Na de Jack Daniels en de Phoenix is alweer tijd om de sfeer te gaan proeven bij JP Cooper in de grootste Paaspop tent, de Apollo. Deze Brit heeft de eer om daar het bal te openen en dat doet op dat een niet misstaande wijze.
JP Cooper
Er heerst een gelaten en ontspannen sfeer in de weinig gevulde tent. In het begin kun je dan ook zo doorlopen naar voren. Buiten is het nog vies en regenachtig, maar binnen heerst een zomerse ambiance.
Wat opvalt is dat de tent te groot lijkt voor hem als artiest. In plaats van flink uit te willen gaan stallen, paste de zanger zijn opstelling niet aan en koos voor een huiskamerconcert setting. Dat siert hem, want eerlijkheid duurt het langst en dus gaat JP Cooper hier voor een intieme bedoeling met een goede focus op de schoonheid van zijn songs.
Dat vooropgesteld plan lijkt een schot in de roos. De singer/ songwriter laat namelijk zijn muziek voor zich spreken en de gemoedelijke setting zorgt dat zijn stem er alleen maar blakender van uitkomt. Het is poëtisch maar net bezwerend genoeg om het publiek in te palmen.
JP Cooper
Hij vertrouwt dan ook goed op zijn achtergrond. Bij zijn bekender werk als Wait en She’s On My Mind komen de harmonieën dan ook steengoed samen met het deugdelijke gitaarspel en de gepaste piano. Een goede begeleidingsband is dan ook het halve werk.
Voor de rest is het aan JP Cooper zelf en die haalt er het maximale uit. Deze baas is een sublieme showman, een fantastische zanger met een verbazingwekkend stembereik.
De goede vibes waren bijna tastbaar in de lucht, mede dankzij de chemie tussen JP, zijn band en het publiek. De bezoekers waren mensen van alle leeftijden, wat weer laat zien dat goede muziek duidelijk generaties overstijgt.
Vervolgens gaat het optreden dan in de actiestand als Perfect Stranger (van Jonas blue) wordt gebracht en natuurlijk als klapstuk de grote hit September Song waarin hij nadrukkelijk op zoek is naar de publieksparticipatie.
JP Cooper verdient alle lof die hij krijgt en nog veel meer. Hij blijkt charismatisch, maar ook nederig en oprecht. Kwaliteiten die passen bij dit knusse, warmhartige voorstelling. Jammer dat het niet op een zomerfestival buiten was. Dat had ideaal geweest.
Het is natuurlijk al vaak gezegd, maar het is ook een feit, dat Paaspop traditioneel de opener is van het festivalseizoen. En dat stemt muziekminnend Nederland vrolijk. En muziekminnend is ook een erg breed begrip, zeker als je de programmering van Paaspop bekijkt.
Bijna alle genres passeren de revue bij deze 2024 editie van Paaspop en zo kan het zijn, dat de ene muziekliefhebber zijn nekspieren aan het trainen is bij de zware metalen van Amenra en de andere lekker aan het meelallen met de Hollandstalige meezingers van Jannes of Susan en Freek.
Er staan hele grote namen op het affiche, van zowel nationale als internationale allure. Wat te denken van een wereldband als Editors, Haags trots DI-RECT en zelfs Tiesto.
Ja, ook het dance genre is goed vertegenwoordigd, of het nou house is of techno, alles komt voorbij. Techno doet het zo te zien goed bij de jongere bezoekers, zo staan er steeds lange rijen bij The Silver Warehouse die constant vol is. Kortom, voor bijna ieder wat wils. Behalve als je van Engelstalige hip hop houdt.
Het blijft een overwegend wit feestje, maar laat ik nou niet de azijnpisser uithangen, want er is zoals gezegd genoeg muzikale diversiteit. Meer dan op elk ander Nederlands festival denk ik. Voor mij is deze vrijdagavond sowieso een muzikale flipperkast, want ik word alle kanten opgeschoten door mijn keuzes in de line up.
Geen rijen bij de ingang als ik rond 17.00 uur aan kom bij het festivalterrein, dus heb ik nog tijd voor een extraatje, dat niet op de planning staat. Ik pak nog een paar nummers mee van JP Cooper in de al aardig gevulde Apollo. Deze zanger is gezegend met een fijne soulvolle stem, die ook nog wordt ondersteund door een paar goede backing zangeressen.
Pissed Jeans
Klinkt goed, maar niet boeiend genoeg om Pissed Jeans te missen in The Jack Daniels Stage. Ik had goede verhalen gehoord over deze snoeiharde band uit de States. Denk aan lekkere korte harde nummers met energieke muzikanten. Agressieve zang, harde drums, een beweeglijke gitarist en een bassist met een bijzondere manier van spelen. Hij plukt aan zijn snaren alsof het elastieken zijn. Prima optreden, maar ik ben ook wel benieuwd naar Prins S En De Geit, wat weer iets heel anders is dus.
Prins S En De Geit
Prins S en De Geit
Het is even ploeteren om door de menigte te komen, maar verder vooraan blijkt nog voldoende ruimte te zijn om een dansje te wagen op de elektronische klanken van deze Nederlandstalige act uit Den Haag. De flamboyante zanger Scott Beekhuizen weet het publiek goed te bespelen met zijn spoken word achtige teksten.
Er wordt live bas gespeeld door Marne met paasoren op zijn hoofd en muzikaal klinkt het af en toe als de jaren tachtig klanken van Goldband tot aan de happy hardcore waar Joost ook de mosterd vandaan heeft. Het publiek gaat er lekker op zo te zien. Het is een leuk en vrolijk feestje, waar ook dansjes bij horen, zoals bij het nummer De Duck. Lipjes tuiten en sla je vleugels uit is het devies.
Dan is het tijd voor het zwaardere werk. De Belgische band Amenra, brengt post/doommetal van de bovenste plank. Een lang en spannend intro luidt het optreden van Amenra in. De zanger zit op de grond, met zijn rug naar het publiek en tikt op een soort van ijzeren staaf. Het podium is donker en alleen verlicht door een spot die van achter op het gezicht van de zanger staat gericht. Op een groot scherm zijn duistere visuals te zien.
Het eerste deel van de show bevatten veel lange rustige passages met af en toe een uitbarsting van een gitaren explosie. Het is dus nogal hinderlijk dat in de tent ernaast een vrij continue disco dreun te horen is. Dat neemt een beetje de magie van het optreden weg. In dit eerste deel blijft vocalist Colin consequent met zijn rug naar de zaal gekeerd staan, ook als ie aan het schreeuwen is en vraag ik me af of we zijn gezicht nog te zien krijgen.
het zwaardere werk
Het is duidelijk dat niet iedereen de nummers goed kent. Er klinkt regelmatig een goed bedoeld luid applaus tijdens een stilte, waarna het nummer weer vrolijk (nouja, vrolijk…) verder gaat. Langzamerhand wordt de muziek harder en ook de zang agressiever, waarbij de zanger zich nu wel naar het publiek richt en zijn teksten de zaal in spuugt. Ook de bassist schreeuwt af en toe mee.
Het intense en indrukwekkende optreden is dan vrij abrupt afgelopen als de mannen zonder groet of woord van dank het podium af lopen. Maar misschien komt dat de magie alleen maar ten goede. Nu op naar iets vrolijkers.
Nadat ik even ben opgevrolijkt door een paar techno nummers van Diøn in de Phoenix met fijne lichtshow, is het weer tijd om het terrein over te steken naar de Apollo, waar Di-Rect zijn opwachting maakt, om voor de eerste keer als headliner hier aan te treden. De grote tent is aardig gevuld, maar niet afgeladen vol.
Di-Rect is inmiddels in het stadium dat ze dit formaat podium gemakkelijk aankunnen. Met Marcel die met zijn waanzinnige stem en charisma in zijn eentje al bijna het hele podium vult, ditmaal gehuld in een soort zwarte tovernaarsmantel met bijbehorende hoed. Maar de hele band is klasse natuurlijk, er gebeurt iets van magie op het podium, vanavond ondersteund door een extra blazerssectie.
De eerste paar nummers zijn meteen raak met 90’s Kid en The Times Are Changing. Daarna nog een paar nummers van de nieuwe plaat, die veel mensen nog niet kunnen meezingen en dan is het voor deze redacteur van dienst wel weer mooi geweest. Ik vertrouw erop dat Di-Rect deze tent gewoon helemaal inpakt, net zoals voorgaande keren. Op naar de zaterdag.
