Nathan Bell

Nathan Bell over de gewone working class hero

Deze singer-songwriter uit Tennessee is geëngageerd tot op het bod maar bovenal een lieve 'family man'

Nathan Bell komt uit Signal Mountain Tennessee en was al een aantal keren bij Blue Room Sessions. De laatste keer was in 2018 toen hij, eveneens solo, een weergaloze show gaf. Ook deze keer is de zaal uitverkocht want deze singer-songwriter is er nog een van het oorspronkelijke soort.

Nathan Bell

Nathan Bell
Nathan Bell

Met zang en gitaar en soms mondharmonica, toont hij zijn maatschappelijk engagement. Afgewisseld met humor en verhalen gaat het veelal over de gewone ‘working class hero’ en de sociale misstanden die hen treffen. Hij heeft een geweldige hekel aan Trump en Nathan maakt zich onder andere zorgen om de wapenproblematiek die in Amerika helaas te veel slachtoffers kost.

Vanavond zingt hij naast oudere nummers ook een aantal nummers van zijn laatste album Red, White and American Blues, een prachtig divers album met veel bluesmuziek maar ook country, folk, rock en funk. Dit is het laatste optreden van zijn tour. De volgende dag vertrekt hij naar Engeland.

Nathan Bell
Angola Prison

Hij start met het trieste Angola Prison over de beruchte staatsgevangenis in Louisiana waar een man 40 jaar in isolatie zat en overleed toen hij net vrij was. Prachtige tekst overigens. Goodbye Brushy Mountains was eigenlijk geschreven als soundtrack voor een film over the ‘last prisoner on death row’ maar uiteindelijk koos men een andere song van hem.

Coal Black Water, staat net als voorgaande nummer op het (protest)album Love/Fear en gaat over de schade aan land en natuur door de kolenmaatschappijen.

Zijn enige nummer-1 hit, Names, werd overschaduwd door het overlijden van Pete Seeger waardoor de belangstelling slechts zes dagen duurde. Mooi begeleid op gitaar, dat dan weer wel.

Family Man
maatschappelijk engagement

Voor Retread Cadillac (album The Right Reverend Crow…) kreeg hij zijn inspiratie van Lightnin Hopkins (met een grappig verhaal over een blinde man met een revolver op zak- ja het kan allemaal in de US). American Gun refereert aan Vietnam en wordt op het laatste album samen met Patty Griffin gezongen, maar alleen klinkt het ook prima.

The Family Man, zoals op zijn gitaar strap staat, schreef in 1993 met I Would Be A Blackbird slechts één ‘love song’ in 30 jaar en wel voor zijn vrouw Leslie. Zij vraagt om meer maar zoiets lukt maar één keer, aldus Bell. Het aanzoek aan zijn vrouw waarvoor hij een Marshall box verpandde om voor het geld een ring te kopen, komt ook nog ter sprake.

De diamant bleek te scherp geslepen en heeft door de jaren heen zowel aan vinger als halsketting alle kleding beschadigd. Ondanks zijn soms bozige uitstraling is het dus ook een romantische man en een die dol is op zijn familie. Lucky Man is gewijd aan zijn vader, en zélf noemt Bell zich ’the Luckiest man in the world’. Dat is nogal wat.

Bell
the Luckiest man in the world

Het hele concert wordt muisstil gevolgd door de vele fans. Bell weet als geen ander de zaal te boeien met alleen mondharmonica, gitaar en een mooie bariton stem, die soms aan Townes van Zandt of een solerende Bruce Springsteen doet denken. Een mooie avond vol verhalen en soms ook onheilspellende songteksten over de issues in zijn land.

Het was weer een pareltje in de reeks van de Blue Room Sessions.


Fotografie: Wies Luijtelaar & Monique Nuijten
Coverfoto Nathan Bell: Monique Nuijten

Tekst: Wies Luijtelaar

Bard Edrington V

Bard Edrington V & Band helemaal op elkaar ingespeeld

Geschiedenis en de liefde voor de natuur zijn grote inspiratiebronnen voor het schrijven van zijn nummers

Paul Sax is door Ad van der Laan gevraagd om als gastrecensent verslag te doen van het concert van Bard Edrington V & Band. Hij vervangt de door een arm/schouderbreuk afwezige Wies Luijtelaar. Alvorens daarover te schrijven, wil hij allereerst hier van de gelegenheid gebruik maken, wat voor een groot goed dit soort luisterpodia zijn zoals de Blue Room Sessions in de vertrouwde Verkadefabriek. Paul is werkzaam bij het Koning Willem I College.

Bard Edrington V & Band

Bard Edrington V
Bard Edrington V

Het is sowieso een genot, dat mensen naar muziek komen om te luisteren (en niet er door heen te praten etc.). Gisteren was ik nog bij een ‘echt’ huiskamerconcert in Zuidoosterbeemster met 40 zitplaatsen. Op tal van plaatsen zijn gelukkig dit soort gelegenheden, waarbij zowel de optredende artiesten als het publiek zeer mee in hun sas zijn. Zoiets simpels als luisteren naar muziek is helaas niet overal zo. In de grotere zalen met meer publiek erger je je vaak aan het gebrek aan belangstelling voor de muziek, die wordt gemaakt.

Bard Edrington V
Bard Edrington V & Band

En de Blue Room Sessions past helemaal in de traditie van een huiskamerconcert in een mooie zaal waarbij de stoelen en tafeltjes het huiskamergevoel weerspiegelen en iedereen komt om te luisteren naar de muziek en de verhalen tussendoor van de optredende muzikanten. En van alle muzikanten hoor je tijdens en na het concert steevast hoe fijn zij het vinden om voor zo’n publiek op te treden.

Het is de tweede keer dat Bard Edrington V onze zaal betreedt, nu als hoofdact, drie jaar geleden als lid van de band van Boris McCutcheon & the Saltlicks. En dan ook nog eens in een uitverkocht huis.

En Bard is trots. Trots op zijn naam, hij is de vijfde generatie van Edrington en heeft een zoon van 15, die als Edrington VI door het leven gaat. Het verklaart mede waarom geschiedenis in het algemeen hem inspireert bij het schrijven van nummers.

Preacherman

Deze slideshow vereist JavaScript.

Naast Bard met zijn uiterlijk als een soort van preacherman van twee meter lang met bijpassende imponerende baard en een karakteristieke hoed, lijkt de bassist en engineer Bill Palmer zo te zijn weggelopen uit de openingsscène van de in mijn ogen beste Western film aller tijden, “Once upon a time in the West”, terwijl zijn broer Jim zich een heel ander image heeft aangemeten met een gebreide muts en tenslotte last but not least de violiste en tweede stem Karina Wilson.

De groep is helemaal op elkaar ingespeeld, de gebroeders ritme sectie zorgt voor een perfecte basis waarop Bard maar vooral Karina regelmatig op haar viool kan soleren, wat de songs een mooie dynamiek geeft. Op het album Two days in Terlingua speelt ook nog een pedal steel mee en dat maakt het helemaal af. Helaas was die er dit keer niet bij. Dit album heeft hij precies drie jaar geleden in twee dagen tijd opgenomen een verweerd, houten leegstaand kerkje in de uitermate dun bevolkte Chihuahua woestijn, zonder overdubs en klinkt prachtig.

Grappig detail is dat het nummer Two Days In Terlingua er niet op staat, omdat hij dit later geschreven heeft en op zijn laatste album Burn You Up staat!

Nog een groot voordeel van dit soort concerten is, dat de artiesten vooraf uitleggen waar het lied over gaat of hoe het tot stand is gekomen. Zo vertelt Bard dat het lied Bard And The Bears gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Zijn zoon Bard Edrington VI was de rivier bij het huis overgestoken, terwijl Bard zelf lekker in een hangmat lag te luieren. In paniek kwam de zoon terug naar huis gerend, want hij had iets horen ritselen in de bosjes. Samen gingen ze op nader onderzoek uit en er bleken twee beren los rond te lopen.

Bij het intro van Fire and Rain grapte Bard, dat James Taylor dit had willen schrijven. Maar Bard zijn lied met dezelfde titel is niet te vergelijken met die van James. Beide songs zijn mooi en origineel.

Blue Room Sessions
donkere, desolate verhalen

Hij leeft momenteel in Santa Fé, New Mexico, in een landschap dat erg doet denken aan de serie Breaking Bad. Naast zijn passie voor de natuur, dat veel inspiratie geeft voor diverse songs, heeft Bard ook grote belangstelling voor geschiedenis. Zo heeft hij onder andere twee mooie gedichten van zijn oma op muziek gezet. Bard heeft een uiterst geschikte stem voor zijn verhalende teksten en in zijn timbre huist een gesmoorde snik om die vaak donkere, desolate verhalen geloofwaardig over te brengen.

Naast alle eigen nummers was er een cover van het door Townes van Zandt geschreven Pancho & Lefty, waarbij bassist Jim de lead vocals verzorgde. Een hele mooie uitvoering van deze klassieker.


Setlist: Sand And Gravel – Two Days In Terlingua – Bard And The Bears – Dog Tags 1942 – Mango Tree – Maidenhair – Fire And Rain – Property Lines – Burn You Up – Ramblin’ Kind – Whiskey – Wilding Robby – Masterpiece – Taos Lightning – Die Into It – Back Roads Of My Mind – Pancho & Lefty – All I Can Do – Take Three Breaths

Tekst: Paul Sax
Fotografie: Arnold Ligtvoet

Sean Taylor

Sean Taylor is naast muzikant ook verteller

Ierse singer songwriter uit Londen trekt alle registers open

Sean Taylor is een Engelse singer songwriter uit Kilburn, London en schrijft bijna al zijn uitgebrachte songs zelf en begeleidt zich daarbij op gitaar en piano of soms op mondharmonica. Dat deed hij dan ook bij Blue Room Sessions in de Verkadefabriek op dinsdag 9 oktober.
Taylor opent het optreden met een bluesy Heartbreak Hotel op gitaar en dit doet hij toch wel heel opvallend, want toen ik ‘s middags op Spotify luisterde naar zijn muziek om te horen wat ik kon verwachten, vermoedde ik een zware avond. Zo kwam het echt over. Dat vermoeden was na het eerste nummer compleet verdwenen. Sean Taylor bespeelt zijn gitaar als een AK 47, heel luid en snel, hij zuigt je mee in zijn spel en zang.

De verteller Sean Taylor

Deze slideshow vereist JavaScript.

Sean Taylor is ook een verteller dus vertelt hij over Austin, Texas en over zijn helden Steve Ray Vaughn, Townes van Zandt en Lightnin’ Hopkins waar hij veel inspiratie uit haalt en vertaalt dat in zijn derde nummer Texas Boogie. Het vierde en vijfde nummer zijn van zijn nieuw uit te brengen CD. En hij brengt toch wat uit: dit is alweer het negende, waarin Sean Taylor in het eerste nummer Donald Trump op de hak neemt met Little Donnie het gaat over de kleine handjes van The Donald en waar hij die allemaal laat wapperen.

In het zesde nummer vertelt hij over zijn Ierse roots in Kilburn London, County Kilburn zoals ze het daar noemen naar de vele Ieren die daar wonen. Hij zingt over het cafe Billy Mulligan en begeleidt zich op piano. Het is een nummer over heimwee en hartzeer een beetje een emo nummertje, hij speelt niet alleen snel hij schakelt ook snel, het volgende nummer is een boogiewoogie op de piano Put On Your High Heel Sneekers.

Daarna verhaalt hij over zijn reizen door Europa, hij doet vijftien optredens in drie maanden en vier landen en belandt daardoor in het zuiden van Italië in een klein dorpje waar niemand Engels spreekt. Dan breekt hij één van zijn nagels en dat is als fingerpickin’ gitarist heel vervelend, maar hij slaagt erin het halve dorp te mobiliseren om zijn nagel gefixt te krijgen. Sean Taylor sluit de eerste set van de avond met een nummer van Skip James

Sean Taylor
Sean Taylor

Na de pauze opent Sean Taylor met gitaar en mondharmonica het lied Call nr. 49 over de ellende met drugs en drank. Daarna beurt hij ons weer op met The Optimist Blues – lives goes on you gotta be strong – even een cover er tussendoor Own My Soul To The Company Store van de oude Tennessee Ernie Ford. In zijn vrije tijd blijkt Taylor ook TV te kijken en wel naar de X-factor en schrijft daar een bijtend nummer over The Cruelty Of Man. De titel zegt genoeg.

Sean Taylor speelt ook op festivals en een van z’n laatste was er een waar van alles speelde folk/blues/rock/americana/hardcore/house/rave. Sean moest heel laat optreden – rond een uur of 2 s’ nachts – en alle aanwezigen waren onder invloed van allerlei pillen en andere opbeurende middelen. Hij gaf nu in een paar minuten een nummer ten beste dat door de zaal golfde. Fenomenaal. Hij zei dat hij op dat festival dat nummer 3 uur aan een stuk speelde als een soort rave.
Om ons weer een beetje tot rust te brengen zijn nummers zes – Other Side Of Hope – en zeven love songs waarin Sean Taylor het heeft over kittens en vrouwen. Dat laatste nummer bevestigt wat ik al een beetje aanvoel. Hier lijkt hij op Niels Lofgren als je een vergelijking wil maken, met die ietwat schuurpapier-achtige stem en die specifieke gitaar.

Sean Taylor
Sean Taylor uit Kilburn London, County Kilburn

In 2002 heeft Sean Taylor opgetreden op Glastonbury en zag daar Richie Havens [beroemd geworden door het legendarische festival Woodstock, red.] waar hij erg vol van was. Die man gaf hem energie en magic. Hij speelt dan ook Freedom, de snelste uitvoering die ik ooit heb gehoord met een ongelooflijke energie en zijn stem neigt ook een beetje naar Richie havens.
Gelukkig heeft Sean Taylor de leeftijd dat ie het cassettebandje nog heeft meegemaakt en vertelt hij over het gepiel met tape en potlood zodat alles weer strak in de cassette zit. Daar maakt hij dan weer een knap jazzy nummertje over. Daarna bezingt ie zijn eigen lot in Troubadour gevolgd door een door Lightnin’ Hopkins geïnspireerde blues over Black Hats, Black Shades en Diamond Teeth. Als laatste geeft Sean Taylor een medley van o.a .Ray Charles.
Zo tussendoor vertelt hij ons ook dat hij pas op 14-jarige leeftijd met gitaarlessen begon van een leraar die hem de basis leerde. Zijn tweede leraar was een oude punkgitarist. Toen viel alles op zijn plaats: dat geweldige gitaarspel dat had Sean Taylor van een ouwe punkgitarist. Prachtig toch.

De zaal was slechts half gevuld. De thuisblijvers hebben weer iets enerverends gemist.


Foto’s: Monique Nuijten