PHARIS & JASON ROMERO, het sympathieke en muzikale echtpaar uit het 700 inwoners tellende Horsefly British Columbia, heeft het in het dagelijkse leven druk met twee kleine kinderen en een shop met zelf gefabriceerde banjo’s. Helaas is die onlangs verwoest door brand. Maar gelukkig zijn beelden nog op Vimeo te zien.

Traditionele rootsmuziek
Wat vooraf ging. Zowel Jason Romero als Pharis speelden al tientallen jaren en hielden van traditionele rootsmuziek. Een ‘postillon d’amour’, een zelfgemaakte banjo, een aantal krassende oude platen, en een vliegvis uitstapje leidden in 2007 tot een ontmoeting. Pharis stuurde Jason Romero een kopie van Tupelo Blues uit 1928 en drie maanden later zijn ze getrouwd.

Naast een aantal eigen songs spelen zij vanavond ook diverse traditionals, rijk voorzien van de persoonlijke Jason Romero touch. Jason speelt op gitaar en banjo, op een aparte ‘fingerpicking way’. Pharis volgt hem naadloos op akoestische gitaar. Blue Room Promoter Ad van der Laan kijkt al maandenlang uit naar dit optreden en zal vanavond niet worden teleurgesteld….

Ze zijn voor het eerst in Nederland en hebben een nogal dramatische en hilarisch door Pharis beschreven trip van 5 dagen achter de rug. Maar daarvan is niets meer te merken. Het echtpaar prijst het fantastische voorjaarsweer en begint de eerste set met het traditioneel klinkende Where’s The Gamblin’ Man, gevolgd door Sweet Old Religion, van hun gelijknamige en veelgeprezen 4e album. De intro doet, heel even maar, denken aan een Griekse Sirtaki.

Tussendoor vertelt Pharis over hun dagelijkse leven in Horsefly waar sinds 1800 drie generaties van haar familie wonen. Opgroeiend tussen cowboys en helden als Merle Haggarth, Willie Nelson, Hank Williams en Waylon Jennings trotseerde zij grizzlyberen en wolven maar het meest bang is ze voor voor de eland!
Old World Style is een ode aan cowboys. Er wordt zelfs in gejodeld. Jason komt eigenlijk uit California maar is nu officieel een ‘Canadian Citizen’. Hij voelt zich thuis in de kleine gemeenschap tussen de Cariboo Mountains en het Quesnel meer.

Songs als The Salesman en het liefdevolle You are The Best Thing bewijzen hoe perfect het echtpaar Pharis en Romero op elkaar is ingespeeld. Zowel vocaal als instrumentaal. Voor de pauze volgen nog een aantal nummers als Salt & Powder en traditional Out On The Western Plains. Een oud kinderliedje (The Cat and The Fiddle) is vakkundig omgebouwd tot een volwassen ‘political thriller’. Een klassieker van the Lilly Brothers John Henry is de afsluiter van de eerste set.

Tweede set

De tweede set begint met het instrumentale Lost Lula. Dan voor ons, het publiek, spelen Pharis en Romero een oudje…Ballad of Old Bill. Ook de ‘sing a long’ ontbreekt deze keer niet. Het publiek zingt zacht “I say the time is now”. Na Age Old Dream ook een heuse smartlap Lonesome and I’m Going Back Home, fantastisch vertolkt, elkaar af en toe diep in de ogen kijkend. Er wordt gedanst, getokkeld en heel mooi gezongen bij Long Gone Out West Blues en A Wanderer I’ll Stay.

Tijdens de toegift spelen Pharis en Jason Romero een aantal ‘old tunes’ uit de Appalachen rond 1910, met af en toe een domme tekst (aldus Pharis) destijds dienend als geheugensteun voor het onthouden van de tune. Wellicht dat zij daarom eindigen met het waarschijnlijk door Justis Begley geschreven Hang Me oh Hang Me…(maar hang me daar niet aan op).

Foto’s: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar