Theater aan de Parade

sep, 2023

Gert Gering programmeur klassieke en actuele muziek
Met hem bekrachtigen Theater aan de Parade en Willem Twee hun samenwerking

Den Bosch staat terecht bekend als cultuurstad van het zuiden. Er is een enorm aanbod van zo ongeveer elke muzieksoort die je maar wensen kan. Tegelijk zou het fijn zijn als concerten en zeker klassieke en nieuwe muziek, beter bezocht zouden worden. Ze zijn het dat waard.

Onlangs sprak ik met Gert Gering op locatie bij de Willem Twee Kunstruimte. Bij binnenkomst kreeg ik meteen een mooie folder met programma in mijn handen gedrukt met als titel: “van Barok viool tot nieuwe muziek”. Als je ook maar een beetje belangstelling voor muziek hebt kan je hier niet alles maar wel heel veel vinden van wat je hartje begeert.

Wie is Gert Gering?
Gert heeft vele jaren ervaring als programmeur van muziek in onder andere Tilburg. Hij heeft daarvoor een opleiding aan het conservatorium gevolgd, nadat hij het werk al lang deed. Hij heeft zich beziggehouden met het fonds podiumkunsten popmuziek, en heel wat andere initiatieven.

In die hoedanigheid heeft hij altijd gekeken naar vernieuwing in de muziek en het bij elkaar krijgen van de professionals en goede amateurs.

Programmeur zijn houdt veel meer in dan groepen aanschrijven en een prijs afspreken. Het gaat om de visie, om koers bepalen. Om mensen bij elkaar brengen en kijken waar aansluiting gevonden kan worden.

Daarom houdt Gert van het verbinding zoeken. Tussen muzikanten, plaatsen waar kan worden opgetreden en publiek, talenten vinden en die koppelen aan spel en samenwerkingsmogelijkheden.

Hoewel van oorsprong geen klassieke man is hij die muziek later enorm gaan waarderen. En dat houdt ook mogelijkheden tot fusie van stijlen in zich. Nu in Den Bosch op cultuurgebied meer en meer de samenwerking wordt opgezocht een prima mogelijkheid zijn talenten en ervaring te gebruiken.

Wat zijn de grote plannen?
Klassieke muziek meer bekendheid geven bij een groter publiek. Er gebeurt enorm veel moois en er is aanbod van zeer getalenteerde muzikanten die absoluut de moeite waard zijn om te beluisteren. Daarin is het ook goed om stijlen meer te verweven.

Heel veel muzikanten houden zich niet zozeer bezig met de vraag wat de stijl die ze vertolken precies is, het gaat om de muziek en de schoonheid daarvan. De genre indeling leeft meer bij programmeurs en vaak ook publiek.

Maar juist over grenzen heen durven kijken kan tot zoveel meer mooie ervaringen leiden. Zo is bijvoorbeeld de introductie van electronika in klassieke muziek een prachtige manier om nieuwe mogelijkheden te creëren. Tegelijk zijn er ook nieuwe Nederlandse componisten die veel meer aandacht verdienen.

Belangrijk is dat we aandacht blijven besteden aan de ontwikkeling van nieuw talent, je moet nu eenmaal ervaring opbouwen en speelruimte krijgen om je te kunnen ontwikkelen. Daarin wordt vaak onderschat hoe moeilijk het is om een stuk te componeren. En hoeveel podiumervaring er nodig is om dat goed neer te zetten.

Issues om aan te pakken?
Er moet meer aandacht komen voor samenwerking, overstijgen van grenzen. Enerzijds moet kleinschaligheid voor niche activiteiten mogelijk blijven (bv de zuiver elektronische muziek, waar een broedplaats voor nieuw talent kan zijn), anderzijds is het bereiken van nieuw publiek voor klassieke concerten aandachtspunt.

Ook het bekend krijgen van muziek bij kinderen is belangrijk, waarbij we ze geen vastgelegde vormen moeten opdringen. Ook daar gaat het om samenwerking met scholen en moeten we andere bruggenhoofden vinden. Daarbij moeten we hier en daar wat meer risico durven nemen en weg gaan van de platgetreden paden.

Vaak beoordelen critici nieuwe muziek op basis van oude overtuigingen terwijl er nu juist ruimte moet zijn voor nieuwe interpretaties en uitvoeringen.

Vanuit KLANKGAT kunnen we stellen dat het enorm de moeite waard is om de programma’s van Willem Twee en Theater aan de Parade te bekijken en hun concerten te bezoeken.

Foto’s: Erwin Engelsma

jul, 2022

Filmmuziek van Arthema Kwartet in Tuinsessies
Fantastic Beasts and where to find them uit het universum van Harry Potter in de Museumtuin

In mei 2018 won het Arthema Kwartet de publieksprijs in het Willem Twee kamermuziek concours. Na dit mooie begin hebben ze vele concerten gegeven, waarbij aandacht voor het milieu en de ontwikkelingen in de wereld een grote plaats innemen.

Arthema Kwartet – Tuinsessies

En nu voor de Tuinsessies een experiment met filmmuziek, gearrangeerd door Nikolai Clavier voor twee violen, altviool en cello. Voor deze uitvoering speelt niet Diederik Smulders, maar Floor Bakker mee, een celliste die in Eindhoven en ruime omgeving heel bekend is.

Filmmuziek
Filmmuziek begint steeds meer in de klassieke wereld herkend te worden als een waardevolle bron van composities. Er is enorm veel mooie en complexe muziek gemaakt. Dit is in zijn algemeenheid geschreven voor grotere orkesten, en veel elektronica en nabewerkingen van opgenomen muziek. Het arrangeren daarvan voor een kleine bezetting (Nikolai deed het helemaal alleen) is dan ook een gigantische klus.

