Authark

Autarkh is een buitenbeentje in het metalcircuit

De combinatie van elektronica met heavy gitaren vormt een goed huwelijk

De drie gitaristen van Autarkh, verhuld in rook en halfduister, staan met hun rug naar het publiek als de begintonen van hun concert aanzwellen. Als het dan echt begint en de gitaren worden aangesproken, weet je het weer. Dit is een metalband. Maar niet zomaar eentje van dertien in een dozijn. Dat zal blijken in het verloop van dit verhaal.

Autarkh

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bij Willem Twee Studio’s lopen gasten rond die een goed neusje hebben voor bands die interessant zijn om uitgenodigd te worden als residence guest. Dat betekent dat artiesten gebruik kunnen maken van de aanwezige (analoge) geluidsapparatuur. Lekker experimenteren om zo een project of een sound verder te ontwikkelen.

Rikkert Brok (Willem Twee Studios): “Als cultureel platform, met talentontwikkeling hoog in het vaandel, was het voor ons logisch Autarkh uit te nodigen voor een residency in Willem Twee Studios, onze analoge klankstudio’s met unieke apparatuur uit de jaren ’70, ’80 en ’90. Hiermee bieden wij ze de ruimte hun muziek met behulp van de expertise en apparatuur in Willem Twee Studios nog verder te onderzoeken en ontwikkelen.”

Autarkh
Autarkh & elektronica

Geweldig toch dat er zoiets bestaat? Het zet wat mij betreft het metalgenre enkele treden verder en dat vermoeden wordt meerdere keren bevestigd op deze zondagmiddag in deze set in Willem Twee Poppodium, georganiseerd door Heavy Hangout.

Autarkh blijft een death metalband met langharige headbangers, scheurende gitaren maar wat meteen opvalt is het ontbreken van een genadeloze drummer. Daarvoor in de plaats is een tafel opgesteld vol elektronica. De drummer is vervangen door een drumcomputer. Die computer produceert meer beats per nanoseconde dan een levend wezen kan opbrengen.

Autarkh
Autarkh – growls

Die elektronica doet meer en waaiert prachtige soundscapes de zaal in, voert je mee naar ijzige en ijle oorden vol duisternis. Ragnarok en Armageddon doemen op en de growls van de gitarist/zanger Michel Nienhuis zijn overtuigend genoeg dat er na je dood geen verlossing komt, eerder het tegendeel.

De nummers zijn bijna allemaal lang en kennen diverse gemoedssituaties, die van spanning, chaos en bedrieglijke rust, ontspanning … meditatief haast zou je zeggen als dat eigenlijk niet vloeken is in deze duistere kerk van Death & Chaos.

Autarkh bewijst dat een uitstapje naar een andere wereld vruchten afwerpt. Nienhuis bedankte bij het afscheid Willem Twee Studio’s nadrukkelijk voor de geboden kans.

Inferum

Deze slideshow vereist JavaScript.

Inferum is een bekende. De band trad ook hier op in Popronde 2021. Ik kan niet zeggen dat de band een typische supportact is. Daarvoor is Inferum te goed. Zij voldoen gewoon aan alle verwachtingen van een death metalband. Zanger Morrison de Boer grunt als vanouds. Tot genoegen van het publiek dat mee headbangt met de band.

Heavy Hangout trakteert de afgelopen weekenden met geweldige zondagse matinees en deze editie is wel heel speciaal dankzij Autarkh. Over een paar weken de rockbelofte van België: Ramkot!

Sonologie

Sonologie zoekt nieuwe manieren om geluid te maken

Willem Twee Studio's haven voor elektronische muziek en geluid

Sonologie, een woord dat misschien niet bij iedereen meteen een belletje doet rinkelen, staat voor de studie van klanken en geluiden. Het is een interdisciplinair vakgebied waarin muziek, technologie en wetenschap samenkomen. Een aantal keer per seizoen nodigen Willem Twee Studio’s Sonologie studenten uit om hun nieuwste werk in de Willem Twee Toonzaal te presenteren.

Sonologie

Sonologie
Sonology Electroacoustic Ensemble – ©Mickey Obo

In Nederland is de studie van sonologie vooral bekend geworden door het Instituut voor Sonologie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Dit instituut werd opgericht in 1960 en is sindsdien een belangrijk centrum voor onderzoek en onderwijs op het gebied van elektronische muziek en geluidskunst.

Het is fascinerend om te zien hoe sonologie zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld. Waar het in het begin vooral draaide om de ontwikkeling van nieuwe technologieën om geluid te manipuleren en te creëren, is er tegenwoordig steeds meer aandacht voor de artistieke kant van het vakgebied. Sonologen zijn niet alleen bezig met het maken van nieuwe geluiden, maar ook met het verkennen van de expressieve mogelijkheden van geluid en het ontwerpen van composities die de luisteraar in verrassende richtingen kunnen voeren.

Sonologie
verschillende disciplines – ©Mickey Obo

Maar sonologie gaat niet alleen over het maken van kunst. Het vakgebied heeft ook een belangrijke rol in de wetenschap. Sonologen bestuderen bijvoorbeeld de akoestische eigenschappen van geluid en de manier waarop ons brein geluiden verwerkt. Deze kennis kan weer worden toegepast in andere domeinen, zoals de ontwikkeling van gehoorapparaten of de verbetering van geluidsisolatie in gebouwen.

Het mooie aan sonologie is dat het een vakgebied is waarin verschillende disciplines samenkomen. Het vereist kennis van muziek, technologie, wiskunde en akoestiek. Maar het is ook een vakgebied waarin creativiteit en originaliteit worden gewaardeerd. Sonologen zijn vaak op zoek naar nieuwe manieren om geluid te maken en te gebruiken, en deze zoektocht naar vernieuwing kan ons veel leren over de wereld om ons heen.

Willem Twee Studio's
Studio4 – ©Mickey Obo

In Nederland zijn we gezegend met een instituut als het Instituut voor Sonologie, dat al meer dan zestig jaar een belangrijke rol speelt in de ontwikkeling van dit vakgebied. Laten we hopen dat er in de toekomst nog meer aandacht zal zijn voor sonologie, zodat we nog meer kunnen leren over de kracht en de mogelijkheden van geluid.

Willem Twee Studio’s, gevestigd in Den Bosch en gespecialiseerd in analoge geluidsapparatuur, heeft in de loop der jaren een hechte, bijna natuurlijke verbintenis opgebouwd met het Instituut voor Sonologie.

Een aantal keer per seizoen nodigen de studio’s Sonologie studenten uit om hun nieuwste werk in de Willem Twee Toonzaal te presenteren. Studio4 is een maandelijkse concertserie voor elektronische en elektro-akoestische muziek verbonden aan de Willem Twee Studios. Met dit maal het Sonology Electroacoustic Ensemble onder leiding van Richard Barrett.


KLANKGAST: Simon Berkenhout

Fotografie: Mickey Obo Photo

Kypski Poulson Sq

Studio4 presenteert Poulson Sq. en Kypski

Studio4 maandelijkse concertserie van elektronische en electro-akoestische muziek Willem Twee studios

In de tweede editie van Studio4 van het concertseizoen 2021/2022 geven het duo Poulson Sq. en Kypski hun muzikale visie af op de hedendaagse elektronische muziek, de wereld van synthesizers, modules, tapedecks en beats.

Bij binnenkomst valt je oog onmiddellijk op hun apparaten die mooi opgesteld staan op het sfeervol aangeklede podium van de Toonzaal. En zoals altijd in deze voormalige synagoge hangt er een enigszins sacrale sfeer waarin het gekleurde licht een groot aandeel heeft.

Poulson Sq.

Poulson Sq.
Poulson Sq.

Poulson Sq. is een duo met Anthony Fiumara – die in 2018 Graduates 1&2 schreef voor November Music – en Mathijs Leeuwis. Fiumara speelt op een Buchla heruitgave van de beroemde Easel met een geïntegreerde toetsenbord en Leeuwis draait geconcentreerd aan de knoppen om opgenomen ambient sounds in een loop machine los te laten in de Toonzaal. Hij zorgt voor het ‘ritmische’ deel van deze set die zo’n drie kwartier duurt. Het analoge deel van dit stuk komt ook voor zijn rekening als hij aan de prachtige steelgitaar gaat zitten.

Poulson Sq.
Mathijs Leeuwis & Anthony Fiumara

Het stuk ontwikkelt zich traag in toon en tempo, kenmerkend voor ambient en is vol geluiden en getinkel die het akoestisch analoge dicht, heel dicht benaderen. Melancholie en onheilspellende vergezichten voeren een strijd om de boventoon. De ijle hoge tonen, een constant monotoon ritme en de lage bassen doen sterk denken aan het album Low van David Bowie uit zijn Berlijnse periode die hij deelde met Brian Eno, peetvader van de ambient.

Het was toen een Berlijn die nog verdeeld werd door de Muur, een wereld van de Koude Oorlog en permanente nucleaire dreiging. Poulson Sq.’s nieuwste single Kosmic Headroom illustreert die associatie met het Bowie album uit 1977. De set eindigt met lage tonen, traag afnemend in volume. Een korte stilte volgt en het publiek dat nog wat nadroomt, applaudisseert enthousiast.

Kypski

Kypski
Kypski

Kypski, dat is heel andere koek, zo zal blijken. In zijn voorwoord vertelt gastheer Rikkert Brok dat hij nog kan herinneren dat Kypski 15 jaar geleden ook heeft opgetreden in de Toonzaal. Rikkert is erg benieuwd hoe hij zich als muzikant/dj heeft ontwikkeld.

Kypski
euroracks, modules en draaitafel

In deze tweede set gebruikt hij twee Euroracks ingeplugd met allerlei modules en daartussen een draaitafel. Eens een dj altijd een dj. Ook Kypski begint rustig en harmonieus, ambient. Alleen zet hij lage tonen harder en feller in, knallende en korte beats zonder fade-out. De draaitafel gebruikt hij om zijn synths aan te sturen, hij scratcht als het ware met de modules.

Het duurt toch nog een tijdje alvorens harmonie en ambient worden verlaten en verruild voor beats en drum-‘n-bass. Dan is er ook geen redden meer aan.

De energie schiet in een hockeystick curve omhoog en hier en daar beginnen hoofden mee te bewegen op de beat. De beat die hij op de meest onverwachte momenten stopzet. De stilte die ontstaat is dan ook compleet. Erg sterk. Kypski laat in zijn set duidelijk zien welke weg hij wil in gaan. Het is de weg die de elektronische muziek de beste kansen biedt.


Stuidio4 is een maandelijkse concertserie voor elektronische en electro-akoestische muziek verbonden aan de Willem Twee studios.

Atte Elias Kantonen

Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen

Mysterieuze bleeps en visueel klinkende soundscapes prikkelen jouw tastzintuigen op zachte wijze

Transcendentale soundscapes en elektronische muziek? Ik had er niet zoveel mee tot ik gevraagd werd naar de recente releases Feeling The Spirit van The Transcendence Orchestra en Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen te luisteren. Beide producties zijn mede tot stand gekomen in de Willem Twee studios die ondanks corona zeer productief zijn dit jaar. Lees bijvoorbeeld het artikel ‘Twee recente releases uit de Willem Twee studios‘.

Dit tweede artikel behandelt Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen uit Finland. Kantonen is stagiair geweest bij Willem Twee studios. Het album is gemasterd door Tyler Deupree.

Atte Elias Kantonen

Atte Elias Kantonen
Atte Elias Kantonen

Studies in Audio Fabrics door Atte Elias Kantonen is een set van vijf tracks. Forms noemt Kantonen ze zelf en ze zijn gecomponeerd en opgenomen in Willem Twee studios. In die studios staat het vol analoge elektronica apparatuur uit de jaren ’60|’70|’80. Dát is de grote aantrekkingskracht van deze Bossche studios. Buitenlandse (elektronica) musici komen er als honingbijen op af. Atte was vorig jaar stagiaire, student in residence noemt Willem Twee zulke tijdelijke medewerkers. De release was 5 juni jongstleden en wordt uitgebracht door Granny Records.

Eén geheel

Atte Elias Kantonen
Studies in Audio Fabrics

Het heeft geen zin om de vijf Forms van Studies in audio fabrics stuk voor stuk te bespreken. Het werk vormt één geheel met korte stops als afscheiding. De Forms maken gebruik van een reeks uitzonderlijke instrumenten. Die bestaan uit een Serge-systeem, EMS VCS3 Putney, ARP 2500 & 2600, PPG 1020, Korg 770 en Roland Juno-60.

Het begint met knapperig klinkende bleeps gevolgd door zachte sonore klanken die door kenners als soundscapes worden geduid. Soundscapes betekenen vertaald geluidslandschappen en als je dát beeld vasthoudt dan wordt deze muziekstijl meer inzichtelijk. Je aanschouwt de muziek en in dit geval ervaar je de muziek met je tastzintuigen.

Atte Elias Kantonen studeert nog echt op wat analoge apparaten voor hem als musicus kunnen inhouden. Het wordt daarom des te spannender als hij is uitgestudeerd.


Foto’s: Facebook Atte Elias Kantonen
Het Griekse elektronische akoestische muzieklabel Granny Records brengt de elektrische muziek uit die Kantonen heeft gecomponeerd. Afgelopen herfst maakte hij de werken bij Willem Twee Studios in Den Bosch.  Luisteren kan via deze Bandcamp link.

The Transcendence Orchestra

The Transcendence Orchestra galmt in Bossche synagoge

Feeling The Spirit van Daniel Bean en Anthony Child vanuit Willem Twee studios en de Toonzaal

Transcendentale soundscapes en elektronische muziek? Ik had er niet zoveel mee tot ik gevraagd werd naar de recente releases Feeling The Spirit van The Transcendence Orchestra en Studies in audio fabrics van Atte Elias Kantonen te luisteren. Beide producties zijn tot stand gekomen in de Willem Twee studios die ondanks corona zeer productief zijn dit jaar. Lees bijvoorbeeld het artikel ‘Twee recente releases uit de Willem Twee studio’s‘.

Na een intensieve luistersessie was ik behoorlijk brainwashed, gehersenspoeld, maar dan op een prettige manier. Ik voelde me licht en vrij in mijn hoofd. Ik kon echter niet meteen aan schrijven beginnen. Het moest allemaal nog neerdalen. Even bezinken, al die tonen, bleeps, drones en soundscapes die The Transcendence Orchestra en Atte Elias Kantonen op soundcloud en bandcamp tot onze beschikking hebben gesteld.

Dit eerste artikel van die twee releases gaat over The Transcendence Orchestra met Daniel Bean en Anthony Child. Die laatste staat ook bekend als DJ Surgeon.

The Transcendence Orchestra

The Transcendence Orchestra
Anthony Child en Daniel Bean – The Transcendence Orchestra

Tijdens de opnames in de Willem Twee Studio’s in Den Bosch, liet The Transcendence Orchestra de muren van de Toonzaal galmen. Anthony Child en Daniel Bean wilden de echo’s in deze voormalige synagoge met een hoog plafond vastleggen. Eenmaal terug thuis begon het grote werk om de opnames vorm te geven. De mastering was in handen van Stephan Mathieu van Schwebung Mastering.

The Transcendence Orchestra
The Transcendence Orchestra

De track die er voor mij met kop en schouders bovenuit steekt is The golden jaws of the celestial vice. De titel maakt al nieuwsgierig: De gouden kaken van de hemelse zonde. Het klinkt als een Japans gedicht en is naast meditatief ook zeer filmisch bijvoorbeeld voor een Nordic Noir serie. Het nummer is prachtig opgebouwd en het had wat mij betreft langer mogen duren dan de 5.30 minuten. Geheel anders is het nummer The Goose and the wren  (De gans en het winterkoninkje). Dit sterk nummer doet mij denken aan de Boeddhistische gezangen van Tendaï monniken uit Japan die ik heel lang geleden ooit live heb mogen aanschouwen en -horen.  Prachtig was dat.

Dan het openingsnummer It’s better to experience things than to conquer them. Weer een sonoor geluid in het begin met een zweem van een sitar. alsof de dunste snaar van dat instrument door een briesje wordt gestreeld – u merkt het, in zit in hogere sferen. Het tweede nummer Hinge Caterpillar is een echte soundscape, ambient met aan het eind een licht jazzy touch.

Imagine a mountain named after a hospital en But said in my head, not out loud (comment made) staan als aparte nummers op kant B vermeld, maar vormen eigenlijk één geheel. Soundscape met vogelgeluiden. Of Anthony Child en Daniel Bean daadwerkelijk met een recorder het getwitter van vogels hebben opgenomen is mij onbekend.

The Transcendence Orchestra
The Transcendence Orchestra – ambient

De nummers Nothing is real (slight return) op kant C en Nothing is real  op kant D horen kennelijk bij elkaar alleen is de volgorde een beetje ongewoon. Het is ambient met een wat klassieke inslag door het gebruik van de Steinway piano van de Toonzaal. Nothing is real eindigt met een cryptische tekst van en door Doris Woo. De nummers Overview Effect en Humans as vessels for a suite of corporate dream delivery services maken het werk compleet.

Feeling The Spirit van The Transcendence Orchestra is een zeer toegankelijk werk, zeg maar electronica & ambient for beginners. Ik reken mij ook daartoe en vind deze release echt een aanrader voor hen die het genre ambient willen verkennen.


Coverfoto The Transcendence Orchestra van Helge Mundt
Vidya Gastaldon
L’ange de l’apocalypse (d’après Danby), 2012
Photo: Fabrice Gousset. Courtesy the Artist & Art : Concept, Paris, from the collection of Musée de L’abbaye Sainte-Croix.

The Transcendence Orchestra
Feeling The Spirit
Geschreven en geproduceerd door Anthony Child en Daniel Bean
Gemastered door Stephan Mathieu bij Schwebung Mastering, januari 2020
Gesneden door Andreas Kauffelt in Schnitstelle, Berlijn, februari 2020
Uitgebracht door Editions Mego op vinyl, cd en stream.

 

 

jonny nash suzanne kraft

Twee recente releases uit de Willem Twee studio’s

Albums A Heart So White van Jonny Nash & Suzanne Kraft en Mycorrhiza van Andrea Taeggi

Uit de analoge koker van Willem Twee studio’s zijn recentelijk de releases van Jonny Nash & Suzanne Kraft én Andrea Taeggi gerold. Die releases zijn respectievelijk in mei en april uitgebracht. Nieuwe muziek, ik kan het niet genoeg zeggen, is zeker nu meer dan welkom. Jonny Nash & Suzanne Kraft brengen het album A Heart So White op het Melody as Truth label uit. Andrea Taeggi debuteert als solist met Mycorrhiza op het OOH-sounds label. Beide albums zijn ook op vinyl in beperkte oplage verkrijgbaar.

Jonny Nash en Suzanne Kraft

Willem Twee studio's
Jonny Nash & Suzanne Kraft

Drie jaar na hun debuutalbum Passive Aggressive brengen Jonny Nash en Suzanne Kraft de single Knife uit van het album A Heart So White. Op de ‘flipside’ van de single staat een exclusief digitaal bonusnummer, Processing The Negative, dat niet op het album staat.

Willem Twee studio's
A Heart So White
Willem Twee studio’s

De opname van A Heart So White  is een voortzetting hoe het debuutalbum tot stand is gekomen. Day betekent werken in een onbekende opnameomgeving met een beperkte set tools. Het doel is om de mogelijkheden te verkennen die binnen deze beperkingen liggen. Of om Nash en Kraft te citeren: “Deze apparaten zijn niet bedoeld om er muziek mee te maken.”

Het album is geschreven en opgenomen in Willem Twee Concertzaal c.q. Willem Twee studio’s. Terwijl Passive Agressive virtuele instrumenten en omgevingen verkende, verlegt A Heart So White de focus naar akoestische instrumentatie en daadwerkelijke ruimte, the real world.

Met behulp van het mechanische lade-orgel – mooi ingezet in het openingsnummer The Pearl en zeker ook bij Guilt Or Fear – van de Toonzaal, de Steinway-piano én de akoestiek van deze omgebouwde synagoge maken Jonny Nash en Suzanne Kraft er een gelijkmatige reeks composities. Het is een zeer contemplatief album geworden met zachte en ijle klanken, bijna donsachtig. Het nummer Knife is terecht als single naar voren geschoven. Knife belichaamt alles waar deze twee musici op dit moment voor staan.

Het album biedt troost, rust en dat is prijzenswaardig. Maar dat is niet genoeg. Het simpele en introverte karakter keert zich uiteindelijk tegen het album. A Heart So White ligt te makkelijk in het gehoor. Het is teveel Easy Karma.

Andrea Taeggi

Willem Twee studio's
Andrea Taeggi

De geluidsontdekkingsreiziger Andrea Taeggi is de helft van het duo Lumisokea. Lumisokea is een Belgisch-Italiaans duo, gevormd door Koenraad Ecker en Andrea Taeggi. Beiden wonen in Berlijn. Eerder werk van het duo staat op Eat Concrete, Alter en Opal Tapes. Taeggi debuteert op OOH-sounds met het nieuwe soloalbum Mycorrhiza, opgenomen in de analoge studio’s van Willem Twee studio’s hier in Den Bosch.

Quote: ‘Het debuut is een kristalheldere excursie naar een nieuwe vorm van ‘rituele computermuziek’, de gamelan van de toekomst’.

Willem twee studio's
Mycorrhiza

Magic mushrooms
Andrea Taeggi is gefascineerd door de samenwerking die er bestaat in het bos tussen planten en schimmels. Dat wordt een mycorrhiza, een samenlevingsvorm van schimmels en planten via de wortels genoemd. Je kan dus bijna stellen dat dit debuutalbum ontstaan is door paddestoelen, magic mushrooms.

Mycorrhiza

Mycorrhiza opent met het nummer Cuttleburrs, een licht hysterisch en repetitief werkje met vanaf het midden wat meer ritme & beats die net niet dansbaar zijn. Dat zou live misschien wel kunnen. Interessant. Het tweede nummer, Kodama, bevestigt de omschrijving gamelan van de toekomst het beste. Een erg sterk nummer, hypnotisch dwingend in ritme en mysterieus in opbouw en toon. Kan live een topper worden mits het erg lang wordt uitgesponnen.

Het titelnummer Mycorrhiza is één deconstructief nummer en eerlijk gezegd duurt het daarom wat te lang. Het vierde nummer Icaro is vol sjamanistische potentie en demonische beats, hardrock gamelan. Een zeer krachtig nummer en goed opgebouwd.
(Icaro betekent: Zuid-Amerikaans inheemse spreektaal voor magisch gezang. Tegenwoordig wordt deze term vaak gebruikt om de medicijnliederen te beschrijven die worden uitgevoerd tijdens plantaardige ceremonies.)

Willem Twee studio's
Andrea Taeggi

Oculus Cordis en Phantasmagoria zijn twee exempelen van de nieuwe elektronische muziek (Neue e-Welle). Niet alleen noise & bleeps plus wat zwaar vervormde soundscapes maar ook het filmisch karakter spelen een hoofdrol. Een sound die met wat beats zo maar kan uitmonden in dance.

Het debuutalbum Mycorrhiza mag als zeer geslaagd beschouwd worden en ik kijk uit naar een live optreden van Andrea Taeggi bij het FAQ festival of November Music. Als solist of in het duo Lumisokea, dat maakt mij eigenlijk niet zoveel uit. Ik heb wel trek in zo’n medicijnliedje.

Bandcamp – Mycorrhiza by Andrea Taeggi.


Screenshots YouTube:
Suzanne Kraft & Jonny Nash – Dekmantel Festival 2018

Albert van Abbe

Albert van Abbe livestreaming vanuit de Toonzaal

Dance van nu gemaakt met synthesizers uit de '70s en '80s en herkenbare Roland drumbeats

Albert (Appie) van Abbe (Eindhoven, 1982) is Dj en neemt maandag Tweede Paasdag deel aan de avondvullende livestream uitzending van Willem Twee vanuit de zeer stijlvolle Toonzaal. De programmeurs van Willem Twee hebben de handen ineengeslagen en maandag 13 april gaat de livestream om 20:30 uur online op Willem Twee huiskamer (Live).

Albert van Abbe

Albert van Abbe
Albert van Abbe

In deze tijden van corona is het moeilijk om elkaar in levende lijve te ontmoeten. Daarom verloopt het interview met Albert van Abbe via onze mobiele telefoons.

KLANKGAT: Hi Albert, jij doet mee aan de livestream uitzending van Willem Twee op Tweede Paasdag. Wat ga jij doen?

Albert van Abbe: Ik ga een stuk elektronische muziek doen van ongeveer 12 minuten en daar heb ik apparatuur van Studio 2 van Willem Twee studio’s voor gebruikt. Zoals een ARP 2500 en Roland synths uit de jaren ’70 en ’80. Het zijn echt klassieke apparaten. De drumbeats hebben echt dat typische geluid uit de eighties.

Er moet een soort van aha-erlebnis opstijgen als we jouw nummer horen?
Ja, ik heb het stuk minder abstract gemaakt dan ik aanvankelijk in gedachten had. Ik had geen goed zicht op de samenstelling van ‘het livestream publiek’ en besloot daarom het toegankelijker te maken.

Albert van Abbe
minder abstract meer dansbaar

Hoe is het nummer tot stand gekomen?
Vanuit Music Hub Brabant kan ik in deze analoge Willem Twee studio’s werken. Zoals ik al zei, wilde ik het nummer voor de livestream eerst abstract opzetten. Voor galeries maak ik zulke abstracte werken, maar ik kon het publiek niet goed inschatten. Verder keek ik ook uit welke hoeken de andere deelnemers kwamen en toen was de beslissing snel gemaakt. Bezoekers online zijn ook geneigd erg snel weg te klikken. Ik denk dat ik er verstandig aan heb gedaan om niet voor bliepjes te kiezen maar voor electro jam beats uit klassieke synthesizers.

Meer dansbaar?
Er zijn delen dat je met je hoofd gaat bewegen. Zeker. Het nummer is al eerder opgenomen in de studio en zal maandag worden gerestreamd. Het is wel echt live opgenomen. Het is oude apparatuur en live moeilijker synchroon te krijgen. Zodoende.

Albert van Abbe
Music Hub Talent

Ik heb hier ook aan mijn album kunnen werken dat in het najaar zal verschijnen. Het nummer dat maandag wordt gestreamd staat er ook op. Het album komt uit op het Duitse Raster label, gespecialiseerd in elektronische muziek.

De andere deelnemers aan deze livestream zijn Bart de Graaf, Chris Verheijen en Hanna Tollenaar, Eva van Pelt, Ivonne van der Velden, Lisetteh en Jaap Houdijk.


Coverfoto: Ernst Hill

Deze video is gemaakt in Studio 1 van Willem Twee studio’s

Willem Twee studios

Willem Twee studios en FAQ Festival organiseren weer FAQLab

Soldeerclub Modlab demonstraties van ontwikkelingen en experimenten in de elektronische muziek

Willem Twee studios en FAQ Festival zijn de twee organisaties die in Den Bosch de belangen behartigen van de elektronische muziek zowel op analoog als digitaal vlak. Op zondag 15 december was het weer FAQLab, een terugkerend evenement gericht op ontwikkelingen en experimenten in de elektronica.

FAQLab

Deze slideshow vereist JavaScript.

U kunt FAQLab vergelijken met een Open Dag. De entree is gratis en er is min of meer vrije rondloop. Het middagprogramma had het volgende te brengen. Van 15.00 tot 18.00 uur:

  • studio demo’s verzorgd door Maarten van der Vleuten en Hendrik Barendsen
  • presentaties Modlab soldeerclub
  • game-installatie

De merchandise is misschien anders dan je gewend bent van een Open Dag, maar het gaat hier dan ook om elektronische muziek. In de foyer van Willem Twee Toonzaal aan de Prins Bernhardstraat stonden op tafels een wirwar aan elektronica, draden, plugs, laptops en meer obscuur ogende apparatuur, die smeken om demonstraties van de makers van de soldeerclub Modlab.

Willem Twee studios
Elektronica uitgestald in foyer

Eén van de grappigste demonstraties was die van Beatcoin, een audio-visueel hulpmiddel – een soort app – om de koersen van je ingelegde bitcoins te kunnen volgen. Je kan bitcoins kopen, verkopen en upgraden. Op het scherm verandert een gekleurde kubus van vorm afhankelijk van je handelingen op die koersen. Alle handelingen worden gestreamd naar een soundmachine die jouw handelingen naar geluid/muziek vertalen. De look & feel van Beatcoin heeft veel weg van de game Minecraft, die erg populair is bij de jeugd.

Willem Twee studios
Beatcoin
Willem Twee studios demo
Willem Twee studios
Willem Twee studios

Na enige demonstraties in de foyer volgde een heuse live demo in de Willem Twee studios op de eerste verdieping van het muziekcentrum. Daar staan de unieke analoge installaties van de studio’s. Het is en blijft wonderbaarlijk die analoge apparaten met al die draden, pluggen, tapes en recorders. Je waant je in de wereld van een mad professor uit een sciencefiction film van de jaren ’50 van de vorige eeuw.

Willem Twee studios
Willem Twee studios met Maarten van der Vleuten

Aan de knoppen, draden en panelen zat Maarten van der Vleuten die een korte live compositie liet horen die hij de dag tevoren op papier had gezet. Maarten liet een gebalanceerd stuk horen dat van langzaam en kalm meer en meer koers nam naar een beat die bijna dansbaar was. Was het stuk langer geweest dan zou het misschien echt dansbaar zijn geworden. Maar dat blijft immer ongewis. Hieronder een gedeelte van zijn uitvoering.

Na deze demonstratie van Willem Twee studios volgden nog twee demonstraties in de foyer. FAQLab had nog meer in petto deze dag. Het avondprogramma brengt twee onderdelen. Om 19.30 uur een presentatie van oud-cursisten die stukjes ten gehore brengen en om 20.00 uur het Sonologie concert i.s.m. Institute of Sonology met composities van:

Quirijn Dees
Kaðlín Sara Ólafsdóttir
Lucie Nezri
Miro Bollen
Sóley Sigurjónsdóttir
Aleksandar Koruga
Willem van Erven Dorens
Eunji Kim

FAQLab

FAQLab – elektronica geïntegreerd in allerlei kunstuitingen

Nieuwe ideeën uitwisselen en ambedo dans in Willem Twee Toonzaal

De FAQLab editie van 15 september waar ik in de middag bij was bood drie heel mooie programmaonderdelen. Allereerst is er de altijd hartelijke ontvangst in de Toonzaal waar de gelegenheid is om bij een prima kop koffie (of ander drinken) enthousiastelingen voor elektronische muziek te spreken. Je kan er nieuwe ideeÎn uitwisselen en op de hoogte blijven van ontwikkelingen.

FAQLab

FAQLab
Ellis van Veldhuizen

Verder biedt FAQLab een podium om laagdrempelig te experimenteren en kennis uit te wisselen. Ellis van Veldhuizen maakte daar samen met haar vader Rob van Veldhuizen dankbaar en met succes gebruik van. Ellis is een jonge danseres die graag de interactie tussen dans, lichaamsbeweging in de ruimte en klankspel wil onderzoeken. Haar vader had een set-up gebouwd van druk- en lichtsensoren die klanken aansturen in software synthesizers (voor de ingewijden: hij gebruikte VCV Rack).

Doel van deze eerste experimentele showing genaamd Ambedo was om de potentie van de verschillende disciplines beter in beeld te krijgen, zodat daarop verder kan worden gewerkt. Verder wilden Rob en Ellis zien hoe mensen reageren op deze combinatie en zoeken ze steun voor uitbreiding van de mogelijkheden tot een compleet interactief elektronica programma. Een echte primeur voor FAQLab.

Ambedo dans

FAQLab
Ambedo

De sensors lagen op de grond, en met zeer subtiele en sierlijke bewegingen zette Ellis een voet neer op een sensor op het gedreun van een diepe bastoon. Het ritme van het gedreun veranderde, was het nu een hartslag geworden? Beeldde het iets uit van de opwinding over het project die ze zelf voelde? Al snel leken we over te gaan naar een grote ruimte waar waterdruppels vielen en stroomden terwijl ze een andere sensor beroerde. Zo ontwikkelde zich een klank- en bewegingsspel dat steeds intensiever werd en speelser toen ook de lichtsensors erbij betrokken werden zodat een duidelijker verband ontstond tussen beweging en geluid.

Na een welverdiend applaus gaven Ellis en Rob toelichting op wat ze wilden bereiken en op de techniek erachter. Het was een experiment en vanuit compositie oogpunt (en vanuit de techniek) waren er zeker tal van opmerkingen op te maken. Niettemin verbond dit diverse disciplines, wat al te merken was aan de mensen die aanwezig waren die weinig kennis hadden van elektronische muziek, maar er volop van genoten. Ambedo heeft bij verdere uitwerking van dit idee dan ook de potentie om groepen dansers interactief een prachtig beweeg- en klankbeeld te laten maken wat op heel wat plaatsen kan worden uitgevoerd.

René Uijlenhoet in FAQLab
FAQLab
René Uijlenhoet – gast FAQLab 2019

FAQLab vervolgde met een interview met René Uijlenhoet. Hij is componist en als docent verbonden aan Codarts in Rotterdam. Hij heeft onder andere gestudeerd bij Ton Bruynèl, een zeer vroege pionier van elektronische muziek, die als eerste Nederlander een privé-studio had gebouwd, een unicum eind jaren 50. Voor de liefhebbers altijd weer mooi om een stuk geschiedenis verhaald te krijgen.

FAQLab
Interview met René Uijlenhoet

Verder liet René een stuk van Bruynèl (Coda voor K) horen. Enerzijds geweldig om te zien wat er met de juiste inzet zelfs zo lang geleden al mogelijk was met elektronica, maar ook om op te merken dat er intussen veel geëvolueerd is. RenÈ liet nog twee eigen werken horen (Red Junction en De Voorzienigheid).

FAQLab
FAQLab van Willem Twee Studio’s

Een vorige editie van FAQLab heb ik ooit geprobeerd om de geluiden die je in dit soort stukken kan horen te omschrijven. Dat ga ik nu niet proberen, de klankpaletten en de bewegingen in het geluid die je hoort zijn daar veel te rijk en complex voor. Je moet ze gewoon ervaren. Wat iedereen dan ook deed.
In een gesprek met René over de ontwikkeling van elektronische muziek kwamen we tot de conclusie dat, in plaats van een buitenissige noviteit, elektronische muziek zich heeft ontwikkeld tot een volwassen discipline, die als instrument geïntegreerd raakt in kunstuitingen.

Shit and Shine

Shit and Shine is eclectisch en uiteindelijk dansbaar

Experimenteel, techno, noise maar ook lekkere house samples

Shit and Shine deed eerst Oslo, Parijs en Brussel aan voordat de twee vertegenwoordigers van de band, Craig Clouse en Leon Marks, op 4 april bij Muziek Op Donderdag in Willem Twee concertzaal optraden. Na Den Bosch gaan zij nog naar Berlijn en Leipzig (met de gehele crew) en is de Europese stedentour van Shit and Shine gedaan. Leon Marks gaat weer naar Londen en Craig Clouse vliegt terug naar Austin, Texas, USA.

Shit and Shine
Shit and Shine

Een beetje aandoenlijk om Den Bosch tussen al die wereldsteden te zien. Deze avond is in samenwerking met het FAQ festival geprogrammeerd en dat verklaart veel, zo niet alles dat Shit and Shine voor het zeer bescheiden podium van Willem Twee concertzaal – de foyer nota bene – kon worden gestrikt. Dat was ook een verrassing voor de heren zelf die gewend zijn om in grote zalen te spelen voor een uitzinnig publiek.

Shit and Shine
Craig Clouse

De naam (en faam) van FAQ festival is dusdanig dat grote namen uit de elektronische muziek graag hier naar toe komen. Denk aan Daedelus, Koreless en Suzanne Ciani die de afgelopen jaren in Den Bosch hebben opgetreden en zelfs in Willem Twee Studios hebben gewerkt.

Dit jaar heb ik FAQ festival gelaten voor wat het was. Ik kende bijna geen van de artiesten die geprogrammeerd stonden behalve dan Kees Tazelaar. Shit and Shine wilde ik echter niet aan mij voorbijgaan. Deze generatie weet twee dingen te verbinden die mij aanspreken: experiment en dansbaarheid.

Shit and Shine
Leon Marks

Visueel was het allemaal niet geweldig. Een kleine tafel met daarop elektronische apparatuur en twee stoelen. Een fotograaf zei gekscherend dat de band weer weg was gegaan nadat ze alles hadden voorgeprogrammeerd. Er hoefde maar een knopje te worden ingedrukt.

Shit and Shine
Tafel vol elektronica

Zo erg is het gelukkig niet bij Shit and Shine die op tijd begon. De heren deden het aanvankelijk kalm aan: fijne soundscapes, audio-tapes, nu en dan flinke vette noise erover heen. Niet opzienbarend en qua volume zeer dragelijk. Ook dat was anders dan Clouse en Marks gewend zijn. Bij hen is het gewoonlijk alle knoppen open en blazen maar. Clouse zei daarover: “Tonight was a challenge.”

Op een derde van het optreden dat iets korter dan een uur duurde, zette Shit and Shine een beat in die bijna dansbaar was. Clouse tapte met zijn rechtervoet mee met het ritme en bij het publiek bewogen de hoofden mee. Clouse tikte met drumsticks op twee kleine toestellen die equalizers bleken te zijn. Marks zorgde voor de sound en samples die hij had voorgeprogrammeerd of ter plekke maakte.

Shit and Shine
Drum & beat

De dansbare beat werd steeds dominanter wat kon rekenen op de instemming van de aanwezigen. Visioenen van immense zalen met een kolkend publiek kwamen bij mij op. Toen de muziek stopte, steeg een hartverwarmend applaus op en verscheen er een glimlach op het gezicht van Craig Clouse. Shit and Shine was het toch weer gelukt om dit enthousiasme te ontlokken. Alleen net effe anders dan ze gewend zijn.