Morning Dawn

Afscheid van Morning Dawn met prima optreden

De magie van Buzz Cruising is voelbaar en was aanvankelijk scepticisme dus wat voorbarig

Morning Dawn en Buzz Cruising, twee jonge bands uit Den Bosch met voor de helft dezelfde bezetting, mogen op vrijdagavond 17 maart hun kunsten vertonen in de kleine zaal van Willem Twee Poppodium. Morning Dawn mag openen en daarna gaat dezelfde drummer weer plaatsnemen achter de drumkit en de bassist mag dan de gitaar ter hand nemen bij Buzz Cruising. De zaal is lekker gevuld met voornamelijk jong publiek en een enkel grijs koppie. Naast vrienden en bekenden zijn er ook wat ouders van de bandleden in de zaal te vinden.

Morning Dawn

Morning Dawn
Morning Dawn – ©KLANKGAT

De alternatieve rockband Morning Dawn bestaat al sinds 2015 en speelt vandaag hun eerste show sinds 2020. Daar valt niet zoveel van te merken eigenlijk, want deze jonge gasten spelen, op een enkel missertje na een strakke set. Goede zuivere zang, creatieve en energieke drummer, knap gitaarwerk en degelijke bas.

Morning Dawn trapt af met hun single Afterlife, wat lekker in het gehoor ligt en wat je na één keer horen al mee zou kunnen zingen. Wat daarna volgt is een set met voldoende variatie, waaronder het uptempo Infinite Railways en daarna weer een nummer met een ingetogen begin die later heftig eindigt. En voordat dan het laatste nummer Fly Plan wordt ingezet, vertelt de zanger terloops dat dit tevens hun laatste optreden is. Ieder gaat zijn eigen weg.

Morning Dawn
Morning Dawn – ©KLANKGAT

De bassist en drummer hebben zoals gezegd hun onderkomen al gevonden in Buzz Cruising, de zanger gaat zijn energie steken in een coverband en de gitarist gaat solo verder als singer songwriter. En omdat dit dus het allerlaatste nummer is, wordt opgeroepen aan het publiek om nog één keer helemaal los te gaan.

Dat heeft de moeder van de gitarist niet helemaal begrepen waarschijnlijk, want die gaat op haar gemak op haar hurken voor het podium zitten te filmen. Ze heeft helemaal niet door dat er achter haar een groep losgeslagen jongeren tegen elkaar aan aan het beuken is. Dat komt ook omdat deze redacteur van dienst, met gevaar voor eigen leven, haar aan het beschermen is. Toch jammer dat Morning Dawn gaat stoppen, want ze maken mooie muziek, met als beste nummer Afterlife.

Buzz Cruising

Na het zien van de melige videoclip van het nummer Irresistible Tortures, ben ik licht sceptisch en ook benieuwd hoe indierockband Buzz Cruising het er live vanaf gaat brengen vanavond.

Buzz Cruising
Buzz Cruising – ©KLANKGAT

Na een lichte valse start, de zanger is in het begin niet helemaal toonvast, wordt dat later wel beter als er wat meer galm op de zang wordt gemixt. Dan komt de karakteristieke stem veel beter tot zijn recht. Vandaag is het nieuwe nummer Penrose uitgekomen en wordt dus ook ten gehore gebracht. Het is een dynamisch nummer met een lang rustig shoegaze begin die halverwege wat meer loskomt en toewerkt naar een climax aan het einde waar de gitarist lekker gaat soleren zanger rauw gaat schreeuwen, wat heel goed bij zijn stem past.

Buzz Cruising
shoegaze – ©KLANKGAT

Het publiek gaat er goed op en je ziet dan ook een moshpit ontstaan. Maar dan wordt toch even gas terug genomen met een lang psychedelisch nummer. En ook dat kan op goedkeuring rekenen van de aanwezigen. Daarna volgt er een bepaald patroon van een beproefd recept. Een rustig begin, vaak in driekwarts maat, dat dan toewerkt naar een climax richting het einde. Maar het werkt, en mede door de belichting, soms staat er slechts één spot gericht op de zanger en verder niets, ontstaat er een soort magie in de zaal.

Buzz Cruising
scepticisme voorbarig – ©KLANKGAT

Alleen zie je dan de drummer niet, die ook nog een stukje meezingt. De magie wordt even onderbroken als de zanger zegt dat ie een stukje tekst was vergeten. Ben benieuwd of iemand dat gemerkt zou hebben. Los daarvan was het wel een overtuigend optreden en was mijn scepticisme dus wat voorbarig.


For I Am King

Moddervette metalmatinee For I Am King en Reformist

Shinen met de metalcoregrooves die als tumulteuse golven neerslaan op de Willem Twee

Wat leven wij toch in een gaaf land, zei een zeker iemand een paar jaar terug. En daar ben ik het ook volmondig mee eens. Waar anders ter wereld kun je op een zondagmiddag een moddervette metalmatinee meemaken met For I Am King, Reformist en Another Now, drie knalgoede bands van eigen bodem?

For I Am King
For I Am King in Willem Twee Poppodium

Het strijdtoneel vanmiddag is het Willem Twee Poppodium waar de heavy programmeur Rob van der Ham wederom een prachtig affiche heeft geboekt. Top of the Bill staat daar het jubilerende For I Am King. De band bestaat inmiddels tien jaar en heeft als kroon op het werk net hun album uitgebracht met de toepasselijke naam Crown. Als Special Guest op deze tournee nemen ze het Eindhovense Another Now mee dat al eens eerder in 2020 het zittende publiek wakker trilde. Het bal wordt geopend door de jongste van het stel, de band Reformist dat eveneens Brabantse roots heeft.

REFORMIST

Deze slideshow vereist JavaScript.

Reformist deed nog mee aan Popronde 2022 en heeft zich daar al bewezen een goede live band te zijn. Als ze opkomen ziet het er al snel druk uit op het podium. Omdat het drumstel van de hoofdact er al prominent staat en de band zelf nog twee banners meeheeft waarop hun EP Reform, Rebuild is afgebeeld, blijft er bar weinig bewegingsruimte voor de muzikanten zelf. Dit lijkt in het begin de dynamiek uit het optreden te halen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tel daarbij op dat dit hun eerste show is in pakweg drie maanden en de gitarist een invaller is (Bas van Kampen/Changing Tides) die slechts een maand de tijd had om de set te leren en dan is het niet zo gek dat het even duurt voor de band als een dieselmotor op gang komt en de auditieve aanval inzet. Zo wordt hun nieuwe single Oblivion hartelijk en krachtig ontvangen en klinken de nummers van hun EP even verwoestend en zwaar in hun live uitvoering.

Reformist
Moeder Aarde

Wat ik wel mis is een stukje context voor de toeschouwers die nog niet bekend zijn met hun Concept EP. Zo brengen de banners de hoes (Een zwangere vrouw wiens buik is beschilderd met de Aarde) groot in beeld. Dit geeft een mooie inleiding voor het verhaal erachter; de apocalyptische zuivering van het menselijke ras door Moeder Aarde zelf en hoe een selecte groep overlevenden een tweede kans krijgt om een nieuw harmonieus bestaan op te bouwen. Dit is natuurlijk perfecte achtergrond informatie dat net wat meer diepgang had kunnen geven aan de korte set en aan afsluiter Rebuild. Desondanks kan de band rekenen op luid applaus na het harde werken.

ANOTHER NOW
Another Now
Another Now

Another Now stond in november 2020 al eens eerder in de Willem Twee en gaf toen al een groots visitekaartje af met hun metalcore die zich het best laat omschrijven als een symbiose van verschillende stijlen waarin metal clasht met het elektronische. Terwijl het publiek destijds gedurende beide shows moest blijven zitten, maakte de band zelf dat meer dan goed door voor 100 man te bewegen op het podium. En die level van energie lijken ze vandaag weer aan te gaan tikken.

Another Now
explosieve mix

Waar Reformist in het begin nog zichtbaar moeite had met de weinige ruimte op het podium, is het minimale aan Another Now wel besteed. Met hun explosieve mix en aanstekelijke sound, die sfeervol wordt aangevuld door de backingtrack is het net of ze hun muziek in een videospel spelen. Getooid met hun headless gitaren, voeren ze meermaals het tempo op, tot er zelfs zo nu een dan een moshpit wil ontstaan.

Another Now
headless gitaar

De band groep raast met een geweldige heftigheid door de nummers heen, oud en nieuw wisselt elkaar af, maar steeds weer klinkt de balans tussen brutaliteit en schoonheid die elkaar in een perfecte tanden weten te houden. Helaas vallen de clean vocals van de gitaristen soms weg, maar dat lijkt er nauwelijks toe te doen. Another now is op dit moment “ON FIRE” en zet de hele kiet in de hens, zoals we dat in Brabant zeggen. En dat bedoel ik letterlijk, want het publiek, waaronder ik, krijgen het er wel heet van.

moshpit
moshpit

Van beide voorprogramma’s lijkt Another Now nog het minst gemeen te hebben met For I Am King. Maar tussen de beukende grooves, de arcadische bliepjes en blopjes en de energieke podiumact door, is het wel duidelijk waarom zij hen graag mee wilden hebben om het publiek op te warmen.

FOR I AM KING

For I Am King
Alma Alizadeh

Als de lampen uitgaan voor de show van For I Am King, is het net of er een podiumbrede deken over de zaal wordt gelegd. De spanning stijgt, de leden komen één voor éen op en de Willem Twee wordt ondergedompeld in een beukend gitaargeluid dat door de ritmesectie in razend tempo wordt opgefokt. Dan wordt er even gas teruggenomen en zien we vanuit de coulissen zangeres Alma Alizadeh zich een weg slalommen naar het midden vooraan het podium. Even valt de hele zaal stil en doet ze haar mond open om met haar kenmerkende expressieve gromzang de aftrap te geven van wat een geweldig optreden gaat worden.

For I Am King
speelt bevrijd

En dat mag ook wel, de nieuwe release van Crown heeft lang op zich laten wachten (vijf jaar) en er heeft heel wat bloed zweet en tranen gekost als we de interviews mogen geloven. Dat zie je er ook wel aan af. For I Am King speelt bevrijd, lijkt dankbaar te zijn dat ze hun nieuwe nummers aan de man mogen brengen en gaat dan ook vol in de metalaanval.

Alma Alizadeh
innemende frontvrouw

En dat lukt alleraardigst onder aanvoering van boegbeeld Alma die zich in alles ontpopt tot een adorabele en innemende frontvrouw. Zelfs als ze niet haar strot leeg brult, blijft ze een dynamische podiumverschijning als ze haar wilde haren rondpropelleert en gitaarspel mimiekt op haar microfoon. De enige uitglijder die ze maakt is wanneer ze denkt te kunnen beginnen over patat in plaats van friet in een zaal onder de rivieren. Het is haar vergeven.

Crown

De nieuwe nummers slaan goed aan. Er heerst een sterk anthemische sfeer in het geluid met zwevende solo’s en denderderende riffs waarbij For I Am King (soms met moeite) schakelt tussen de versnellingen, maar wel een kloppend geheel neerzet met een haast mythisch verhalende kwaliteit.

Het levert veel applaus op bij het publiek, maar dat lijkt toch te zwichten voor het oudere werk zodra dat wordt ingezet. Waarschijnlijk omdat het meer gespeeld wordt op routine en daarom de precisie en de ritmische veranderingen niet zo veeleisend is als voor de nieuwe plaat. Maar sowieso geeft het mooi platform aan de band om nogmaals te shinen met de metalcoregrooves die als tumulteuse golven neerslaan op de Willem Twee.

Deze slideshow vereist JavaScript.

For I Am King is een band die zowel Metalcore als Death Metal uitzonderlijk goed uitvoert en live met enorme passie en muzikaliteit optreedt. Onder langdurig applaus wordt het publiek bedankt, een buiging gemaakt en heeft Alma eindelijk haar lesje geleerd als ze aankondigt; Tijd voor Friet!


Fotografie: Kees Vos Fotografie

Ronnie James Dio The Memorial Concert

Ronnie James Dio even in ons midden in Willem Twee

Dio, Black Sabbath, Rainbow het komt allemaal voorbij door een Superband van eigen bodem

Ronnie James Dio is even in ons midden in het Willem Twee Poppodium in Den Bosch zondag 15 januari. Dio, Black Sabbath, Rainbow het komt allemaal voorbij door een Superband van eigen bodem! Tweeënhalf jaar heeft het maar liefst geduurd maar vandaag gaat het toch echt gebeuren! Ronnie James Dio – The Memorial concert.

Ronnie James Dio – The Memorial concert
Ronnie James Dio
Ronnie James Dio – The Memorial Concert

De top van de Nederlandse hardrock en metal heeft zich verenigd om Ronnie James Dio een passend eerbetoon te geven doormiddel van een korte Memorial tour, omdat Ronnie James Dio alweer tien jaar van ons is heen gegaan.

Intro

Ronnie James Dio
Tarot Woman

Klokslag 16.00 hoor ik het intro van Tarot Woman van Rainbow en begint de band in een lekkere volle W2. Ronnie James Dio is natuurlijk bekend van meerdere projecten waarbij, waarschijnlijk dankzij de kleine grootse man, Rainbow wel de meest memorabele is. Een lekkere start. Gelijk gevolgd door jawel Rainbow, A Light in the Black. De zang van John Jaycee Cuijpers (Ayreon en Praying Mantis) benaderd die van Ronnie James Dio akelig dicht en met de klasse gitarist Menno Gootjes (bekend van Focus) hebben we gelijk een eerste hoogtepunt te pakken, man man dit belooft wat. Het zaalgeluid is goed in balans, de gitaren zouden iets meer up front mogen tijdens de solo’s maar verder alleen genieten.

Met Neon Knights van Black Sabbath komt een andere grote band aan bod waar Ronnie James Dio legendarische albums mee gemaakt heeft, maar ook zijn eigen band Dio komt aan bod doormiddel van de rock anthem We Rock, waarbij de zaal ook luid mee zingt.

Bij Children of the Sea van Black Sabbath neemt Lisette van den Berg (Scarlett Passion, Ayreon) de eerste leadzang voor haar rekeninning en wisselt af met John Jaycee, die in het Engels – er zijn veel mensen uit Ierland en Engeland aanwezig –  aankondigt dat er klassiekers en surprises gespeeld worden en zet Lady of the Lake in van Rainbow gevolgd door Don’t Talk to Strangers van Dio, waarbij Lisette en John de zang wederom af wisselen en het refrein samen zingen. De bridge is echt geweldig maar wat wil je met deze bezetting. Martijn Spierenburg (Within Temptation) start het intro van Egypt op zijn toetsen  afkomstig van succesalbum The Last in Line van Dio, een lekker slepend nummer en de zaal geniet, lekker!

The Memorial Concert
Catch the Rainbow

Catch the Rainbow van Rainbow zorgt voor een rustiger moment, Jullie zijn allemaal Rock ‘n’ Roll Children zegt John Jaycee en de band vervolgt met het gelijknamige nummer van Dio. Mob Rules van Black Sabbath volgt met Lisette op leads en wat een eigen sound heeft zij toch in haar stem, en een goede performance. Vervolgens een kippenvel moment als John Jaycee Holy Diver van Dio aankondigt, een nummer dat hijzelf heeft opgenomen voor zijn overleden zoontje dat vernoemd is naar Ronnie James Dio. Hij zingt, begeleid door Menno op akoestische gitaar, met zoveel gevoel en passie kippenvel dus.

De band blijft op de akoestische toer als Lisette het stokje overneemt en Sitting in a Dream van Deep Purple inzet, inderdaad een van de surprises. Het is weer tijd voor uptempo rockers met Stand Up and Shout van Dio, Heaven and Hell van Black Sabbath met een lekker bassende Johan van Stratum (Blind Guardian, VUUR, Ayreon) die sowieso een fijne basis legt met Stef Broks (textures). Het publiek zingt uit volle borst mee oo,ooh,oo,ooh, oo,ooh,oo ooooo. Bij Gates of Babylon van Rainbow blijkt maar weer hoe goed John Jaycee zingt en heeft Martijn een hoofdrol.

Remco Gootjes
Menno Gootjes

Het slepende Over And Over van Black Sabbath sleept lekker voort en bewijst dat zowel Ruud Jolie (Within Temptation) als Menno Gootjes klasse gitaristen zijn. Dan introduceert John Jacee de band , en iedereen krijgt een welverdiend applaus, als Remco dan de openings rif inzet van Man on a Sliver Mountain van Rainbow breekt er een snaar, maar dit zijn pro’s en in no time wisselt hij zijn Stratocaster voor een Les Paul en gaat het dak er compleet af. Stef Broks begint met een zo lijkt drumsolo aan het laatste nummer maar het loopt door in het intro van Stargazer.

Maar het laatste nummer is toch niet de laatste er volgen nog een aantal toegiften waaronder Kill the King van Rainbow, Rainbow in the Dark van Dio en Long Live Rock’n’roll . En dat was het deze middag tweeënhalf uur rock ‘n’ roll! Met de tape van het nummer Love is All (jawel ook gezongen door Ronnie James Dio) neemt de band helaas afscheid, en jazeker helaas want dit feest der herkenning had voor mij nog lang door mogen gaan. More please!


Ronnie James Dio- The memorial concert
Vocals: John Jaycee Cuijpers & Lisette van den Berg
Guitar: Ruud Jolie, Menno Gootjes
Bass: Johan Van Stratum
Keys: Martijn Spierenburg
Drum: Stef Broks

Muziekroute

Afwisseling troef bij Muziekroute November Music 2022

Van feeëriek naar de afvalstort om dan weg te dromen in Venetiaanse melodieën

De Muziekroute van November Music 2022 vraagt de nodige voorbereiding van de liefhebber. Op zondag 6 november is tussen 11:30 en 18:00 uur het aanbod zó groot én divers dat je wel een persoonlijke timetable moet opstellen.

Muziekroute 2022

Chiel Nugter is een productieve componist uit Den Bosch en Bart van Dongen is momenteel De Stadscomponist. Een scheutje chauvinisme is mij niet vreemd. Ik heb hen dan ook op mijn Muziekroute lijst staan. Verder laat ik me graag verrassen en daarom staan Sanne Sanne,  XTRO, Anneleen Boehme en Jo Goes Hunting op mijn lijst.

Muziekroute
Muziekroute – Greener Grass

In de Clubzaal van de Verkadefabriek zou om 12:00 uur Sanne Sanne met Sanne Huijbregts beginnen, maar door ziekte komt dat te vervallen. Greener Grass, een andere band van Sanne Huijbregts neemt de honneurs waar. Dat moest zaterdagavond nog op stel en sprong worden geregeld. Greener Grass balanceert tussen jazz, folk, pop en wereldmuziek. De band opent met het nummer Greener Grass.

De close-harmony van de drie vrouwen is engelachtig waarbij de zware stem van bassist Camiel Jansen een mooie aanvulling is. Het is een kalm begin van mijn Muziekroute, eigenlijk wat te lief voor mij. Ik ben toch meer in voor de rafelranden van de muziek.

Muziekroute
XTRO – a waste of time

Die rafelranden tref ik aan in Huis73 waar het trio van XTRO in een donkere Pleitzaal ieder achter een percussie installatie staat met als decor drie grote schermen. De geprojecteerde beelden zijn onrustbarend. Gigantische afvalstortplaatsen en vervuilde zeeën stromen voorbij. De set draagt heel toepasselijk de naam A Waste of Time, maar tijdsverspilling is het zeker niet.

Een set van 30 minuten blijkt een goede keuze en houdt het publiek scherp. XTRO combineert minimalmusic, electronica, akoestische instrumenten, theater en eigenlijk alles wat los en vast zit. Er is geen limiet, indachtig de woorden van de Amerikaanse componist John Cage dat muziek zich niet beperkt tot piano of viool.

Dat laatste gaat wel op voor het volgende concert van het Ensemble Chiel Nugter dat ook in Huis73 plaatsvindt

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het ensemble speelt Masquerade, een productie uit 2021 van Chiel Nugter waar KLANKGAT aandacht aan heeft besteed. Het is druk in de Hofzaal van Huis73.  Ik zie Bert Palinckx, artistiek leider van November Music in de zaal. De belangstelling voor de muziek van Chiel Nugter is terecht. De liefde voor melodie staat centraal in zijn werk. Met het album Masquerade (2021) worden we ondergedompeld in Mediterrane sferen.

 

 

Anneleen Boehme

Anneleen Boehme die als uitvoerend musicus even imposant is als de omvang van haar instrument. Zo wordt deze Belgische contrabas speler op haar Facebook pagina omschreven. Een waar woord. Maar toen ik de zaal van De Azijnfabriek binnenliep, dacht ik toch dat ik me had vergist. In plaats van een klassieke jazz opstelling, zag ik violisten. Was ik verkeerd? Nee, want die strijkers maken deel uit van Grand Picture Palace waar Anneleen mee toert. Ik had een kort interview met haar. Dat wordt in een apart artikel gepubliceerd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Anneleen wordt begeleid door het Grand Picture Palace met strijkers, koperwerk en een slagwerker. Het is een bijzondere mix van jazz en klassiek. Krachtig en prachtig van sound en harmonieus wanneer dat nodig is. Een heel bijzonder concert met als beloning een lang applaus. Ik spoed me naar Theater Artemis. Angel City van Bart van Dongen staat daar op het programma van de Muziekroute.

Bart van Dongen
Muziekroute
Bart van Dongen – Angel City

Bart van Dongen is De Stadscomponist van ‘s-Hertogenbosch en dientengevolge een must in deze Muziekroute. Wat op deze muzikale zondagmiddag in Artemis te zien is, heet De Verwachting, het eerste deel van zijn compositie Angel City.

De Verwachting bestaat uit piano en zang, gesitueerd in een Middeleeuws aandoende decor, ja. een tafereel van het Spanje onder Moors bewind. Die associatie ligt misschien voor de hand door een van de zangers die uit Syrië komt.

In een donkere ruimte werpt een draaiende discobol (!) heldere lichtjes rond. Mysterie ten top mede door de uitdossing van de twee zangeressen en zanger. De inhoud ontgaat me maar het maakt wel indruk.

Jo Goes Hunting
Jo Goes Hunting
Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo

Dan iets totaal anders. Helemaal nu, westers, rock, pop, jazz & dance in Willem Twee poppodium met Jo Goes Hunting ter afsluiting van deze Muziekroute. Groter contrast met Angel City is haast niet denkbaar en zodoende lijkt deze rockjazz groep uit Rotterdam.haast iets gewoons. Maar dan doe ik hen geen recht. Daar waar je denkt dat het jazzy wordt, komt de rockspirit om de hoek kijken.

Jo Goes Hunting - ©Mickey Obo
Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo

Frontman/drummer/zanger Jimmi Jo Hueting haalt zijn inspiratie door op een hoek aan de Kruiskade in R’dam te luisteren naar de muziek die uit de open ramen van voorbij rijdende auto’s schalt. Dat is te merken aan de vele onvoorspelbare breaks. Jammer dat de stem van Jimmi deze middag de kracht ontbeert om deze set echt geslaagd te noemen.

De Muziekroute heeft mij gebracht waar ik op zoek naar was. Variatie, herkenning en onvoorspelbaarheid. Maar wat een overvloed. November Music is een muzikale suikeroom.


Coverfoto Jo Goes Hunting – ©Mickey Obo Photo

Duketown Rebel Revival

Duketown Rebel Revival zes bands in één middag

Line-up brengt gevarieerd aanbod van harde bands in de Grote en Kleine Zaal van Willem Twee poppodium

Na een eerdere incarnatie als Duketown Rebel Festival, staat op zondagmiddag 30 oktober de Duketown Rebel Revival geprogrammeerd in de Willem Twee concertzaal. Duketown Rebel Revival is een dosis metal, punk, garage, speedrock gemixt met een vleugje Halloween.

Duketown Rebel Revival

Zes verschillende bands, uit de hardere hoek, staan te trappelen om te ‘speuluh!’ op Duketown Rebel Revival,. Door omstandigheden heb ik opener Flashblade 7 niet kunnen zien. Opwarmer voor mij is dus Gorage. In klassieke rock- bezetting (twee gitaren, bas en drums) spelen deze vier oud- gedienden feilloos en schijnbaar moeiteloos hun garagerock.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat verderop in hun set, als de bassist en zanger/ gitarist van instrument ruilen, wordt pas duidelijk dat de band in deze samenstelling nog niet zo lang samen speelt; er wordt geconcentreerd in het akkoordenboekje gekeken. Maar deze heren draaien al wat langer mee, en hun rock, met vleugjes americana, rockabilly en af en toe een sneller nummer, klinkt ‘af’.

Misschien iets te traag en gezapig binnen de opzet van het festival, blijft het een lauwe opwarmer. De opzet van Duketown Rebel Revival is dezelfde als de vorige keer: afwisselend spelen er bands in zowel de Grote als de Kleine Zaal.

Duketown Rebel Revival
Dead End Generation – ©Ted Gijsman

Gorage mocht de Grote Zaal openen, in de goed gevulde Kleine Zaal staat Dead End Generation (D.E.G.)klaar om hun strakke en snoeiharde hardcore te spelen. De met een enorm hoge mohawk getooide zanger spuugt en schreeuwt zijn teksten in de microfoon. Hij wordt aangevuld door een even fel schreeuwende zanger- gitarist. Door beurtelings hun teksten uit te spugen, ontstaat een soort vraag- en- antwoord opzet, wat hun muziek een bijzondere dynamiek geeft. De drummer hakt er strak en feilloos op los. Één van de dingen die opvallen, is de afwezigheid van een bassist; Dead End Generation is drie man sterk.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat het qua gelúid nauwelijks opvalt dat er geen bassist tussen staat, blijken ze met behulp van moderne technieken heel slim opgelost te hebben. Dead End Generation is een band die het vuur van de snelle snijdende hardcore weer heeft opgestookt. En dat voor een eerste optreden! Petje af.

Een paar maanden geleden stonden de vier mannen van Skroetbalg al eens in Den Bosch, op het Out Of Step punk- en skatefestival. Toen in het kleinere De Vaart, nu moet blijken of ze ook de Grote Zaal van de Willem Twee mee krijgen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aan deze vier Drenthen zal het niet liggen. Vakkundig, geroutineerd en met veel plezier spelen ze een strakke set van hun eigen harde snelle nummers. Om het af te doen met ‘dialectpunk’ of ‘Normaal- on- testosteron’, zou deze muzikale bulldozer te kort doen. Daar zijn ze te eigenzinnig en muzikaal voor. Tel daarbij op hun sympathieke uitstraling, is dit zeker een act om in de gaten te blijven houden. Oh, en die zaal? Geen probleem voor Skroetbalg.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook de volgende band, Bayline, stond al eens eerder op een Bosch podium. Toen nog net uit de muzikale luiers, was het hun tweede optreden, om als voorprogramma van Wonk Unit te spelen.
De periode tussen toen en nu heeft er voor gezorgd dat Bayline naar mijn idee wat zelfverzekerder op het podium staat. De band klinkt wat hechter, en gesterkt door een clubje trouwe fans zetten de vijf muzikanten een strakke set neer.

Duketown Rebel Revival
Neuk! – ©Ted Gijsman

Afsluiter van dit Duketown Rebel Revival – feest is Neuk! Opgericht in 1995 heeft Neuk! een stevige live- reputatie opgebouwd. Snelle hardcore, af en toe tegen metal aan. Niet teveel poespas, nummers goed opbouwen om een betonnen tapijt neer te leggen voor de twee rappende frontmannen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ondanks dat ze al bijna dertig jaar spelen, spatten het venijn en frustratie nog uit de rhymes van beide frontmannen. Ik krijg het gevoel in een tijdmachine te zijn gestapt. Op de vraag ‘of Den Bosch hier wel klaar voor is’, denk ik dat Neuk! bedoelt, om mee terug te gaan naar de jaren ’90, toen crossover tussen punk/ metal en rap nog vernieuwend was. Het antwoord daarop laat ik in het midden.

Duketown Rebel Revival heeft laten zien dat Den Bosch ruimte heeft voor een punk- en hardcorefeest als dit. Hopelijk zit er geen drie jaar tussen nu en de volgende!


Fotografie: Ted Gijsman
Coverfoto: Ted Gijsman

Temple Fang

ENMA en Temple Fang brengen Willem Twee in vervoering

Platenlabel Electric Spark deelt een visitekaartje uit

Eindelijk kan het zoeken in mijn mailbox naar concertkaartjes die ik toch zeker, toch, of niet, oh ja toch, lang geleden heb gekocht, maar waarvan het optreden zelf niet doorging, stoppen. Temple Fang is voor mij de laatste in een rij uitgestelde optredens, en één waar ik reikhalzend naar uit heb gekeken. ENMA beleeft zijn vuurdoop met eerste live-optreden.

Een eerste kennismaking, op een festival in de Willem Twee een aantal jaren geleden, smaakte naar meer. In de tussentijd echter werd er van drummer gewisseld, en ook maar gelijk een heel nieuw repertoire op touw gezet. Deze nieuwe nummers belandden op hun eerste plaat voor Electric Spark, en beluistering daarvan deed verlangen naar meer.

ENMA
ENMA
ENMA

Opener deze vrijdag is de band ENMA, ook uit de Spark- stal. Ik heb hier helaas niet de hele set van kunnen zien, dus een echt oordeel kan ik er niet over vellen. Wat ik heb gehoord, klinkt nog wat stroef en zoekend, en de zang vind ik niet erg sterk, maar met in je achterhoofd dat dit hun eerste live-optreden is, lijkt me dit een groeibriljantje dat nog maar net z’n koppie boven de aarde uitsteekt. Muzikaal is het afwisselend genoeg, dus met wat meer live-ervaring moet het met ENMA vast goed komen.

Temple Fang

Temple Fang
Temple Fang

Er liggen natuurlijk een aantal factoren er aan ten grondslag, of een band in een bepaalde zaal geprogrammeerd wordt. Factoren die de leek, waar ik mezelf toe reken, vaak niet kennen. Dit gezegd hebbende, stel ik mij zo voor dat, als de kaartjes niet al ruim anderhalf jaar geleden in de verkoop waren gegaan, Temple Fang misschien niet in de Willem Twee had gestaan. Want na het weer opengaan van de wereld na covid, is de band een ware zegetocht langs zalen en festivals begonnen.

En zeker niet de minste festivals, zoals een Roadburn en Sonic Whip, festivals die bij de kenners van onder andere het stonergenre, en vernieuwende muziek in het algemeen, erg goed bekend staan. De Willem Twee had zomaar eens te klein geweest kunnen zijn…

Temple Fang
Temple Fang in Willem Twee

Maar ‘be that as it may’, Temple Fang stáát er, ruim anderhalf jaar na de eerste aankondiging, en de reputatie die ze in den lande opgebouwd hebben, maken ze meer dan waar!
Met het grootste gemak nemen ze je mee op een reis, waarbij je je vanaf de eerste noten niet verveelt, en als de laatste klanken wegsterven vraag je je af, wat er nu eigenlijk gebeurd is. In elk nummer wordt enorm knap gespeeld met dynamiek, melodieën, akkoorden en solo’s.

De noemer ‘stoner’ voldoet niet voor wat hier wordt neergezet. Ik hoor invloeden uit de progrock, en symphonische invloeden. De twee zanger-gitaristen hebben een prominente rol in het totaalgeluid, maar zonder een goede basis van bas en drums kun je niets bouwen, en dat is hier ook prima in orde!

ijzersterke set
ijzersterke set

Als ongeveer halverwege de set een nummer wordt opgedragen aan Johan Broeder, oprichter en ziener van het Electric Spark-label, heb ik het idee dat dit het slechtste nummer van de avond moet zijn. Maar op één of andere manier valt, na een paar maten en een andere klankkleur, alles weer terug op z’n plek en wordt er weer doorgebouwd aan weer een meeslepend nummer, in een ijzersterke set. Wonderbaarlijk, en getuigend van een bijzondere muzikaliteit. Wat een plezier om hier naar Temple Fang geluisterd te hebben!


Fotografie: Mickey Obo

Arthema Strijkkwartet

Filmmuziek van Arthema Kwartet in Tuinsessies

Fantastic Beasts and where to find them uit het universum van Harry Potter in de Museumtuin

In mei 2018 won het Arthema Kwartet de publieksprijs in het Willem Twee kamermuziek concours. Na dit mooie begin hebben ze vele concerten gegeven, waarbij aandacht voor het milieu en de ontwikkelingen in de wereld een grote plaats innemen.

Arthema Kwartet – Tuinsessies
Arthema Kwartet
Arthema Kwartet – Tuinsessies

En nu voor de Tuinsessies een experiment met filmmuziek, gearrangeerd door Nikolai Clavier voor twee violen, altviool en cello. Voor deze uitvoering speelt niet Diederik Smulders, maar Floor Bakker mee, een celliste die in Eindhoven en ruime omgeving heel bekend is.

Nikolai Clavier
Nikolai Clavier

Filmmuziek
Filmmuziek begint steeds meer in de klassieke wereld herkend te worden als een waardevolle bron van composities. Er is enorm veel mooie en complexe muziek gemaakt. Dit is in zijn algemeenheid geschreven voor grotere orkesten, en veel elektronica en nabewerkingen van opgenomen muziek. Het arrangeren daarvan voor een kleine bezetting (Nikolai deed het helemaal alleen) is dan ook een gigantische klus.

Van tevoren was het mooi om nog even door het museum te dwalen. Daar trokken vooral de prachtige 3D computer gegenereerde bewegende beelden van Eelco Brand mijn aandacht. De sfeer in de museumtuin is heel relaxed, met handige zitdekentjes voor op het gras.

Voor de pauze worden stukken gespeeld uit Fantastic Beasts and where to find them uit het universum van Harry Potter. Eén ding is zeker: ik ga de film weer eens bekijken, al was het maar om hernieuwd naar de muziek te luisteren.

Na de pauze klinken stukken uit The Ring trilogie van Tolkien. Het Arthema Kwartet speelt de stukken met bevlogenheid en veel onderlinge aandacht waardoor het als een geheel klinkt. Stuk voor stuk kan je horen dat de spelers hun instrument enorm goed beheersen, zowel in hun uitvoering als in de geluidseffecten die ze aan hun snaren weten te ontlokken.

Arthema Kwartet
Eduardo Diez Garcia en Gabriela Torres

Een ander gevolg van de kleine bezetting is dat thematieken die door het geweld van grote orkesten wel eens onder de radar willen verdwijnen hier veel duidelijker hoorbaar zijn. Ook in hoe ze telkens in kleine variaties terugkomen, wat het een interessante luisterervaring maakt.

Toch is ook goed te horen dat deze muziek niet voor zo’n klein gezelschap als het Arthema Kwartet bedoeld is, beide films moeten het van een lading bombast hebben die met een klein ensemble niet te maken is. In zekere zin komt het strijkkwartet daardoor pas echt tot haar recht bij de hartstochtelijk gespeelde tango, die als toegift werd gespeeld.

Arthema Kwartet
Arthema Kwartet – finale

Foto’s: Erwin Engelsma

Triggerfinger

Na winterslaap is de luidste band van België back

Triggerfinger rijgt de ene hit na de andere aaneen en het publiek gaat uit zijn dak

Drie jaar lang is het stil geweest rondom deze band, maar vanavond zijn ze ontwaakt uit hun winterslaap. In de intieme zaal van Willem Twee Poppodium maakt de luidste band van België zijn rentree: Triggerfinger! Een recensie van gastredacteur Ivy Harkes.

Nieuwe nummers of hits
luidste band België
Triggerfinger – luidste band België

Zouden ze nog net zo goed zijn als drie jaar geleden? Zouden ze nieuwe muziek spelen? Of juist hits, covers? Uiterst nieuwsgierig en vol verwachting kwam het publiek naar Den Bosch voor het eerste concert van Triggerfinger sinds drie jaar.

De mannen van Triggerfinger besloten drie jaar gelden een time-out te nemen voor onbepaalde tijd. De bandleden wilden zich richten op andere zaken. Zo trad drummer Mario Goossens veelvuldig op met collega drummer Cesar Zuiderwijk in de band Sloper en richtte Ruben Block zich op zijn solocarrière. Maar nu zijn ze weer terug en hoe!

Vanaf het allereerste moment dat Triggerfinger op het podium staat en het nummer I’m Coming for You inzet, is duidelijk dat ze het niet verleerd zijn. Ze rocken nog net zo hard en spelen super strak de ene hit na de andere: Let it Ride, Perfect Match, Flesh Tight. Mario Goossens zweept het publiek op met zijn drums. De heren zijn volledig in hun element en het publiek gaat uit zijn dak.

Triggerfinger
Triggerfinger – ©Mickey Obo

Naast het bekende drietal Block, Goossens en Van Bruystegem, is ook gitarist Geoffrey Burton van de partij. Burton stond al vaker met Triggerfinger op het podium en werkte bijvoorbeeld ook samen met grootheden zoals Iggy Pop en Grace Jones.

Luidste band van België

Tijdens het nummer Colossus neemt Geoffrey Burton de gitaarpartijen voor zijn rekening en kiest Ruben Block voor de basgitaar. Samen met bassist Paul Van Bruystegem zorgt Ruben Block voor een ontzettend vette groove.

Ruben Block
Ruben Block hier nog op gitaar

Het optreden was luid en strak als vanouds, maar niet vlekkeloos. Tijdens het nummer All this Dancin’ Around gaat het even fout. Ruben legt de boel stil en maakt de grap dat ze de afgelopen jaren veel jazz geluisterd hebben en daardoor aan het experimenteren zijn geraakt. Ze starten het nummer opnieuw en het publiek vergeeft ze onmiddellijk. We zien en horen een fantastisch samenspel van Ruben Block en Geoffrey Burton en het viertal rockt het nummer tot het eind.

Triggerfinger
Monsieur Paul en Geoffrey Burton

Na All this Dancin’ Around vertrekken de heren van het podium. Uiteraard komen ze terug voor een toegift waarin ze twee covers spelen. De eerste cover is van Patti Smith. Het prachtige Dancing Barefoot werd door Triggerfinger fantastisch mooi gebracht. De tweede cover is een bekende van Triggerfinger, Man Down van Rihanna. Triggerfinger weet dit nummer naar een totaal ander niveau te tillen. Geen I Follow Rivers vandaag, maar dat kan niemand deren.

Triggerfinger bedankt het publiek en de medewerkers van Willem Twee Poppodium. En wij bedanken Triggerfinger, rock on!


Gastredacteur: Ivy Harkes
Foto’s: Johan Kramer en Mickey Obo

Triggerfinger

De Rockgoden van Triggerfinger zijn terug en hoe!

Greatest hits show met een extra gitarist in Willem Twee Poppodium

Triggerfinger. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Voor het eerst na een lange sabbatical gaan deze rockgoden uit België weer live en in Willem Twee poppodium zijn wij, de uitverkorenen, daar getuige van.

Triggerfinger

Triggerfinger
Triggerfinger in W2 – ©Mickey Obo Photo

Het was bijna niet te geloven, toen begin vorige maand de aankondiging kwam dat Triggerfinger op 29 juni in Willem Twee Poppodium zou gaan spelen. Maar deze woensdag is het dan zover. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Het album Colossus uit 2017 was het laatste wapenfeit van de band en daarna besloten de bandleden dat het tijd was voor een pauze en zich te richten op enkele persoonlijke projecten.

Zo was Mario Goossens samen met Cesar Zuiderwijk van The Golden Earring onlangs nog te zien op Paaspop en het Bevrijdingsfestival met zijn band Sloper. Vanavond spelen deze “rockgoden” weer voor het eerst na een lange sabbatical en deze uitverkorenen hier in de zaal mogen daar getuige van zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Triggerfinger bestaat volgens Wikipedia nog steeds uit drie personen, al is er voor dit optreden wel extra gitarist Geoffrey Burton ingevlogen. Mijn verwachting was dat ze deze avond zouden gebruiken om wat nieuw materiaal te testen, maar het blijkt een greatest hits show te worden met bijna uitsluitend knallers. Er wordt afgetrapt met I’m Coming For You, een lekker lomp rocknummer met die kenmerkende hoge stem van Ruben Block.

Dan het heerlijke First Taste, waarvan ook een geweldige uitvoering bestaat samen met rapper Method Man van Wu-Tang Clan, dan heet het The One. Als derde nummer het swingende Let It Ride en het lijkt niet op te houden met de hits, want als vierde komt dan de lekkere meezinger Short Term Memory Love.

Twee basgitaren

Triggerfinger
publiek opjutten – ©Mickey Obo Photo

Daarna komt Triggerfinger met een paar wat minder bekende nummers, zoals de titeltrack van het in 2014 verschenen By Absence Of The Sun, Perfect Match en And There She Was, Lying In Wait bijvoorbeeld, van hetzelfde album. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. En terwijl Ruben en vooral Mario het publiek nog eens opjut, soms staand achter zijn drumkit, wild zwaaiend met zijn armen, blijft Monsieur Paul (Paul Van Bruystegem) onverstoorbaar de groove erin houden op zijn bas.

Ruben wisselt regelmatig van gitaar, maar tegen het einde, na het lekkere, lome en bluesy Is It, ruilt Ruben voor één keer zijn gitaar in voor een basgitaar. Nu komt extra gitarist Geoffrey Burton zéker van pas, want er zijn dan opeens twee basgitaren in het spel. En het moet gezegd, Colossus, de titeltrack van hun laatste album, heeft door dat extra basgeluid een heel dik geluid.

Geoffrey Burton
Geoffrey Burton – ©Mickey Obo Photo

De perfecte uitsmijter van de reguliere set kan dan alleen maar All This Dancin’ Around zijn natuurlijk. En gedanst wordt er zéker en dit keer zijn de aanmoedigingen van Mario niet eens nodig. Het publiek gaat uit zijn dak en terecht want het is een waanzinnige show! Maar dan blijkt toch dat het een try out betreft, want ergens halverwege het nummer raken ze elkaar kwijt.

Is dat erg? Nee man! Ruben maakt er een verhaal van dat ze tijdens de sabbatical veel naar experimentele jazz hebben geluisterd en dat het daardoor even mis ging. Ze kijken elkaar aan en na één knikje gaan ze verder. En hoe! Het dak gaat eraf! Het kan ook niet anders dan dat er een toegift volgt.

De twee laatste nummers van vanavond zijn beide covers, waarvan de voorlaatste, Dancing Barefoot van Patti Smith, zeer geslaagd is. Over de allerlaatste zijn de meningen in de zaal wat verdeeld. Het begint met een gitaarriff, die verdacht veel lijkt op Kashmir van Led Zeppelin, maar gaat dan over in Man Down van Rihanna.

Het zal niet gek zijn dat er vanavond niet zoveel Rihanna fans in de zaal zitten, maar toch weet Triggerfinger ook hier weer een eigen draai aan te geven net als bij I Follow Rivers, die met die kopjes in de ochtendshow van Giel Beelen, u weet wel. En dat is een cover die ze vanavond gelukkig hebben overgeslagen.

Triggerfinger
Rockgoden in Willem Twee – ©Mickey Obo Photo

De vier mannen op het podium maken nog een diepe buiging en dan is het alweer gedaan, na een uur en een kwartier. Maar eigenlijk zouden wij, de gelukzaligen in de zaal, die diepe buiging moeten maken en dankbaar zijn dat we hier in zo’n kleine zaal getuigen van mogen zijn. Triggerfinger is weer terug, en hoe!


Fotografie: Mickey Obo Photo

Therapy?

Therapy? laat zich niet in een hoekje duwen

Hopelijk duurt het lang voor deze live band besluit hun instrumenten aan de wilgen te hangen

Na twee keer te zijn geannuleerd in 2020 en 2021 treedt Therapy? zaterdag 4 juni op in Willem Twee poppodium. In dit geval leidt uitstel gelukkig niet tot afstel. Maar het wachten op deze Noord-Ierse band is dat meer dan waard.

Hooked on Therapy?

Vandaag is een van de drukste dagen in Den Bosch qua bezoekersaantallen. Veel mensen kiezen op deze prachtig zonnige dag voor het gratis Jazz in Duketown in de binnenstad of voor dancefestival Paradijs van het Zuiden. Voor mij persoonlijk, staat er maar één event groot omcirkelt in mijn agenda. Het tweemaal uitgestelde optreden van de Noord-Ierse band Therapy? dat eindelijk plaatsvindt.

Therapy?
Therapy? – ©Mickey Obo

Voor mij als fan begon het allemaal in 1994 als ik voor het eerst een clip van de band zie op MTV en daarop hun magnum opus plaat Troublegum aanschaf. Sindsdien ben ik hooked. Ondanks dat hun flirt met mainstream succes toen al een piek beleefde, raakte de band nooit echt uit de kijker. Ze bleven aanstekelijke albums maken en klinken als een band die er altijd in slaagt de relevante beproevingen van het leven te bezingen. En dat allemaal terwijl ze, ondanks druk van platenmaatschappijen en publicisten, hun eigen geluid bleven maken en zich niet in een hokje lieten duwen.

Ze waren altijd te poppy voor metal, teveel alternative voor punk en te brits voor de grunge. Desalniettemin bleven ze hun eigen weg ploeteren, buiten de scope van de reguliere muziekpers en hebben ze in drie decennia een bewonderenswaardig oeuvre opgebouwd. Om dat te vieren is er deze uitgebreide tour, inmiddels omgedoopt tot “so much for the 32(!) plan”, gewijd aan het spelen van hun fan-favorieten.

Therapy?
te poppy voor metal? – ©Mickey Obo

De avond begint niet soepel. Als de deuren later open gaan dan aangekondigd, blijkt dat we de zaal nog niet in mogen. De crew verontschuldigd zich netjes omdat het allemaal wat uit blijkt te lopen en kan alleen maar rekenen op begrip van de bezoekers. Want hoewel het geduld op de proef wordt gesteld, overheerst toch de grote opluchting dat Therapy?’s debuut in Den Bosch plaatsvindt.

Sparrow Falls

Met een kwartier vertraging beklimt het voorprogramma Sparrow Falls met veel enthousiasme het podium. Voor vandaag wel een sprekende naam met de tropische temperaturen buiten, waar de mussen letterlijk van het dak vallen.

Helaas blijkt het een valse start omdat het geluid niet helemaal mee lijkt te werken. Dat ligt niet aan hen. De zeskoppige melodieuze punkband maakt gretig gebruik van de beperkte ruimte op het podium en doet er als een bezetene alles aan om de volgestroomde zaal voor zich te winnen.

Therapy?
Sparrow Falls

Maar waar op plaat hun postpunk met een eigen draai uitbarst in florissante nummers met mooie melodieën, komt het nu niet echt over. Zelfs als de korte set stilligt en de zanger tussendoor wat wil vertellen, kunnen wij halverwege de zaal er niks van verstaan en dat is meer dan zonde. De mannen doen echt hun stinkende best en als ze het na een half uur voor gezien houden krijgen ze toch een goed applaus.

Therapy?

Het slechte geluid is wel een rode draad deze avond. Als Therapy? het podium oploopt en met openingstrack Nausea het startschot vuurt van een heftige avond, blijkt de techniek ook hen parten te spelen. Het toegestroomde publiek lijkt het echter niet te deren. Als de heren daarna clubhit Stories inzetten ontsteekt de boel pas echt en komt het de rest van de avond niet tot bedaren.

Neil Cooper
drummer Neil Cooper – ©Mickey Obo

Dit komt vooral op conto van frontman/gitarist Andy Cairns en bassist Michael McKeegan die samen het publiek opzwepen tussen en tijdens de nummers door. Met drummer Neil Cooper die de hele set vakkundig volmept staat Therapy? hier in hun meest constante bezetting en na al die jaren maken ze allerminst een uitgebluste indruk.

Therapy? vertoont totaal geen tekenen van versletenheid of gracieus oud worden. Terwijl Andy met zijn grommende stem zijn kenmerkende gekke ogen het publiek overziet, tovert Michael zijn herkenbare waanzinnige grijns tevoorschijn die de hele show niet verdwijnt. Samen bezweren ze het publiek met enorm fel livespeelplezier en met schuine humor en interactie.

Mickey Obo
humor & interactie – ©Mickey Obo

De setlist blijkt een schot in de roos. Terwijl er ook ruimte is gelaten voor nummers uit later werk, zijn het vooral de oude legendarische liedjes waar de bezoekers op af zijn gekomen. Die worden niet teleurgesteld. Zo drijven de strakke riffs van nummers als Turn en Opal Mantra de boel tot extase en zorgen singles Trigger Inside en Church of Noise voor krachtig vuurwerk.

En traditiegetrouw kan iedereen flink meezingen met lievelingen als Potato Junkie, Die Laughing (opgedragen aan Taylor Hawkins van de Foo Fighters) en Still Hurts. Uiteraard ontbreken de covers niet. Behalve Joy Division’s Isolation, wordt grootste hit Diane gestoken in het originele “Husker Dü” jasje en komt er ook nog een opportunistische Breaking the Law van Judas Priest voorbij.

De verplichte toegift legt vooral de nadruk op de onbezweken nummers van album Troublegum. Als de fameuze eerste zin van Knives wordt uitgesproken (My girlfriend said…) gaat de zaal opnieuw helemaal los en zodra het opruiende Nowhere wordt ingezet trekt Therapy? ook de twijfelaars helemaal over de streep. Afsluiter Screamager met een uitgesponnen gitaarintro zorgt tenslotte voor een verrukkelijke kers op de taart.

Wanneer de set zijn einde nadert, herhaalt Andy zijn waarderende woorden voor de steun van hun fans en benadrukt dat ze na hun eerste keer Den Bosch graag terugkomen. De belofte wordt hartelijk met applaus en gejuich ontvangen. Want ook vanavond blijkt Therapy? een uitstekende live band en duurt het hopelijk lang voor ze besluiten hun instrumenten aan de wilgen te hangen.


Fotografie: Mickey Obo

Foto Sparrow Falls: Facebook Sparrow Falls