mei, 2023

Eileen Rose & Rich Gilbert energieke show
Hakkende beats en veel speelplezier van een meer dan enthousiast echtpaar met indrukwekkende carrière

De Amerikaanse Eileen Rose Giadone, met Iers Italiaanse roots, maakt al ruim 20 jaar muziek en niet met de minsten. Ze heeft een groot aantal albums op haar naam staan. Tegenwoordig woont ze in Maine, maar ze leerde ze haar man Rich Gilbert in Nashville kennen als lid van haar begeleidingsband The Holy Wreck.

Naast een indrukwekkende carrière heeft Rich als bijvoeglijk naamwoord ‘legendary’ staan en speelt ook als zodanig. Beiden hebben een enorme carrière met bands van naam achter de rug. Tegenwoordig maken ze samen albums en toeren rond de wereld.

Eileen Rose & Rich Gilbert

Deze slideshow vereist JavaScript.

Over het algemeen schrijven ze hun eigen songs. Vanavond spelen ze uiteraard ook wat covers zoals Crazy van Patsy Cline en een mooie uitvoering van John Prine’s Storm Windows. Eileen heeft een soms rauwe maar soulvolle stem en speelt prima op de (net gekochte) gitaar. Rich Gilbert speelt op virtuoze wijze op de pedal-steelgitaar met zijn eigen naam op de voorzijde.

Hij had wat ons betreft wel wat meer nummers op dit instrument mogen spelen want dat doet hij fantastisch. Hij speelt een aantal solo’s op zijn kenmerkende wijze, voorzien van ijzeren ‘vingerdopjes’ op zowel de pedal-steel als op zijn Telecaster gitaar. Trying To Lose You heeft bijvoorbeeld zo’n lekkere beat.

20$ Shoes van het album At Our Tables uit 2008 verwijst naar haar vader die gecharmeerd was van de schoenen van de Bobbies in Londen, maar hij wilde nooit meer dan 20 dollar voor schoenen betalen.

Ook een Dylan song mag niet ontbreken met een hoofdrol op de pedal-steel tijdens I’ll Be Your Baby Tonight. Eileen Rose vertelt meerdere malen dat ze het liefst vier uur achter elkaar Honky Tonk muziek speelt met ‘rosettes and dancers”. Ze verfoeit de beperkingen van 2 x 45 minuten waaraan zij zich doorgaans moeten houden. Het speelplezier spat er dan ook vanaf.

Een van de laatste songs is Dolly Parton’s masterpiece Jolene met weer een indrukwekkende solo van Gilbert en een ode aan een verloren Nederlandse vriend tijdens Stagger Home.

Het duo houdt met tegenzin op want deze nacht nog vliegen ze naar Italië en ze willen ook nog kaas kopen (welke Amerikaan niet?).

Het was een energieke show van een meer dan enthousiast echtpaar.

Setlist in willekeurige volgorde: Lockdown, Good Man, Kind Of Hate You, He’s So Red, From Away, Shining, Storm Windows, Trouble From Tomorrow, Crazy, Stagger Home, 20$ Shoes, A Little Too Loud, Old Time Reckoning, On Shady Hill, Trying To Loose You, Why Am I Awake, Mountain Of Love, You Never Can Tell, Been Long Time Leaving, Jolene, I’ll Be Your Baby Tonight.

Tekst: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

mei, 2023

Guy Davis ambassadeur van de blues met politiek tintje
Een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer

Net als bij The Blue Room Sessions zijn de concerten van Guy Davis tijdens de gehele toer uitverkocht. In 2019 gaf hij al een weergaloos concert en ook nu is de verwachting hooggespannen. Davis wordt ‘The Ambassador of the Blues’ genoemd. Vanavond dan ook veel blues, niet alleen van hemzelf overigens. Nadat hij start met het vlotte ‘footstomping’ Limetown is de toon gezet.

Guy Davis

Davis heeft een warme stem, speelt meesterlijk gitaar en banjo, afgewisseld met een aantal mondharmonica’s. Het volgende nummer Got Your Letter In My Pocket staat op zijn laatste album Be Ready When I call You, gevolgd door een nummer van Reverend Robert Wilkins That’s No Way To Get Along, mooi begeleid op slide gitaar (die met het roosje).

Zoals gezegd speelt hij zo af en toe een cover en wordt het publiek regelmatig aangespoord om mee te zingen. Zo ook bij Dylan’s Just Like A Woman en de Pete Seeger/ Weavers/Lead Belly song Kisses Sweeter Than Wine. Dan komt Davis van zijn stoel en staand voor de microfoon begeleidt hij zichzelf alleen op de mondharmonica op Long Gone Riley Brown (deTexaanse blues gitarist en singer-songwriter). Dit is tevens het einde van de eerste set.

Tweede set

Na de break nóg een Dylan song Lay Lady Lay, waarna een verwijzing naar het sexappeal van Muddy Waters met My Eyes Keep Me In Trouble. Na het stemmige Spoonful, geschreven door Willy Dixon, maar onsterfelijk geworden door de versie van Howlin’ Wolf uit 1960, is het tijd voor wat politiek ‘lament’ over de strijd in het Midden-Oosten met Palestine Oh Palestine. Het publiek wordt aan het einde vriendelijk doch dringend verzocht om `Israel Oh Israel’ te zingen terwijl Davis zélf de Palestijnse versie blijft herhalen. Mooi moment van de avond.

Bij I Thought I Heard The Devil Call My Name doet Davis’ stem mij aan Tom Waits denken en Trump moest het ook weer ontgelden (dat is bij elke artiest uit de States trouwens) bij It Was You. Na wat echte blues met (61 Highway) Loneliest Road That I Know eindigt hij uiteraard met nóg een meezinger en wel Shortnin’ Bread. Hij sprint hierna van rechts naar links over het podium. Hoe dat er uitziet? Gelukkig hebben we de foto’s.

Het was zonder meer een memorabele show van deze veelzijdige artiest, zanger, acteur, auteur, docent en bovenal rasentertainer Guy Davis.

Setlist: Limetown, Got your letter in my pocket (CD Be Ready When I call You), That’s No Way To Get Along, Watch Over Me, Shaky Pudding, Just Like A Woman, Kisses Sweeter Than Wine (Kokomo Kid), Long Gone Riley Brown.
Tweede set: Lay Lady Lay, My Eyes Keep Me In Trouble, Spoonful, Palestine Oh Palestine (BRWICY), Talking Just A Little Bit Of Time (Kokomo Kid), I Thought I Heard The Devil Call My Name (BRWICY), It Was You, 61 Highway Loneliest Road That I Know (Give In Kind, Shortnin’ Bread (Sonny & Brownie’s Last Train)

Tekst recensie Guy Davis: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar

feb, 2023

Luchtgitaar was eerste instrument van Ad Vanderveen
Veel eigen werk uit een lange carrière tot genoegen van het publiek in Blue Room Sessions

Ad Vanderveen was al een keer gepland voor een concert, maar dat moest destijds gecanceld worden vanwege de Corona-lockdown. In verband met het uitvallen van Wies Luijtelaar dit keer een wat minder uitgebreide impressie van het concert.

Ad Vanderveen

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ad Vanderveen bracht drie muzikanten mee naar de Clubzaal van de Verkadefabriek:

- Jan Erik Hoeve op pedal-steelgitaar, banjo en vocals
- Timon van Heerd op bas
- Kersten de Ligny op autoharp en vocals

Ad Vanderveen speelt zelf akoestische gitaar, mandola en verzorgt uiteraard de leadvocals.

Het quartet speelt zowel in de eerste als tweede set een aantal songs uit de lange carrière van deze artiest. De meeste songs zijn eigen werk met uitzondering van een nummer van Gillian Welch en een mooie song van de helaas overleden David Olney, met wie Ad veel heeft samengewerkt. Ad weet een mooie mix te maken van up-tempo songs en ingetogen ballads.

Een kleine greep daaruit: in Wildfire komen de nodige probleem-onderwerpen aan de orde zoals de pandemie, de ongebreidelde info-stroom die over ons uitgestort wordt, oorlogen en klimaatproblematiek. In Overtime verwoordt Ad op subtiele wijze het feit dat het bijzonder is, dat we er zijn en deel kunnen nemen aan mooie dingen in het leven. Candle To You is de titelsong van het meest recente album van Ad VanderVeen. In Denver, Nevada ook weer de titelsong van een van zijn albums bezingt Ad het thema Love To Be Lost .

Ad vertelt ook over zijn nieuwe dubbel-album, dat op uitkomen staat. De titel daarvan is The Heart Of Every Town. Op deze dubbelaar staan twee keer dezelfde songs, de ene keer opgenomen in een kerkje, met akoestische gitaar en orgel en de tweede keer in ‘de kroeg’ met band. Ad brengt ook de mooie ingetogen titelsong van dit album op ons podium. Hij kondigt zelf voor het gemak maar zijn toegift aan. “Dan kan dat ritueel ook overgeslagen worden”.

Luchtgitaar
Bij Air-Guitar vertelt Ad dat hij als jongetje begonnen was met luchtgitaar spelen. Later werd dat een tennisracket en een mattenklopper, todat hij eindelijk een echte gitaar in handen kreeg. De song laat duidelijk horen dat Ad veel invloeden ondergaan heeft van Neil Young. Het nummer had zo op één van Neil’s albums kunnen staan. Ad Vanderveen zorgde met zijn Quartet voor een geslaagd concert waarbij hij het publiek van begin tot eind wist te boeien.

