Maya Fridman en LudoWic

Het labyrint van Maya Fridman en LudoWic: XIV

Dappere poging tot verbeelding mag zich nog verder ontwikkelen om echt indruk te maken

Maya Fridman is een Russische celliste die in Nederland cum laude is afgestudeerd. Ze heeft al een indrukwekkende loopbaan achter de rug en won diverse prijzen. Ze heeft ook benefietconcerten voor Oekraïne georganiseerd.

LudoWic (Thijs Lodewijk) heeft de nodige wapenfeiten op zijn naam, samenwerking met diverse bekende artiesten, oprichter van de Herman Brood Academie, om maar wat te noemen.

Maya Fridman en LudoWic

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maya Fridman en LudoWic combineerden hun krachten voor een interessant gegeven: het in multimedia samenbrengen van het verhaal dat Jorge Luis Borges schreef in ‘Het huis van Asterion’.

Een verhaal dat in een dwaaltocht door allerlei menselijke emoties heen schiet, verhaald vanuit het perspectief van een persoon die uiteindelijk de Minotaurus geweest blijkt te zijn, dwalend door een labyrint. Voor dit muziek- en visuele spektakel maakte Rob van den Broek de percussie rekwisieten.

Maya Fridman
metalen figuren – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

Het podium is donker aan het begin, maar je ziet net de merkwaardige metalen figuren die in de lucht hangen en op de achtergrond staat een grote gong. Een figuur loopt het podium op, nauwelijks te onderscheiden, pakt een elektrische cello op.

Meteen merk je aan de streek en de klank van het instrument dat je met iemand te maken hebt die het instrument door en door kent. Mooie volle klanken worden al snel ondersteund door lage synthesizer tonen. Het geheel doet enigszins Keltisch aan.

Maya Fridman
Keltisch – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

En langzaam lichten de twee artiesten een beetje op. Vanaf daar word je meteen meegevoerd in een altijd duister blijvend geheel, waar soms de verlichting van kleur en richting verandert om andere accenten op te roepen.

De elektronica zorgt voor mooie klankbeelden die een grootse ruimte imiteren. En daarin verschillende locaties. Soms horen we alleen de diepe doffe tonen van het ver onder de grond zijn. Dan weer het geluid van druppelend water, de golven van de zee, met vogelgeroep. De klankbeelden worden op zijn tijd afgewisseld met diepe bassen en diverse ritmes en ondersteunende tegenmelodie.

LudoWic
diepe doffe tonen – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

Daarnaast zingt Maya Fridman een belangrijke tekst die de orde in het verhaal aanbrengt. Hier en daar worden de zangeffecten ondersteund met een loopmachine Zeer ingetogen en beschouwende momenten wisselen af met emotionele uitschieters.

Op een gegeven moment slaat Maya met een instrument op de klaargezette metaalachtige percussie, waar langzaam maar zeker de stukken van af vliegen. En uiteindelijk buigt zij voor de gong waar ze met hamerslagen een stevig geluid produceert, waar de elektronica niet voor onder doet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Evaluatie:
Het mooie van November Music vind ik dat dit soort initiatieven om een niet alledaags thema (hoewel… zitten we allemaal niet opgesloten in een labyrint van gevoelens?) uit te beelden de kans krijgen. Dat moeten we ook zeker zo houden. Toch past bij deze uitvoering wel een aantal kanttekeningen waar de productie nog mag groeien in kwaliteit om echt indruk te maken.

De zang was ronduit slecht te verstaan. Gezien het belang van de tekst voor dit stuk mag hier nog wel aan gewerkt worden, wellicht is projectie van de tekst op de achterwand een optie.

Jostijn Ligtvoet Fotografie
archetypisch verhaal – ©Jostijn Ligtvoet Fotografie

Toen het geheel begon deed het qua klank denken aan een soort Keltisch ritueel, de vraag is of die ‘stemming’ wel de best mogelijke is voor iets wat zich uiteindelijk in een Griekse grot afspeelt, en wat niet zozeer een ritueel is, maar een archetypisch verhaal.

Er zaten heel wat stukken in die emotioneel beladen waren, en waar de muziek dat ook probeerde uit te beelden. Maar het was te kil, te vlak, te klinisch en nam je niet echt mee in die emotie. Als ik dat vergelijk met ‘Heaven and Hell’ van Vangelis en diens visie op de Griekse hel, dan valt daar nog veel te winnen.

Al met al denk ik dat Maya Fridman en LudoWic met dit stuk een diamant in handen hebben, maar er moet nog aan worden gepolijst.


Fotografie: Jostijn Ligtvoet Fotografie

Rico

Opgezwolle-icoon Rico bij nieuwe editie Zinnig Zuiden

Derde editie van het Bossche spoken word evenement in de Verkadefabriek vol inspiratie, passie en diversiteit

De bekende Zwolse rapper Rico treedt woensdag 12 april op bij Zinnig Zuiden. Rico is voormalig lid van de legendarische rapformatie Opgezwolle die zijn stempel op de Nederlandse hiphopscene heeft gedrukt.

Zinnig Zuiden – Rico

Rico
Rico

Op woensdagavond 12 april vindt de derde editie van het spoken word evenement Zinnig Zuiden plaats in Den Bosch. In de Verkadefabriek strijkt een breed programma aan woordkunstenaars neer voor een inspirerende avond. Zij zullen het publiek vermaken, verrijken en ontroeren met hun poëtische en verhalende teksten.

Maar er is meer! De publiekstrekker van deze editie is de bekende Zwolse rapper Rico. Als voormalig lid van de legendarische rapformatie Opgezwolle heeft hij zijn stempel op de Nederlandse hiphopscene gedrukt. Met uitverkochte shows in de Heineken Music Hall en optredens op festivals zoals Lowlands en Pinkpop, veroverde Opgezwolle de harten bij het Nederlandse hiphoppubliek.

Na het uiteenvallen van Opgezwolle in 2007 bracht Rico meerdere (solo-)producties uit. Zo bracht hij in 2021 met producer Guan het hiphopalbum Rated R uit, waarin Rico zijn persoonlijke verhalen deelt met spitsvormige raps. Thema’s in zijn teksten zijn onder meer zijn eigen verslavingsverleden, racisme en vaderschap, en dat brengt hij soms serieus en soms met een flinke dosis donkere humor.

