Popronde is altijd een avond van Kill Your Darlings. Er is altijd teveel interessants te zien en moet je soms pijnlijke keuzes maken. En omdat je niet al te veel heen en weer wil fietsen tussen centrum en Tramkade/Willem Twee Poppodium is het ook soms een praktische keuze. Zo heb ik bijvoorbeeld Inge Lamboo gemist, omdat Loveth Besamoh uit liep en die perse af wilde kijken.

Popronde in vogelvlucht

The Super Soakers

Maar de avond begint voor deze redacteur wel in het centrum, bij Plein 79 waar om 19:30 uur de jonge band The Super Soakers de Popronde mag openen.

En dat is een goede keuze. Lekkere puntige rocknummers in de stijl van Parquet Courts passeren de revue, soms meerstemmig gezongen. Door ziekte is er een vervangende gitarist gevonden, die de nummers prima kent. Al speelt ie niet alle nummers mee.

De zanger doet me denken aan Torre Florim van De Staat, en dan niet alleen zijn uiterlijk, maar ook de manier van bewegen en de interactie met het publiek. Prima optreden en het publiek is enthousiast. Maar het is alweer tijd voor het volgende optreden, bij WSC op Tramkade. Lees het uitgebreide verslag van Loveth Besamoh hier.

Daniel Brooke

De volgende must see op mijn lijst is de band Oats bij Willem Twee Poppodium, waar gastredacteur Maurice Koolen iets over schrijft en dat lees je hier. Maar van tevoren speelt eerst nog Daniel Brooke in de kleine zaal. Hier wordt metalcore gemixt met synths, uit de laptop, dat wel, en neigt af en toe naar Enter Shikari. Ze zijn blij dat ze eindelijk op Popronde mogen spelen. Zo blij, dat ze soms vergeten muziek te maken.

Daniel heeft een goede schreeuw en de band speelt niet slecht, maar maken net iets teveel lol. En de bekkens van de drummer staan wel erg hard in de mix. Een cover in je set op Popronde? Moet kunnen, ware het niet dat Daniel zich, vooral in het begin, een beetje verslikt in de hoogte van de zanglijn van Somebody Told Me van The Killers. Maar wel herkenbaar voor het publiek, dat het kennelijk goed naar de zin heeft. Missie geslaagd dan, toch?

Ysa Bermejo en Femme Fugazi

Dan is het tijd voor hele andere Popronde koek. In de roze ruimte van het Werkwarenhuis is de Spaanse zangeres Ysa Bermejo vastberaden om er een feestje van te maken. Of dat gaat lukken lees je hier in het uitgebreide verslag en vervolg ik de avond bij de Bossche Brouwers, waar ik erg benieuwd ben naar Femme Fugazi.

Maar daar aangekomen hoor ik buiten, waar veel mensen staan, de muziek van DJ Superfuzz of Hank. Dat is opmerkelijk als er binnen een band zou spelen, Femme Fugazi zou al begonnen moeten zijn namelijk.

Ik wil graag naar binnen, maar daar is door de drukte bijna geen doorkomen aan. Bovendien hoor ik geen band spelen. Blijkbaar is de stroom uitgevallen. Dan maar even buiten wachten.

Als de stroom weer is aangesloten, waag ik nog een poging om bij het podium te geraken, maar verder dan halverwege de zaal kom ik niet. Dus ziet deze, niet al te grote redacteur, niet heel erg veel, behalve de gitarist, want die staat op de bar te spelen. Maar wat ik hoor, klinkt erg goed en vol energie. Lekkere rauwe rock/postpunk. Toch blij dat ik dit even heb meegepakt.

Afterparty Willem Twee

Traditiegetrouw wordt de Popronde afgesloten bij Willem Twee Poppodium. Mogen we het een afterparty noemen? Een feestje is het zeker. Er staan hier nog drie acts op het programma, waarvan Velocity Made Good de eerste is en waar hoofdredacteur Ronald iets over schrijft en dat lees je hier.

Never Been To Berlin mag het feestje voortzetten met een bijzondere show. Het duo bestaat uit een zanger, die af en toe ook de autotune niet schuwt, en een partner in crime die met het indrukken van één knopje, zo lijkt het, het volgende deuntje aanzet. Dat is het. Maar ze komen er wel mee weg, want de jaren tachtig deuntjes, met een dikke beat, die uit de laptop komen, laten de heupjes in de zaal goed bewegen.

De man op het podium die toch tijd over heeft, geeft het goede voorbeeld en danst er vrolijk op los op zijn eigenzinnige wijze. De teksten hebben niet zoveel om het lijf, hoor ik het goed? “We like to party!” Maar daar is niks aan gelogen en dat geldt ook voor het nog steeds in aanzienlijke getale aanwezige publiek.

Zelfs bij afsluiter Kaboutertje Putlucht blijft de zaal nog lang aardig gevuld. Het zal toch wel half vier in de nacht zijn geweest, voordat de Popronde echt zijn einde heeft bereikt. Maar helemaal zeker weten doe ik het niet meer, want ook voor deze redacteur van dienst, is het een lange avond geweest.

Maar tot die tijd is het nog een vrolijke bende met een mix van techno, hardrock, Nederlandstalige punk, happy hardcore en disco. Met niet heel zwaar filosofische teksten als “Hee meisje, hoe wil jij je eitjes?” En, “Ik heb geen empathie voor jullie!” Maar wel begeleid door live gitaar, toetsen en percussie.

En een feestje is het en blijft het. Waarschijnlijk tot de allerlaatste klanken, die ik net niet meer mee maak. Maar het is een mooie muzikale avond geweest. Volgend jaar zéker weer Popronde.

Met dank aan Popronde Den Bosch 2023 en fotografen Wim Roelsma en Martijn Frijters