve en Luuk Bergervoet, mannen die de Bossche muziekscene mede vorm geven.
Toul
J’adore Toul
Inspiratie genoeg zoals van Bronski Beat uit de 80’s of Daft Punk maar wellicht meer invloeden van hedendaagse popartiesten zoals Dua Lipa, Drake tot Zedd. Toul heeft tot nu toe drie singles uitgebracht die op Spotify staan. Dat zijn I Don’t Even Care (2020), Touch en For Once, beiden dit jaar gepubliceerd. De vierde single J’adore komt 14 maart uit.
Wie zitten er in Toul?
Samen met Luuk Bergervoet van Studio Cube vormt gitarist/componist/docent Toer Greve het producersduo Toul en zoals ze zelf zeggen: “We maken popsongs in samenwerking met andere artiesten met als doel zoveel mogelijk mooie nummers te maken en deze uit te brengen.”
Luuk en Toer kennen elkaar van hun samenwerking in de Willem Twee Toonzaal, raakten bevriend en maakten veel muziek samen op vrijblijvende basis, meer voor hun plezier. Hun professionaliteit uit zich in hun werk; Toer als gitarist, componist en docent, Luuk als mediacomponist en zijn werk als producer voor bands in Studio Cube.
Toer en Luuk foto: Leon van den Broek
Uitdaging
Anderhalve jaar geleden kwam een nieuwe uitdaging namelijk het schrijven en produceren van muziek voor andere artiesten. Het eerste jaar werd voornamelijk besteed aan de opbouw van een repertoire. Pas drie maanden geleden treedt Toul naar buiten door elke maand een nieuw nummer uit te brengen.
De samenwerking van Toul is een wisselwerking van schrijven en produceren waarbij Greve het grootste deel van de compositie op zich neemt en Bergervoet de productie in Studio Cube waar al het materiaal wordt samengebracht en gemixed.
Speurtocht
In elk nummer wordt samengewerkt met een andere vocalist. De speurtocht vindt vaak online plaats of als echte scouts zoeken zij over de hele wereld. Als er een kandidaat is gevonden die echt bij het nummer past, levert het duo de tekst aan plus een door henzelf ingezongen demo. Op die manier heeft de artiest alles dat hij of zij nodigt heeft: tekst, melodie, harmonie en een goed klinkende instrumental. De releases komen (voorlopig) uit als singles, omdat Toul die beschouwt als haar portfolio om samenwerkingen met diverse artiesten aan te gaan.
Toul creating songs
Releases Toul
De eerste single van Toul, I Don’t Even Care, is opgenomen met Valair (Valère Géron), afgestudeerd jazz-zanger aan het conservatorium van Maastricht. Op het nummer Touch is een gepijnigde Justin Beauchamp te horen en op de meest recente single For Once neemt Mia Bee je mee naar een disco paradijs.
Het producersduo speelt ook slim in op het poppy disco genre door het gebruik van Barbie poppen in hun vormgeving. Het lijkt verdacht veel op een statement: wij maken poppy disco, so what!
I Don’t Even Care ft. Valair
Een love ballad dat balanceert tussen jazz en pop. Jazz-zanger Valair artiestennaam van Valère Géron maakt er een fraai vocaal werk van. De stem van Valair is warm en droog. Een prettig nummer voor een lome zomermiddag. De melodie en het refrein blijven doorklinken in je hoofd wat een goede zaak is voor een lied.
Touch ft. Justin Beauchamp
Een popsong met verschillende tempi dat met een fijne beat begint, in het refrein versnelt en in volume dan ook aanzwelt. Een gekwelde Justin Beauchamp wil een geliefde aanraken, strelen maar aan alles is te horen dat dat niet gaat gebeuren. Het waarom wordt niet specifiek genoemd. Het zou zomaar kunnen dat de anderhalve meter maatregel die vurige wens in de weg staat.
For Once ft. Mia Bee
Zonder meer de enige echte poppy disco van de drie releases met coole vocalen van Mia Bee. De lyrics staan in dienst van de beat en worden bijna op één toon gezongen. Dat is geen straf want Mia Bee heeft dé stem die perfect aansluit op deze song. Hard afspelen in je cabrio.
KLANKGAT is verrast door de professionaliteit van deze drie releases. Alles is tip top verzorgd en de match tussen songs en vocalen, daar is geen speld tussen te krijgen. Toul zou zomaar een schrijversduo kunnen worden van vele hits. Qua logistiek en inhoud zitten Toer en Luuk al goed.