Rico
Rico bij Zinnig Zuiden

“Als organisatie zijn we ontzettend trots dat we Rico mogen verwelkomen bij Zinnig Zuiden”, aldus organisator Camiel Derkx. “Voor onze talentvolle artiesten uit de community is het een grote eer om het podium te mogen delen met zo’n gerenommeerde artiest. Deze verhouding zit verweven in het DNA van Zinnig Zuiden. Het is niet alleen een bijzondere ervaring voor hen, maar het draagt ook bij aan hun persoonlijke ontwikkeling. Ze kunnen zien en leren hoe een ervaren artiest als Rico een optreden neerzet en kunnen hierdoor groeien als artiesten zelf. We zijn ervan overtuigd dat deze avond een onvergetelijke ervaring zal worden voor zowel de artiesten als het publiek.”

Het publiek kan verder genieten van DE13 (Stadsdichter Tilburg), de Bossche formatie Pepe Nomad, Vahini Saman, Isis van Geffen, Nephele Petridis (Kinderstadsdichter Den Bosch), DJ Kevanova en host Suzanne Krijger. Het belooft een avond vol inspiratie, passie en diversiteit te worden waarbij de kracht van spoken word tot leven komt.


Zinnig Zuiden #3 vindt plaats op woensdag 12 april van 20:30-23:00 uur in de Verkadefabriek. De deuren van de clubzaal openen om 20:00 uur. Verzeker jezelf van een plek en bestel je tickets via de site van de Verkadefabriek: verkadefabriek.nl/agenda/zinnig-zuiden-3-134202


Tekst: DUKEBOX

Jan van den Berg

Wim Klein, de laatste menselijke computer

De juiste muziek maakt zelfs getaltheorie leuk exact op het juiste tijdstip onderstreept

Een muzikaal verhaal maken over Wim Klein, de laatste menselijke computer, en het nog mooi, leuk en informatief maken ook. Jan van den Berg ging met ensemble VLEK de uitdaging aan.

Wim Klein

Wim Klein
Jan van den Berg en VLEK

Willem Klein leidde een bewogen leven. Al op de lagere school was hij extreem goed in hoofdrekenen. Hij wilde daarmee meteen het theatervak in, maar zijn vader dwong hem geneeskunde te studeren. Van Joodse afkomst werd zijn oudere broer opgepakt en omgebracht in Sobibor.

Wim is daarna door Europa gaan zwerven om zijn rekenkunsten te vertonen en heeft als hoofdrekenaar gewerkt bij het Mathematisch Centrum in Amsterdam, en later Cern in Zwitserland, omdat hij sneller uit zijn hoofd kon rekenen dan de toenmalige elektronische computers.

Wim werd wel Willy Wortel genoemd omdat hij enorm goed wortel kon trekken. En daarmee kwam hij in het Guinness book of records, omdat hij binnen een minuut de wortel kon trekken uit een getal van 216 cijfers. Als mens moet hij diep ongelukkig geweest zijn, alcoholisme, roken, vloeken, vluchtige relaties, en in 1986 is hij door messteken omgebracht. Een moord die nooit is opgelost.

Het programma

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het begon met een zwart-wit film die nog bestaat van Wim Klein waar hij al mompelend in het Nederlands en Frans een stel moeilijke sommen oploste. Daarna stortte VLEK een keur van muziek over ons met veel verschillende stijlen, van blues, tot experimenteel, tot klezmer, tot jazz.

Jan van den Berg
getaltheorie

Jan van den Berg vertelde telkens wetenswaardigheden over het leven van Wim en over getaltheorie, om dat in een gezongen versie nog eens opnieuw te doen. Zo weet ik nu wat een perfect getal is, een overvloedig getal, wat het getal 6 of 12 zo interessant maakt en nog veel meer. En als je nu denkt: ‘gaap’ dan zit je er naast. Jan vertelde dit zo onderhoudend en vol verve, en de muziek onderstreepte het door de ritmiek en de klankbeelden zo goed dat het spannend was om er naar te luisteren.

De alcohol kwam aan bod, de schandknapen, de thematiek van de dood in Wim’s leven. Tegen de arts die toestemming vroeg om zijn hersens op sterk water te zetten na zijn dood zei hij dat dat niet nodig was omdat hij dat zelf al deed. Dit alles in een perfecte interactie tussen verteller en muziek, waar de boodschap soms door een stuk in de juiste stemming, dan weer door een enkele uithaal van een instrument op exact het juiste tijdstip werd onderstreept.

Zeer de moeite van het beleven waard.


VLEK
VLEK

Jan van de Berg – stem

VLEK bandleden vlnr:

  • Thomas Jaspers – drums
  • Bart van Dongen – keyboard, synthesizer
  • Jacq Palinckx – elektrische gitaar
  • Hans Sparla – trombone & accordeon
  • Jeroen Doomernik – trompet
  • Edward Capel – altklarinet & alt/sopraansax

Screenshots: Theater Adhoc | Wim Klein – de laatste menselijke computer | Youtube

Abel van Gijlswijk

Abel van Gijlswijk kankerveel kanker met liefde

Theatershow Rebranding Anarchisme scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan

Abel van Gijlswijk lijkt geen rol lijkt te spelen, maar praat gewoon oprecht en direct richting het publiek, zonder ook maar enige muur daartussen. Donderdagavond 18 december maken de grijze opa- en omakapsels in de Verkadefabriek plaats voor jonger publiek. Zonnebrillen en hippe alternatieve kledingstijlen kenmerkt het publiek dat zich in de foyer klaarmaakte voor de theatershow van Abel van Gijlswijk: ‘Rebranding Anarchisme’.

