Lienne Hek aka The Silver Fox speelt op drie instrumenten. Een resonator slide gitaar oftewel een dobro, een akoestische gitaar en een banjo. Het is vandaag niet in een schommelstoel op een veranda waar hij speelt – zoals in het persbericht min of meer staat omschreven – maar de Sheltertent van Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart. Het is een aangename zondagmiddag sessie in augustus en bijna alle stoelen zijn bezet.
Met de artiestennaam The Silver Fox verwijst Lienne naar de onstuitbare vergrijzing van zijn haar. Onder die naam is hij te vinden op Spotify.
Lienne Hek
Lienne Hek opent de middagsessie met één van mijn favoriete traditionals, You Gotta Move. You Gotta Move is een traditioneel Afrikaans-Amerikaans spiritueel lied. Mississippi-bluesman Fred McDowell nam het op als een langzame, slide-gitaar-hill-country bluesnummer. Die versie namen The Rolling Stones over in hún cover op de LP Sticky Fingers. Lienne’s uitvoering op de dobro wijkt er niet veel van af. Gelukkig maar.
Het tweede nummer, False Hearted Woman, is eigen werk en ook de titel van het gelijknamige album dat dit jaar is verschenen. De titel van zowel album als nummer spreekt voor zich: de slechtheid van vrouwen. Dat is een geliefd en terugkerend thema in de wereld van de blues, country en rock. Een ander groot hoofdthema is alcohol en vooral de ellende die eruit voortkomt. Lennie tapt met zijn eigen nummer Drinking Blues uit dat levensgroot vaatje.
Long Dark Road is het derde eigen nummer uit de eerste set van deze middag. Meteen daarna volgt een cover van Don’t Think Twice van Bob Dylan. Lienne Hek heeft inmiddels de dobro verruilt voor een akoestische gitaar.
Tweede set
De tweede set start gelijk met een fijne cover van het nummer Baby Please Don’t Go van de Ierse band Them (Van the Man). Lienne speelt op de dobro, die hij in deze set niet verruilt. Een goede beslissing want ik houd van dat slepende en jankerige geluid. Een dobro heeft ook een groter volume bereik dan banjo of gitaar. In deze set speelt Lienne drie eigen nummers, Hey Now Baby, Cocaïne Good en Rock My Socks Off. Als afsluiter dé hymne bij uitstek, Amazing Grace die haast onmerkbaar overvloeit in het allerlaatste nummer, Dust My Broom.
In een kort gesprek na afloop van de sessie vroeg ik Lienne waarom hij voor ‘de blues’ heeft gekozen. “Blues heeft mij altijd al aangetrokken. Het is de basis van veel muzieksoorten die wij kennen. Roots muziek zoals van Howlin’ Wolf. Zo’n twee jaar geleden ben ik begonnen om eigen nummers te schrijven.” Hopelijk volgen meer jonge Nederlandse muzikanten zijn voorbeeld op.