Van tevoren was het mooi om nog even door het museum te dwalen. Daar trokken vooral de prachtige 3D computer gegenereerde bewegende beelden van Eelco Brand mijn aandacht. De sfeer in de museumtuin is heel relaxed, met handige zitdekentjes voor op het gras.

Voor de pauze worden stukken gespeeld uit Fantastic Beasts and where to find them uit het universum van Harry Potter. Eén ding is zeker: ik ga de film weer eens bekijken, al was het maar om hernieuwd naar de muziek te luisteren.

Na de pauze klinken stukken uit The Ring trilogie van Tolkien. Het Arthema Kwartet speelt de stukken met bevlogenheid en veel onderlinge aandacht waardoor het als een geheel klinkt. Stuk voor stuk kan je horen dat de spelers hun instrument enorm goed beheersen, zowel in hun uitvoering als in de geluidseffecten die ze aan hun snaren weten te ontlokken.

Een ander gevolg van de kleine bezetting is dat thematieken die door het geweld van grote orkesten wel eens onder de radar willen verdwijnen hier veel duidelijker hoorbaar zijn. Ook in hoe ze telkens in kleine variaties terugkomen, wat het een interessante luisterervaring maakt.

Toch is ook goed te horen dat deze muziek niet voor zo’n klein gezelschap als het Arthema Kwartet bedoeld is, beide films moeten het van een lading bombast hebben die met een klein ensemble niet te maken is. In zekere zin komt het strijkkwartet daardoor pas echt tot haar recht bij de hartstochtelijk gespeelde tango, die als toegift werd gespeeld.

Foto’s: Erwin Engelsma

jun, 2022

Opera op de Parade mee neuriën met Dream Along
De liederen en stemmen waren eigenlijk veel te mooi om mee te neuriën en te gaan hummen

Vrijdagavond 24 juni presenteert Opera op de Parade de Dream Along (neurie mee) avond. Het is een gesubsidieerd en gesponsord initiatief van philharmonie zuidnederland, Opera Zuid en Theater aan de Parade met medewerking van het Internationaal Vocalisten Concours. Daarnaast werkt een indrukwekkend aantal professionals en vrijwilligers mee om de avond te laten slagen. Het schept een lichtvoetige en toch serieuze mogelijkheid om iedereen die dat wil kennis te laten maken met al die mooie klassieke muziek die er is.

Neurie mee Dream Along

Een uur voor aanvang kwam ik de Parade opgelopen en werd meteen getroffen door de verwachtingsvolle en hartelijke atmosfeer. Er zaten en stonden al heel wat mensen en terwijl het plein volliep was duidelijk dat veiligheid hoog in aanzien stond. EHBO en bewaking waren aanwezig. Het weer werkte enorm goed mee. En zo, gezeten op een stoel met glaasje, kaasje en goed gezelschap kon het spektakel beginnen. Het hoge toneel troonde overal bovenuit en het was goed te zien hoe het orkest het podium vulde en stemde.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Precies op tijd wordt de Dream Along avond ingeleid met een humoristische toespraak en zet het orkest in met een ouverture die de stemming er meteen in brengt. Gevoelens van ‘het leven is mooi en de moeite waard’ welden op. De muziek is vrolijk en luchtig met energie, verve en beheerste dynamiek en subtiliteit gebracht, strak geleid door Martijn Dendievel. Later komen ook serieuzere thematieken aan bod.

Stefan Astakhov – ©Gerard Monté

Deze slideshow vereist JavaScript.

De rest van de avond is gevuld met stukken uit bekende en ook minder bekende opera’s. Zo vertolkt Stefan Astakhov de minnezanger uit Tannhäuser met het stuk O du, mein holder Abendstern. Een stuk waarin de huidige dreiging voor de wereldvrede wel voorspeld lijkt. Gelukkig komt het allemaal goed.

Sopraan Lenneke Ruiten volgt met Touraine. Zij bezingt dit landschap met een prachtig gecontroleerd vibrato en een volle sopraanstem waar geen scherp randje aan zit. Je zou er zo van de wijn gaan proeven!
Het orkest volgt met een gebed voor Oekraïne van Valentin Silvestrov, subtiel uitgevoerd en natuurlijk ontroerend.

Uit ‘de geest van de roos’ van Michel Fokine vertolkt Claire Barnett-Jones de geplukte roos die degeen die haar doet sterven toefluistert dat ze altijd lekker voor haar zal geuren.
Daarna wordt de sfeer veel luchtiger met een stevig drinklied geschreven door Shostakovitsj, met zeer veel overtuiging gebracht door Anton Kuzenok, hij neemt zowel met zijn zang als theatrale optreden het publiek volledig mee. En groot is dan ook de schok als hij in de wijnkelder een lijk ontdekt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarna komt Claire heel goed uit de verf met haar vertolking van de heks uit Hans en Grietje van Humperdinck. Ze kan zich enorm verheugen op de smulpartij die Grietje zal zijn, ‘na een uurtje op een stevig vuurtje’. Zo wordt de Barbier van Sevilla ook overtuigend gebracht, en is de Barcarolle van Offenbach een genoegen om naar te luisteren.

Nu doet presentator Raoul Steffani wel een paar keer de oproep om mee te neuriën, maar ja. De muziek is zo mooi gebracht, daar luister je naar en droom je mee weg, daar ga je niet op mee zitten hummen! Dream Along zeg!

Mooie wegdroom muziek wordt nog verzorgd met Lehar’s Das Land des Lächelns en Summertime. Het raakt toch wel om te ervaren hoe in al die operastukken de menselijke emoties allemaal aan bod komen, van positief tot zwaar verdrietig.

Het is een groot genoegen het allemaal te ervaren, en de langdurige staande ovatie van het publiek is meer dan verdiend. Ik hoop ook van harte dat de Opera op de Parade en Dream Along volgend jaar weer doorgang kunnen vinden.
Nog een woordje over de techniek, dit soort dingen in de open lucht versterken is niet makkelijk, en het wordt enorm goed gedaan door de technische crew. Het geluid was uitstekend in balans.

Met dank aan Gerard Monté voor de foto’s. Klik hier voor meer foto’s van Dream Along.

apr, 2022

Horn of Plenty Festival ft. Eric Vloeimans
Een puls van positiviteit vloeit door Den Bosch en nu al uitkijken naar de volgende editie

Afgelopen weekend vond de eerste editie van festival Horn of Plenty plaats. En overvloedig was het. Op initiatief van Theater aan de Parade programmeerde meester trompettist Eric Vloeimans een grote serie optredens met blazers als hoofdmoot.

Horn of Plenty – Eric Vloeimans

Deze slideshow vereist JavaScript.

Van vrijdagavond tot en met zondagavond stond Den Bosch bol van de muziek. Eric Vloeimans is zo bijzonder, niet alleen om het zeldzame niveau van zijn trompetspel, waarbij hij klankkleuren aan het instrument ontlokt die je niet vaak zo zult horen, maar ook omdat hij met zijn sympathieke verhalen, opstandige mildheid en levenswijsheden een heel bijzondere atmosfeer creëert van positiviteit en mogelijkheden zien. Dat straalt af op het hele festival.

Als recensent kan je je makkelijk afmaken van een concert dat door Vloeimans wordt gegeven, je schrijft gewoon van te voren op dat het wederom geweldig was en klaar ben je. Maar ik ben toch blij dat ik op zondag al om 10 uur in de ochtend bij Podium de Azijnfabriek was voor de aftrap van die dag. Hiervoor dank ik organisator Sharon Dahler, die me ondanks dat ik veel andere dingen te doen had (ik ben bomen aan het planten in mijn eigen bos) met haar enthousiasme wist over te halen om te komen.

Azijnfabriek
Eric Vloeimans was voor aanvang midden in het publiek en begroette een aantal mensen hartelijk met een knuffel. Vervolgens kwam er een man met een rijdbaar miniatuurorgel binnenlopen, die meteen een heel vrolijke stemming neerzette met zijn orgel, blaasspel, en toverkunsten met fluiten op zijn vingers. Reinier Sijpkens bleek de rest van de dag de rode draad door het aankondigen van alle optredens te zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vloeimans stond even later zelf met pianist Eric Derix op het podium om een paar geïmproviseerde nummers te spelen. Hierin toonde hij zich opnieuw met zijn enorm gevoelige en subtiele spel, die dan weer overging in een bepaalde Caribische wildheid, de grootmeester die hij is. Hier en daar maakte hij wat relativerende opmerkingen: “ik kan ook noten lezen, daar heb ik voor doorgeleerd.”

Hij werd gevolgd door het Dianto Reed Quintet, een groep jonge Spaanse musici die in Amsterdam conservatorium studeerde. Dianto betekent ‘Pioenroos’ in het Esperanto. Symbool voor exotisch en verbinding. Het moest verboden zijn om zoveel talent op een podium te zetten, wat was het mooi. En niet alleen de muziek, ook hun onderlinge dynamiek en choreografie, en muzikale grappen waren een genoegen.
Het volgend optreden moest ik helaas missen omdat ik op tijd in de Brabanthallen wilde zijn voor het programmaonderdeel dat daar aansluitend begon.

Brabanthallen – Horn of Plenty

Omdat het Theater aan de Parade nog niet open is was het vinden van locaties best nog een ding. Los daarvan was de totale organisatie met de onzekerheden rond corona maatregelen lastig om te regelen. De Brabanthallen liggen uit de route van het centrum. Gelukkig was de zaal van het optreden heel sfeervol ingericht en gaf dat je het gevoel dat je toch in het theater zit.

Daar trapte het Amsterdam Brass Quintet de middag af. Zij speelden veel klassieke werken die ze gearrangeerd hadden voor koper. Stukken zoals Pavane pour une infante défunte en het prachtige Le Tombeau de Couperin van Ravel, en Nuages van Debussy kwamen voorbij.

Volgende op het programma was de Amsterdam Klezmer Band. Als je ze al kent: het was weer het bekende klezmer/balkan/hiphop/rap feest dat je van ze kent, en het stond vanaf de eerste noot weer als een paleis (huis kan je dat niet meer noemen).
Als je ze niet kent: meer dan 20 jaar geleden begonnen als straatmuzikanten mixen ze klezmer en balkan tot een groot dansfeest op de wildste onregelmatige maatsoorten. Fantastisch om eens lekker op uit je dak te gaan.

The Quartet volgde met geweldige jazz, die het publiek soepel meevoerde. Deze muziek maken moet gezond voor je zijn want Han Bennink, de drummer, is vorige week 80 geworden. Ze hadden er met zijn allen dik plezier in en dat sloeg aan bij het publiek.

Eric Vloeimans — verheugen op de volgende editie

Het einde van het weekend werd verzorgd door Gallowstreet. Deze gasten zetten (na een kleine technische storing die snel werd opgelost en waar Reinier met zijn orgel de, overigens prima, stemming goed op peil hield) een woeste show op. Veel zware basklanken op een drijvend ritme, trompet solo’s, alles was ultiem dansbaar. En toen de led verlichting op hun instrumenten ritmisch mee pulseerde stond bijna iedereen te dansen.

Zeven geweldige optredens op rij, wat een dag.

Volgende editie van Horn of Plenty
Het viel op dat hoewel er aardig wat mensen in de Brabanthallen waren het niet zo uitpuilde als dat voor een festival van dit kaliber had gemogen. Moeten de mensen na corona weer wennen? Trekt de locatie minder? Hoe dan ook, ik kijk uit naar de volgende editie van Horn of Plenty en wil speciaal nog al die mensen van de organisatie bedanken die er met zijn allen reteveel werk in hebben gestopt om dit mogelijk te maken.

Aftermovie Horn of Plenty

Aftermovie Horn of Plenty Festival 2022 – YouTube

Met dank aan Gerard Monté voor de foto’s. Kijk voor meer foto’s Horn of Plenty

aug, 2021

Oude liefde roest niet: Bettie Serveert in Tuinsessies
Museumtuin in Den Bosch is een prima plek voor herinneringen

De kaartjes voor Bettie Serveert in de Tuinsessies waren in no time weg, foetsie, uitverkocht. Gelukkig brachten de versoepelingen wat meer ruimte in de ticketverkoop en kon KLANKGAT vrijdagavond 30 juli erbij zijn.

Bettie Serveert

Muziek ontroert, muziek raakt mensen, muziek roept herinneringen op. Maar kan muziek het weer bezweren? De elementen besturen?
Het heeft er alle schijn van deze vrijdag, want pas als de laatste klanken wegsterven van Bettie Serveert ’s toegift, en het hartelijke applaus is verstomd, barst de regenbui los die al een tijd op dit moment heeft gewacht. Hiermee een eind makend aan een intiem zomeravondconcert.

Wat we het uur ervoor gezien en gehoord hebben, biedt niet echt een staalkaart van Betties oeuvre. Van Palomine, de plaat waarmee ze in 1992 debuteert, worden vier nummers gespeeld, hiermee een soort van geraamte vormend voor dit optreden. Eén van die nummers is set opener Brain -Tag, wat vanavond voor het eerst in twaalf jaar weer gespeeld wordt.

Het geraamte wordt verder aangekleed met een brede, soms verrassende keuze van eigen en gecoverde muziek. Ray Ray Rain, van de tweede plaat Lamprey, wordt opgevolgd door een cover van Liz Phair. Een Amerikaanse zangeres en liedjessmid die Bettie Serveert via haar platenmaatschappij heeft keren kennen. Bettie, in deze incarnatie, bestaande uit Carol van Dyk, zang en gitaar, en Peter Visser, gitaar en kwinkslagen.

Het daarop volgend nummer is wat meer jazzy. Het is van Chitlin Fooks, een band die Carol vormt samen met Pascal Deweze van het Vlaamse Metal Molly. Verrassend hierna is de cover van the Cure’s Just Like Heaven. Anders dan het origineel maar raak gekozen en gespeeld.
Het bekende Fifty Ways To Leave Your Lover van Paul Simon voelt wat onbeholpen aan. Met name het karakteristieke drumintro- en doorlopende riff vormt een belangrijk element van het origineel en worden hier gemist.

Under The Surface, ook van Betties eerste plaat en het laatste nummer van de set, wordt dankbaar opgedragen aan de oprichter van de Bettie Serveert- fanclub. Opvallend aan de eigen nummers is, is dat ze korter zijn dan op plaat. Makkelijk te verklaren is het wel, de gitaarsolo’s die wel op plaat staan zouden in deze semi- akoestische setting behoorlijk uit de toon vallen.
Na een kort wikken en wegen komen Carol en Peter nog terug voor een toegift, een nummer van de Velvet Underground. Niet vreemd, als je bedenkt dat Bettie in 1997 een tribute-tour heeft gedaan ter ere van V.U.

En vervolgens dwingt de regen ons, de museumtuin te verlaten en ons heil binnen te zoeken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik ben blij dat Tuinsessies in tweede instantie gekozen heeft voor meer publiekscapaciteit. Dit gaf mij de kans om ook een kaartje te bemachtigen, want je weet, oude liefde roest niet. Dit geldt zeker voor de muziek van Bettie Serveert. Eigengereid, met een uniek stemgeluid, weet ze ook in deze kleine opzet haar muziek goed voor het voetlicht te brengen.

Fotografie: Sandra Leijtens Photography

Lamprey

Palomine

aug, 2021

Tim Dawn till dusk, zonnige afsluiting van een regenachtige dag
Sfeervolle afsluiter van unieke reeks Tuinsessies in de Paleistuin

De harde wind en regen van vanochtend hebben plaatsgemaakt voor de zon. Er hangt een lekker briesje. Alle ingrediënten voor een fijne avond zijn aanwezig. Naarmate de tijd vordert, het getsjilpt van de vogels langzaam verstomt en de schemering inzet in de Paleistuin (de tuin van het Noordbrabants Museum, red.), ontplooit de reden zich waarom Tim Dawn de Tuinsessies mocht afsluiten.

Het is iets voor acht. De Paleistuin begint langzaam vol te stromen met publiek. De een zittend aan een tafeltje op het terras, de ander stuntelend met het picknickkleed om het zichzelf comfortabel te maken op de graszoden. Je merkt aan alles: de sfeer zit er lekker in.
Niemand lijkt het dan ook door te hebben dat vanuit rechtsachter Tim Dawn, samen met zijn gitarist en toetsenist, ineens de tuin betreedt. Pas als ze op het podium staan beginnen ogen die kant op te richten. In het begin voelt het enigszins onwennig. Tim Dawn stemt zijn gitaar, en heeft nog niks gezegd.

Ineens beginnen zich sfeervolle klanken te ontwikkelen uit de keyboard van toetsenist Daniël. Het stemmen gaat geruisloos over in het eerste nummer Walking On A Wire, welke direct gevolgd wordt door Prove You Wrong. Beide songs van zijn nieuwe EP You Don’t Know What It’s Like.
Technisch gezien is de muziek goed gemixt. Alleen valt de stem van Tim in het begin een beetje weg. Dat is jammer, want hij is ontzettend goed bij stem. Gelukkig hebben de technici dit vlot door, en wordt het probleem snel en geruisloos verholpen.

Tussen de nummers zit altijd de lastige taak voor een muzikant om de leegte vol te praten. Dat doet Tim bijzonder goed. Zijn verhaal sluit aan op de setlist, en andersom. Hij zoekt ook interactie met het publiek, zoals rondom het nummer In This Together. Hij vraagt of iemand gisteren gezien heeft dat hij dit nummer live speelde bij NPO 3FM of Radio Veronica, maar niemand reageert. “Mooi, dan is dit een primeur”, is zijn reactie.
Als je bij de radio speelt, dan word je vrijwel altijd gevraagd om een eigen versie te maken van een bekende track, vertelt Tim. Ook hem is dat gevraagd. Zijn keuze: Angels, van Robbie Williams. Je moet maar durven. En hij durfde dat, en leverde! Niet alleen is zijn versie van Angels volledig eigen gemaakt, hij heeft er een kleine en breekbare gitaarballad van gemaakt die het origineel overstijgt.

Tim Dawn en liefdesliedjes

Tim Dawn is bij het grote publiek vooral bekend om zijn liefdesliedjes. Gek eigenlijk, want zelf heeft hij daar niet zo veel mee. Nou ja, had. Want binnen nu en vier weken gaat hij trouwen en moet hij toegeven dat hij toch wel van liefdesliedjes is gaan houden. Sterker, hij heeft er inmiddels een compleet album mee opgenomen.
Nu we het toch over liefde en liedjes hebben kan zijn volgende track Fell For You niet ontbreken. Een nummer dat hij bij All You Need Is Love heeft mogen spelen, en sindsdien niet meer normaal kan horen. Dit komt doordat ze tijdens de opnamen instrumentale delen aan de song hebben toegevoegd waar videoboodschappen van en voor geliefden voorbijkwamen. Die boodschappen hoort Tim nu iedere keer als hij deze track speelt.

Heel even ontsnappen we met z’n allen aan de realiteit, en het feit dat we nog steeds in een bijzondere tijd zitten vanwege corona. Toch zet Tim ons even met beide benen op de grond, want zelfs nu kan corona niet ontbreken. Al heeft het een goede reden: net voordat de coronacrisis begon schreef hij samen met toetsenist Daniël het nummer Holiday At Home. Oorspronkelijk bedoeld om aan te geven dat we in ons drukke leven ook af en toe tijd moeten maken voor elkaar.
Maar toen kwam corona. Tim heeft zich geen seconde bedacht, en dit nummer direct uitgebracht. Want wanneer komt zo’n track nu beter tot zijn recht dan in deze gekke periode? Ook al is de song er niet voor geschreven, het past perfect in de tijdsgeest. Het zal voor altijd een “lockdown lied” blijven.

Ineens wordt de sfeer intenser. Zijn schoonvader is vijf jaar geleden overleden. Tijdens de herdenking van zijn sterfdag keken zijn vriendin – bijna vrouw – en hij omhoog en zagen de maan. “Toch mooi dat op zo’n donkere avond de maan voor licht zorgt”, zei Tim. Dat inspireerde hem op het lied Moon, speciaal geschreven voor deze gebeurtenis.

Tot slot, hoe kan het ook anders, wordt het lied To Love Somebody gespeeld. Deze track, afkomstig van de Kerstreclame van een zekere supermarkt, heeft meer gedaan dan Tim ooit had kunnen dromen. Vanwege dit lied, oorspronkelijk van de Bee Gees, heeft Tim Dawn zijn grote doorbraak gemaakt bij het grote publiek. En dat is maar goed ook, want deze terechte afsluiter van de Tuinsessies heeft stuk voor stuk goede nummers die deze avond bijzonder maken.

jul, 2021

Een nieuwe Robin Borneman lijkt te zijn opgestaan
Deze Tuinsessie beleeft ook een echte primeur van een gloednieuwe single die gelijk aanslaat

Robin Borneman oogt wat nerveus aan het begin van zijn Tuinsessie. Een goed teken want dan zijn artiesten op hun scherpst. Het is ook eindelijk gestopt met regenen. Er staat dus niets meer in de weg voor een fijne avond in de paleistuin van het Noordbrabants Museum.

Vandaag voelde het raar om naar een concert te gaan. Gisteren overleed nog ‘s lands bekendste misdaadreporter en het nieuws blijft maar komen over de ramp die zich voltrekt in het zuiden van het land. Toch hangt er in de Paleistuin in het Noord Brabants museum een joviale en opgelaten sfeer. De gemêleerde opkomst verzamelt zich voor niemand minder dan Robin Borneman. De volgende ster in wording die nu nog de gewone jongen next door blijft.

De Tuinsessie van Robin Borneman

Terwijl bijna iedereen nog gezellig staat te kletsen, loopt Robin met zijn gitaarkoffer richting de podium-pagode. Er klinkt kort applaus voor zijn opkomst en dat is het startsein voor de mensen om snel hun picknick kleedje te zoeken en er goed voor te gaan zitten.

Robin Borneman oogt onrustig als hij zich klaarmaakt om te spelen. Hij legt uit dat dat het alweer even geleden is dat hij er alleen voor stond en dat hij merkbaar zijn band mist. Als openingsnummer kiest hij voor Spirit Bird van Xavier Rudd. Een lied dat hij eerder uitvoerde tijdens zijn deelname aan het programma We Want More (WWM), dat hij uiteindelijk ‘gewoon f**king gewonnen’ heeft, zoals hij zelf zegt.

Waar de spanning nog voelbaar is als hij begint, komt na twee coupletten de troubadour in hem eindelijk los en vangen de aanwezigen een glimp op van de trotse winnaar enkele maanden terug. Met goed spel en zijn fantastische stem legt hij voor de rest van de avond de lat hoog voor wat uitgroeit tot een grootse avond.

Mystery guest

Van tevoren was er sprake van een “Mystery Guest”, maar de echte fans hadden het natuurlijk al langer in de gaten. Bij het derde stuk roept Robin de hulptroepen erbij en dat is niemand minder dan zijn grote vriend en frontman van Navarone, Merijn van Haren.

Dit blijkt gelijk een versterking, want het duo heeft er zichtbaar zin en is ongelooflijk op elkaar ingespeeld. Ook de samenzang klinkt alsof ze nooit anders hebben gedaan en de toeschouwers worden haast feestelijk getrakteerd op een amusante en vrolijke set van bekende covers uit zijn WWM-repertoire (Skyfall, Hallelujah) en enkele van zijn mooiste eigen songs.

Een van de hoogtepunten is Soldier On van Di-rect die wordt opgedragen aan Peter R. de Vries. Robin Borneman drukt het publiek op het hart dat we vooral positief moeten blijven en door moeten gaan zonder erin te blijven hangen. Iedereen bedankt hem door vooral stil te wezen tijdens zijn uitstekende vertolking.

De show lijkt veel te vroeg voorbij als de heren het laatste nummer in lijken te zetten. En dat is Hard Sun, wat bekend is geworden door Eddie Vedder die het opnam voor de film “Into the Wild”. Voor mij als fan van deze soundtrack vind ik het een dappere keuze. Het is namelijk een esthetische folkballade, maar samen brengen ze het zo geweldig dat ze het nergens onrecht aandoen en gerust mee hadden kunnen afsluiten.

Nieuwe single Robin Borneman

Robin zelf heeft daarna ook door dat het allemaal wat snel is gegaan en besluit daarom in zijn eentje zijn nieuwe single Remember, die dezelfde middag nog uitgebracht is, in première te laten gaan. We beleven een primeur en het slaat gelijk aan. De compositie ligt zeer prettig in het gehoor en ontvouwt zich tot een heerlijk warm gebed dat wel eens hitpotentie kan hebben. Hierop merk je gelijk de verandering bij de zanger en hoe hijzelf lijkt te willen breken met eerder traditioneel werk. Aan het applaus op het einde te meten, zal dit voor hem nog veel vruchten gaan afwerpen als hij deze richting inslaat.

En dan is het nog niet genoeg, vinden de bezoekers. Ze refereren zelfs aan zijn doorbraak door ‘We want More’ te scanderen. Marijn wordt er nog éénmaal bijgeroepen voor de toegift. Het wordt de tijdloze klassieker The Letter. Maar dit keer niet in de stijl van the Box Tops of van Joe Cocker die het beroemd maakte. Ze creëren er een originele Robin&Merijn versie van door het vol overgave op te voeren en niet te schuwen om zoveel mogelijk aan te sporen om mee te zingen, wat zorgt voor een grandioos slotakkoord.

Covers

Normaal hekel ik me eraan als artiesten vooral covers spelen en neig ik het te zien als een zwaktebod. Maar vanavond staat hier niet meer de rauwe performer die ik ken met band uit zijn Folklore periode. Dat heeft ie nadrukkelijk achter zich gelaten en hij is klaar voor iets luchtigers en wat anders. Zijn volgende album zal nog vorm gaan krijgen, maar dat het gaat verschillen van zijn vroeger werk is nu wel helder.

Daarnaast werd me vooral duidelijk dat ik een nieuwe Robin Borneman zag. Iemand die niet meer in zichzelf gekeerd is op de bühne, maar die is gegroeid in zijn showmanship en veel beter de gegadigden bespeelt zonder interactie uit de weg te gaan. Dat zal hem straks alleen maar meer fans opleveren. Hopelijk blijft hij dan wel net als nu rustig de tijd nemen om hen allen te woord te staan na afloop. De toekomst zal uitwijzen hoe ver deze jongen next door het nog gaat schoppen.

jul, 2021

Robin Borneman kijkt uit naar zíjn Tuinsessie
Voor deze storyteller uit Oss zijn alle maten en soorten van optredens en podia even lief

Robin Borneman verheugt zich op zijn aandeel in de Tuinsessies in de Paleistuin van het Noordbrabants Museum. Klein, groots, intiem of imposant, elke setting of podium is hem lief. Een interview met een ‘gewone’ Brabander.

Het zijn turbulente tijden voor live muziek in Den Bosch. Waar enkele weken terug de versoepelingen zorgden voor veel vreugde, hebben aangekondigde maatregelen alweer verdriet gebracht door veel afgelaste concerten. Het project “Tuinsessies”, de samenwerking tussen Theater aan de Parade en Willem Twee Poppodium dat gehuisvest wordt in de Paleistuin van het Noordbrabants Museum, blijft voorlopig buiten schot en de eerste concerten werden zeer goed ontvangen door de bezoekers die het geluk hadden op tijd een kaartje te scoren.

Zelf bofte ik door de aftrap mee te mogen maken op 8 juli. De grootse Spinvis, met slechts multi-instrumentalist Saartje van kamp aan zijn zijde, bezwoer een uur lang zijn toehoorders met een geweldige greep uit zijn rijke oeuvre. Samen blonken ze uit door de nummers eenvoudig, maar toch vol van kleur en sfeer verrijkende klanken te brengen. Een optreden dat moeilijk kan worden evenaard. Toch gaat op vrijdag 16 juli Robin Borneman een goede poging wagen.

Voor wie de naam Robin Borneman niets zegt, hoeft zich niet te schamen, maar het loont wel om uit te vinden waar die voor staat. Deze singer-songwriter die bijna een local is, noemt zich een storyteller. Het Algemeen Dagblad kopte ooit ‘Klein in Oss, Groot in VS’, want waar de Ossenaar in Nederland vaak makkelijk over straat kan (zelfs na het winnen van ‘We Want More’ dit jaar op SBS6, is hij aan de andere kant van de oceaan inmiddels een bekend gezicht door zijn deelname aan het project Trans-Syberian Ochestra (TSO).

Voor corona toerde hij ieder jaar nog met TSO voor volle arena’s en mochten ze zelfs spelen op Wacken Open Air in Duitsland, het grootse Europese Metalfestival, voor 80.000 uitzinnige mensen. Ondanks al deze ervaringen blijft Robin een bescheiden en gewone Brabander die er naar uitkijkt om tijdens zijn eigen tuinsessie met geringe bezetting en middelen de weide in het museum om te toveren tot zijn eigen country-vallei.

Voorafgaand mocht ik hem namens KLANKGAT enkele vragen stellen.

Interview met Robin Borneman

KLANKGAT: Beste Robin, afgelopen zaterdag zou je voor het eerst op de planken hebben gestaan sinds februari. In de afgelopen 2 jaar heb je wellicht vier keer op de planken gestaan. Hoe is het om na al die tijd weer een volle agenda met optredens te hebben?

Robin Borneman: Ja, het is ontzettend balen. Ik vloekte even van binnen toen afgelopen zaterdag op het laatste moment werd gecanceld. Erg jammer! Want ik keek er heel erg naar uit. Anders dan je aangeeft, heb ik tijdens Corona-tijd toch her en der wel kunnen optreden hoor. Al was het slechts in mijn eentje met gitaar. Dat voordeel heb ik als singer-songwriter gelukkig. Wel vind ik het allemaal super dat alles nu weer langzaam opengaat en we weer meer dan 20 mensen per show blij kunnen maken. Al geven kleine intieme sets net zoveel voldoening.

Wat was je reactie toen je werd verteld wat de bedoeling was van deze tuinsessie?
I love it! Ik was meteen verkocht. Tijdens mijn carrière heb ik meerdere petten op gehad; ik kan in volle stadions rocken, maar kleine optredens die juist intiem en puur bedoeld zijn, speel ik net zo lief. En ik hou ook van de afwisseling. Wanneer ik akoestisch speel, speel ik liedjes die ik niet op de setlist staan als ik mijn band mee heb. Allebei is het zooo cool. Ik zou niet willen kiezen en zal net zo veel liefde blijven stoppen in beide opties.

Bij de Tuinsessie zelf neem je een mystery guest mee. Kun je omschrijven wat de persoon zal brengen zonder te vertellen wie het is?

Is dat nog niet bekend dan?! Ik denk bij mezelf gelijk zo van, beter (haha). Ik had verwacht dat het al naar buiten zou zijn gebracht. Want ik vind het stiekem heel leuk dat het nog een verrassing blijft. Dus eigenlijk wens ik er niet teveel de sluier van op te lichten. Deze persoon – en dit is de enige tip die ik geef – zal morgen kleding aan hebben, en ik denk zelfs meerdere kledingstukken. Wel vijf of zes of zo (gekscherend).

Op de dag van je optreden, 16 juli 2021 verschijnt je nieuwe single Remember. Krijgt die een live première en is dit een voorbode voor nieuw werk?

Daar ben ik nog met mezelf over in debat! Haha. Het is niet geschreven op de akoestische gitaar, niet bedoeld om op enkel een gitaar te spelen maarrrrr…. Het is wel een mega vet nummer en komt inderdaad morgen uit dus… Eigenlijk moet ik het gewoon doen. Niet over nadenken en gas erop.

In eerdere interviews sprak je de wens uit om het liefst op Down the Rabbit Hole te staan, tussen je helden. Is de wens hetzelfde gebleven of zijn er meer doelen bij gekomen?

Nee! En ja! De wens is hetzelfde. En er zijn meerdere wensen bijgekomen ja. Maar voor we op DTRH staan… First things first 🙂

Screenshots Facebook Robin Borneman – diverse video’s

Single Soldier On (2021)

jul, 2021

Lucas Hamming speelt de tuinsessie plat
Goede gitaarsolo's, persoonlijke verhalen en intieme momenten vullen de vrijdag avond

Afgelopen vrijdag, op de tweede avond van de tuinsessies, neemt de 27-jarige Lucas Hamming de Paleistuin van het Noordbrabants Museum over. Normaliter wordt hij begeleid door zijn band, vanavond staat hij er helemaal alleen voor.

Lucas Hamming Tuinsessie

Om stipt acht uur ’s avonds pakt de van oorsprong Blaricumse singer-songwriter zijn gitaar. Hij start het optreden direct in met een cover van de befaamde David Bowie. Het nummer Space Oddity heeft hiermee dan ook het startsein van de avond gegeven.

Na een bescheiden applaus van de bezoekers, gaat Hamming het tweede nummer fluitend in. De in afgelopen maart uitgebrachte single Move Like This brengt het publiek dan ook meer in de stemming. Iedereen knikt verlegen mee.

‘Ik gok dat dit overigens mijn laatste optreden van het jaar zal zijn’, grapt Hamming naar het nieuws van de persconferentie eerder op de avond. Het gaat opnieuw slecht met de besmettingen en de kroegen worden weer gesloten. ‘Als muzikant zijnde is er niet echt veel dat er te plannen valt zo’.

De setlist wordt verder afgewerkt naar beneden met onder andere de nummers Mr. Blue Sky, Temporary Remedy en Fake Love Hypocrisy. Over het tweede nummer op deze lijst legt Lucas wat meer uit: ‘Deze tekst heeft alles te maken met de ADHD medicatie die ik jaren lang iedere dag nam. Het zorgde ervoor dat ik meer rust in mijn hoofd had, maar het zorgde ook voor beperkingen. Ik slik ze overigens al een tijd niet meer en het gaat aardig goed. Al hoor ik die fluitende vogels die wij nu op de achtergrond horen wel enorm hard.’

De akoestische gitaar wordt er bij gepakt en de eerste klanken van het prachtige nummer Don’t You Go klinken door de tuin. ‘Niet doodgaan is enger dan wel doodgaan, want dan gaan er andere mensen dood. Misschien is het dan ook gewoon dat ik mensen niet wil missen. Ik ben bang voor het verdriet van de dood zelf. Niet doodgaan is enger dan wel doodgaan, want dan gaan er andere mensen dood’, luidt Hamming het nummer in.

De uitvoering van het nummer raakt overduidelijk het publiek in de tuin. Terwijl eenieder een verloren geliefden of naasten in het achterhoofd houdt, wordt er zachtjes mee gezongen.

Hamming gaat vervolgens verder zijn single Falling en zijn grootste hit Never Let You Down.

Terwijl er al bijna een uur op de klok voorbijgegaan is, zit de stemming er bij het publiek en Hamming alleen maar goed in. ‘Ik ging vroeger samen met mijn beste vriend op vakantie en zong dan uiteraard liedjes aan het strand, om meiden te versieren. En dit ene nummer, is denk ik helemaal geruïneerd door hoe vaak het wel niet gecoverd en gespeeld is. Maar juist daarom speel ik hem juist nu, want hij kwam laast voorbij op de shuffle. En toen besefte ik het me pas wat voor goed nummer dit wel niet is’, legt Hamming uit. Hij begint dan ook, met hoe kan het ook anders, Wonderwall van Oasis te spelen.

Op het moment dat er geen muziek meer door de speakers mag klinken, gaat Hamming volledig akoestisch verder. De avond wordt dan ook afgesloten op een intieme manier waar persoonlijke herinneringen worden gedeeld en muziek die daaraan synoniem staan gespeeld. Een passend einde van een geslaagde avond.

Wie is Lucas Hamming?

Lucas Boudewijn Hamming is een 27-jarige singer-songwriter, acteur, musicalacteur en rockartiest uit Blaricum. Na dat hij afstudeerde aan het Conservatorium van Amsterdam, werd hij landelijk bekend door zijn deelname aan De beste singer-songwriter van Nederland. Hierna nam zijn muzikale carrière de loop door onder in 2014 uitgeroepen te worden tot 3FM Serious Talent en in 2016 het anthem te maken voor 3FM Serious Request, “Are You with Me”

Met dank aan Sandra Leijtens Photography

jun, 2018

Opera op de Parade: Un Ballo in Maschera, Verdi
Het gevecht tussen de verlangens van het hart en de heersende moraal.

Aankomst.
Lopend vanaf het NS station naar de Parade was de avondsfeer al prima te horen; het carillon van de Sint Jan speelde vrolijke dansmuziek uit diverse opera’s. Op de Parade was het gezellig en gemoedelijk druk. De eerste toehoorders waren er al voor het middaguur om een plaatsje te bemachtigen. Dat lukt je als organisatie alleen maar als je een lange reeks successen hebt geboekt. Ik maakte de laatste van de vele voorbereidingen mee, muzikanten die zich zorgen maakten over de stemming van de instrumenten met deze hitte, cameraploegen die de laatste instructies doornamen, de geluidstechnici die de laatste fijnafregelingen uitvoerden.

Inleiding
Natuurlijk werd er een dankwoord uitgesproken naar de sponsors die dit spektakel mogelijk maakten, en burgemeester Jack Mikkers prees de stad en de uitvoerenden en organisatie voor al het werk dat ze hadden verricht en het publiek voor hun aandacht en gemoedelijkheid. Een paar musici gaven aan hoe geweldig het was om te kunnen spelen in een omgeving en bij een uitvoering waar zo enorm veel mensen het uiterste voor hadden gedaan, en waar zo’n warme belangstelling voor was.

Opera op de Parade: Un Ballo in Maschera, Verdi — De koning heeft een conversatie met zijn beste vriend

De uitvoering
En zo klonken de openingstonen van ‘Het gemaskerde bal’ van Verdi. Evenals vorig jaar was de geluidskwaliteit prachtig, geen geringe prestatie op dit plein. Het klonk groots, en toch intiem en dichtbij met de diverse secties van het orkest goed te onderscheiden en altijd met een aangenaam volume. Okay, toegegeven, soms kraakte er een microfoon. Maar toch: hulde aan de geluidstechnici.

En dan waren er ook de prachtig uitgevoerde kostuums en een heel slim draaibaar gedeelte van het podium dat diverse locaties kon uitbeelden (de balzaal van de koning, de hut van een zigeunerin die de toekomst voorspelde).

Een van de kenmerken van deze opera van Verdi is dat de muziek zo enorm goed aansluit bij de emoties die in het stuk opduiken. En emoties zijn er genoeg, de hopeloze liefde van een koning voor de vrouw van zijn beste vriend, de misverstanden die daaruit voortvloeien. De lokroep van het hart dat in gevecht is met wat de personages als de juiste moraal ervaren. De haat, de trots en gekrenktheid. Maar je wordt ook hier en daar op het verkeerde been gezet, de koning lijkt alom geliefd, maar heeft ook zijn schaduwzijden waarmee hij bittere vijanden heeft gekweekt. Verdi heeft het heel slim zo opgezet dat je de vijanden van de koning eerst verwijt dat ze dat zijn, omdat hij immers zo geliefd is bij het volk. Maar je leert ze beter begrijpen als je weet wat hij hen heeft aangedaan. Het onvermijdelijke einde is dat de koning wordt vermoord, maar zijn moordenaars vergeeft om vervolgens op te lossen in een fel wit licht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het orkest speelde met verve, en bewoog briljant mee met de emoties van het publiek als dat (en dat gebeurde nogal vaak) tussendoor applaudiseerde voor een mooie vertolking van een rol of scene. Die scenes waren trouwens heel goed te volgen door de lichtkrant boven het podium waarop de vertaling van hetgeen gezongen werd zichtbaar was.

Deze manier van opera bij de mensen brengen is een heel mooi initiatief, waarvan ik hoop dat hij nog lang mag doorgaan.

Opera Zuid, philharmonie zuidnederland, Theater aan de Parade, alle vrijwilligers, het was weer groots, dank jullie wel.

En beste lezers, aarzel vooral niet om een filmpje van deze opera te bekijken, en als u er dit keer niet bij was dat volgend jaar wel te doen.

Fotografie: Jane Duursma