Morning Dawn en Buzz Cruising, twee jonge bands uit Den Bosch met voor de helft dezelfde bezetting, mogen op vrijdagavond 17 maart hun kunsten vertonen in de kleine zaal van Willem Twee Poppodium. Morning Dawn mag openen en daarna gaat dezelfde drummer weer plaatsnemen achter de drumkit en de bassist mag dan de gitaar ter hand nemen bij Buzz Cruising. De zaal is lekker gevuld met voornamelijk jong publiek en een enkel grijs koppie. Naast vrienden en bekenden zijn er ook wat ouders van de bandleden in de zaal te vinden.
Morning Dawn
De alternatieve rockband Morning Dawn bestaat al sinds 2015 en speelt vandaag hun eerste show sinds 2020. Daar valt niet zoveel van te merken eigenlijk, want deze jonge gasten spelen, op een enkel missertje na een strakke set. Goede zuivere zang, creatieve en energieke drummer, knap gitaarwerk en degelijke bas.
Morning Dawn trapt af met hun single Afterlife, wat lekker in het gehoor ligt en wat je na één keer horen al mee zou kunnen zingen. Wat daarna volgt is een set met voldoende variatie, waaronder het uptempo Infinite Railways en daarna weer een nummer met een ingetogen begin die later heftig eindigt. En voordat dan het laatste nummer Fly Plan wordt ingezet, vertelt de zanger terloops dat dit tevens hun laatste optreden is. Ieder gaat zijn eigen weg.
De bassist en drummer hebben zoals gezegd hun onderkomen al gevonden in Buzz Cruising, de zanger gaat zijn energie steken in een coverband en de gitarist gaat solo verder als singer songwriter. En omdat dit dus het allerlaatste nummer is, wordt opgeroepen aan het publiek om nog één keer helemaal los te gaan.
Dat heeft de moeder van de gitarist niet helemaal begrepen waarschijnlijk, want die gaat op haar gemak op haar hurken voor het podium zitten te filmen. Ze heeft helemaal niet door dat er achter haar een groep losgeslagen jongeren tegen elkaar aan aan het beuken is. Dat komt ook omdat deze redacteur van dienst, met gevaar voor eigen leven, haar aan het beschermen is. Toch jammer dat Morning Dawn gaat stoppen, want ze maken mooie muziek, met als beste nummer Afterlife.
Buzz Cruising
Na het zien van de melige videoclip van het nummer Irresistible Tortures, ben ik licht sceptisch en ook benieuwd hoe indierockband Buzz Cruising het er live vanaf gaat brengen vanavond.
Na een lichte valse start, de zanger is in het begin niet helemaal toonvast, wordt dat later wel beter als er wat meer galm op de zang wordt gemixt. Dan komt de karakteristieke stem veel beter tot zijn recht. Vandaag is het nieuwe nummer Penrose uitgekomen en wordt dus ook ten gehore gebracht. Het is een dynamisch nummer met een lang rustig shoegaze begin die halverwege wat meer loskomt en toewerkt naar een climax aan het einde waar de gitarist lekker gaat soleren zanger rauw gaat schreeuwen, wat heel goed bij zijn stem past.
Het publiek gaat er goed op en je ziet dan ook een moshpit ontstaan. Maar dan wordt toch even gas terug genomen met een lang psychedelisch nummer. En ook dat kan op goedkeuring rekenen van de aanwezigen. Daarna volgt er een bepaald patroon van een beproefd recept. Een rustig begin, vaak in driekwarts maat, dat dan toewerkt naar een climax richting het einde. Maar het werkt, en mede door de belichting, soms staat er slechts één spot gericht op de zanger en verder niets, ontstaat er een soort magie in de zaal.
Alleen zie je dan de drummer niet, die ook nog een stukje meezingt. De magie wordt even onderbroken als de zanger zegt dat ie een stukje tekst was vergeten. Ben benieuwd of iemand dat gemerkt zou hebben. Los daarvan was het wel een overtuigend optreden en was mijn scepticisme dus wat voorbarig.
Er is luid gejuich te horen van het publiek als er een nummer van het Ayreon aangekondigd wordt, het symfonisch metal project van Arjen Lucassen, waar Anneke ook aan mee heeft gewerkt. Ook in haar eentje, met gitaar, blijft het nummer Valley Of The Queens, staan als een huis. Tussen de nummers door, horen we Anneke af en toe kuchen. Dat is nog een beetje de nasleep van een luchtweginfectie die ze een tijdje terug heeft opgelopen. Daar is verder helemaal niks van te horen, want Anneke zingt elk nummer loepzuiver. Zelf grapt ze, dat ze dat dan niet als excuus kan gebruiken wanneer ze foutjes maakt op haar gitaar. Maar met dat gitaarspel zit het, op een enkel slippertje na, wel snor. Er was wat regen voorspeld en als er dan enkele druppeltjes vallen, zegt Anneke, “Ik doe er nog eentje en dan gaan we een pilske vatten, is da goed?” weer in het Brabants. Het wordt het uptempo Hurricane van het laatste album The Darkest Skies Are The Brightest. Het lijkt erop dat het met de regen wel meevalt, dus zit er misschien nog wel een toegift in. En dat gaat dan ook gebeuren. Het wordt wel weer een cover, maar wát voor een. Anneke is in staat om elke cover zich eigen te maken, zoals geen ander. Ze kondigt Like A Stone van Audioslave aan als een nummer van Chris Cornell en zingt het met zoveel gevoel, zoals alleen deze beste zangeres van Nederland dat kan. Het is de perfecte afsluiter van een magische avond.