Teksten: Yolanda Brecht, Mathijs van Tongeren, Ronald Rijken
Sven Myren (Sonny Ragg) kijkt met gemengde gevoelens terug op al hun geannuleerde optredens die in 2020 stonden gepland. Toeren door Nederland om nieuwe singles en EP te promoten, optredens op festivals en kleine zalen. Allemaal weggevaagd door corona. Een kleine opleving in de zomermaanden verzachtte de pijn een beetje. Voor het nieuwe jaar staan gelukkig weer spannende dingen op de plank. En, Sven Myren gaat solo.
KLANKGAT begint een rubriek waar we Bossche bands en artiesten interviewen over het afgelopen jaar. Hoe de corona crisis hun muziek heeft beïnvloed, wat de eigenlijke plannen waren, hoe ze aankijken naar volgend jaar. Een terugblik naar een moeilijk 2020 en een vooruitzicht naar een onzeker 2021.
KLANKGAT: Sven, hoe is het met je, hoe is het met Sonny Ragg? Sven Myren: De band is nog bij elkaar, dat is natuurlijk het belangrijkste. Maar ja, we hadden heel veel in de planning staan. Onze nieuwe boekingskantoor Comfort in Sound had een behoorlijk aantal festivals en optredens die we zouden gaan doen. Die zijn allemaal gecanceld. We hebben wel het geluk dat we destijds een prijs hadden gewonnen om een album op te nemen bij LEF Studios in Uden.
nieuwe single kleine tour
Welke prijs was dat?
Tien à vijftien acts mochten bij LEF Studios een demo opnemen en daaruit werd een act gekozen. Die kreeg dan de gelegenheid om tien dagen de studio in te gaan. Wij wonnen die prijs. Vanaf 1 januari 2020 zijn wij gaan opnemen en nog steeds zijn wij daarmee bezig. Ik werk bijvoorbeeld nog steeds aan de vocals. Er worden zeven à acht nummers uitgebracht in de vorm van singles en een EP.
In januari 2021 komt er een nieuwe single uit die in Studio Cube is opgenomen en gemixed. De release in januari gaat samen met een clip, ook vanuit Studio Cube, door vooral Luuk [Bergervoet, red.] eigenlijk. Die heeft alles gefixed.
Had corona niet plaatsgevonden, zouden die singles en EP eerder zijn uitgekomen?
Ja, dat denk ik wel. Zo’n opnameproces dat duurt wel even. Wij wilden in de komende winter eigenlijk een kleine clubtour doen door Nederland. In poppodia en kleine zaaltjes om onze nieuwe singles te promoten. Dat zou via Comfort in Sound lopen en – zucht – zo iedere keer na een nieuwe release, een kleine tour plannen en veel op festivals spelen. Maar het is allemaal niet doorgegaan.
Zomer 2020
In de beginperiode van de eerste lockdown kwam het tot een stilstand. Repeteren ging moeilijk vanwege de maatregelen en bandleden waren beducht voor besmetting van kwetsbare familieleden. Op gegeven moment werd helemaal niet gerepeteerd. In de zomer door versoepelingen is de band toch wat gaan optreden. Sonny Ragg werd door festivalorganisatie Into the Woods gevraagd om op camping Kallumaan voor een honderdtal bezoekers te spelen. In de Effenaar verzorgden Sven Myren en de zijnen een livestream concert. In augustus trad de band op in Den Bosch bij de Bossche Brouwers aan de Tramkade. Met het boekingskantoor waren enige shows gepland en een paar fotoshoots stonden op de agenda. Het ging allemaal niet door en na de zomer viel het stil. Sven Myren zat echter niet bij de pakken neer.
Wat zijn jullie plannen voor 2021?
We hebben meerdere optredens staan zoals een act bij Ida Nielsen, de oude bassiste van Prince. Dat is in mei in de Groene Engel als voorprogramma. Ik hoop dat dat doorgaat. Desnoods met 30 of 50 man, maakt mij niet veel uit. Om sowieso die mensen te ontmoeten lijkt mij echt geweldig. Dan hebben we nog een paar optredens staan die wijzelf organiseren. Da’s meer richting de zomer.
Heeft corona jullie manier van schrijven beïnvloed? Ik hoorde dat veel dj’s nu rustigere muziek maken. Speelt dat ook bij Sonny Ragg?
Bij ons niet echt. Puur omdat wij die zeven, acht nummers al hebben opgenomen in de studio en we zijn daar nog steeds mee bezig om het perfect te maken, echt hoge kwaliteit. De focus is daar op gebleven. Wel hebben we de lyrics aangepast.
Ik ben zelf aan een soloproject begonnen en maak daar veel rustigere muziek voor. Ik heb daar veel tijd in gestopt. Ik doe alles alleen, als producer. Want met de band, het blijft risicovol om met vijf man in een klein hokje te repeteren. En dan heb ik het niet per se over de bandleden maar onze naasten.
We krijgen dus ook een Sven Myren als solist?
Ja, ja, dat gaat ook volgend jaar starten.
Heb je er al materiaal voor geschreven?
Ik heb daar bijna al een heel album voor gemaakt. Ik ga ook met een bepaalde vormgeving werken en plan ook een fotoshoot. De insteek van dit soloproject is om op te gaan treden op Spotify met een fanbase als publiek. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Dat zijn mooie concrete plannen voor 2021.
Absloluut. Ik blijf altijd met muziek bezig. Iedereen van ons wil blijven spelen. Het is een nare situatie maar het is niet anders. Laten we hopen dat er in de zomer meer kan.
Wat is het verhaal van Johnny’s Adventures, de gelijknamige naam van de band? Gaat het over opgroeien en het zoeken van een levensdoel? Is het een autobiografisch verhaal van anger/gitarist Frans de Visser? Zijn vader zei hem altijd ‘wat er ook gebeurt altijd blijven fluiten’.
Johnny’s Adventures
Johnny s Adventures
Het album begint met het nummer Friend of a Friend, wat voor de luisteraar een fijn welkom is. Een toegankelijk tempo met aangename sound en melodie van de bas laten je rustig binnenkomen in de wereld van Johnny’s Adventures. Johnny is het hoofdpersonage, zoals de naam van de band je al deed vermoeden. Tekstueel herken je al snel alledaagsheid terug met maatschappijkritische vleugjes.
‘Sitting in a room staring at the wall, avoiding conversation’. ‘New gadgets I don’t care at all. What a fed up nation’, is dan ook één van de zinnen die het nummer goed schetst. Op de small talk met vrienden van vrienden, buren van buren en vage kennissen is Johnny’s antwoord in de bridge te vinden: ‘If you don’t care, just don’t ask. I’m fully aware you’re wearing a mask’.
het album Johnny’s Adventures
Het nummer bouwt geleidelijk op en wordt steviger en aangenamer en heeft als kers op de taart een spetterende gitaarsolo. Hiervan is zowel de sound en de phrasing tot in de puntjes uitgewerkt.
Opvolgend is het nummer Keep On Whistling dat getypeerd wordt door een fluitmelodie en een soort western sound. Het klinkt wat minder spannend, maar het vertelt veel over Johnny en zijn avontuur. Ook getuigt het van veelzijdigheid, wat een merk wordt voor dit album. Een avontuur bestaat niet alleen uit pieken, maar ook uit dalen. Zo wisselen de sounds, tempo’s en stemmingen elkaar op een fijne manier af gedurende het album.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Na You Left word je weer op gelift door een vrolijk en dansbaar Who Are You dat over het spel Wie Is Het? gaat. Als je goed luistert hoor je in de opname ook de kaartjes van het bekende één tegen één gezelschapsspel omvallen, op de maat. Dit terwijl de de namen geraden worden in het nummer. En wie het is? Dat kan er maar één zijn natuurlijk. Creatief is dit een geweldig gevonden nummer.
In het langzame King Of My Own Town wordt het verhaal van Johnny’s Adventures zowel verteld als gezongen, weer in een western country stijl. Het lijkt te gaan over iemand die zich de koning van zijn stad voelt, erachter komt dat hij het niet is, of eigenlijk toch wel weer.
Hierna sluit het album af met Complaining. Hiermee gaat het tempo weer omhoog en krijg je vooral met funky (jazzy/rock and roll) gitaarslagjes en lekkere orgelsolo’s te maken. Los van de aangename sound van het nummer, is het verbeeldend ook vermakelijk.
Vertellende manier
Zo kun je het helemaal voor je zien hoe Johnny zijn spullen kwijt is op het vliegveld, door de vertellende manier van zingen die we vaker horen in het album. Het is een vrolijke afsluiter met een leuk gevonden onderwerp. Samengevat biedt dit kleine album toch het maximale voor haar formaat. Minpunten zijn er eigenlijk niet. Als je dan écht iets moet noemen kun je het hebben over de Engelse uitspraak in King of My Own Town. Verder kent het album alleen maar pluspunten met Friend of a Friend, Who Are You en Complaining als mijn favoriete hoogtepunten.
de band
De songteksten zijn makkelijk te volgen en toch erg creatief gevonden. Ze blijven, net als bepaalde gitaarlijntjes of basloopjes, lekker hangen. De drums zijn te danken aan Erik Dera, die de vaste lezer kent van Instant Matter. Richard van der Weg zorgt voor de baspartijen en Gijs Vugts kun je achter de toetsen vinden. Frans de Visser is de gitarist, zanger én verteller van Johnny’s Adventures.
Frans heeft de opname en productie verzorgd in Studio Cube, waar zijn collega Arthur Theunissen de mastering van het mini album in handen had. Frans de Visser kennen we ook als organisator van de Bossche Band Battle. Johnny’s Adventures is een grote aanwinst voor het Bossche muzieklandschap. Laat het avontuur maar komen.
Johnny’s Adventures
Richard van der Weg – bas
Erik Dera – drums
Gijs Vugts – toetsen
Frans de Visser – zang, gitaar en verteller van Johnny’s Adventures
Zo’n anderhalve meter zijn we van elkaar verwijderd in de anderhalve meter-samenleving. Ver genoeg om virusdruppels tussen onze voeten te doen belanden. Alleen, hoe doen we dat straks bij concerten als die weer mogen plaatsvinden? Misschien houd jij je wel aan die anderhalve meter, maar doen anderen dat ook?
Bossche Band Battle
Frans de Visser – Bossche Band Battle 2018
Frans de Visser van Studio Cube en organisator van de Bossche Band Battle (BBB) bracht deze week het bericht uit dat er in 2020 geen battle zal plaatsvinden. In 2021 gaat een ‘spetterende editie’ van start. Het komt niet echt als een verrassing, dit nieuws. Maar het drukt je maar eens weer op de consequenties van de anderhalve meter-samenleving.
Clittenband BBB 2018
Frans zag de bui al hangen en koos eieren voor zijn geld. Anderhalve meter van elkaar staan in de Bossche podia. Hoeveel mensen kunnen die zalen behappen? Te weinig gezien de grootte van de meeste podia, met uitzondering van de Grote Zaal van Willem Twee poppodium waar de finale van de BBB plaatsvindt. Te weinig volk om een goede sfeer in voorrondes van de Bossche Band battle te krijgen, lijkt mij.
Festivalloze zomer
Deze slideshow vereist JavaScript.
Evenementen zijn tot 1 september verboden. Voor de situatie in Den Bosch betekent dat geen Jazz in Duketown, geen Theaterfestival Boulevard, geen Effect festival. 2020 kan sowieso voor de evenementenbranche als verloren beschouwd worden.
Popronde 2017 Bonte Palet
Als alles loopt zoals we dat onszelf toewensen dan zou het kunnen zijn dat de podia hun deuren in september weer kunnen openen met inachtneming van die anderhalve meter. De eerste grote uitdaging c.q. test wordt Popronde dat op vrijdag 9 oktober Den Bosch aandoet. Het rondtrekkend muziekfestival heeft dan al zes andere steden zoals Nijmegen en Groningen aangedaan.
Daar zal alvast lering uit getrokken worden, maar ik zie niet in hoe de organisatie kleine locaties wil betrekken in de programmering als zinvolle podia. De foto’s spreken voor zich. En dan komt nog het November Music festival dat van 5 tot en met 15 november staat gepland. En niet vergeten, het 54ste International Vocal Competition ‘s-Hertogenbosch dat van 28 november tot 6 december duurt.
Popronde 2018 Bonte Palet
Het stemt allemaal tot nadenken, hoe die anderhalve meter-samenleving in te vullen. Het wachten is op een verlossend vaccin. Misschien moeten we ons tevreden stellen met mini concerten, unplugged, akoestisch. Uitgaan en de duimstok hanteren gaan niet samen.
De Baby Boomers zijn in ieder geval de pineut. Zij horen tot de risicogroep. Die generatie gaat concerten mijden ondanks de forever young lijfspreuk.
The Outer Shape is een solo project van Bosschenaar Peter van Oudheusden die bandlid (bassist) was van het inmiddels opgeheven Instant Matter. Peter heeft intussen de eenmansband The Outer Shape opgericht en bracht 4 januari j.l. zijn tweede single What Would You Say uit op Spotify. Daar is ook de eerste single Walk Into The Sea uit 2019 te beluisteren.
The Outer Shape
The Outer Shape – Peter van Oudheusden
De singles Walk Into The Sea en What Would You Say zijn allebei geproduceerd door Arthur Antoine van Studio Cube. Peter speelde op alle instrumenten en zorgde voor de vocals. Een live optreden zal hoogstwaarschijnlijk met keys en synthesizer uitgevoerd worden zoals Témé Tan uit België dat doet. Beide heren zwemmen in dezelfde vijver van de synthi-pop of elektropop. Waar echter Témé Tan Braziliaanse ritmes in zijn nummers mixt, blijft Van Oudheusden strikter bij het genre zoals dat begin jaren ’80 in de UK werd ontwikkeld door bands zoals Depeche Mode.
What Would You Say – 2020
de nieuwe single
Er zijn natuurlijk duidelijk hoorbare verschillen. De synths van tegenwoordig zijn krachtiger, veelzijdiger en dat klinkt door in het geluid dat vele malen voller klinkt dan bijvoorbeeld op Just Can’t Get Enough (1981) van Depeche Mode. Maar met de herkenbare strakke one beat basis, de lichte en hoge tonen uit de keyboards en de monotoon robotische vocals verpakt Peter het genre naar nu, naar 2020.
Het nummer duurt 3.55 minuten en begint met een aanzwellend geluid waarop zowat meteen keyboards en een drumcomputer inzetten. De stem van Peter van Oudheusden is laag en klinkt opzettelijk monotoon. Dat versterkt de sfeer die hij wil opwekken.
“What would you say if I told you that I never thought I would end up here, that all that was has disappeared somehow, there is no trust when the ground falls away,” zingt Peter en dat klinkt niet erg optimistisch.
Maar er is een uitweg: ” I can give you ground but you must give me trust, this is where you belong; so when this all hurts we stand strong, this is where we belong.”
Melancholische elektropop, het bestaat. Dat bewijst The Outer Shape met deze nieuwe single die voortborduurt op de eerste single Walk Into The Sea, die mogelijk nog melancholischer is.
De muziek van The Outer Shape maakt nieuwsgierig. We want more.
Het rondreizend muziekcircus met de naam Bossche Band Battle is achter de rug. De editie van 2019 is opnieuw een lappendeken aan muziekgenres gebleken. Het vrouwelijk aandeel in deze muziekcircus is dit jaar weer klein. Dit jaar zijn ook minder locaties opgenomen in het programma.
Muziekcircus Bossche Band Battle
Winnaar 2019 For Scratch in Willem Twee poppodium
Dit jaar begon het muziekcircus op 14 september in Muziekcafé Lohengrin. Dat was de eerste voorronde. De twee andere voorrondes waren in café De Vaart op de Tramkade. De twee halve finales gingen naar de binnenstad in Plein 79 oftewel P79. De finale op 22 november is traditioneel in Willem Twee poppodium. Wederom moesten de leden van de vakjury keuzes maken in het wel heel diverse aanbod. Een echte lappendeken wat tegelijkertijd de Bossche Band Battle zo aantrekkelijk maakt.
Koen van der Zanden – Morning Dawn
Waarom dit jaar minder podia werden aangedaan, is onbekend. Dat is wel zo jammer, want de grote charme van een rondreizend muziekcircus zoals de Bossche Band Battle is dat het telkens naar een andere locatie, ander podium toegaat. Mensen maken dan eens kennis met een andere plek dan ze gewend zijn, een andere sfeer en achtergrond.
Ik pleit met de nodige klem om in 2020 dat opnieuw in te voeren. Zo wordt het Bossche in Bossche Band Battle meer recht gedaan. Volgend jaar ontmoeten we elkaar weer of in Lohengrin, Skatecenter, De Azijnfabriek, Babel, Verkadefabriek, De Vaart, P79, Willem Twee poppodium of eventueel andere en nieuwe locaties. Hoe meer Bossche podia hoe beter.
Female fronted bands
Norain Kuijs – Artificial Voorronde 1
Bandjes zijn nog steeds een zaak van jongens. Ik weet nog toen ik 14/15 jaar was, bandje opzetten met jongens uit de buurt. Het is nooit iets geworden maar illustratief.
In de vier edities van de Band Battle heeft in mijn herinnering slechts één meidenband meegedaan en dat was Clittenband in 2018. De band was toen zelfs finalist. Het aandeel female frontend bands is wat groter. Dit jaar deden twee van zulke bands mee. Dat waren Artificial met Norain Kuijs en Myth of Origin met Linda Heinen.
Linda Heinen – Myth of Origin Voorronde 3
Twee andere bands hebben ook een zangeres in hun midden. Alleen zijn die vrouwen geen leadzanger, ergo geen female fronted band. Die twee bands zijn A Fool’s Errand en Spelfout, beiden Bossche bands trouwens. A Fool’s Errand is in wezen een instrumentale band. Sinds een jaar zingt Sarah Cahuasqui op enkele nummers waar ze de teksten voor heeft geschreven.
Sarah Cahuasqui – A Fool’s Errand
Bij Spelfout neemt Johan van Bommel de vocals hoofdzakelijk voor zijn rekening. Toetsenist/gitarist Dominique Aberkrom heeft een goede stem en dat liet ze horen toen Spelfout in De Vaart streed voor een plek in de halve finales. Dominique zong één nummer als leadzangeres.
Dominque Aberkrom – Spelfout
En dat was het dan, het vrouwelijk aandeel van dit jaar in het muziekcircus Bossche Band Battle. Meer vrouwen in de piste van dat circus. Het talent is er, daar ben ik van overtuigd. Ook goed voor de stage performance want vrouwen besteden meer aandacht aan hun uiterlijk. De Battle heeft een impuls nodig en die kan het beste van vrouwelijke kant komen.
Maar dan moeten zij zich wel aanmelden bij Studio Cube als het muziekcircus weer gaat rondreizen.
Het programma van de Tweede Halve Finale Bossche Band Battle 2019 in P79 ziet er als volgt uit:
1. The March
2. Stich & the Rag Dolls
3. Sparks of Sanity
4. Profuna Ocean
Tweede Halve Finale in P79
1. The March
The March
Het is nooit leuk om het spits af te moeten bijten, maar het strooitje trekken wijst The March aan om deze Tweede Halve Finale van de Bossche Band Battle editie 2018 te beginnen. Lody (zang, gitaar), Bram (drums) en Geert (bas) hebben er geen moeite mee want ze gaan voortvarend van start met een soul nummer gemengd met poprock.
Lody Borgers
Lody zingt erg makkelijk en is bijna de rust zelve achter de microfoon. Geert duikt er goed in met lekker spel op zijn basgitaar. Funky rock riffs stuwen de nummers voort met de beats van Bram. Er is goed contact met het publiek. Lody is een vriendelijke performer. The March maakt er een toffe show van. Goede vibes stromen door de kelder van P79.
2. Stitch & the Rag Dolls
Stitch & the Rag Dolls
Op de vraag hoe het met zijn stem is, reageert zanger/gitarist Jack Harrison dat alles weer OK is. In de voorronde was hij ziek en slecht bij stem. “Ik kan dat nu niet meer opvoeren als excuus,” antwoordt Harrison. Dat blijkt, want hij is goed zowel in lage als hoge tonen met soms Tom Waits-achtige momenten: gruizige stem. Inleidend is elke song spannend in opbouw, maar gedurende het nummer zwakt het af.
Jack Harrison
Harrison steelt de show en is duidelijk de leader. Stitch & the Rag Dolls is een goed geoliede machine met afwisselend blues, rock en pop. Het scheelt ook dat Jack native speaker is. Zijn Engels komt niet van school of studie.
3. Sparks of Sanity
Spark of Sanity
De band houdt deze halve finale een hoog tempo aan in tegenstelling tot de voorronde waar meer afwisseling was. Zanger Laurens Lamberts weet echt veel variatie in zijn stem te leggen. De sfeer zit er duidelijk in. Het publiek doet mee en de muzikanten worden steeds enthousiaster. Er is goed contact en ruime interactie met het publiek.
Björn Schouten
Aan het einde gaat bassist Björn Schouten tussen het publiek spelen. Die kan niet meer stuk.
4. Profuna Ocean
Profuna Ocean
Profuna Ocean is een geheide favoriet voor het winnen van de Bossche Band Battle prijs. De mix van pop met symfonische rock (Dreamtheater/ Porcupine Tree) staat als een huis. Veel variatie in zowel drums en zang als gitaar. Zanger Raoul Potters wisselt zang af met fijne gitaarsolo’s.
René Visser
De keyboards zijn helaas slecht gemixt wat in het totaalbeeld van symfonische rock wel belangrijk is. Bij Profuna Ocean zijn het top muzikanten, stuk voor stuk en helemaal op elkaar ingespeeld. Volgens één van de juryleden een hoogtepunt van de afgelopen vier jaar.
Op naar de Bossche band Battle finale 2019
P79 jury en speaker Hugo Den Hartog
Finalisten
Afgelopen zaterdag 9 november is in een druk bezocht P79 tijdens de Tweede Halve Finale gestreden voor een plek in de finale. Profuna Ocean en Stitch & the Rag Dolls gingen er vandoor met de tickets. Zij strijden samen met Morning Dawn en For Scratch op het grote podium in Willem Twee poppodium om de felbegeerde hoofdprijs. Een single opname + videoclip bij Studio Cube.
Mini-festival
In samenwerking met On the House van Willem Twee popodium is er voor gezorgd dat de twee programma’s op elkaar aansluiten. Zodoende ontstaat er een mini-festival waar je maar liefst zes bands kan komen beluisteren.
Holsaby – winnaar 2018
Op het On The House podium trapt Holsaby af, de winnaar van de BBB 2018 en speelt Alcuna Wilds daarna..
Dit jaar wordt er een pilot Livestream opgezet waarbij je de Bossche Band Battle live kan volgen via Youtube. De Bossche Band Battle finale en On the House Indie vinden plaats op vrijdag avond 22 november.
Met dank aan Wim Roelsma van Artishoot Fotografie en voor zijn verslaggeving van deze halve finale
Tim van Baalen, Anne van Damme en Nick van Uden vormen de driekoppige vakjury van de eerste halve finale van de Bossche Band Battle editie 2019. Plaats van handeling is de sfeervolle kelderzaal van Plein79 oftewel P79. De zaken waar deze vakjury zich op richt zijn emotie, interactie en dynamiek.
Bossche Band Battle Halve finale I
Deze slideshow vereist JavaScript.
P79 is sfeervol aangekleed voor het komende Halloween feest. Er heerst echter ook een gehaaste sfeer want de Battle moet rond 23.00 uur stoppen, want daarna is er een feest gepland. De muziekwedstrijd begint daarom een half uur eerder dan gepland. De zaal is nagenoeg leeg als Morning Dawn aan zijn act begint. De band speelt een mix van nieuwe en oude nummers zoals ze ook in de derde voorronde heeft gedaan. Het wordt drukker en aan het einde van hun show is er flink meer publiek in P79. Morning Dawn maakt een goede en sterke indruk.
Emotie, interactie en dynamiek
Rick van Osta – Animal Road
De tweede band die het strijdtoneel betreedt, is Animal Road. De vijf mannen maken er een aanstekelijke show van met vlot uitgevoerde rock die binnen de lijnen van het genre blijft. Daar waar je een riff verwacht daar komt-ie ook. En dat klinkt fijn.
Jury
De jury van deze halve finale van de Bossche Band Battle let ieder op een ander aspect. Tim van Baalen (MusiCare) gaat af op zijn gevoel: een band moet wat met hem doen. Wordt hij er blij van of misschien wel boos? Of erger, de band laat hem onverschillig. Tim reageert emotioneel, puur uit zichzelf. “Ik kan niet weten wat anderen voelen, ik weet alleen wat ik voel.”
Animal Road
Singer songwriter Anne van Damme let op de interactie. Wat doet een band met het publiek? Dat beperkt zich niet tot praten alleen met mensen in de zaal. Anne kijkt hoe mensen reageren op het spel, hoe ze reageren als een nummer hetzelfde ritme aanhoudt of dat er tempowisselingen zijn aangebracht en hoe mensen dáár weer op reageren. “Vaak kan je beter je wat inhouden om daarna weer uit te halen. Het effect is dan sterker.” Een ander onderdeel van die interactie is hoe bandleden samenspelen. Zijn ze een geheel of losse eilandjes?
Hocus Pocus De derde band is For Scratch. De drie bandleden willen een andere naam voor de band en roepen middels Hugo Den Hartog, de vaste speaker van Bossche Band Battle, de hulp in van het publiek. Er volgen weinig echte reacties, slechts wat geroep. Zanger/gitarist Tijn van Geel wacht er niet op en begint flink aan zijn gitaar te scheuren, tot ieders genoegen. Keyboardspeler Willem Korsten gooit er stevige jazzrock tegen aan. Drummer Julius Smit speelt vrijuit, onbelemmerde improvisaties knallen de zaal in.
For Scratch
Derde jurylid Nick van Uden vindt dynamiek belangrijk, daar let hij in het bijzonder op. Maar ook hij nuanceert. Dynamiek is niet per se hard de volumeknop open draaien. Dynamiek zit ‘m ook in diversiteit en opbouw van het nummer. Komt een band overtuigend over, is de band echt?
Deze slideshow vereist JavaScript.
For Scratch eindigt met een gewaagde cover namelijk het beroemde Hocus Pocus van de symfonische rockband Focus. De hoge uithalen van Thijs van Leer in dat nummer zijn legendarisch. Tijn van Geel haalt het niet en de hoogste uithalen worden door zijn gitaar opgevangen c.q. vervangen. Zie video hieronder
A Fool’s Errand is de laatste band van deze eerste halve finale van de Bossche Band Battle in P79. De Bossche band is een beetje het slachtoffer van de haastige spoed om de Battle voor 23.00 uur af te ronden. Dat gaat ten koste van de nodige zorgvuldigheid bij de soundcheck. Ook deze halve finalist gaat er meteen flink tegen aan en zet daarmee een van haar sterkste optredens neer. Ook de vaak zwakke zang van Sarah Cahuasqui is nu veel beter en weet zij het publiek mee te krijgen.
Niet unaniem
Na A Fool’s Errand trekt de jury zich terug om tot een beslissing te komen. Een jury is ook maar mensenwerk en het eerste wat Anne zegt na terugkeer in de zaal, is dat de ‘jury niet unaniem is in haar besluit’. Dat voert de spanning alleen maar op. Ervaren jurylid Tim van Baalen doet het voorwoord en laat de uitslagen over aan rookie Nick van Uden.
Nick draalt er niet lang om heen en komt meteen met de namen. For Scratch en Morning Dawn krijgen de ticket om door te gaan naar de finale.
De Bossche band A Fool’s Errand organiseerde zaterdag 22 juni een release presentatie in P79 van het album Gravitas dat eind maart 2019 uitkwam. Vóór het optreden sprak ik kort met bandleden Alwin Ven en Fabian Voskuil.
Vlnr: Fabian Voskuil en Alwin Ven
KLANKGAT: Vanavond is de presentatie van jullie album Gravitas, het resultaat van bijna 10 jaar werk. Zijn jullie al bezig nieuw materiaal te schrijven? Alwin Ven: Ja, zeker. We werken nu aan zo’n stuk of vijf nummers. Fabian Voskuil: We zitten aan een EP te denken.
Alwin: Onze werkwijze is als vanouds. Herschrijven, omgooien, schrappen, schrijven.
Dus over 10 jaar kunnen we pas het volgende album verwachten?
Fabian (lacht): Nee, zover zal dat niet komen.
Alwin: De drummer (Albert Schuurmans, red.) gaat dadelijk solo spelen op gitaar. Een try-out van zijn eigen werk.
Fabian: We hebben wel moeten reperteren. Het was weer een tijdje geleden dat we de nummers van Gravitas gespeeld hebben.
Dat zal nodig zijn geweest, want het zijn geen standaard nummers van een niet-standaard band. Dat laatste beaamt geluidsman van de avond Frans de Visser van Studio Cube volmondig. Frans leidde de opnames en was verantwoordelijk voor de mix van het album Gravitas.
Try-out Albert Schuurmans
Albert Schuurmans solo
De drummer van A Fool’s Errand, Albert Schuurmans, posteert zich op een stoel, een akoestische gitaar in zijn handen en zijn rechtervoet op een bass drum pedaal. De try-out omvat zo’n vijf (gloed)nieuwe nummers en kenmerken zich zich door een puntige drive mede dankzij die bass drum. Albert wil kijken hoe de nummers overkomen op een podium en voor een publiek. Hij had er graag teksten bij gehad maar vooral de tijd ontbrak daarvoor.
Hij wil daarom met zangeres Sarah Cahuasqui samenwerken. Zij schreef de teksten voor de nummers Make Waves en Icarus op het album Gravitas waar zij de zang voor haar rekening nam. De try-out wordt goed door het publiek ontvangen.
A Fool’s Errand – Gravitas
A Fool’s Errand in P79
Na een korte break en zonder enige aankondiging begint A Fool’s Errand aan de presentatie release van Gravitas. De nummers worden gespeeld in volgorde van het album. Het openingsnummer There Will Be No Encore is live zeer indrukwekkend, vooral door het onderwerp. Je hoort de stem van de Chileense president Allende die het volk via de radio op 11 september 1973 toespreekt, terwijl soldaten het presidentieel paleis omsingelen. Allende pleegt zelfmoord om niet levend in handen te vallen van de coupplegers die onder leiding staan van Pinochet. Visuele ondersteuning van dit nummer zou de impact van dit nummer versterken.
Sarah Cahuasqui
Sarah Cahuasqui
Het tweede nummer is Make Waves met tekst en zang van Sarah Cahuasqui. Zij zing nogal onvast, maar het past bij dit nummer dat mij sterk doet denken aan de legendarische New Yorkse band The Velvet Underground met zangeres Nico. Díé kon pas lekker vals zingen. In haar tweede act bij het nummer Icarus zingt Sarah weer onvast en ook dan werkt het. Het bevestigt het beeld dat A Fool’s Errand van zichzelf wil neerzetten, onvoorspelbaar, tegendraads, niet willen behagen.
Alwin Ven
Hoe het ook zij, de nummers zijn een mengelmoes van rock, jazz, metal, soundscapes. Een goede hard rock nummer is Stoned Ape Theory. En als Alwin Ven de trompet bespeelt zoals op Viego, Anselmo dan roept hij een Spaanse – latino – sfeer op. In het laatste nummer – waar veel leuke delen tijdens de opname dagen werden weggestreept en daarvandaan de titel (Used To Be) Happy – zaagt de band bijna eindeloos door met een repeterende, ritmische riff. Je krijgt de indruk dat A Fool’s Errand af wil van deze nummers en toe is aan nieuw werk. Wat wil je, na 10 jaar wil je wel wat anders.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Bandleden A Fool’s Errand
Alwin Ven – bas en trompet
Albert Schuurmans – drums
Willem Schuurmans – gitaar
Fabian Voskuil – gitaar (met strijkstok)