Abel van Gijlswijk: Rebranding Anarchisme
Abel van Gijlswijk
Abel van Gijlswijk

‘Kaaanker… kanker kanker kanker.. kanker..’ begint Abel als het podium verlicht wordt na een aantal knallen en felle lichtflitsen. ‘Uit chaos komt ’t mooiste voort’ is groot te lezen op zijn eigen tourshirt. Hij begint te vertellen over hoe lekker het woord ‘kanker’ klinkt en hoe het zich perfect leent als scheldwoord. In tegenstelling tot het n-woord dat bedacht is óm te beledigen, is kanker een medische term voor een ernstige ziekte. Die ziekte is zo ernstig, dat het niemand bespaart laat. Kanker heeft schijt aan íedereen en is daarom een heel goed scheldwoord.

‘Wil je dat woord niet meer gebruiken?’ vroeg iemand in de supermarkt aan Abel. ‘Je weet niet hoe het is om iemand te verliezen aan kanker’ voegde ze eraan toe. Blijkbaar weet Abel wel hoe dit is, want hij vertelt dat zijn vader er niet lang terug ook aan overleed. Voor hem was het woord kanker gebruiken een manier om er mee om te gaan. Hij raadt iedereen aan het woord te gebruiken.
Abel vertelt lachend dat zijn favoriete kanker van het jaar een maand terug bij Jinek op tv was.
Waarbij een activist zich aan de tafel had vastgelijmd en uiteindelijk op het tafelblad wordt weggedragen. Met pijn komt deze gast los waarbij hij ‘kanker’ zegt op een manier die op tekst niet is uit te drukken. Het gaat om het moment, de emotie en de oprechtheid waarmee die kanker uit zijn mond komt.

Anarchisme
Abel van Gijlswijk - Anarchisme
Abel van Gijlswijk – Anarchisme

Dan vertelt Abel een stuk over anarchisme. Met zijn ‘Hang Youth’ heeft hij veel scherpe maatschappijkritische teksten die bij een breed publiek aanslaan. Omdat Hang Youth op Pinkpop gespeeld heeft en shirtjes verkoopt, waren ze niet welkom om te spelen op een anarchistisch festival.
Ironisch, omdat in het anarchisme juist nagestreefd wordt dat niemand ondergeschikt (of bovengeschikt) is aan iets of iemand.

Rebranding Anarchism
oprecht en direct

Als hij een nummer van zijn werk onder eigen naam live gespeeld heeft, vraagt Abel of er VVD’ers in de zaal zijn. Niemand steekt een hand op. Abel vertelt enthousiast over dat er soms wel eens jochies van puberleeftijd in de zaal zitten die dan heel opvallend naar hun vader wijzen.

Op natuurlijke wijze praat Abel verder en geen moment verveelt. Het verschil met gebruikelijk theater is dat Abel geen rol lijkt te spelen, maar gewoon oprecht en direct richting het publiek praat, zonder ook maar enige muur daartussen. ‘Je hoeft geen intolerantie te tonen aan intolerante mensen’ is een slimme zin die me bijblijft. ‘Vlaggen zijn echt intolerante kanker dingen eigenlijk’, gaat Abel verder. ‘Wij wonen dan in Nederland… en dat heeft dan een vlag en een grens. Wat is een grens nou eigenlijk? Een grens is niet meer dan een lijn in het zand.. nog niet eens eigenlijk! Het is een fucking denkbeeldige lijn.

En dan dat WK nu ook. Het ergste vind ik nog die reclame met Typhoon. Dat hij dan zegt ‘Oranje dat ben ik’ nou oke dan.. ‘Oranje dat ben jij’ .. wacht NEE hou me erbuiten Typhoon!’

Abel performt een nieuwe pokoe die nog moet uitkomen, Verfbommen. Ook deze zit strak in elkaar en kent scherpe teksten. Daarna leest hij een verhaal voor waarmee hij elke voorleeswedstrijd zou winnen. Het is een politiek verhaal over Youssef en Dimiti, waaruit de volgende uitspraak ontstaat: ‘Politiek is eigenlijk het praten over of we wel of niet mogen roken op het dek, terwijl de hele kankerboot zinkt.’

‘Je hoort vaak mensen zeggen van ‘Wat is het een chaos in de politiek.. of bij de Belastingdienst’ maar dat zou juist zo moeten zijn. Het probleem is dat dat er daar een te grote hoeveelheid aan orde is.’

Het praten wordt weer afgewisseld met een stukje live rapperformance met Abels nummer MEESTER SUN TZU ZEGT wat een knap kunstwerk te noemen is. Het is niet zomaar een rap, ook niet zomaar spoken word en ook niet zomaar wat muziek. Het is een gouden match van deze drie elementen inclusief een aantal wijze lessen. Nadat Abel vertelt over een ruzie tussen hem en een vriend van hem die ontstond door welke definitie je toekent aan het woord ‘wetenschap’ vertelt hij plots dat het het einde van de show is. Dat hij heeft verteld wat hij wilde vertelde en dat de rest gewoon bonus is. Of dit echt zo is valt te betwijfelen, want er komen nog mooi stukken aan.

Liefde
Rebranding Anarchisme
Liefde

Na een mooie opbouw tot de geniale (en geloofwaardige!) vergelijking tussen kapitalisme en een kankercel. Ook laat hij zien dat goede mensen verplicht slechte dingen moeten doen door kapitalisme. Hoe moet het dan wel? Liefde. Hoe cliché en afgezaagd het ook klinkt (zo vertelt Abel) het is iets wat wij in elk geval allemaal kennen en van houden. Daarvan uit moet worden gehandeld, omdat het veel meer waard is dan geld én het is universeel.
Er is niemand die denkt ‘Nee liefde dat is echt kut man’. Hoe Abel dit vertelt komt erg oprecht over. Het is inderdaad een mooi iets om altijd vanuit te handelen. Je zou dan niet verkeerd kunnen zitten.
De conclusie van de show lijkt hier te zitten. Hoe ik het persoonlijk opvat gaat ‘Rebranding Anarchisme’ niet per se over een tegencultuur of over zonder hiërarchie leven, maar over liefde.

Anarchisme
oprechte razernij

Ingeleid met een briljante en oprechte razernij aan woorden begint Abel aan nog een live nummer, ditmaal met zijn rug naar het publiek. Het past bij de situatie en het thema.
Wel zijn de stroboscooplichten aan de heftige kant. Die zonnebrillen die een paar gasten dragen komen nu wel goed van pas. De verhouding van het volume tussen de backing track en de vocalen kan ook wat gebalanceerder. Het is wel de perfecte song om mee te eindigen.

Ook MOOI MOMENT (OM TE STOPPEN MET PRATEN) kent weer geniale lyrics, waarvan ‘Als je niet werkt voor een baas kan je pas werken met bazen’ een favoriet is. Eerder in de show sprak Abel nog over hoe je in het theater zo mooi een ‘opkankermuziekje’ hebt als het zaallicht aan gaat zodat het publiek weet dat het moet opkankeren. Het slot zat zo goed in elkaar, dat dit muziekje niet eens nodig was.

Omarm Chaos

Na de show neemt Abel alle tijd voor fans. Praatjes en foto’s worden gemaakt terwijl de merchandise ook over de toonbank vliegt. En terecht, want dat uit chaos ’t mooiste ontstaat ben ik na deze show heilig van overtuigd. Na een inspirerend gesprek met Abel en met een nieuw shirt verlaat ik de Verkadefabriek. Ik omarm de chaos die me tegemoet komt de komende tijd (vandaar ook dat een week later dit artikel pas verschijnt) en wie weet wat er uit voortkomt.


Met grote dank aan Theaterbureau de Mannen – Thomas Bruining voor de foto’s.

Muziekroute

Afwisseling troef bij Muziekroute November Music 2022

Van feeëriek naar de afvalstort om dan weg te dromen in Venetiaanse melodieën

De Muziekroute van November Music 2022 vraagt de nodige voorbereiding van de liefhebber. Op zondag 6 november is tussen 11:30 en 18:00 uur het aanbod zó groot én divers dat je wel een persoonlijke timetable moet opstellen.

Muziekroute 2022

Chiel Nugter is een productieve componist uit Den Bosch en Bart van Dongen is momenteel De Stadscomponist. Een scheutje chauvinisme is mij niet vreemd. Ik heb hen dan ook op mijn Muziekroute lijst staan. Verder laat ik me graag verrassen en daarom staan Sanne Sanne,  XTRO, Anneleen Boehme en Jo Goes Hunting op mijn lijst.

Muziekroute
Muziekroute – Greener Grass

In de Clubzaal van de Verkadefabriek zou om 12:00 uur Sanne Sanne met Sanne Huijbregts beginnen, maar door ziekte komt dat te vervallen. Greener Grass, een andere band van Sanne Huijbregts neemt de honneurs waar. Dat moest zaterdagavond nog op stel en sprong worden geregeld. Greener Grass balanceert tussen jazz, folk, pop en wereldmuziek. De band opent met het nummer Greener Grass.

De close-harmony van de drie vrouwen is engelachtig waarbij de zware stem van bassist Camiel Jansen een mooie aanvulling is. Het is een kalm begin van mijn Muziekroute, eigenlijk wat te lief voor mij. Ik ben toch meer in voor de rafelranden van de muziek.

Muziekroute
XTRO – a waste of time

Die rafelranden tref ik aan in Huis73 waar het trio van XTRO in een donkere Pleitzaal ieder achter een percussie installatie staat met als decor drie grote schermen. De geprojecteerde beelden zijn onrustbarend. Gigantische afvalstortplaatsen en vervuilde zeeën stromen voorbij. De set draagt heel toepasselijk de naam A Waste of Time, maar tijdsverspilling is het zeker niet.

Een set van 30 minuten blijkt een goede keuze en houdt het publiek scherp. XTRO combineert minimalmusic, electronica, akoestische instrumenten, theater en eigenlijk alles wat los en vast zit. Er is geen limiet, indachtig de woorden van de Amerikaanse componist John Cage dat muziek zich niet beperkt tot piano of viool.

Dat laatste gaat wel op voor het volgende concert van het Ensemble Chiel Nugter dat ook in Huis73 plaatsvindt

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het ensemble speelt Masquerade, een productie uit 2021 van Chiel Nugter waar KLANKGAT aandacht aan heeft besteed. Het is druk in de Hofzaal van Huis73.  Ik zie Bert Palinckx, artistiek leider van November Music in de zaal. De belangstelling voor de muziek van Chiel Nugter is terecht. De liefde voor melodie staat centraal in zijn werk. Met het album Masquerade (2021) worden we ondergedompeld in Mediterrane sferen.

 

 

Anneleen Boehme

Anneleen Boehme die als uitvoerend musicus even imposant is als de omvang van haar instrument. Zo wordt deze Belgische contrabas speler op haar Facebook pagina omschreven. Een waar woord. Maar toen ik de zaal van De Azijnfabriek binnenliep, dacht ik toch dat ik me had vergist. In plaats van een klassieke jazz opstelling, zag ik violisten. Was ik verkeerd? Nee, want die strijkers maken deel uit van Grand Picture Palace waar Anneleen mee toert. Ik had een kort interview met haar. Dat wordt in een apart artikel gepubliceerd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Anneleen wordt begeleid door het Grand Picture Palace met strijkers, koperwerk en een slagwerker. Het is een bijzondere mix van jazz en klassiek. Krachtig en prachtig van sound en harmonieus wanneer dat nodig is. Een heel bijzonder concert met als beloning een lang applaus. Ik spoed me naar Theater Artemis. Angel City van Bart van Dongen staat daar op het programma van de Muziekroute.

Bart van Dongen
Muziekroute
Bart van Dongen – Angel City

Bart van Dongen is De Stadscomponist van ‘s-Hertogenbosch en dientengevolge een must in deze Muziekroute. Wat op deze muzikale zondagmiddag in Artemis te zien is, heet De Verwachting, het eerste deel van zijn compositie Angel City.

De Verwachting bestaat uit piano en zang, gesitueerd in een Middeleeuws aandoende decor, ja. een tafereel van het Spanje onder Moors bewind. Die associatie ligt misschien voor de hand door een van de zangers die uit Syrië komt.

In een donkere ruimte werpt een draaiende discobol (!) heldere lichtjes rond. Mysterie ten top mede door de uitdossing van de twee zangeressen en zanger. De inhoud ontgaat me maar het maakt wel indruk.

Jo Goes Hunting
Jo Goes Hunting
Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo

Dan iets totaal anders. Helemaal nu, westers, rock, pop, jazz & dance in Willem Twee poppodium met Jo Goes Hunting ter afsluiting van deze Muziekroute. Groter contrast met Angel City is haast niet denkbaar en zodoende lijkt deze rockjazz groep uit Rotterdam.haast iets gewoons. Maar dan doe ik hen geen recht. Daar waar je denkt dat het jazzy wordt, komt de rockspirit om de hoek kijken.

Jo Goes Hunting - ©Mickey Obo
Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo

Frontman/drummer/zanger Jimmi Jo Hueting haalt zijn inspiratie door op een hoek aan de Kruiskade in R’dam te luisteren naar de muziek die uit de open ramen van voorbij rijdende auto’s schalt. Dat is te merken aan de vele onvoorspelbare breaks. Jammer dat de stem van Jimmi deze middag de kracht ontbeert om deze set echt geslaagd te noemen.

De Muziekroute heeft mij gebracht waar ik op zoek naar was. Variatie, herkenning en onvoorspelbaarheid. Maar wat een overvloed. November Music is een muzikale suikeroom.


Coverfoto Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo Photo

Trio Bro

Trio BRO past in reeks succesvolle Blue Room Sessions

New Orleans is niet ver met Sjoerd van Bommel, Mike Roelofs en Bart Oostindie

Trio BRO staat voor Sjoerd van Bommel, Mike Roelofs en Bart Oostindie. Deze laatste stond nog niet op ons podium maar wat een verrassing blijkt deze Limburgse muzikant, zanger, componist te zijn. Van Bommel en Roelofs maakten in verschillende samenstellingen al eerder indruk op ons podium. Het onlangs opgerichte trio speelt een mix van onbekende covers en eigen werk (zie overzicht onder).

Trio BRO

Trio Bro
Sjoerd van Bommel – Trio Bro

Het is altijd gezellig als stadgenoot Van Bommel (percussie/vocals) in huis is. Hij praat alle nummers aan elkaar met veel humor en drumt als vanouds strak, intensief en in diverse stijlen. Het eerste nummer Perpetual Bluesmachine zet dan ook meteen de toon. Old Fingers is een original van Roelofs prachtig vertolkt op de vleugel. Moving On is ook een original van Roelofs (toetsen & vocals) en klinkt erg goed door de Hammond sound in combinatie met zang en gitaarspel van Oostindie.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Door Van Bommel’s enorm harde beet op zijn tong heeft hij moeite met de letter S. Deze sappige anekdote wil hij het publiek niet onthouden en dit ongemak zorgt af en toe voor hilariteit. Wicked Rain bevat een Hendrix-waardige gitaarsolo. Bij Little Feat’s Long Distance Love associeer ik Roelofs eventjes met Jackson Browne en Oostindie met David Lindley, maar dat neem ik geheel voor eigen rekening. Oostindie neemt zijn D’Angelico Jazzgitaar (met fraaie strap) ter hand voor een door hemzelf geschreven en goed gezongen song Smile The Blues Away.

Tweede set

Trio BRO
eigen werk

Tijdens de tweede set van Trio BRO o.a. een fraaie original van Roelofs Houston In The Blind en het vele malen gecoverde Dark End Of The Street (Penn/Moman) waaronder die van Ry Cooder. Scott-Heron’s Storm Music heeft een strak en aanstekelijk reggae ritme. Roelofs fluit daarbij sfeervol in de microfoon en krijgt veel applaus. Net als zijn mystiek klinkende Signs, waarbij Van Bommel de Aquaphone, die er uitziet als een gouden vogelkooi met strijkstok, bespeelt.

Na de Oostindie original Jimmy The Bullet volgt Yellow Moon, afgewisseld met soms ingetogen Hammond geluiden wat in combinatie met de Lesley box heel intens overkomt (net als de begeleidende gezichtsuitdrukkingen van Roelofs).

Trio BRO in reeks succesvolle Blue Room Sessions.

In de toegift twee nummers van JJ Cale waaronder Sensitive Kind en een energieke Cale/Oostindie ‘mix’ van The Breeze met opvallende bijdrage van Oostindie op gitaar en de opzwepende begeleiding van drums en toetsen. En dan is er hard en lang applaus! Trio BRO kan weer worden bijgezet in de reeks succesvolle Blue Room Sessions.


Setlist: Perpetual Bluesmachine (Keb Mo), Old Fingers (Roelofs), Grandma’s Hands (Bill Withers), Moving On (Roelofs), Wicked Rain (Los Lobos), Long Distant Love (Little Feat), Lady Day And John Coltrane (Scott-Heron), Smile The Blues Away( Oostindie), Love The Language (Connick), Ain’t No Grave (traditional gospel) Set 2: Trouble (Connick), Houston In The blind (Roelofs), Dark End Of The Street (Penn/Moman), Satisfy My Soul (Carrack), Storm Music (Scott-Heron), Soon As I Get Paid (Keb Mo), Signs (Roelofs), Jimmy The Bullit (Oostindie), Yellow Moon (Neville Bros), The Preacher (Connick), Sensitive kind (Oostindie mix JJ Cale), The Breeze (mix Cale/ Oostindie).


Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar

KICK:PUSH

KICK/PUSH compleet door The Shivvies en The Unsinkable

Première-avond skateboardocumentaire met vol programma op de Tramkade

Vrijdag 23 september a.s. vindt de première plaats van KICK/PUSH, de documentaire die de turbulente ontwikkeling van de skateboardscene in ‘s- Hertogenbosch op kleurrijke wijze uiteenzet. Het feest na afloop zal losbarsten in Brouwerscafé Bossche Brouwers aan de Vaart. The Shivvies en The Unsinkable maken de afterparty KICK/PUSH helemaal compleet.

KICK/PUSH docu

 KICK:PUSH
The Shivvies

De invulling van de afterparty is met de programmering van twee passende punkbands een feit. The Shivvies uit Rotterdam spelen een aanstekelijke set die kenners zal doen denken aan de Ramones, voortbordurend op de 1-2-3-4-traditie die de Maasstad rond de millenniumwisseling de titel Punk Rock City opleverde.

The Unsinkable uit Nijmegen bestaat uit (oud-)leden van Facing Down, The Minority, Note to Amy, The Assange en punkrockkaraokeband Sing Along Riot. The Unsinkable won in 2018 de bandwedstrijd PocketPop en doet denken aan Bad Religion, New Found Gloy, No Use For A Name en The Ataris. Na de bands draait een DJ plaatjes die passen bij een ouderwetse skateboardparty.

 KICK:PUSH
The Unsinkable

De première van KICK/PUSH in de Verkadefabriek wordt voorafgegaan door de piepjonge Bossche band No Way en een korte Q&A met de makers van de film. Na de voorstelling volgt een korte tour door het naastgelegen indoor skatepark World Skate Center, die uitkomt bij de Vaart waar de afterparty losbarst.
OVER KICK/PUSH

No Way uit Den Bosch
KICK/PUSH
No Way

De documentaire KICK/PUSH draait om de opkomst van de skateboardscene en het strijden voor een eigen plek. Het behandelt op een kleurrijke, kunstzinnige wijze het Bossche skateverbod van de jaren ’90, de groeistuipen van de scene en de opkomst van de verschillende indoor skateparken van de stad. De do-it-yourself mentaliteit en vastberadenheid van de skateboarders speelt daarin een doorslaggevende factor. Hiervoor is gefilmd in ‘s-Hertogenbosch en op Madeira.

Totstandkoming

KICK/PUSH Afterparty
KICK/PUSH Afterparty

De film KICK/PUSH is een initiatief van Pascal Vugts en Casper Herselman. De productie wordt gedaan door Eendracht Films. Steffie Storms (o.a. Becky Bulldozer) verzorgt de regie.
KICK/PUSH gaat op 23 september 2022 in de Verkadefabriek in première. Tickets voor de afterparty zijn nog verkrijgbaar via ticketpoint.nl/evenement/kick-push-skateboard-premiere/. De première zelf is stijf uitverkocht; mogelijke extra voorstellingdata volgen snel.


kickpushmovie.nl
KICK/PUSH AFTERPARTY

Oh my Goth

Oh my Goth Bossche muzikale evenknie van weekend gothcultuur

Willem Twee poppodium programmeert geslaagde avond gothmuziek

Oh my Goth is een samenwerking van drie Bossche culturele organisaties. Design Museum Den Bosch, de Verkadefabriek en Willem Twee. Zij slaan de handen ineen en presenteren op 5 en 6 maart 2022 een tweedaags festival. KLANKGAT richt zich vooral op de bands die op 5 maart staan geprogrammeerd.

Oh my Goth

Zoals het gezegde luidt, de één zijn dood… Gelukkig niet zó uitgesproken, komt het er zaterdag 5 maart toch op neer dat de corona van collega-recensent Johan Kramer mij een kadootje in de schoot werpt. Of ik niet in zijn plaats naar het festival Oh my Goth festival wil gaan, want positief getest.

Eerlijk is eerlijk, goth is voor mij vooral muziek uit mijn jeugd. Wat er zich tegenwoordig in dit genre afspeelt, ik heb geen idee. Dus ja, de uitnodiging aangenomen en de kou getrotseerd.
Het festival zal zich afwisselend in de Kleine en Grote Zaal van de Willem Twee poppodium afspelen.

Oh my Goth
Tramhaus

Opener Tramhaus trapt de avond af in de kleine zaal. Een betere opener kan men zich niet wensen! Een behoorlijk eigen geluid, van twee gitaren, een volle bas en drums waarbij veel toms worden gebruikt, aangevuld met een zanger die zeer goed bij stem is. De kleine zaal is behoorlijk gevuld, maar vanaf tel één staat vrijwel iedereen mee te bewegen met de postpunk van dit Rotterdamse quintet. Ruim een half uur overtuigen ze, door met overgave hun muziek neer te zetten.

Remy Neumann
De volgende Oh my Goth act is een dansperformance van bedenker en regisseur Remy Neumann. Danser Simon Bus treedt aan in de Grote Zaal. Midden voor het podium, als wel aan weerszijden van de zaal, op de verhogingen, staan drie doeken, met op elk een duivel er op geschilderd. Remy Neumann begeleidt op zijn basgitaar de dans van deze demonen. De twee vleugelspelers bewegen en wormen zich langzaam naar het midden om daar aansluiting te vinden bij de derde duivel. De doeken worden elk overeind gehouden door dansers, en door middel van de muziek van Jornt Duyx en dans wordt duidelijk gemaakt, dat een ieder zijn eigen demonen heeft en bevecht.

Oh my Goth
Danser Simon Bus

In deze tijden van corona scepsis en flat-earth-societys, durf ik een derde bron van twijfel aan te boren, en wel dat de zon niet in het oosten opgaat, maar in het westen. Meer precies, in Rotterdam.
Nadat eerst Tramhaus een erg sterke indruk maakt, is het nu tijd voor het eveneens Rotterdamse Rats On Rafts. Ook een quintet, een tiental jaren geleden begonnen als postpunk kwartet, hebben zij hun sporen al wel verdiend in de Nederlandse, maar ook daarbuiten, muziekwereld.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het tweede deel van de titel van de Rats’ laatste plaat, The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths, blijkt een blauwdruk voor wat ze vanavond laten horen. Vanaf de eerste, langzame staccato aanslagen op de slaggitaar, niet veel later aangevuld door een snellere basgitaar die de slaggitaar meeneemt in haar tempo. De drums vallen in, de zang begint, en voor je het weet zit je in de trein die Rats On Rafts vanavond is.

Met een uniek geluid, gekleurd door mooie duidelijke basloopjes, hakkende én ingetogen drumpartijen, staccato slaggitaar, tweestemmige glasheldere en glasharde dameszang, en nog veel meer, leiden de Rats je door de konijnenpaadjes. Af en toe komt het ene paadje je bekend voor, maar bij de eerstvolgende kruising blijkt het toch weer een heel ander paadje te zijn, dan dat waar je al doorheen bent gekomen. En zo een uur, anderhalf uur lang?