Tekst: Ad van der Laan
Fotografie: Arnold Ligtvoet

jun, 2022

Marble Waves is veel meer dan een folkband
Close harmony van de bovenste plank van een goed op elkaar ingespeelde band in Blue Room Sessions

Dit concert werd al twee keer uitgesteld, maar dan is het toch zover, Marble Waves is aanwezig en wel met vijf man sterk. De band afkomstig uit onder andere Amsterdam en Utrecht bestaat sinds ongeveer 2018 uit singer/songwriter en op de mandoline Eveline Armina Haverlag, (winnares van RTL4’s I Can See Your Voice 2020), gitaristen Frank Geerlings en de onlangs toegetreden Merel van ‘t Hooft, bassiste Amé Staal en drummer Rutger Louwerse.

Marble Waves

We hadden nog nooit van Marble Waves gehoord, maar afgaand op enkele nummers op social media leek het een goede keuze voor de Blue Room Sessions, maar het blijft dan toch spannend. Die vrees blijkt ongegrond want wát een goed op elkaar ingespeelde band staat hier vanavond op ons podium. Close harmony van de bovenste plank door de krachtige mooie stem van Eveline en de achtergrondzang van Amé, Merel en Rutger. En dat alles gecombineerd met uitstekende begeleiding van gitaren, drums en bas.

Marble Waves starten met Endless Drifting, gevolgd door hun eerste nummer uit 2020, het aanstekelijke Through The Dark, een echt Americana nummer. Naast een aantal zeer goed uitgevoerde eigen nummers laat de band zien dat ze ook hun klassiekers goed kennen. Zo horen we een aantal zeer goed uitgevoerde covers waaronder Helplessly Hoping van Crosby, Stills & Nash en The Chain van Fleetwood Mac.

Dat nummer was tot voor kort onbekend bij de redelijk jonge drummer Rutger. Hij moest het met lichte dwang instuderen en nu vertolkt hij het met verve. Tijdens Calm After The Storm van de Common Linnets krijgt Amé last van haar stem, maar dat is vooral als ze wil praten. Qua zang merken we er niet veel van. Een haastig aangereikt gember-theetje lijkt te werken. Haar uitstekende bas-partijen lijden er sowieso niet onder.

Dan weer een eigen nummer, Warmer in These Lights op sprookjesachtige wijze ingeleid door Eveline. Van First Aid Kit, toch niet de minste, vertolken ze ook weer zeer verdienstelijk Fireworks. De daaropvolgende nummers gaan over dromen, opkomende en tanende liefde (Love Sick), verraad (Start A Fire). Het publiek zingt mee op de klassieker Jolene van Dolly Parton en Shocking Blue’s Venus. Dan het wonderschone thema nummer van Marble Waves; Caught In The Current met opvallend gitaarspel van Geerlings.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als toegift komt de hele band naar voren. Zonder microfoon en in mooie close harmony sluiten zij de avond onder luid applaus af met een nummer van de EP Stay With Me.

Wij kijken uit naar het binnenkort te verschijnen nieuwe album waarvan ze vanavond al een fantastische voorproef gaven.

Setlist: o.a. Endless drifting, Butterfly, Through The Dark, Moon & Mars, The Chain (Fleetwood Mac), Helplessly Hoping (Crosby Stills, Nash), Warmer In These Lights, Fireworks, This Is The Life, Extra Ordinary, Balloon, Paradise, Wash Away, Start A Fire, Calm After The Storm, Venus, Love Sick, Jolene (Dolly), Caught In The Current, Stay With Me

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

jun, 2022

The Jellyman’s Daughter geeft intiem concert
Schotse duo haalt inspiratie uit de Amerikaanse traditionele folk met invloeden van soul, country en bluegrass

Maandag nam ze voor het eerst een tattoo. Als je toch in Amsterdam bent, is dat een logische keuze volgens Emily Kelly van The Jellyman’s Daughter en ze toont enthousiast haar onderbeen, waarop een nog verse slang kronkelt. Samen met partner Graham Coe zijn zij sinds 2012 een duo. In 2014 verscheen hun debuutalbum The Jellyman’s Daughter, dat lovende recensies kreeg. Daarna volgde in 2018 een tweede album, Dead Reckoning, dat meer diepgang in hun muziek bracht.

The Jellyman’s Daughter

Het Schotse duo komt uit Edinburg en haalt veel inspiratie uit de Amerikaanse traditionele folk met invloeden van soul, country en bluegrass. Het zijn ook goede songwriters. Naast de toonaangevende cello zijn het vooral de harmonieuze stemmen van Emily and Graham die opvallen. De arrangementen zijn veelal gecreëerd rond deze cello, die Coe energiek en op een opvallend mooie manier bespeelt. Ook neemt hij regelmatig de gitaar en mandoline. Jamie Frances begeleidt hen uitstekend op de banjo.

