Vrijdagavond zat ik in de Willem Twee Toonzaal om naar Popronde spelers Abel Natürlich en XA4 te luisteren. Het was een heel leuke avond.

Abel Natürlich en XA4

Abel Natürlich

Ik kwam precies op het moment dat Abel in de foyer op de piano begon te spelen binnengelopen. En het was meteen duidelijk: hier zat iemand met ontzettend veel lol te spelen. En dat sloeg meteen aan. Met zijn schijnbare nonchalance maakte hij de indruk een beetje een amateur te zijn, compleet met een stevige vleug zelfspot.

Maar zijn akkoorden op de piano, en de bij tijd en wijle ingewikkelde akkoordprogressies en diverse ritmes logenstraften dat flink. Hij wist heel goed allerlei stijlen te combineren, ook van minder bekende stromingen. Soms was het bijna klassiek, dan weer hoorde je vleugjes Genesis terug en plots moest ik aan Henry Cow denken.

Zijn teksten waren sterk en doorleefd, waarbij de klanken de betekenis van de woorden perfect ondersteunden. Dat zijn vingers echt wel wisten waar de toetsen zaten wekt minder verbazing als je weet dat hij conservatorium afgestudeerd is. Iets wat hij met zijn laconieke manier van doen prima wist te verbloemen. Naast de piano wist Abel Natürlich ook heel goed waar de snaren van een gitaar voor dienen.

De drie kwartier speeltijd waren heel erg snel voorbij, en ik zat alleen nog maar met de gedachte dat dit een erg leuk en bijzonder optreden was geweest.

XA4

Xavier trad na een pauze op in de Toonzaal zelf. Na een studie piano en elektronische muziek aan het conservatorium is hij een geheel eigen muziekstijl aan het ontwikkelen. Het bestaat uit een onderbouwing door synthesizers (in een laptop) en een Behringer PolyD, waar hij live vleugel bij speelt.

Hierin zorgt de achtergrond voor allerlei ritmes en ambient achtige geluiden die heel mooi samen gaan met de melodie die hij op de piano speelt. Hij begon met stukken van Philip Glass, die opnieuw gearrangeerd waren. Naderhand toegevoegde tonen uit de Poly D maakten daarbij een heel aparte atmosfeer. Echt muziek waarin je je in de stemming kan verliezen.

Toch nam het me nergens echt mee, misschien door een zeker gebrek aan beweging in de muziek, waar het zeker van zou kunnen profiteren. Verdere composities volgden. En zo was het einde van de avond al weer snel daar.

Fotografie: Mickey Obo Photo
Coverfoto: Mickey Obo Photo