Hermetisch sluiten de nummers zich aan elkaar, wat weinig ruimte laat voor applaus. Ik merk dat ik dat jammer vind. Ik wil graag laten weten dat ik het gaaf vind. Dat het uiteindelijke eindapplaus zo massaal is, is duidelijk de verdienste van het eigenzinnige van Rats On Rafts.

Oh my Goth
Mathilde Nobel – Oh my Goth

Met een hoofd vol, weer naar de Kleine Zaal, waar Mathilde Nobel op het podium staat. Half verstopt achter een opengeklapte laptop, waarbij haar donkere contactlenzen opvallen, iets wat haar meteen een masker en afstand meegeeft.
Mathilde tovert uit haar laptop eigen beats en ritmes, die ze aanvult met zang. Rhytmische zang, melodieuze zang, ter plekke opgenomen zang, die met een tapeloop een tapijt legt voor meer wonderschone zang. Meeslepend en van hoog niveau neemt Mathilde je dansend mee in haar wereld, ondertussen breeduit glimlachend. Een glimlach die nog breder wordt als ze na haar set, het applaus van het enthousiaste publiek ontvangt.

Afsluiter Laster staat klaar om de avond af te sluiten. Drie gemaskerde muzikanten storten hun sferische black metal uit over de zaal. Drums, bas en gitaar storten zich in technisch hoogstaande breaks en tempowisselingen. Regelmatig versterkt door dubbele bassdrums, en zang die varieert tussen praterig, schreeuwend, en gruntend. De onverstaanbaarheid van de zang, in combinatie met de maskers, zorgt voor een vervreemdend effect. In plaats van mee te willen in de wereld van Laster, merk ik dat dit niet mijn ding is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Qua programmering zou je kunnen zeggen dat Laster het meest ‘goth’ van deze Oh my Goth avond is. Donker, duister, verontrustend. De andere acts zitten meer in de postpunk of new wave-hoek. Maar ach, hoe belangrijk is een hokje als je zomaar even een paar toffe acts in je schoot geworpen krijgt.

Oh my Goth sloot af met SKEMER, een gloednieuwe samenwerking tussen zangeres annex fotomodel Kim Peers en gitarist Mathieu Vandekerckhove van Amenra en zijn persoonlijke project Syndrome, Die samenwerking leidt tot minimalistische dark waveconstructies die zowel bruut als erotisch zijn. Verder had de Verkadefabriek een aandeel in Oh my Goth door een concertfilm van The Cure te vertonen.

Op de fiets naar huis, word ik voorbij gereden door een auto, waarvan op het dak een jongen ligt, zich met beide handen vastklampend in de open ramen, hardop het ‘Ahieieie’ van The Lion Sleeps Tonight’ zingend. Lieve mensen, de lente is begonnen.

 


De Goth – Designing Darkness tentoonstelling in het Designmuseum is nog tot 18 april te zien.

Camilla Blue

Little Girl Blue Tour is spel tussen licht en donker

Camilla Blue is een getalenteerde wervelwind met altijd chaos in haar hoofd

Onder de naam Little Girl Blue Tour keert Camilla Blue weer terug bij Blue Room Sessions in de Clubzaal van de Verkadefabriek. Net als zoveel andere artiesten is zij meer dan ‘eager’ om op te gaan treden. Zelfs de korte pauze tussen de twee sets is haar teveel. Ze breekt die dan ook voortijdig af.

Little Girl Blue Tour

Little Girl Blue Tour
Little Girl Blue Tour

De eerste keer dat ik van Camilla Blue hoorde was tijdens een VPRO documentaire (Vrije geluiden) over Kytopia*, een muzieklaboratorium aan de Utrechtse Oudegracht en een initiatief van Kyteman, Colin Benders. Ze zat aan de piano en speelde Special Kind of Stupid. Het intro deed me in eerste instantie aan Cuby’s Window of my Eyes denken, maar al snel werd ik getroffen door haar spel en zang. Toen ik haar kort daarna zag optreden tijdens Jazz in Duketown op de Parade, was mijn interesse opnieuw gewekt. Ze moet toen rond de 20 jaar geweest zijn, maar zong als een geroutineerde oude ziel met een heel opvallend repertoire. En nog steeds luister ik met verbazing en vergeet vaak dat ze pas 27 is.

Nerveus 

Little Girl Blue Tour
Joyce wervelwind

Joyce Deijnen aka Camilla Blue stuitert voor aanvang van het concert door de zaal. Zij kan niet wachten om te beginnen. Het blauw van het Blue Room Sessions (BRS) logo op de gordijnen is vervangen voor het Little Girl Blue Tour logo. De show wordt af en toe vergezeld van bewegende animaties, alle uit de koker van deze veelzijdige artieste. In de uitverkochte zaal zijn zoals gewoonlijk een flink aantal fans en bekenden aanwezig. Dat houdt bij Joyce in; veel enthousiaste kussen en omhelzingen. Dan mag ze eindelijk naar het podium…

In een fraaie zwarte jurk neemt Joyce plaats achter de toetsen en zet toepasselijk in met Black Star, gevolgd door het vrolijke Talk about it, de vierde single van haar aanstaande tweede album Yellow. Het is de opvolger van Loose Sand, wat ze later in de tweede set ook speelt.

Deijnen switcht voortdurend van toetsen naar gitaar. Haar vertrouwde gitarist sinds jaren, Coos van de Klundert, speelt vaardig in op elke song. Nieuw zijn Daan van der Vorst, die uitstekend en vaak ingetogen drumt en Shaquille Pentury, die eveneens prima begeleidt op basgitaar. Levensgezel Melchior Huurdeman (bekend van Vrije geluiden) heeft zich discreet opgesteld en hanteert naast twee keyboards ook een airboard melodica. Ik word wederom verrast door het mooie Special Kind Of Stupid. Na When I Get Home en Umbrella is het pauze, die voortijdig wordt afgebroken door de lead zangeres, die in de kleedkamer al aangeeft het liefst meteen weer het podium op te gaan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tweede set
Alle songs zijn op een of andere manier ontstaan door gebeurtenissen uit Joyce’s leven. Zo kwam de inspiratie voor After Midnight door de stad Eindhoven waar ze een tijdje woonde. Aan Iceman ligt, zoals de titel doet vermoeden, een slechte relatie ten grondslag.

Dan volgt een ‘Satie-waardig’ intro op de piano. De song Unique draagt ze op aan Maarten door wie haar carrière een vlucht nam via Vrije Geluiden. Ondertussen draaien op de achtergrond de begeleidende filmbeelden die wat mij betreft ook onder de categorie Unique geschaard kunnen worden.

Chaos –  Little Girl Blue Tour

Little Girl Blue Tour
Little Girl Blue Tour – veelzijdig

“Het is altijd chaos in mijn hoofd” las ik ergens in een persbericht. Dat dat ook inspiratie oplevert blijkt uit het prachtige Quiet In My Head, met mooi gitaarspel van Van de Klundert.

Ondanks dat Joyce in een warm pleeggezin is opgegroeid richt ze een boodschap aan haar biologische vader. Omdat ze hem geen brief durft te schrijven verpakt ze het in een mooi liedje; Hullabaloo.
En dan is het tijd voor de laatste song Don’t Turn On The Light…geen toegift, maar gewoon als feit aangekondigd. Het is ook goed zo. Prachtig concert, groot applaus!

P.S. Nog meer chaos
Na afloop een toeloop van familie en bekenden, allen willen wat zeggen, iets geven of gewoon een handtekening op een CD. En daar tussendoor een van binnen naar buiten vliegende Joyce. Het heeft Monique en mij precies een uur en een kwartier gekost om de vijf bandleden en aanhang in de gang tegen de muur te plakken voor een groepsfoto van één minuut… en ook dat moment verloopt in complete chaos, maar wel gezellig.


Setlist: Black Star, Talk About It, Fire In The House, Time For new Memories (Blue 2018), Special Kind Of Stupid, When I Get Home, Umbrella,.
Tweede set: After Midnight, Iced Up, Unique, Quiet In My Head (Blue), MMM MMM, Loose Sand, Hullabaloo, Don’t Turn On The Lights (Blue)



Fotografie: Wies Luijtelaar en Monique Nuijten

Typhoon

Typhoon en Jef Neve zorgen voor een vonk die thuis te voelen is

Twee rasmuzikanten spelen een emotionele set op Jazz in Duketown

Afgelopen zondag trad de Belgische Jef Neve, na drieënhalf jaar, weer samen op met Typhoon tijdens Jazz in Duketown. Samen vulde zij de Grote Zaal van de Verkadefabriek in ‘s-Hertogenbosch met een interessante muzikale combinatie. Zoals de rest van de optredens van het festival, was ook dit optreden via livestream te volgen. 

Typhoon
Typhoon
Typhoon

Typhoon, rapper en zanger, heeft zijn naam voor het grote Nederlandse publiek op de kaart gezet door zijn album Lobi Da Basi. Al zullen kenners en fans van het genre hem kennen van zijn eerdere muzikale pad, samen met Opgezwolle en Fakkelbrigade. Jef Neve is in ons zuiderlijk buurland overigens de vooraanstaandste jazz-pianist. Iets wat hij ook tijdens zijn optreden van afgelopen zondag weer bewijst.

Jef Neve
Jef Neve
Jef Neve

Neve begint het optreden met een prachtig piano stuk, waar je ondertussen Typhoon van ziet genieten. Met een glimlach op zijn gezicht kijkt hij naar zijn compagnon van deze zondagavond. De twee hebben in het verleden al vaker samen opgetreden. De jongens laten weten dat dit overigens al wel drieënhalf jaar geleden was, waardoor een reünie meer dan op zijn plek is.

De twee gaan verder met het nummer Kaarten met Kruisjes. De muziek lijkt Typhoon tot in merg en been te raken, waardoor hij je gelijk helemaal meeneemt op een intense muzikale ontdekkingstocht. Ook door het scherm heen voel je zijn liefde voor muziek de huiskamer vullen.

Zoom
Jef Neve & Typhoon Zoom

Maar ook het publiek wordt tijdens het optreden zeker niet vergeten. Terwijl de zaal slechts gevuld is met de spelende artiesten en de crew, zijn de mensen thuis een onderdeel van de show. Via een groot scherm in de zaal zijn de mensen thuis, achter hun laptops te zien. “Als ik mijn hand op steek, zeggen jullie nooit,” legt Typhoon de groep op. “Wellicht hebben we wat vertraging, maar dit gaat goed komen!”

 

Het door Typhoon uitgebrachte album Lichthuis komt ook in dit duo optreden voorbij. Samen spelen zij het nummer Oud Licht op een prachtige manier. De spelende piano ondersteunt de zuivere stem van Typhoon.

 

spoken word
spoken word

Naast muziek is er ook tijd en ruimte vrijgemaakt voor spoken word. Typhoon spreekt over de vooruitgang die wij nodig hebben als maatschappij, in tijden van discriminatie, polarisatie en klimaatverandering. Wees moedig in je ongemak de naam van het stuk, geeft veel weg. In de loop van de zinnen, begint Neve Typhoon’s woorden te ondersteunen. Er wordt opgebouwd naar een sterke en prachtige tekst, met een betekenis. ‘Wees welkom bij onze generatie’ zijn dan ook de woorden waarmee Typhoon sluit. ‘Wees welkom in je ongemak’.

piano solo
piano solo

De spoken word wordt afgesloten met een prachtige piano solo van Neve. Zijn inspiratie voor het stuk, heeft hij opgedaan na een mooie dag die afgesloten werd aan een meer en het uitzicht hierop. De twee blijven in het thema van het water, wanneer het nummer Surfen ingestort wordt. Eentje waarin opnieuw duidelijk te merken is dat de Nederlandse zanger tot in de kern geniet, wanneer hij door een verspreking van zichzelf in de lach schiet. Op het podium wordt de chemie tussen de twee alleen nog maar sterker. Spelende blikken worden uitgedeeld en samen worden ze een eenheid.

Jef Neve
afsluiting

Muziek en magie, een combinatie die tijdens het optreden van Jef Neve en Typhoon tot leven kwam.


Screenshots Typhoon & Jef Neve – Jazz in Duketown 2021

Typhoon & Jef Neve op Youtube: