CHERYM

Verrassend leuk optreden van sympathieke band CHERYM

Vrolijke poppunk met serieuze LHBTQ gerelateerde teksten

“Het lijkt wel een klein festival”, zegt programmeur Rob van der Ham, als ik hem donderdagavond 29 februari spreek in Willem Twee Poppodium. Naast CHERYM en Artificial in de Kleine Zaal, is er ook een jamsessie in het Willem Twee Café met jonge muzikanten en in de Grote Zaal mogen jonge dj’s van de Bossche dj school hun kunsten vertonen, onder de noemer Stoom. Dit zorgt voor een mooi gemixt publiek die de verschillende zalen kunnen bezoeken.

Maar KLANKGAT is hier vanavond voor het Noord-Ierse CHERYM, die tot een nieuwe generatie queer punkrockers behoort en de band als tegenreactie zijn begonnen, omdat hun lokale muziekscene werd gedomineerd door jongens. Artificial uit Nieuwkuijk mag de avond openen.

Artificial

Artificial
Artificial – ©Martijn Frijters

Deze female fronted, alternative rockband uit de regio is van het stevigere gitaarwerk met verschillende tempowisselingen en soms verrassende stiltes in de nummers. De muziek is niet heel ingewikkeld, maar wel strak uitgevoerd met hier en daar een solo op de gitaar, die helaas niet altijd goed hoorbaar is. De creatieve drummer laat regelmatig een lekker roffeltje horen en geeft daarmee net dat kleine beetje extra. De zangeres is in de rustige stukken niet altijd goed te horen, maar in de hardere, vaak lange uithalen, is ze weer beter te verstaan.

Artificial
enthousiasme – ©Martijn Frijters

Die stukken zijn niet altijd spot on, maar wel met groot enthousiasme gezongen. Om de muziek nog wat meer body te geven lopen er synthesizer klanken mee, via de laptop. De bassist zingt regelmatig mee, maar de wat ruigere grunts, worden verzorgd door de leadgitarist, bijvoorbeeld bij de nummers Broken Vow en de nieuwe release Avoid Me. Er wordt ook een nieuw nummer gespeeld, wat nog niet eens is opgenomen en dat heet Off Switch, ook weer met veel variatie in hard en zacht.

Willem Twee Poppodium
Decode – ©Martijn Frijters

De cover van Paramore, Decode, wat overigens een prachtig nummer is, is net te hoog gegrepen voor de zangeres en dat is logisch, want er zijn maar weinig zangeressen op deze planeet met zo’n engelenstem als Hayley Williams. Tijdens de afsluiter Missing Me wordt er enthousiast mee gezwaaid en is het publiek lekker opgewarmd voor CHERYM.

CHERYM

CHERYM
CHERYM – Hannah – ©Martijn Frijters

CHERYM speelt vanavond hier in Den Bosch hun eerste headline show in Nederland. En ze hebben er zin in. Zangeres en gitarist Hannah heeft een aanstekelijke vrolijkheid en met zijn drieën hebben ze onderling veel interactie. En ze laten ook weten dat die vrolijke gitaarnummers niet altijd vrolijke teksten hebben. Er wordt gezongen over struggles waar ze mee te dealen hebben gehad. Dat kunnen zaken zijn waar bijna iedere adolescent mee zit, zoals onzeker zijn over jezelf, maar ook concreter en blijkbaar van deze tijd zoals being ghosted op socials door vrienden.

CHERYM
nieuwe bassist – ©Martijn Frijters

Onderwerpen die wat persoonlijker zijn voor CHERYM, met LHBTQ issues, komen ook veel aan bod, zoals in Binary Star. Het eerste nummer van de set is ook de eerste van de nieuwe plaat Take It Or Leave It en heet Alpha Beta Sigma. Uiteraard wordt er nog veel meer gespeeld van dat nieuwe album.

Het drietal dat vanavond hier op het podium staat, is niet dezelfde samenstelling als in de clipjes op Youtube. De originele bassist Nyree is er amper twee maanden geleden mee gestopt vanwege een chronische ziekte.

Dat is erg vervelend natuurlijk, maar gelukkig hebben ze een zeer bekwame vervanger weten te vinden, die erg lekkere basloopjes in huis heeft, waardoor het soms meer richting postpunk gaat.

Sceptisch

Eerlijk is eerlijk, ik was na het beluisteren van de muziek van CHERYM op Spotify en Youtube niet overmatig enthousiast en zelfs wat sceptisch. Associaties met bijvoorbeeld Avril Lavigne doen me niet direct besluiten een kaartje te regelen. Maar gelukkig heeft mijn nieuwsgierigheid de overhand gekregen en heb ik, samen met een select gezelschap, getuige mogen zijn van deze live sensatie, die nu herinneringen oproept aan een andere live sensatie, Nova Twins.

Deze nieuwe bassist heeft in ieder geval geen negatieve invloed gehad op hun live performance. Het aanwezige publiek doet gewillig mee als Hannah vriendelijk vraagt, “Put your hands in the fucking air!” Het meezing stukje wat volgt is wellicht net iets te moeilijk en komt niet helemaal uit de verf, maar dat mag de pret niet drukken.

