Gruppo Sportivo, herinneringen. Volgens mij is de enige keer dat ‘trickle down- economie’ geslaagd is, degene die plaatsvond in m’n ouderlijk huis. Opgroeiend met drie oudere broers werd aan mij een keur aan popmuziek doorgegeven, van symfonisch tot ska tot punk.
Één van de bands waar ik toen kennis mee maakte was Gruppo Sportivo. Sentimentele reden genoeg dus om ze te gaan zien, zondag zeventien maart in Willem Twee poppodium.
Gruppo Sportivo
Het meest bekend door hits uit de beginjaren, als Hey Girl, Tokyo en Beep Beep Love, speelt de band al krap vijftig jaar hun muziek. En onder de noemer ‘Let’s age on stage’ doet hun tour ook Den Bosch aan.
Niet gehinderd door een voorprogramma betreden Hans Vandenburg c.s. rond half vier het podium. Enige verwarring als hun openingsnummer instrumentaal blijkt te zijn; Gruppo Sportivo was toch van de grappige teksten? En met aanvullende zang (achtergrondzang zou ze geen recht doen) van twee zangeressen?
Maar gelukkig, bij het begin van hun tweede nummer komen de Bombita’s, van Herman Brood And His Wild Romance- faam, het podium op, om er de rest van het optreden niet meer af te gaan. Wat volgt is, zoals verwacht, een dwarsdoorsnee van ruim veertig jaar aan materiaal. Oude nummers (Armee Monika), minder oude nummers (Normal Song), en nieuwe nummers. De band blijft immers nieuwe muziek uitbrengen.
Gepokt en gemazeld door het leven als entertainers, houdt de band hun troefkaarten nog achter de hand. De eerste set is vermakelijk, het publiek begint langzaam op te warmen en te bewegen. Op de achtergrond beelden uit de jaren van toen: videoclips bij de gespeelde nummers, en opnames van optredens bij TopPop en Old Gey Whistle Test, een hoog aangeschreven Engels muziekprogramma, een voorloper van ‘Later, with Jools Holland’.
Tweede set
Na een korte pauze de tweede set. Nog steeds voortbordurend op de dwarsdoorsnede van bijna vijf decennia aan eigen nummers. Naarmate de set vordert begint het publiek de buit te ruiken. En ook Hans Vandenburg weet wel hoe de vork in de steel zit; als de band te vroeg piekt, met dat éne nummer, loopt de zaal voortijdig leeg grapt hij.
Aan het eind van de set, in een soort crescendo dan, wat hits uit de beginperiode: Beep Beep Love, Disco Really Made It (‘it’s empty and I hate it’), Rock And Roll (door de Bombita’s, het origineel indachtig, gezongen als ‘rock and rohouou’). Met als klapper dan, hèhè, het langverwachte, en nog steeds frisse en knisperende Hey Girl. Maar dan wel weer zonder trompet, wat het helaas net niet helemaal afmaakt.
Als toegift zingt en speelt de heer Vandenburg een scherpe uitvoering van Tokyo, met een timing die de rest van het optreden goed had kunnen gebruiken, waarbij het publiek luid en duidelijk mee ‘hey hey’t’.
Als uitsmijter dan nog Out There In The Jungle. Hadden we die niet al gehoord? Ja, wel, maar deze is opnieuw uitgebracht, en daarom staat er nu ‘Again’ achter de titel. Hij is nu geproduceerd door ene Barry Haye, een naam die ons waarschijnlijk niks zegt.
Fris en fruitig
Dat Gruppo Sportivo de tijd niet ongeschonden is doorgekomen is duidelijk te horen; het sleept een beetje, en is niet zo scherp als hun plaatopnamen laten horen. Uitzondering hierop zijn de Bombita’s, die qua stem en timing nog fris en fruitig zijn.
Maar ik weiger om hier scherp over te oordelen. De mantel der liefde past deze band als gegoten, door het plezier wat ze uitdragen én overbrengen, en door de nummers die ze aan de canon der Nederlandse popmuziek hebben toegevoegd. In m’n hoofd galmt nog lang ‘Hey girl, weeyoo…’ .
Foto’s: ©Paul Claassen
Gruppo Sportivo