Paaspop 2024, nieuw talent of oudgediende, wie maakt het waar en wie overstijgt de verwachtingen? Bij een festival als Paaspop met zo’n veelzijdige line up, zijn er altijd acts die bovenaan je lijstje staan en sommige die je per toeval ontdekt, omdat er toevallig een gat zit, in je zelf samengestelde routekaart.
En dat kunnen gevestigde namen zijn, zoals Die Antwoord op vrijdag en Editors op zaterdag, zie uitgebreid verslag hier, die beide een mooie show weggaven, of acts die nog maar net komen kijken, zoals Anna-Rose Clayton. De jonge, in Engeland geboren, voormalig 3FM talent. Maar daarover later meer.
Paaspop 2024
Wie maakt de verwachtingen waar? Waar had je meer van verwacht en wie overtreft je verwachtingen? Dat is niet iets waar je mee bezig bent als je naar de optredens gaat kijken natuurlijk, je gaat er met frisse blik naartoe en hoopt op een mooie show en blijvende goede herinneringen.
Wie maakt de verwachtingen waar?
De inmiddels niet meer zo jeugdige Jeugd Van Tegenwoordig weet natuurlijk nog steeds hoe ze een feestje moeten bouwen en de Apollo is dan ook goed vol. Ze rijgen de hits van vroeger en nu aan elkaar met bijvoorbeeld Watskeburt?! en Ze Is Pas Net Begonnen. En het publiek zingt luidkeels mee.
Maar ook de nieuwe popdiva Zara Larsson met veel jonge meiden in het publiek en een strak geregisseerde show, laat zien wat ze waard is. Met danseressen om zich heen en zuivere stem, terwijl ze zelf ook veel danst, en dat is knap.
Dat er aanvullende zang op tape meeloopt is niet storend. Er speelt gewoon wel een goede live band mee, met toetsen, basgitaar en drums, die volledig bestaat uit vrouwen.
De nog maar net zes en twintigjarige Zara Larsson, draait toch al zo’n tien jaar mee en heeft al verschillende hits op haar naam staan, zoals Never Forget You, Lush Life en Words. En die komen natuurlijk allemaal voorbij. Het is een topshow.
Wie zéker al een tijd mee gaat is natuurlijk Tiësto. Zo’n twintig jaar geleden zou ik er niet aan hebben moeten denken om naar zijn show te gaan, maar de laatste jaren maakt hij samen met verschillende artiesten heerlijke popnummers.
Wat te denken van onder andere The Business, die komt ook voorbij vanavond, 10.35 met Tate McRae en Hot In It met Charli XCX. Dus was ik wel benieuwd naar zijn show.
En die stelde niet teleur, al draaide hij veel remixes van bekende artiesten zoals Gotye, Harry Styles, The Black Eyed Peas en nog vele anderen.
Maar dat deed hij erg goed en voorzag die nummers met een nog dansbaarder Tiësto sausje. Uiteraard werd het geheel omlijst met vlammen en een spetterende lichtshow, die tot halverwege de tent reikte, dat wel. Het blijkt de perfecte afsluiter op de zondagavond in de Apollo.
De verwachting niet overtroffen
Die categorie is gelukkig niet zo groot. En het is ook niet dat het heel slecht is. Maar ik werd heel enthousiast van Chase & Status op het affiche. Ik heb er zelfs Anneke Van Giersbergen voor laten schieten. Blij met mijn plek dicht bij het podium en vol adrenaline, sta ik ruim voor aanvang in de Phoenix.
Drum And Bass en Dubstep, daar hou ik wel van, maar als de bas dan zo hard staat dat ie je ingewanden laat trillen, net als deze avond, dan is het moeilijk genieten. Wel fijn dat er live drums en gitaar bij zijn. Ook een hele goede live zangeres, al had die nog wel wat vaker mee mogen doen. Veel andere zang was van een bandje.
Gangmaker en rapper Knytro was wel live on stage. Achterin de tent was het geluid beter te doen en kun je ook beter genieten van de lichtshow. Blij dat ik ben geweest, maar ik had niet de behoefte om tot het einde te blijven.
Ist Ist stond al een tijdje op mijn wishlist om live te zien, dus was ik blij verrast dat ze op Paaspop zouden komen. De muziek die ik van hen klinkt alsof ze de new wave uit de jaren tachtig willen doen herleven. Zouden ze live een beetje van Joy Division in zich hebben?
Al ben ik natuurlijk niet oud genoeg om die ooit live gezien te hebben, maar we hebben de video’s. Op plaat gaat het ook een beetje richting Editors af en toe.
Maar live is het dus ronduit saai. Met te weinig nummers die er echt uitspringen. En dat komt vooral door zanger Adam Houghton. Het lijkt alsof ie net vanachter zijn computer is gesleurd, terwijl ie met allerlei cijfertjes bezig was en niet zoveel zin heeft om op het podium te staan.
Tussendoor neemt ie nog maar eens een trekje van zijn vape. Zijn stem is monotoon, zonder enige emotie en niet bijster creatieve teksten, zoals I’ve Lost My Shadow. De radiohit, voornamelijk op Kink FM, You’re Mine, kan de show niet meer redden. Niet echt een aanrader voor een gezellig avondje uit.
Verwachtingen overtroffen
Gelukkig zijn er dus ook acts die boven zichzelf uit stijgen, of je komt gewoon aangename verrassingen tegen, omdat je dus toevallig een tent in loopt en iets nieuws ontdekt.
Ook dat is Paaspop. Yin Yin uit Maastricht kende ik al, maar wordt alleen maar een betere liveband, lees het uitgebreide verslag hier.
Ze staat al redelijk vroeg in de middag geprogrammeerd, maar ik ben heel benieuwd naar Anna-Rose Clayton in de Roxy. Die wil ik graag zien, omdat ik benieuwd ben of de dansbare singles Did U Notice Me? en No Room 4 U live overeind blijven. Dat blijkt gelukkig zo te zijn. En ze heeft nog meer mooie aanstekelijke popnummers zoals bijvoorbeeld nEw Me, OUCH! en Drama Queen.
Ook zingt ze nog een nummer met haar Belgische bestie Charine, als ik de naam goed heb. Daar zitten naast Engelse ook Franse teksten in. Ze wordt, naast haar eigen stem op band, ook begeleid door twee talentvolle muzikanten, een toetsenist en drummer.
De jonge ontwapenende Anna-Rose maakt er ook echt een show van en danst er lekker op los. Daar word je gewoon vrolijk van.
Ze maakt ook veel contact met het publiek. Tijdens de afsluiter No Room 4 U zelfs letterlijk, als ze het podium af wandelt en tussen het publiek gaat dansen. Anna-Rose Clayton geeft hier een verrassend leuke show en is klaar voor een volgende stap in de muziekwereld wat mij betreft.
En dan wandel je op goed geluk eens de Jack Daniels tent binnen, waar een lekkere bak herrie uit komt en daar tref ik de emo poppunkrock band Hot Milk aan.
Een jonge band met twee vocalisten, een vrouwelijke en een mannelijke, die naast een prima zangstem ook beide lekker kunnen schreeuwen. Vooral die gast die ook regelmatig de gitaar ter handen neemt.
Muzikaal worden ze ondersteund door een stuwende ritmesectie, twee goed geschoolde muzikanten, zo lijkt het. De twee vooraan zijn erg beweeglijk en krijgen de tent goed mee. Zo ontstaat er met enige regelmaat een wilde moshpit. Die sit down aan het publiek vragen had van mij niet gehoeven.
Het lijkt erop dat dit optreden gebruikt gaat worden voor een opname van misschien wel een clip. Regelmatig loopt er iemand met een camera, de bandleden te filmen of te fotograferen en er loopt een jongen met een microfoon op een meterslange stok, de zaal in te houden. We gaan het vast wel ergens terugzien. Deze show van Hot Milk was erg vermakelijk.
Over Bad Nerves had ik al goede verhalen gehoord, dus die wilde ik zeker even meepakken in de Jack Daniels. Dat past qua tijd mooi tussen Zara Larsson en Tiesto in. Zoals gezegd is het veelzijdigheid troef.
Deze rockers uit Engeland doen af en toe denken aan een opgevoerde versie van The Strokes. Al zien de gitarist en bassist eruit alsof ze zojuist zijn overgekomen uit The Clash van eind jaren zeventig.
De band speelt energiek en super strak en intussen zweept de zanger het publiek nog eens op met de vraag, “Do you like fast music?”. Wat het antwoord daarop is, kun je wel invullen. En hup alweer een moshpit. Er wordt zelfs een poging gewaagd om te crowdsurfen. Dit is dus hoe een rockshow hoort te zijn! Genoten!
Wende
Klankgat collega Mourad had al een mooie review geschreven over Wende en die lees je hier. Dat Wende een vakvrouw is, met een behoorlijke staat van dienst, dat wist ik al.
Haar groep met fans blijft ook almaar groeien en daarom ben ik ook heel benieuwd naar wat ik kan verwachten. Zo goed ken ik haar nummers niet, dus ga ik er redelijk blanco in.
In haar eentje met gitaar zet ze het nummer Dit Is Alles in, waarna de band kort daarna invalt. En het is meteen raak. Deze zangeres zingt met zoveel kracht en een stem die snijdt door je ziel, dat het me vrijwel direct bij de keel grijpt. Ik kan een traan niet onderdrukken en denk, wat overkomt me nou?
Vanaf mijn plek bijna vooraan zie ik ook haar gelaatsuitdrukking goed. Ze meent wat ze zingt. Dat zie je en dat voel je. Ook haar veelzijdigheid is prijzenswaardig. Soms zittend op haar hurken, bijna fluisterend zingend, krijgt ze de eerste helft van het publiek bijna stil.
Verder achterin de Phoenix zijn er helaas nog veel mensen er doorheen aan het ouwehoeren, maar mijn aandacht heeft ze.
Even later zingt ze nog het ingetogen Niet Bang Zijn, dat ze samen met S10 heeft geschreven. Dat die er niet bij is, maakt natuurlijk niets uit. Dit kan Wende natuurlijk ook alleen. Tegen het einde van de set gaat het lekker de elektronische kan op met onder andere Heb Ik Dat Nodig? en nog een paar dansknallers die ik niet zag aankomen.
Dan vraagt ze tegen het einde om je buur vast te houden en wordt er toch nog rustig afgesloten met het ontroerende Hou Me Vast en daar ga ik weer. Het blijft bijzonder dat iemand je zo kan raken door middel van muziek.
De show van Wende is wat mij betreft niet alleen het absolute hoogtepunt van Paaspop, maar ook het beste en meest bijzondere concert dat ik in tijden heb gezien. En overtreft dus alle verwachtingen die ik zou kunnen hebben. Ongelofelijk goed!
Coverfoto: Stef Geraets
Chase & Status
Jeugd van Tegenwoordig
Anna-Rose Clayton
Er is luid gejuich te horen van het publiek als er een nummer van het Ayreon aangekondigd wordt, het symfonisch metal project van Arjen Lucassen, waar Anneke ook aan mee heeft gewerkt. Ook in haar eentje, met gitaar, blijft het nummer Valley Of The Queens, staan als een huis. Tussen de nummers door, horen we Anneke af en toe kuchen. Dat is nog een beetje de nasleep van een luchtweginfectie die ze een tijdje terug heeft opgelopen. Daar is verder helemaal niks van te horen, want Anneke zingt elk nummer loepzuiver. Zelf grapt ze, dat ze dat dan niet als excuus kan gebruiken wanneer ze foutjes maakt op haar gitaar. Maar met dat gitaarspel zit het, op een enkel slippertje na, wel snor. Er was wat regen voorspeld en als er dan enkele druppeltjes vallen, zegt Anneke, “Ik doe er nog eentje en dan gaan we een pilske vatten, is da goed?” weer in het Brabants. Het wordt het uptempo Hurricane van het laatste album The Darkest Skies Are The Brightest. Het lijkt erop dat het met de regen wel meevalt, dus zit er misschien nog wel een toegift in. En dat gaat dan ook gebeuren. Het wordt wel weer een cover, maar wát voor een. Anneke is in staat om elke cover zich eigen te maken, zoals geen ander. Ze kondigt Like A Stone van Audioslave aan als een nummer van Chris Cornell en zingt het met zoveel gevoel, zoals alleen deze beste zangeres van Nederland dat kan. Het is de perfecte afsluiter van een magische avond.