Deze slideshow vereist JavaScript.

The Jellyman’s Daughter start met een nieuwe song Ok Now, die binnenkort uitkomt op hun nieuwe album. Een ruzie tussen Kelly en Coe resulteerde in het ‘sorry-lied’ Anna. Kelly heeft een zuivere hoge stem en qua zang zijn beide partners in ‘close harmony’ met elkaar, zoals bij We Talk Over Coffee. De songs zijn over het algemeen rustig met mooie melodieën. Het hoog gezongen Ryland (Under The Apple Tree) is een cover geschreven door onder meer Sara Watkins, Sarah Jarosz en Aoife O’Donovan (I’m With Her).

existential crisis & scary things

Kelly vertelt over hun ‘existential crisis’ en de drang om ‘scary things’ te ondernemen omdat het leven nu eenmaal kort is. Ze planden in 2020 een achteraf nogal apocalyptische wereldtour en nét gearriveerd in Australië moesten ze al weer terug onder andere door een aantal branden respectievelijk door covid. Dat leidde dan wel weer tot de song Wake Up Call van de gelijknamige EP uit 2020. Over crisis gesproken; twee dagen voor haar 30e verjaardag werd Kelly plotseling aan één kant doof. Niks hielp, ook het experimentele circuit niet. Een ramp voor een muzikant, maar ze raakt er nu een beetje aan gewend vertelt ze.

The Jellyman’s Daughter speelt vanavond ook enkele covers waaronder die van Robert Johnson Come On In My Kitchen. Als toegift een Gillian Welch song Dear Someone. Al met al is het een intieme avond met een aandachtig luisterend publiek, een charmant koppel en een kundige banjospeler. Een mooie mix van Americana en het prachtige Schotland.

Setlist: OK Now, Anna, We Talk Over Coffee, Perseverance, Wake Up Call, Ryland (Under The Apple Tree), Tweede set: Come On In My Kitchen, When It’s Right, Giving Up, Worst Of It All, Joni, Don’t Forget, I Hope.Toegift: Dear Someone

Fotografie: Wies Luijtelaar

sep, 2021

Little Girl Blue Tour is spel tussen licht en donker
Camilla Blue is een getalenteerde wervelwind met altijd chaos in haar hoofd

Onder de naam Little Girl Blue Tour keert Camilla Blue weer terug bij Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek. Net als zoveel andere artiesten is zij meer dan ‘eager’ om op te gaan treden. Zelfs de korte pauze tussen de twee sets is haar teveel. Ze breekt die dan ook voortijdig af.

Little Girl Blue Tour

De eerste keer dat ik van Camilla Blue hoorde was tijdens een VPRO documentaire (Vrije geluiden) over Kytopia*, een muzieklaboratorium aan de Utrechtse Oudegracht en een initiatief van Kyteman, Colin Benders. Ze zat aan de piano en speelde Special Kind of Stupid. Het intro deed me in eerste instantie aan Cuby’s Window of my Eyes denken, maar al snel werd ik getroffen door haar spel en zang. Toen ik haar kort daarna zag optreden tijdens Jazz in Duketown op de Parade, was mijn interesse opnieuw gewekt. Ze moet toen rond de 20 jaar geweest zijn, maar zong als een geroutineerde oude ziel met een heel opvallend repertoire. En nog steeds luister ik met verbazing en vergeet vaak dat ze pas 27 is.

Nerveus

Joyce Deijnen aka Camilla Blue stuitert voor aanvang van het concert door de zaal. Zij kan niet wachten om te beginnen. Het blauw van het Blue Room Sessions (BRS) logo op de gordijnen is vervangen voor het Little Girl Blue Tour logo. De show wordt af en toe vergezeld van bewegende animaties, alle uit de koker van deze veelzijdige artieste. In de uitverkochte zaal zijn zoals gewoonlijk een flink aantal fans en bekenden aanwezig. Dat houdt bij Joyce in; veel enthousiaste kussen en omhelzingen. Dan mag ze eindelijk naar het podium…

In een fraaie zwarte jurk neemt Joyce plaats achter de toetsen en zet toepasselijk in met Black Star, gevolgd door het vrolijke Talk about it, de vierde single van haar aanstaande tweede album Yellow. Het is de opvolger van Loose Sand, wat ze later in de tweede set ook speelt.

Deijnen switcht voortdurend van toetsen naar gitaar. Haar vertrouwde gitarist sinds jaren, Coos van de Klundert, speelt vaardig in op elke song. Nieuw zijn Daan van der Vorst, die uitstekend en vaak ingetogen drumt en Shaquille Pentury, die eveneens prima begeleidt op basgitaar. Levensgezel Melchior Huurdeman (bekend van Vrije geluiden) heeft zich discreet opgesteld en hanteert naast twee keyboards ook een airboard melodica. Ik word wederom verrast door het mooie Special Kind Of Stupid. Na When I Get Home en Umbrella is het pauze, die voortijdig wordt afgebroken door de lead zangeres, die in de kleedkamer al aangeeft het liefst meteen weer het podium op te gaan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tweede set
Alle songs zijn op een of andere manier ontstaan door gebeurtenissen uit Joyce’s leven. Zo kwam de inspiratie voor After Midnight door de stad Eindhoven waar ze een tijdje woonde. Aan Iceman ligt, zoals de titel doet vermoeden, een slechte relatie ten grondslag.

Dan volgt een ‘Satie-waardig’ intro op de piano. De song Unique draagt ze op aan Maarten door wie haar carrière een vlucht nam via Vrije Geluiden. Ondertussen draaien op de achtergrond de begeleidende filmbeelden die wat mij betreft ook onder de categorie Unique geschaard kunnen worden.

Chaos – Little Girl Blue Tour

“Het is altijd chaos in mijn hoofd” las ik ergens in een persbericht. Dat dat ook inspiratie oplevert blijkt uit het prachtige Quiet In My Head, met mooi gitaarspel van Van de Klundert.

Ondanks dat Joyce in een warm pleeggezin is opgegroeid richt ze een boodschap aan haar biologische vader. Omdat ze hem geen brief durft te schrijven verpakt ze het in een mooi liedje; Hullabaloo.
En dan is het tijd voor de laatste song Don’t Turn On The Light…geen toegift, maar gewoon als feit aangekondigd. Het is ook goed zo. Prachtig concert, groot applaus!

P.S. Nog meer chaos
Na afloop een toeloop van familie en bekenden, allen willen wat zeggen, iets geven of gewoon een handtekening op een CD. En daar tussendoor een van binnen naar buiten vliegende Joyce. Het heeft Monique en mij precies een uur en een kwartier gekost om de vijf bandleden en aanhang in de gang tegen de muur te plakken voor een groepsfoto van één minuut… en ook dat moment verloopt in complete chaos, maar wel gezellig.

Setlist: Black Star, Talk About It, Fire In The House, Time For new Memories (Blue 2018), Special Kind Of Stupid, When I Get Home, Umbrella,.
Tweede set: After Midnight, Iced Up, Unique, Quiet In My Head (Blue), MMM MMM, Loose Sand, Hullabaloo, Don’t Turn On The Lights (Blue)

Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

sep, 2020

Dixie Rose verrast met indrukwekkend concert
Belgische band beheerst country, rootsy pop, Americana en blues tot in de fijnste haarvaten

De Belgische band Dixie Rose is (nog) niet zo bekend hier in den lande dus dat is altijd spannend. Maar tijdens de soundcheck blijkt al snel dat The Blue Room Sessions een zestal fantastisch spelende muzikanten op het podium heeft staan. Daarnaast zijn ze ook nog eens aardig en ongedwongen. Alle ingrediënten voor een goed concert.

Dixie Rose

Dixie Rose bestaat uit zangeres Anniek Raedschelders, gitarist en geliefde Dag Luyten, Kevin Bloemen op gitaar, Toon Meuris op toetsen en accordeon, Nico Camps (drums) en Rico Hagemeijer (bassist). De verrassend goed zingende Raedschelders vertelt tussendoor over de achtergrond van de nummers die veelal zijn geschreven samen met Luyten. Een beetje googlen leert dat Anniek in het dagelijks leven ook nog grafisch ontwerper is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dixie Rose start met Small Town, refererend aan woonplaats Bree in Belgisch Limburg, gevolgd door Mr. Morgan, met mooi pianospel van Meuris. Good Man’s Misses heeft wat weg van Wayfaring Stranger. Opvallend goed hierbij klinkt de Bo-El gitaar van Bloemen, die naar eigen zeggen een metal-achtergrond heeft.
Aunt Mary Lou wordt weer ingeleid door een waargebeurd verhaal van Raedschelders’ tante die na haar vlucht naar Amsterdam via allerlei obstakels toch nog goed terecht kwam. Don’t you worry Babe, ontstond naar aanleiding van de scheiding van de vader van haar destijds driejarige dochter. Mooi nummer met op alle fronten weer prima begeleiding van band.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het duo schreef onlangs een song voor een collega. ‘Eigenlijk mag het niet’ maar wij hebben vanavond de primeur van hun éigen versie van Country Soul. Het klinkt veelbelovend. Dus ook zelf blijven spelen als je het mij vraagt, Dan een sereen nummer Once More, hun allereerste, met Raedschelders geconcentreerd spelend op een klein geel ‘pianootje’. Je kunt een speld horen vallen. Na de ingetogen ballad Lonely gaat de band over op twee fantastisch uitgevoerde covers; Flying Blind van Ilse de Lange en Why Not Me van The Judds. Mooi tweestemmig gezongen met Kevin Bloemen.

