Deliria is niet wat je ervan zou verwachten. Deliria, sommigen kennen het misschien als krachtig blond Belgisch biertje, maar die vergelijking gaat alvast niet op. Deze band komt niet uit België, maar uit Schijndel. Blond is de zangeres zéker niet, maar warm rood. En de term “krachtig” is op de muziek ook niet echt van toepassing, ook al staat Deliria te boek als progressieve rock metalband.
Deliria rocks on
Klokslag 16.00 op zondag 3 september zijn de eerste klanken te horen van Deliria in Muziekcafé Het Warm Onthaal. Zonder aankondiging zetten ze het eerste nummer in, terwijl er nog maar weinig publiek binnen is in dit uiterst sympathieke en gezellige cafe. Ik dacht eerst nog aan een soundcheck, maar ze gingen gelijk door met de Muse cover Supermassive Black Hole.
Bij het derde nummer stelt de band zich voor. Deliria dus. Gevolgd door het nummer State of Delirium. Zou daar de bandnaam vandaan komen? Dit nummer viel op door het rustige intermezzo met, verrassend, een stukje mondharmonica.
Ingetogen
Dan hangt de zangeres de akoestische gitaar om en begint ingetogen te zingen. Dit past haar goed. Als je naar de zangeres kijkt, met haar gitzwarte jurk en ladder in haar panty zou je verwachten dat er wat meer gothic invloeden te horen zouden zijn, van bijvoorbeeld After Forever, Delain of Evanescense. Van die laatste band spelen ze Bring Me To Life. Dit genre ligt Jeske, de zangeres, met haar hoge stem wel. Toetsenist Giel neemt hier de tweede stem voor zijn rekening. Maar hij is geen Paul McCoy en mist hier de rauwheid in zijn stem.
Met A Beginning wordt de eerste set afgesloten. Met de lage tonen waar de zang mee begint heeft Jeske wat moeite. Het is een catchy nummer wat een beetje doet denken aan Paramore met tempowisselingen en een opvallende stilte halverwege. Hoort dit zo? Ach ze kijken elkaar aan en Deliria gaat door.
Deliria Gothic feel
Na de pauze begint Deliria met een stevige driekwartsmaat waarbij Jeske gelijk de hoogte in gaat. Daardoor krijgt het nummer iets meer een gothic feel, maar geen metal. Het tempo zakt terug en gaat geleidelijk over in het volgende nummer waarbij Jeske iets gaat voordragen uit een boek. Is het de bijbel? Een stukje poëzie is waarschijnlijker. En dan? Een schreeuw van Nicky, de gitarist en dan gaat het tempo omhoog. Maar het blijft toch een beetje lief allemaal en ingetogen.
De grote wisseltruc zoals Deliria het zelf noemt, vindt plaats bij de Linkin Park cover Breaking The Habit. Zangeres wordt bassiste, bassist speelt gitaar en gitarist doet dappere poging om Chester na te doen. En dat valt niet mee natuurlijk. Daarmee leg je de lat erg hoog voor jezelf. Ook bij het eigen nummer Unfortunate is Nicky de leadvocalist. De bassist leent dan zijn bas uit aan Giel en dan zijn de bekende klanken van A Forest van The Cure te horen. Alleen wel een tandje sneller dan het origineel.
Ook bij het laatste nummer Timeless Miracle mag de bassist alleen maar toekijken. Hij ziet dan dat gitarist Nicky er aan het eind van het nummer flink op los soleert met zijn finger tapping techniek. Dat ziet er goed uit en klinkt ook lekker. En dan opeens is het klaar.