Aangekomen bij een uitverkochte show van Navarone, zie ik een lange rij trouwe fans, die ook het voorprogramma niet willen missen. Opvallend is hoe snel de rij ging, en hoe gevuld de zaal was bij binnenkomst.
Robin Borneman (solo)
Het publiek wordt opgewarmd door Robin Borneman, die normaal ook vaak met band speelt, maar nu solo. Dat hij in zijn eentje een optreden kan dragen is wel duidelijk. Hij heeft een grote stem waarmee hij samen met het begeleidende gitaarspel de nummers over weet te brengen. Een rustig opbouwend nummer, dat toch een rock body heeft, sluit hij af met de zin ‘The future will tell’.
Onder luid applaus wordt het nummer ontvangen. Het geluid van zijn solo optreden zou ik omschrijven als langzame countryrock. Opmerkelijk is een a capella cover van een steenoud Iers lied dat uit een tijd komt toen er nog geen wapens waren, vertelt Robin. Het optreden wordt sterk afgesloten met een nummer dat hij samen met Merijn van Haren, de zanger van Navarone, speelt maar nu ook op gitaar.
Navarone
Het publiek klapt meteen mee als Navarone de show begint met het nummer Loud & Clear. Vervolgens rockt de band meteen verder tijdens het nummer Showtime, waarin zanger Merijn geweldige uithalen laat horen. Ook hoor je de gitaren lekker door het nummer heen gillen, door het spel van Kees Lewiszong en Roman Huijbreghs.
De show van Navarone staat als een huis. Los van de muziek is de presentatie ook van grote klasse. Door de extra podium lichten die de band zelf meeneemt, ontstaat er een toepasselijke grimmige sfeer. De lampen worden vanaf onder op het gezicht van Merijn gericht, en door de lichten van achter het podium zie je soms alleen de silhouetten van vijf rockende gasten.
Ook valt me op dat oordoppen helemaal niet nodig zijn. Veel bands houden er geen rekening mee dat veel mensen geen oordoppen meenemen, maar Navarone in dit geval wel. Zo kan het hele publiek van goede rock genieten zonder de hele nacht met een piep in je oren te zitten.
Het nummer Smash and Grab It wordt luidkeels meegezongen door het publiek. Verder klinken alle nummers lekker, en blijft het een stevige rock sound, waar een nummer soms iets meer pyschedelische invloeden lijkt te hebben en soms pop. De gitaareffecten worden hier ook zorgvuldig bij uitgekozen om de gewenste sfeer te creëren. Ook voegen de backing vocals van de gitaristen veel toe in één bepaald nummer.
De band is echt goed op elkaar ingespeeld. Iedereen lijkt precies te weten wanneer wat gaat gebeuren. Ook komen zangmelodieën in nummers vaak nog een keer terug als lead-gitaar melodie, wat voor het oor erg fijn is. Er wordt een nieuw nummer voor het eerst live gespeeld in volledig uitversterkte opstelling. Dit nummer kent sick gitaarwerk en het wordt opnieuw duidelijk hoe groot het stembereik van Merijn is.
De band neemt even de ruimte om een praatje te houden. Merijn vertelt over hoe het 10-jarig bestaan eigenlijk is begonnen. In de repetitieruimte bij Willem Twee poppodium was de eerste keer dat gitarist Ramon meedeed, vanaf toen zijn ze eigenlijk gaan tellen.
Daarna begint een nummer met een hele rustige emotionele solo, gespeeld door Kees. Hiermee wordt het volgende nummer ingeleid en het publiek applaudisseert luid. The sky is turning grey is een terugkomende zin, die goed bij de sfeer van het nummer past. Dit wordt opgevolgd door misschien wel de beste gitaarsolo van de avond.
Op de vraag ‘zullen we een cover doen?’ reageert het publiek enthousiast. De cover is Helter Skelter van de Beatles. Deze wordt heerlijk uitgevoerd, elk bandlid laat hierin zijn specialiteit goed horen. Vooral Merijns zang springt er lekker uit in dit nummer. Ook schreeuwde hij ‘I’ve got blisters on my fingers!’ zoals dat ook helemaal aan het eind van de versie van de Beatles de horen is.
Daarna krijgt Merijn het publiek ook goed mee met de zin ‘I feel that I’m beginning to wonder’ wat hij om en om met het publiek zingt. Hij maakt het geluid en de sfeer heel klein en intiem, om zo vervolgens weer langzaam op te bouwen met volume naar een climax om met zijn allen los te gaan. De eerste single van Navarone ooit wordt gespeeld, voorzien van een funky solo op bas.
Er wordt met het nummer Lonely Nights afgesloten, waarbij het publiek ook met enthousiasme meezingt. Het optreden is echt voorbij als de band na hun show samen een buiging maakt naar het publiek.
Woorden van gitarist Kees
Achteraf spreek ik gitarist Kees Lewiszong om even over de show te praten en over de band. Ik vraag hem wat voor hem het leukste aan dit optreden is, waarop hij antwoordt dat hij het heel gaaf vindt dat de show uitverkocht is, dat hij blij is om te zien dat er zoveel hechte fans zijn die ook echt alle nummers kennen en kunnen meezingen en de platen ook hebben. Hij zegt dat je kan merken dat het publiek echt muziekliefhebbers zijn.
Ik was benieuwd hoe ze tot de keuze zijn gekomen om Helter Skelter te spelen. Kees vertelt dat Merijn ook bij ‘The Analogues’ speelt, een Beatles tribute band. Daarmee speelt Merijn veel in theaters waarbij hij dat nummer ook doet. ‘Luister zo goed mogelijk, en let op zoveel mogelijk. Je hoeft niet eens per se technisch enorm goed te zijn om een goede gitarist te zijn. Een goede gitarist worden zit in je geluid, je vingers, je effecten, je versterker en je gitaar. Zorg dat je niet zomaar een akkoord speelt, maar dat het akkoord dat je speelt gewoon écht perfect is hoe je hem wil hebben klinken’ Is zijn antwoord op mijn vraag om één gouden tip te geven over gitaarspelen.
Foto’s: Jane Duursma