CHERYM
twee toegiften – ©Johan Kramer

Met het oudere nummer Abigail komt er dan een einde aan de reguliere set, maar het is al snel duidelijk dat ze van plan zijn terug te komen. Een paar keer “We want more!” is genoeg voor nog een toegift van twee nummers. Er wordt nog alles uit de kast gehaald en Hannah ligt, al spelend op haar gitaar, met haar rug op het podium. Maar dan komt er toch een einde aan dit verrassend leuke optreden en gun je deze sympathieke band een groter podium.

 


Fotografie: Martijn Frijters

CHERYM – Take It Or leave It (2024)

Artificial

Absent Chronicles

Absent Chronicles – What You’ve Won I’ve Lost

Dit debuutalbum bestaat bijna louter uit mooie, korte popsongs die zo op de radio kunnen

Absent Chronicles is de projectnaam van Danny de Vlugt, die eigenlijk audiovisueel kunstenaar is. Op muzikaal vlak werkte hij tot voor kort vooral achter de schermen als producer en songwriter, onder andere voor de K-pop act BTS.

Nu is hij ook zelf op het podium te vinden met een audiovisuele live experience, waarbij visuals gecombineerd worden met synthesizers en trompet. Zo heeft hij afgelopen jaar meegedaan aan de Popronde en speelde Absent Chronicles onlangs nog in Willem Twee Poppodium. En dan is er nu de langspeler What You’ve Won I’ve Lost, zijn debuutalbum.

Absent Chronicles

What you've won I've lost
debuutalbum – What You’ve Won I’ve Lost

Het hele album bestaat bijna louter uit mooie, korte popsongs, waarvan de eerste paar nummers zo op de radio zouden kunnen. Er worden meerdere muziekstijlen gebruikt, soms zelfs in hetzelfde nummer. Ook is er veel variatie in tempo en volume, van fluisterzacht tot krachtige hiphop beats.

En door het gebruik van de vele verschillende vocalisten, een mooie mix van mannelijke en vrouwelijke, krijgt de plaat nog meer diversiteit, maar zonder dat het verzandt in teveel ideeën op één album. Het blijft een evenwichtig geheel, en dat is knap.

Openingsnummer Everland gaat van zwoele r&b naar zweterige dance en Carry On, vindt weer het midden tussen r&b en dubstep light. En met For The Living als afsluiter wordt je meegenomen in een wereld van dromerige pop tot klassiek met prachtige violen aan het einde.

Veel liedjes halen amper de twee minuten, maar blijven daardoor juist wel boeien. Sommige nummers lijken geïnspireerd door geluidskunstenaars als Flume en Oneohtrix Point Never. Die laatste referentie hoor je vooral bij Don’t Smile, I’m Happy Too en ook bij Yesteryears, het korte hoogtepunt (1.47 minuten) van het album, dat echt een geweldig nummer is, met allerlei kekke geluidjes en stevige beats.

Absent Chronicles
Absent Chronicles aka Danny de Vlugt – ©Mickey Obo Photo

Het lekkere trippy Voices klinkt onheilspellend met veel galm, She Knows lijkt wel een samenwerking tussen Flume en FKA Twigs en Unbreakable zou zo een Dua Lipa Dance knaller kunnen zijn. Zoals gezegd, aan variatie geen gebrek. Wat te denken bijvoorbeeld van het nummer Acrobat, dat wordt gezongen in een andere taal, iets wat lijkt op het Oekraïens van Go-A, die we nog kennen van het Songfestival van een paar jaar geleden, gecombineerd met trompet en swingende beats.

What You’ve Won I’ve Lost
Willem Twee Poppodium – ©Mickey Obo Photo

Kortom, What You’ve Won I’ve Lost is een gevarieerde plaat, van internationale kwaliteit, die je op kunt blijven zetten, zonder dat het je gaat vervelen. Een win-win situatie lijkt me.


Fotografie: Mickey Obo Photo

Absent Chronicles – What You’ve Won I’ve Lost (2024)

Femme Fugazi

Femme Fugazi kort na Popronde alweer in Den Bosch

Harde, gruizige overstuurde gitaarmuziek met veel passie en energie

Femme Fugazi vrijdag 8 december in Willem Twee Poppodium. Het voelt voor mij bijna als een herkansing, dat deze band nu alweer te zien is in Den Bosch.

Femme Fugazi

Femme Fugazi
Femme Fugazi – ©Brigitte Mulders Fotografie

Nog niet zo lang geleden namelijk, tijdens de Popronde op vrijdag 6 oktober, speelde de band nog bij De Bossche Brouwers. Die locatie bleek toen eigenlijk te klein, want het was zo druk, dat het deze redacteur van dienst niet lukte om in de buurt van het podium te komen.

Ik heb er toen dus niet veel van gezien, maar de energie die ik voelde en de muziek die ik hoorde sprak me enorm aan en was dus blij verrast dat Femme Fugazi zo’n twee maanden later op vrijdag 8 december het voorprogramma mag verzorgen voor Queen’s Pleasure bij Willem Twee Poppodium. Je zou bijna kunnen spreken van een double bill.

Femme Fugazi
Ant Song – ©Brigitte Mulders Fotografie

De zaal is verre van uitverkocht, dus zal iedereen sowieso goed zicht kunnen hebben op de band. Al had ik gezien de populariteit van de band tijdens Popronde wel meer publiek verwacht, het voorste vak blijft gedurende de show vrij leeg. Maar dat mag de pret niet drukken, want de band gaat meteen lekker stevig van start met Ant Song.

Ik weet niet of het toeval is, maar zou Femme Fugazi de vrouwelijke tegenhanger willen zijn van het Amerikaanse Fugazi? Er zijn namelijk wel degelijk raakvlakken met die band. Harde, gruizige overstuurde gitaarmuziek met veel passie en energie gespeeld. Punkrock met in dit geval een lekker schreeuwende zangeres.

Willem Twee poppodium
lekker schreeuwende zangeres – ©Brigitte Mulders Fotografie

fugazi
Het woord fugazi zelf betekent zoiets als onherstelbaar beschadigd. Ik ben benieuwd of dat ook nog een betekenis heeft voor de band. Het zou kunnen gelden voor je oren als je te dicht bij de speakers staat, want ze maken een lekker potje kabaal. Maar het is niet allemaal even hard, er zitten ook rustige passages bij met praatzang, of spoken word zou je kunnen zeggen, zoals in het nummer Paula bijvoorbeeld en die manier van zingen deed me een beetje denken aan Anne Clark.

punkrock
beweeglijke gitarist – ©Brigitte Mulders Fotografie

De band speelt lekker strak met een solide basgitarist, een hard meppende drummer en beweeglijke gitarist, die soms op bijzondere wijze zijn gitaar bespeelt, waarbij hij zijn instrument lijkt te knuffelen en de snaren op de kop van de gitaar aanslaat, waardoor er hele hoge tonen klinken, zoals bij het nummer What The Fuck.

Er zijn blijkbaar enkele bekenden van zangeres Chris in de zaal. Ze speelt een nummer speciaal voor haar nichtje (Paula?) die vanavond aanwezig is en bij het nummer Punk Band zegt ze: “Dit liedje is voor ons mam!”, waarin ze zingt: “Mom I’m in a punk band now!”

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er staan slechts twee nummers op Spotify, waaronder eerdergenoemde Paula en aan het einde van de set horen we nog het energieke Suffocate in Silence met soort van Balkan Beats ritme in de break om daarna weer vol gas te geven.

Het mag dan niet zo heel druk zijn vanavond, maar de aanwezigen laten zich goed horen en joelen na ieder nummer. Ik ben blij dat ik toevallig deze tweede kans heb gekregen om Femme Fugazi alsnog te zien, want het was genieten vanavond.


Fotografie: Brigitte Mulders Fotografie

Femme Fugazi: Paula (single)

Queen's Pleasure

Queen’s Pleasure is Britser dan menig band uit UK

Jurre legt ziel en zaligheid in de zangpartijen al stoeiend met de microfoonstandaard

Queen’s Pleasure uit Amsterdam klinkt Britser dan menig band uit het Verenigd Koninkrijk (UK). Het tweede album heeft onlangs het levenslicht gezien, dus is het voorstelbaar dat Queen’s Pleasure in W2 op vrijdagavond 8 december staat te popelen om de nieuwe nummers live ten gehore te brengen.

Queen’s Pleasure

Queen's Pleasure
Queen’s Pleasure – ©Brigitte Mulders Fotografie

Shy Bairns Get Nowt heet de nieuwe langspeler, een gezegde dat vaak in het noordoosten van Engeland wordt gebruikt en wat zoiets betekent als verlegen kinderen krijgen niets. Nou, verlegen zijn de bandleden zeker niet.

Het zijn vier verschillende persoonlijkheden, zo lijkt het, met ieder een eigen stijl van kleding, uitstraling en speelstijl, dat muzikaal heel mooi samenkomt. En je zou ook bijna zeggen dat deze band uit Engeland komt als je het niet zou weten. Queen’s Pleasure uit Amsterdam klinkt Britser dan menig band uit het Verenigd Koninkrijk, zowel qua muzikale sound als uitspraak van zanger Jurre.

Queen's Pleasure
Shy Bairns Get Nowt – ©Brigitte Mulders fotografie

De show van Queen’s Pleasure begint met een opmerkelijk intronummer, Welcome To My World van Jim Reeves, wat toch wel een hele andere stijl is te noemen. Maar dan komt de Britpop (mogen we het zo noemen?) van deze Amsterdamse band wel des te harder binnen.

Logischerwijs staat er dus veel werk van die nieuwe plaat op de setlist vanavond, waaronder het lekkere uptempo openingsnummer Living A Lie, wat ook het eerste nummer is van dat album. Voor de gelegenheid is er een lang muzikaal intro, waarin de drie muzikanten alvast het publiek opzwepen, met een hoofdrol voor de flamboyante bassist Jelmer, gekleed in een broekrok met bijbehorende crop top, waarmee hij alle aandacht naar zich toe trekt.

Jurre betreedt iets later het podium en als ie begint met zingen, dan is de show compleet. Judge A Book By It’s Cover is een lekker puntig uptempo rocknummer en klinkt als een mix van Block Party, Placebo en Kasabian en die vergelijkingen zijn vaker van toepassing vanavond.

Ziel en zaligheid

Jurre
Jurre ziel en zaligheid – ©Brigitte Mulders fotografie

De muziek van Queen’s Pleasure zit vol met interessante breaks van de jonge Ringo Starr look a like achter de drumkit, lekkere solo’s van de gitarist, en creatieve loopjes van die coole bassist. Jurre legt zijn hele ziel en zaligheid in de zangpartijen, met hele mooie melodieën, al stoeiend met zijn microfoonstandaard, omhoog omlaag, naar voor en achteren, eroverheen leunend.

Hij zit helemaal in de muziek en weet dat goed over te brengen. Dan is het niet erg als sommige hoge noten niet helemaal hoorbaar zijn, hij krijgt zelfs complimenten van gitarist Teun, “Dat heb je mooi gezongen, man.” En hij heeft gelijk. Eigenlijk is elk nummer wel raak. Soms begint een nummer wat rustig, maar ontaardt het verderop toch in een muzikale climax zoals How Come.

Blur
Blur – ©Brigitte Mulders Fotografie

Big Boys Loan is natuurlijk een knaller van jewelste en soms hoor je de erfenis van Blur, zoals in One Of These Days. In My Eyes Adored You Too, ook een heerlijk nummer trouwens, zit tegen het einde een stilte en als je het nummer niet goed kent, zou je kunnen denken dat het afgelopen is, dus klonk er een schreeuw uit de zaal, waar Jurre op reageerde, “Bewaar die maar voor later!”

Bij Empty Occasion is het wel jammer dat de vele hoge noten in dit nummer niet altijd hoorbaar zijn, maar goed dat gitarist Teun de hoge noten meezingt. Intussen klapt het publiek vrolijk mee.

The Mama
The Mama – ©Brigitte Mulders Fotografie

Dan krijgen we een nieuw nummer te horen, The Mama, die wat mij betreft helemaal goedgekeurd is. Een lekker vlot en energiek nummer die ik wel vaker had willen horen, maar is niet terug te luisteren, want nieuw dus. Die fanatieke danser vooraan bij het podium vindt het ook een lekker nummer zo te zien en zijn inspanningen worden beloond met een handdruk van de zanger.

Bassist Jelmer zoekt even later zelf het publiek op en baant zich al spelend een weg door de, in niet al te groten getale, aanwezigen. Queen’s Pleasure had wel wat meer belangstelling verdiend. De radiohit Sitter is de voorspelbare, maar logische afsluiter en ze maken er een mooie lange versie van, waarin Jurre nog even de tijd neemt om met de telefoon van een meisje vooraan, zichzelf en alle bandleden van dichtbij te filmen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dat is een mooi souvenir voor thuis. Een toegift is niet nodig, het is goed zo. De volgende keer meer publiek. Het is ze gegund.


Fotografie: Brigitte Mulders Fotografie

Queen’s Pleasure – Shy Bairns Get Nowt

Powerwolf

Duitse powermetal band Powerwolf is on fire

Een gigantisch spektakel met vlammen, vlammen en nog eens vlammen uit alle hoeken van de stage

Met publiekslieveling Powerwolf uit Saarbrücken, Duitsland staat er een waardige afsluiter geprogrammeerd op de zaterdag van het eerste Rock Circus festival in de Brabanthallen van Den Bosch.

Powerwolf

Deze slideshow vereist JavaScript.

Voor de gelegenheid is het podium aangepast, met onder andere een Transsylvanische weerwolf, groot kerkraam en Gotische bouwwerken op de achtergrond geprojecteerd. Het lijkt een scene uit Game Of Thrones waarin de Duitse powermetalband zich bevindt, met zanger Attila Dorn als ridder, of nee, koning! Zijn wapen is een Middeleeuws zwaard als microfoonstandaard. Het plaatje is compleet.

Powerwolf is letterlijk “on fire” deze avond. De vlammen schieten regelmatig omhoog uit het podium en zanger Attila vuurt tijdens het nummer Fire & Forgive twee grote vlammenwerpers af die hij in zijn handen heeft. Wat een spektakel! Tijdens het uptempo nummer Faster Than The Flame, alweer vlammen, valt me dat Duitse accent nog meer op dan voorheen.

Powerwolf
Attila Dorn – ©Kees Vos Fotografie

De hele show is één en al bombast en ook wel kitsch, maar ze komen er gewoon mee weg, omdat het ook gewoon goed is gedaan. En het publiek smult ervan en volgt het voorbeeld van koning Attila die op de maat van de muziek, met zijn vuist in de lucht “Hey, hey, hey!” scandeert.

Attila houdt wel van interactie met het publiek. Tussen elk nummer heeft ie wel een verhaal te vertellen, soms iets te lang, als je het mij vraagt. Maar dat hij dat doet is bij de fans wel bekend. Voordat Dancing With The Dead wordt ingezet vraagt ie aan de menigte “Is anybody against dance tonight?”.

Rock Circus
Danser – ©Kees Vos Fotografie

Dat lijkt niet het geval en de confetti knalt de zaal in. Later ook nog serpentines en het zal je niet verbazen maar ook nog meer vuur. Voor de gelegenheid is er nog een danser ingevlogen op het podium tijdens dit nummer, letterlijk alles wordt uit de kast getrokken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dan denk je dat je alles hebt gezien, maar nee hoor! Weet je waar ook vlammen uit kunnen komen namelijk? Uit een kerkorgel. Tijdens Amen & Attack. En zelfs uit lange vaandels komen vlammen bij het nummer Sanctified With Dynamite. Langzamerhand naderen we het einde van deze spectaculaire Powerwolf show met We Drink Your Blood en zien we “Bedankt Den Bosch” op de achtergrond geprojecteerd.

The Rock Circus

Powerwolf
bombast en kitsch – ©Kees Vos Fotografie

The Rock Circus was een geslaagd rock en metal festival. Nieuw, maar niet perse vernieuwend. De meeste bands bestaan al een eeuwigheid, of lijken zo uit vervlogen tijden te komen. Dat neemt niet weg dat het niveau hoog was.

En gezien het feit dat er veel twintigers onder de aanwezigen zijn, blijkt toch wel dat dit genre toch nog toekomst heeft. Net als dit festival. Er komt namelijk een vervolg op 1 en 2 november 2024. De eerste namen zijn ook al bekend en dat zijn niet de minste, Sepultura, Jinjer en Obituary zijn al bevestigd en ook Bosch’ trots Nephylim mag weer terug komen. Dat is mooi natuurlijk, en terecht.


Fotografie: Kees Vos Fotografie

Bezetting Powerwolf: Attila Dorn – zang, Falk Maria Schlegel – keyboards, Matthew Greywolf – gitaar, Roel van Helden – drums, Charles Greywolf – bas/gitaar, Stefan Gemballa

Powerwolf – Interludium

Lzzy Hale

Lzzy Hale staat haar mannetje in rock metal universum

Verrassend element bij decennia uitgestorven gewaand fenomeen

In de nog steeds door mannen gedomineerde wereld van rock en metal is Lzzy Hale van Halestorm de spreekwoordelijke “witte raaf”. Zij is daar overigens erg trots op. Haar publiek in The Rock Circus wordt daar goed op gewezen.

Lzzy Hale storm

Deze slideshow vereist JavaScript.

“Raise Your Horns!” klinkt het als een soort metal gospel lied vanuit de coulissen. Elizabeth “Lzzy” Hale schreeuwt uit volle borst, terwijl ze het podium op loopt. “Let them fly, all trough the heavens, forever more!” zingt ze onder andere. Even later komt de rest van de band erbij om er vervolgens in te knallen met I Miss The Misery.

Lzzy Hale
Lzzy Hale – ©Kees Vos Fotografie

Lzzy merkt op dat ze één van de weinige vrouwelijke artiesten is op dit festival en maakt daarmee een terecht punt. Ze is daar overigens wel trots op. Het blijft blijkbaar toch meer een mannenwereld, dat rock en metal universum. Maar ze staat prima haar mannetje, om die uitdrukking er dan maar in te gooien.

Wat een lekker rauwe rockstem heeft die dame toch. In I Get Off  bijvoorbeeld, waarin ze bezingt wat ze allemaal met haar geliefde zou willen doen, laat ze horen wat ze in haar mars heeft en gaat ze ook aardig de hoogte in met haar stem. Zo ook bij de meezinger I Am The Fire, waarbij alle lampjes van de telefoons de lucht in gaan, als een soort van zee van lichtjes.

Fenomeen

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even later volgt een fenomeen, dat ik al sinds decennia uitgestorven waande, een drumsolo. Die duren altijd te lang, al voegt Arejay Hale, haar broer dus, wel een eigen element toe. Halverwege verruilt hij zijn normale drumstokjes voor reuze drumstokken van wel een meter lang. Maar ook daar weet hij wel raad mee. Helemaal goedgekeurd dus deze drumsolo, het is tenslotte niet voor niets een rock “circus”.

Lzzy heeft veel interactie met het publiek en spreekt tegen het einde van de show de menigte toe, “I’m going to be a little selfish. Do you like me? I mean do you love me? You are my people? This is my church, you are my people!

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dan volgt het slotakkoord The Steeple, wat zoiets betekent als torenspits, wat heel toepasselijk is, want wat mij betreft torent Halestorm muzikaal, boven alle andere bands uit deze zaterdag van The Rock Circus!


Fotografie: Kees Vos Fotografie

Bezetting Halestorm: gitarist/zang/frontwoman Elizabeth “Lzzy” Hale, drummer/percussionist Arejay Hale, gitarist Joe Hottinger en bassist Josh Smith.

Back From the Dead

Black Veil Brides

Black Veil Brides haalt inspiratie uit hairmetal

Op The Buzz Stage spelen de winnaars uit de Rock Circus voorrondes zoals Nephylim

Black Veil Brides is een Amerikaanse alternatieve rockband die in 2006 in Cincinnati, Ohio werd opgericht. Black Veil Brides heeft een opvallend voorkomen, geïnspireerd op bands als Kiss, Poison en Mötley Crüe uit het hairmetal genre van de jaren tachtig. Nu staan ze op Stage 1 in de Brabanthallen bij het nieuwe rock & metal festival The Rock Circus

Black Veil Brides

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze Amerikaanse rockband, haalt zijn inspiratie vooral uit de hairmetal bands uit de jaren tachtig, maar weet het toch in een eigentijds jasje te gieten. Zanger Andy geniet zichtbaar van alle aandacht en laat zich gewillig bekijken.

Black Veil Brides
Andy Biersack – ©Kees Vos Fotografie

Verder gebeurt er ook niet zoveel in de zaal. Er is weinig beweging bij het publiek. Misschien zijn de nummers gewoon niet interessant genoeg. Tijdens Wake Up, een simpele meezinger en Nobody’s Hero, met cliché teksten bijvoorbeeld, is er weinig reactie uit de zaal.

Black Veil Brides
Christian ‘CC’ Coma Mora – Kees Vos Fotografie

We worden ook nog getrakteerd op een nieuw nummer, Devil, met een lekker poppy meezing refrein en dan komt de zaal een beetje los. In The Legacy zitten dan wel weer een paar lekkere screams en aan de kundigheid van de band ligt het ook zeker niet. Zo draait de drummer zijn stokjes nog een paar keer rond, voordat ie de bekkens raakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hét moment: Het publiek juicht als Lost It All wordt aangekondigd en dat snap ik. Dit is verreweg het mooiste nummer van de set, een soort ballad, waar Andy in zijn eentje begint, begeleid door toetsen en viool en waar later de andere instrumenten bij komen. Met het uptempo Fallen Angels komt er dan een einde aan dit niet zo’n spectaculair optreden.

The Buzz Stage

Het is voornamelijk op de twee grote podia te doen natuurlijk, maar ook op The Buzz Stage spelen bands. Dit zijn de winnaars uit elke provincie die hier hun kunsten mogen vertonen, zoals bijvoorbeeld het Bossche Nephylim die vandaag dit podium mocht openen.

Nephylim
Nephylim – ©KLANKGAT

Verder zorgt ook onder andere Heavy Hoempa en Metallikoor voor de nodige sfeer impulsen. Bij de signeersessie van de bands staat constant een rij van fans. En ondanks dat veel muziek uit andere tijden lijkt te komen, zijn er opvallend veel jongeren onder de aanwezigen vandaag.


Black Veil Brides bestaat uit zanger Andy Biersack, basgitarist Lonny Eagleton, gitarist Jake Pitts, violist & ritmische gitarist Jeremy ‘Jinxx’ Ferguson en drummer Christian ‘CC’ Coma Mora.

Fotografie: Kees Vos Fotografie

Black Veil Brides: The Phantom Tomorrow

Cradle of Filth

Geen spoor van slijtage bij Cradle of Filth

Publiek moet nog warm worden maar aan de band kan het niet liggen want goed op tempo

In het weekend van 3, 4 en 5 november kunnen liefhebbers van het stevigere werk zoals Cradle of Filth hun hart ophalen in de Brabanthallen in Den Bosch. Drie dagen rock en metal tijdens deze eerste editie van The Rock Circus.

Op vrijdagavond is er een soort van pre-party met diverse tribute bands en dat speelt zich af op The Buzz Stage, het kleinere podium in de eerste hal waar je binnen komt. In die hal is ook een grote markt te vinden, waar je doorheen kunt struinen, op zoek naar een cool vintage bandshirt, vinyl en nog veel meer.

Cradle of Filth
Fans Cradle of Filth – ©Kees Vos Fotografie

Op zaterdag en zondag is ook de grote hal achterin open, met twee grote podia naast elkaar. Er is goed nagedacht over de aankleding, met grote rode en witte banieren door de hallen heen en naast de podia dikke rode gordijnen, om het maar zoveel mogelijk op een heus circus te laten lijken.

Er is zelfs een spreekstalmeester met hoge hoed, die de bands vakkundig aankondigt en er zijn geschminkte mensen op het podium. Oh wacht, dat is Cradle of Filth de eerste band die ik zie bij binnenkomst.

Cradle of Filth

Cradle of Filth - ©Kees Vos Fotografie
Dani Filth – ©Kees Vos Fotografie

Deze door de wol geverfde Britse metalband heeft een rijk oeuvre waaruit gekozen kan worden. Er passeren nieuwere nummers de revue, maar ook ouder werk, zoals Born In A Burial Gown uit 2001 en zelfs Principle Of Evil Made Flesh uit 1994.

Cradle of Filth gaat al zo’n dertig jaar mee en laat nog geen spoor zien van slijtage en geven hier een strakke show. De grunts en screams van vocalist Dani Filth tonen ook geen tekenen van verval en klinken krachtig als altijd. Aangevuld door de klassieke vocalen van toetseniste Ashley Ellyllon.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dani gebruikt het hele podium en staat soms naast de drummer, maar ook vooraan op een soort van mini podium, waar de kleine man, met wit geschminkt gezicht en zwarte ogen, goed is te zien. Het is goed druk in de zaal, maar het is niet helemaal uitverkocht, want er is voldoende ruimte en er is overal goed zicht op de podia.

Het publiek moet nog een beetje warm worden, want er is weinig beweging voor het podium. Aan de band ligt het niet, want het tempo zit er goed in. En dan zit het er na een krap uurtje alweer op.


Fotografie: Kees Vos Fotografie

Beast in Black

Vermakelijke jaren 80 show Beast in Black

Frontman Yannis rent over het hele podium en de vele fans lusten er wel pap van

In het weekend van 3, 4 en 5 november kunnen liefhebbers van het stevigere werk zoals Beast in Black hun hart ophalen in de Brabanthallen in Den Bosch. Drie dagen rock en metal tijdens deze eerste editie van The Rock Circus, georganiseerd door MOJO al ruim 50 jaar de bekendste en grootste concertpromotor in Nederland.

Beast in Black

De Finnen van Beast in Black hebben veel fans in de zaal. Sommige nummers worden luidkeels mee gezongen. Ondanks het feit dat de band pas sinds 2015 bestaat, zou de muziek ook zomaar uit de jaren tachtig kunnen komen.

Met een zanger die klinkt als Rob Halford en gitaristen die naast elkaar synchroon hun gitaarhals naar boven en naar beneden zwieren, met bijbehorende danspasjes, lijkt het een mix van Judas Priest en Mötley Crüe.

Beast in Black
Yannis – ©Kees Vos Fotografie

En dan roept zanger Yannis Papadopoulos “Scream for me Rock Circus!” Van wie heeft ie dat zinnetje ook alweer geleend? Van die andere jaren tachtig metalgoden Iron Maiden natuurlijk. Yannis rent het hele podium over, het publiek eet uit zijn hand en klapt en zwaait vrolijk mee als daarom wordt gevraagd, tijdens To The Last Drop Of Blood bijvoorbeeld.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Gitaristen Kasperi Heikkinen, met gifgroene gitaar en Anton Kabanen met soort van Flying V soleren er vrolijk op los en vullen elkaar mooi aan. “We are going to Japan!” zegt Yannis dan.

De meezinger One Night In Tokyo wordt ingezet, met poppy synths die op een bandje meelopen. Dan is het bijna voorbij, “Maar we komen terug!” zegt Yannis en laat weten dan ze in januari in 013 spelen. Met The End Of The World komt er dan een einde aan deze vermakelijke show van Beast in Black.

Beast in Black
vermakelijke show

In 1968 richtte Berry Visser MOJO op vanuit zijn zolderkamer in Delft. Got My Mojo Working zingt bluesgigant Muddy Waters en dat gaat nu ook zeker op voor The Rock Circus in Den Bosch.

Fotografie: Kees Vos Fotografie
Coverfoto: Kees Vos Fotografie

The Super Soakers

Popronde is altijd een avond van Kill Your Darlings

Popronde Den Bosch 2023 in vogelvlucht betekent pijnlijke keuzes maken

Popronde is altijd een avond van Kill Your Darlings. Er is altijd teveel interessants te zien en moet je soms pijnlijke keuzes maken. En omdat je niet al te veel heen en weer wil fietsen tussen centrum en Tramkade/Willem Twee Poppodium is het ook soms een praktische keuze. Zo heb ik bijvoorbeeld Inge Lamboo gemist, omdat Loveth Besamoh uit liep en die perse af wilde kijken.

Popronde in vogelvlucht

The Super Soakers

Popronde
The Super Soakers

Maar de avond begint voor deze redacteur wel in het centrum, bij Plein 79 waar om 19:30 uur de jonge band The Super Soakers de Popronde mag openen.

En dat is een goede keuze. Lekkere puntige rocknummers in de stijl van Parquet Courts passeren de revue, soms meerstemmig gezongen. Door ziekte is er een vervangende gitarist gevonden, die de nummers prima kent. Al speelt ie niet alle nummers mee.

The Super Soakers
prima optreden

De zanger doet me denken aan Torre Florim van De Staat, en dan niet alleen zijn uiterlijk, maar ook de manier van bewegen en de interactie met het publiek. Prima optreden en het publiek is enthousiast. Maar het is alweer tijd voor het volgende optreden, bij WSC op Tramkade. Lees het uitgebreide verslag van Loveth Besamoh hier.

Daniel Brooke

Daniel Brooke
Daniel Brooke

De volgende must see op mijn lijst is de band Oats bij Willem Twee Poppodium, waar gastredacteur Maurice Koolen iets over schrijft en dat lees je hier. Maar van tevoren speelt eerst nog Daniel Brooke in de kleine zaal. Hier wordt metalcore gemixt met synths, uit de laptop, dat wel, en neigt af en toe naar Enter Shikari. Ze zijn blij dat ze eindelijk op Popronde mogen spelen. Zo blij, dat ze soms vergeten muziek te maken.

Popronde
goede schreeuw

Daniel heeft een goede schreeuw en de band speelt niet slecht, maar maken net iets teveel lol. En de bekkens van de drummer staan wel erg hard in de mix. Een cover in je set op Popronde? Moet kunnen, ware het niet dat Daniel zich, vooral in het begin, een beetje verslikt in de hoogte van de zanglijn van Somebody Told Me van The Killers. Maar wel herkenbaar voor het publiek, dat het kennelijk goed naar de zin heeft. Missie geslaagd dan, toch?

Ysa Bermejo en Femme Fugazi

Ysa Bermejo
Ysa Bermejo

Dan is het tijd voor hele andere Popronde koek. In de roze ruimte van het Werkwarenhuis is de Spaanse zangeres Ysa Bermejo vastberaden om er een feestje van te maken. Of dat gaat lukken lees je hier in het uitgebreide verslag en vervolg ik de avond bij de Bossche Brouwers, waar ik erg benieuwd ben naar Femme Fugazi.

Maar daar aangekomen hoor ik buiten, waar veel mensen staan, de muziek van DJ Superfuzz of Hank. Dat is opmerkelijk als er binnen een band zou spelen, Femme Fugazi zou al begonnen moeten zijn namelijk.

Ik wil graag naar binnen, maar daar is door de drukte bijna geen doorkomen aan. Bovendien hoor ik geen band spelen. Blijkbaar is de stroom uitgevallen. Dan maar even buiten wachten.

Femme Fugazi
Femme Fugazi – ©Wim Roelsma artishoot

Als de stroom weer is aangesloten, waag ik nog een poging om bij het podium te geraken, maar verder dan halverwege de zaal kom ik niet. Dus ziet deze, niet al te grote redacteur, niet heel erg veel, behalve de gitarist, want die staat op de bar te spelen. Maar wat ik hoor, klinkt erg goed en vol energie. Lekkere rauwe rock/postpunk. Toch blij dat ik dit even heb meegepakt.

Afterparty Willem Twee

Popronde
Velocity Made Good

Traditiegetrouw wordt de Popronde afgesloten bij Willem Twee Poppodium. Mogen we het een afterparty noemen? Een feestje is het zeker. Er staan hier nog drie acts op het programma, waarvan Velocity Made Good de eerste is en waar hoofdredacteur Ronald iets over schrijft en dat lees je hier.

Never Been To Berlin mag het feestje voortzetten met een bijzondere show. Het duo bestaat uit een zanger, die af en toe ook de autotune niet schuwt, en een partner in crime die met het indrukken van één knopje, zo lijkt het, het volgende deuntje aanzet. Dat is het. Maar ze komen er wel mee weg, want de jaren tachtig deuntjes, met een dikke beat, die uit de laptop komen, laten de heupjes in de zaal goed bewegen.

Never Been To Berlin
Never Been To Berlin – ©Martijn Frijters

De man op het podium die toch tijd over heeft, geeft het goede voorbeeld en danst er vrolijk op los op zijn eigenzinnige wijze. De teksten hebben niet zoveel om het lijf, hoor ik het goed? “We like to party!” Maar daar is niks aan gelogen en dat geldt ook voor het nog steeds in aanzienlijke getale aanwezige publiek.

Kaboutertje Putlucht
Kaboutertje Putlucht – ©Martijn Frijters

Zelfs bij afsluiter Kaboutertje Putlucht blijft de zaal nog lang aardig gevuld. Het zal toch wel half vier in de nacht zijn geweest, voordat de Popronde echt zijn einde heeft bereikt. Maar helemaal zeker weten doe ik het niet meer, want ook voor deze redacteur van dienst, is het een lange avond geweest.

Maar tot die tijd is het nog een vrolijke bende met een mix van techno, hardrock, Nederlandstalige punk, happy hardcore en disco. Met niet heel zwaar filosofische teksten als “Hee meisje, hoe wil jij je eitjes?” En, “Ik heb geen empathie voor jullie!” Maar wel begeleid door live gitaar, toetsen en percussie.

Kaboutertje Putlucht
percussie – ©Martijn Frijters

En een feestje is het en blijft het. Waarschijnlijk tot de allerlaatste klanken, die ik net niet meer mee maak. Maar het is een mooie muzikale avond geweest. Volgend jaar zéker weer Popronde.


Met dank aan Popronde Den Bosch 2023 en fotografen Wim Roelsma en Martijn Frijters