Dat de moeder van Raedschelders ongeschonden uit een Corona coma kwam mag een wonder heten. Deze emotionele tijd is gelukkig achter de rug en resulteerde in een ontroerende song For Mom, die door Anniek, gezeten op de kruk, wordt gezongen en die enkele van onze gasten, hoorde ik achteraf, tot tranen toe roert.

Dan wordt Ad van der Laan tijdelijk geïntroduceerd als zevende Dixie Rose bandlid. Hij bespeelt zeer verdienstelijk de dobro tijdens Wild Heart. We krijgen hierna nóg een primeur met het aanstekelijk klinkende Eyes Of Mary Jane, waarbij Monique en ik gelijktijdig een ‘Bad Moon Rising openbaring” krijgen. Na Wading The Water, met Meuris indrukwekkend op de accordeon, mag het publiek meezingen met Ladida, wat nog resteert uit het repertoire van het zojuist gestopte akoestische duo Dag Anniek.

Na een enthousiast applaus volgt de toegift die nog lang naklinkt ….Let The Music Play. En dat deden ze. En dát nog wel twee keer, want een half uurtje later begint de band weer energiek en even enthousiast aan het tweede optreden. Hulde.

Ik citeer Ad van der Laan na afloop … Het viel me 300% mee, wat een band!!

Foto’s van Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

Setlist: Small Town, Good Man’s Misses, Aunt MaryLou, Don’t you worry Babe, Country Soul , Once More, Lonely, Flying Blind, Why Not Me, For Mom, Wild Heart, Eyes Of Mary Jane, Wading The Water, Ladida, Let The Music Play

sep, 2020

Nieuw seizoen andere kansen Blue Room Sessions 20-21
Ondanks andere aanpak door corona staat er een mooi programma

Het nieuwe concertseizoen is aangebroken en het heeft er nog nooit zo bijgestaan als nu. De oorzaak is welbekend. Daar hoeft eigenlijk geen woord meer aan vuil gemaakt te worden. KLANKGAT ontving het nieuwe programma van The Blue Room Sessions 20-21. Het is weliswaar aangepast doch inhoudelijk een volwaardig programma.

The Blue Room Sessions 20-21

Blue Room Sessions 20-21

In de periode september tot en met december wordt een andere aanpak gehanteerd. Helemaal volgens de anderhalve meter regels.Elke concertavond bestaat uit twee min of meer dezelfde concerten voor twee lichtingen publiek. Vanwege de RIVM-voorschriften mogen per optreden maximaal 41 bezoekers binnen. Het eerste concert begint steeds om 19.30 uur en het tweede om 21.30 uur. Er zal bij ieder concert een set gespeeld worden van ongeveer een uur en een kwartier, zonder pauze.

The Blue Room Sessions 20-21 garandeert voldoende afstand en daarnaast heeft de Verkadefabriek het ventilatiesysteem coronaproof aangepast. Voor de periode van januari tot en met juni wordt later in het jaar besloten hoe de concerten zullen plaats vinden. Dinsdag 8 september is de startdatum van het nieuwe seizoen en bijt de band Dixie Rose het spits af,

Wat opvalt bij deze negende editie The Blue Room Sessions 20-21 is het ontbreken van Amerikaanse, Canadese, Engelse en Ierse namen. Dat heeft alles te maken met het corona virus. Programmeur Ad van der Laan is er nochtans in geslaagd om een uitgebalanceerde line-up op te stellen voor de liefhebbers van Roots/Americana. Een nieuw seizoen met verschillende omstandigheden opent andere kansen.

Het programma
8 september

Dixie Rose
Dixie Rose is een Belgische formatie rond de zangeres Anniek Raedschelders. Met een 6-koppige formatie brengen zij mooie Americana met soms een vleug country, maar die soms ook bluesy klinkt.

22 september

Marcel de Groot
Marcel is niet alleen een uitstekend singer-songwriter, maar ook een voortreffelijk gitarist. Hij brengt Nederlandstalige songs, onder andere die van zijn vader Boudewijn.

6 oktober

Judy Blank
Judy is een bekende op nogal wat festivals en trad zelfs op tijdens het prestigieuze Americana Fest in Nashville. Judy brengt met haar karakteristieke stem veel eigen nummers en wordt door Stefan Wolfs begeleid op gitaar en pedal-steel. Americana met country-invloeden.

20 oktober

Kit Hawes, Blythe Pepino en Sam Brookes
AFGELAST
Engels trio dat muziek brengt met een eigentijdse folk inslag. Ze toerden vorig jaar door Nederland met het John Martyn project. Naast eigen werk, zullen ze daar ook een aantal nummers van spelen.

3 november

Bai Kamara Jr.
Zoon van een diplomaat uit Sierra Leone die door het beroep van zijn vader in België terecht kwam. Bai brengt politiek geïnspireerde songs waar zijn Afrikaanse roots duidelijk in doorklinken.

17 november

Kroonenberg
Philip Kroonenberg zal samen met de bekende Bossche drummer Sjoerd van Bommel en bassist Aad van Pijlen eigen nummers brengen met een hoog roots-gehalte.

1 december

Cousin Hatfield
Een Nederlandse formatie bestaande uit een aantal enthousiaste jonge muzikanten. Aangevuld met ‘ouwe rot’ Joost van Es op fiddle. Ze hadden al spetterende optredens op tal van festivals.

15 december

Ad Vanderveen Trio
Ad Vanderveen draait al een flink aantal jaren mee in het vaderlandse roots-circuit. Hij brengt eigen composities maar ook covers waar hij dusdanig zijn stempel op drukt, dat het eigen songs lijken. Zijn partner Kersten de Ligny zorgt voor prachtige backing-vocals.

Screenshots:

Dixie Rose “Barnsessions” – Wading in the water
Bai Kamara Jr « Can’t wait here too long » | Live Néo Géo
Louisiana – Philip Kroonenberg

mrt, 2020

Lynne Hanson is dé Canadese koningin van Americana
Begeleidingsband The Good Intentions spelen intensief, strak en onverstoorbaar in The Blue Room Sessions

De uit Ottawa afkomstige Lynne Hanson (volgens haar website “Canada’s own queen of Americana”), trad voorheen op als solo artiest met een mix van roots en country. De laatste jaren meestal als trio. Met een enorme intensiteit brengt ze haar liedjes op het podium.

Lynne Hanson

Zo ook vanavond hier in Blue Room Sessions (BRS) met haar ‘Good Intentions’, gitarist Blair Michael Hogan en bassist MJ Dandeneau. Beiden eveneens uit Canada. MJ zagen we al vaker op ons podium, wat ook deze keer aardig vol staat met imposant snarenwerk, waaronder MJ’s fraai beschilderde contrabas en met veren getooide opengewerkte basgitaar, die verwijzen naar haar Franse Anishinaabe / Métiskwe afkomst.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Zevende album
Vanavond spelen zij onder andere. een aantal nummers van Hansons inmiddels zevende album, Just Words. Het eerste nummer Would You Still is van dat laatste album. Er gingen vijf weken van schrijven en studieopnames aan vooraf. Het lezen van twee boeken van Hemingway resulteerde in Hemingway’s Songbird. Verder alleen al van het laatste album Hearts Fade, Long Way Home, Higher Ground, Lollipops & Roses. Every Minute In Between, Clean Slate, Just Words, True Blue Moon. Deze laatste song is een uptempo antwoord op Jacques Brel’s “Ne Me Quitte Pas” en gaat over het gevaar om te vallen voor een dichter, hoewel Hanson eerst aan een lovesong dacht.

Er valt vanavond ook veel te lachen met Lynne Hanson. Zo mocht ze het vliegveld niet verlaten vanwege een tot 108 euro opgelopen ‘speeding ticket’ tijdens een vorig bezoek aan Nederland. We weten dat ze inmiddels weer een nieuwe bon heeft gescoord, maar dat terzijde.

Diepzwarte periode
Lynne Hanson ging ooit door een diepzwarte periode, waarvan haar knie-ongeval nog maar een van de lichtere drama’s was. Het gaf wél inspiratie voor de “knee song” Uneven Ground. Want met dank aan het Canadese ziekenfonds werd ze geopereerd en al springend in de lucht demonstreert ze hoe goed die knieën het nog doen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Blair Michael Hogans gitaarspel is opvallend goed met name op Clean Slate. Als sessiemuzikant speelt hij voor diverse muzikanten en bands. Ook MJ Dandeneau speelt de baspartijen als vanouds dus heel intensief en strak. Zelfs als de versterker het begeeft, speelt ze onverstoorbaar door haar microfoon tegen het instrument te plaatsen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De toegift is er een om niet te vergeten. Lynne Hanson begeeft zich midden in de zaal, klimt op een stoel en speelt en zingt het publiek akoestisch aan alle kanten toe met Gotta Have Rain. Wat een schitterend einde van een mooie avond.

Setlist: Would You Still, Hearts Fade, Counting Hearts, Hemingway’s Songbird, Whiskey & Tears, Long Way Home, (Murderballad) Cecil Hotel, Higher Ground, Lollipops & Roses. Tweede set: River Of Sand, Heaven & Hell, Every Minute In Between, Colour My Summers Blue, Random Thing, Uneven Ground, Clean Slate, Just Words, *True Blue Moon en een imposante akoestische afsluiter Gotta Have Rain.

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

dec, 2019

Akoestische blues Trio Guy Verlinde in Blue Room Sessions
Van zompige moerasblues uit de Mississippi-delta tot en met Chicago folk blues en meer blues varianten.

Guy Verlinde was al eens eerder met Ina Forsman in The Blue Room Sessions, maar nog niet in de samenstelling van vanavond. En wat een talent zit er op het podium. Met Nils De Caster (viool, mandoline en lapsteel) en Olivier Vander Bauwede (mondharmonica) is dit een gezegende combinatie die het publiek vanaf het eerste moment weet te boeien.

Trio Guy Verlinde

De titelsong van het laatste verrassende album van Guy Verlinde, All Is Forgiven wordt meteen fraai ingezet met gitaar, lapsteel en harmonica. Got To Let Go is het advies van Verlinde aan zijn in een scheidingsprocedure belande broer en die zich noodgedwongen moet wenden tot de nieuwe spelregels van het daten.

Verlinde woont in Gent maar zijn muzikale herinneringen gaan terug tot 1965, waar hij via de vinyl platenbak in het jeugdhuis van het west-vlaamse Aartrijke de muziek ontdekt. Vader Verlinde liet hem gelukkig zijn gang gaan blijkt uit het vlotte Play Your Blues.

Na Heaven Inside My Head vertelt Verlinde over de vrijwillige dood van een goede vriendin, wat bij hem als een mokerslag aankwam. Deze gebeurtenis resulteerde in het aandoenlijke Dance through The Night. Met indrukwekkend intro van Vander Bauwede op de mondharmonica en de emotionele lapsteelklanken van De Caster. Prachtig gezongen voor een muisstil publiek.

Een “covertje” van Dylan, Blind Willy McTell is het lied dat zich volgens Verlinde vanzelf aankondigde toen Verlinde eens op inspiratie zat te wachten. Associaties van Texas en Ry Cooder klinken via Verlinde’s Resonator gitaar. Subtiel begeleid door viool en harmonica. Gevolgd door het traditionele We Shall Not Be Moved, wat zowat iedereen mee kan zingen.

Tweede set

De tweede set van het Trio Guy Verlinde vangt aan met I Won’t be Fooled Again, voorafgegaan door een intro van Verlinde over het eigenzinnige België, waar hij les geeft als docent. Sinds kort is hij zelfs in het bezit van een TV.

Het aangrijpende Sollitude & Grace gaat over de ernstig dementerende moeder van Guy Verlinde die in een verpleeghuis verblijft en hem niet eens meer herkent. Verlinde heeft zichtbaar moeite met deze song en gaat over op het vlot gespeelde instrumentale, in 2.25 min. geschreven Tiny’s Parlour Rag.

Natuurlijke Belgische Blues is op Roots geïnspireerd en gaat over pijn, onrecht en verdriet en is daarom een Aartrijkse bluesmuzikant niet vreemd, aldus Verlinde. Zijn ‘boerengat’ blijft altijd Sacred Ground. “Texas, met de stem van Barry Hay” lees ik in mijn notities.

Yzer, gaat over de gelijknamige rivier, “een beek met grootheidswaanzin”, want ooit gooide zij bij hoogtij haar sluizen open om vervolgens het Duitse leger tegen te houden.

In het ook weer traditioneel klinkende bluesy A whole Lot of Lovin’ wordt, lijkt het wel, ‘gepraat’ met de mondharmonica. En om in de liefdesstemming te blijven volgt het nummer Pursuit Of Happiness (Mighty Gator’s) maar dan in een nieuw jasje. Met virtuoze vioolsolo van De Caster die hier vooral klinkt als zichzelf maar ook een beetje als de beroemde Jean Luc Ponti.

Met Reckonin’ Blues komt ACDC nog even om de hoek kijken. Thunderstruck, gevolgd door een ‘battle’ met zowel Verlinde als Vander Bauwede stampvoetend op de mondharmonica. Het publiek is laaiend enthousiast, dus komen ze nog terug met een “klein nieuw liedje” over zijn vader, die voor zijn vrouw blijft zorgen, maar die ook een nieuwe liefde vond. En met het hoofd op de borsten van zijn jonge 73-jarige geliefde verzucht…. I’m Your Man.

Prachtig slot van een geweldig concert van het Trio Guy Verlinde.

Eerste set: All Is Forgiven, Gotta Let Go, Play Your Blues, Heaven Inside My head, Dance through The Night, Blind Willy McTell, I Shall Not be moved, Don’t tell me that, Tweede set: Won’t Be Fooled Again, Sollitude & Grace, Tiny’s Parlour Rag, Sacred Ground, Yzer, Pursuit Of Happiness, Reckonin’ Blues. Toegift: I’m your Man

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar