Vrouwen en Rock ‘n’ Roll. Er zijn hele boeken over geschreven. Vooral over de donkere kanten van het succes. Ook het leven van onze eigen Anouk bleek voer voor de RTL Boulevard rubrieken de afgelopen jaren.
Haar imposante carrière gevuld met stadionconcerten en zelfs deelname aan het songfestival lijkt besmet door alle roddels en social media vetes.
Anouk
Toch stond ze hier twee jaar eerder op Paaspop en maakte toen al duidelijk dat we haar status als Rockqueen nog lang niet mogen uitvlakken. Waar ze destijds met een kortgeschoren coupe een knallend optreden gaf, betreedt ze ook nu weer als opvallende verschijning het podium.
Met haar ingevlochten haar en haar knalgroen shirt met lange mouwen lijkt het haar allemaal niet veel te boeien. Maar zo is het ook hoe we haar kennen, lekker eigenwijs en drakerig.
Ik hou dan ook mijn hart vast als Anouk begint, maar dat blijkt ongegrond. Waar de ontvangst bij de openers Been Here Before en Are You Done Running (dat zijn live-debuut beleeft) nog een beetje lauwtjes is, schakelt ze daarna over op het vertrouwde en steviger rockwerk met Dark en Jerusalem.
Vanaf dat moment is ze weer de oude met haar podium-aantrekkingskracht die de reikwijdte heeft van vroeger. Wie anders dan Anouk kan Three Days In A Row met haar diepe uithalen zo krachtig brengen en die als een warme deken uitspreiden door de afgeladen Apollo.
Contact met het publiek heeft ze nauwelijks en bij vlagen komt ze hautain over. Maar mijn God, gaandeweg besef ik eens te meer wat een hoop geweldige muziek deze dame uit heeft gebracht als het concert zich uitvouwt tot een gruwelijke Greatest Hits set.
Zo zorgt Lost weer voor een kippenvel moment, vliegt ze zelf over het gehele podium bij Good God en schudt de complete tent op het gestamp bij Girl.
Als ze dan afsluit met R U Kiddin’ Me en Nobody’s Wife eet iedereen inmiddels compleet uit haar hand en bekroont zij zich opnieuw tot koningin van de Nederlandse Rockscene.
Fotografie – Bart Heemskerk
Anouk – Deena & Jim (2023)