In het kader van de Bossche Zomer komt vanavond, vrijdag 22 juli, als een engel uit de hemel neergedaald, Anneke van Giersbergen, in een prachtige zwarte jurk, een avond liedjes voor ons zingen. De Tuinsessies in de tuin van het Noord Brabants Museum is de perfecte locatie voor de beste zangeres van Nederland. Ze kan putten uit een zeer rijk oeuvre van haar ruim vijf en twintigjarige carrière en bijna al haar projecten, bands en solo albums komen aan bod, behalve Vuur. Wat dan ook wel begrijpelijk is, want het is lastig om die zware metal geluiden om te zetten in een lieflijk gitaarliedje. Anneke begeleidt zichzelf slechts met een akoestische gitaar, maar het verveelt geen moment en dat is knap. Met haar prachtige stem trekt ze sowieso alle aandacht naar zich toe.
De tuisessies waren vorig jaar bedacht, in verband met de anderhalve meter afstand, die in de zomer nog aan de hand was. Buiten op een kleedje, met voldoende afstand dus. Verder naar achter kan je nog lekker hangen in een strandstoel en helemaal achteraan zijn er nog tafels en stoelen waar onder andere de ouders van Anneke zitten. Na een paar nummers gespeeld te hebben zegt ze met Brabantse tongval: “Ons pap en ons mam zijn er ook, woar zitte gullie? Oh daar achteraan. Ja, da snap ik.” Zegt ze. “ Die weten al wel, hoe ik er van dichtbij uitzie.” Dat tekent de gemoedelijke, bijna familiaire sfeer die er hangt. Alsof je te gast ben op een privé feestje van Anneke.
De opener van de avond bezorgt je al gelijk kippenvel. Van haar eerste solo album, na The Gathering in de gedaante van Agua De Annique, komt het prachtige Beautiful Ones. Iedereen weet dat Anneke goed kan zingen, maar als je haar dan live kunt horen op deze afstand, dan snijdt die stem door je ziel. Dan volgen twee nummers van het laatste album, en er zullen er nog een paar volgen, een album dat inmiddels alweer een jaar uit is. Bij één van die nummers Agape heeft ze een leuke anekdote, over dat ze de Griekse titel van haar eigen nummer niet goed uitspreekt. Vaak waren er bij optredens in Europa Grieken aanwezig die haar dan daarop wezen. De avond zit vol met leuke anekdotes, bij bijna elk nummer zit wel een verhaal. Zo gaat My Mother Said over de relatie met haar ouders en heeft ze een mooi verhaal over het enige Nederlandstalige nummer van de set, Cis Verdonk van Gerard van Maasakkers. De tekst doet haar denken aan een markant persoon, Willem, uit haar eigen dorp Sint Michielsgestel, waar ze is opgegroeid.
Zelfs het programma De Beste Zangers komt even aan bod. Waar zangeres Karsu een indrukwekkende versie van Losing You ten gehore bracht, doet Anneke er zelf nog een schepje bovenop. Zoals dit persoonlijke nummer vanavond gezongen wordt, raakt het je pas echt. Slechts één nummer van The Gathering passeert de revue vanavond, maar als dat dan Saturnine is, hoef je niet te klagen, want dat is wel een minder bekend, maar oh zo’n prachtig nummer. Natuurlijk is er op zo’n avond ook ruimte voor enkele covers waaronder sublieme uitvoeringen van het eerste nummer na de pauze, Wish You Were Here van Pink Floyd en I Wanna Know What Love Is van Foreigner, waarvan Anneke blij is dat we allemaal zo ingetogen mee aan het meezingen waren. Bij één van haar optredens in het buitenland was er een vrouw zo hard aan het meezingen, dat het nummer een beetje verpest werd. De meest geslaagde cover is toch wel Running Up That Hill van Kate Bush, die weer helemaal populair is sinds de Netflix serie Stranger Things en TikTok. Dit nummer zingt Anneke trouwens al jaren en heeft zelfs een hele tour gedaan met het repertoire van Kate Bush, met onderbrekingen door Corona.
Er is luid gejuich te horen van het publiek als er een nummer van het Ayreon aangekondigd wordt, het symfonisch metal project van Arjen Lucassen, waar Anneke ook aan mee heeft gewerkt. Ook in haar eentje, met gitaar, blijft het nummer Valley Of The Queens, staan als een huis. Tussen de nummers door, horen we Anneke af en toe kuchen. Dat is nog een beetje de nasleep van een luchtweginfectie die ze een tijdje terug heeft opgelopen. Daar is verder helemaal niks van te horen, want Anneke zingt elk nummer loepzuiver. Zelf grapt ze, dat ze dat dan niet als excuus kan gebruiken wanneer ze foutjes maakt op haar gitaar. Maar met dat gitaarspel zit het, op een enkel slippertje na, wel snor. Er was wat regen voorspeld en als er dan enkele druppeltjes vallen, zegt Anneke, “Ik doe er nog eentje en dan gaan we een pilske vatten, is da goed?” weer in het Brabants. Het wordt het uptempo Hurricane van het laatste album The Darkest Skies Are The Brightest. Het lijkt erop dat het met de regen wel meevalt, dus zit er misschien nog wel een toegift in. En dat gaat dan ook gebeuren. Het wordt wel weer een cover, maar wát voor een. Anneke is in staat om elke cover zich eigen te maken, zoals geen ander. Ze kondigt Like A Stone van Audioslave aan als een nummer van Chris Cornell en zingt het met zoveel gevoel, zoals alleen deze beste zangeres van Nederland dat kan. Het is de perfecte afsluiter van een magische avond.
Dank aan Sandra Leijtens Photography voor de foto’s
