Ik zou deze voorstelling op vrijdagavond in de Verkadefabriek in het kader van Novembermusic van Dyane Donck Company als “fenomenaal” en “geweldig” kunnen omschrijven, maar deze woorden zijn me te veel aan inflatie onderhevig. Dus ik doe het anders: het applaus na afloop deed me blij zijn dat de muren stevig genoeg waren.
Dyane Donck Company S.A. M.
Sommige mensen kwamen niet aan applaudisseren toe omdat ze te ontroerd waren, de tranen biggelden nog over hun wangen. Het laat zich vergelijken met een fuga van J.S. Bach in beeld en geluid, waarbij een bedrieglijk eenvoudig thema hernomen wordt, in tijd omgekeerd en in allerlei variaties met zichzelf speelt en inhaakt, waardoor het telkens aan betekenis blijft winnen.
Christopher Nolan zou trots geweest zijn op de tijdomkeringen, het in elkaar vervlechten van de thema’s en de perfectie waarmee de beelden en acties zijn samengevoegd.
Toen ik er na afloop nog even met Dyane over napraatte, zei ze heel bescheiden zoiets als: “componeren is eigenlijk niets meer dan het plaatsen van gebeurtenissen in de tijd. Alleen componeer ik niet alleen meer met geluid, maar óók met beeld, film, licht, beweging etc. Mijn interesse ligt in de precieze synchroniciteit van al die dingen.”
Wat mij betreft kan deze voorstelling van Dyane Donck Company als lesmateriaal compositie gebruikt worden op de hogere scholen. Mocht u na deze lofprijzingen de indruk krijgen dat ik diep onder de indruk ben, dan heeft u dat goed gezien. Maar waarom eigenlijk?
Allereerst het verhaal:
Een volwassen vrouw kijkt terug naar haar jeugd of wordt overspoeld door jeugdherinneringen, tijden van eenzaamheid en depressie. Uiteindelijk reist ze als het ware terug naar het eenzame kind en troost het (innerlijke) kind, waarbij haar eigen innerlijke worsteling ook wordt opgelost. Een worsteling die bij heel wat publiek duidelijk resoneerde.
Wat het zo overdonderend maakt is de manier waarop het is vormgegeven. Op de achtergrond wordt een film geprojecteerd, terwijl op de voorgrond mensen in het hier en nu met deze film interacteren, met een grote rol voor mezzo sopraan Els Mondelaers.
En dat gaat heel ver tot beurtzang aan toe. Op de voorgrond is soms een halfdoorzichtig gordijn aanwezig die nog een laag toevoegt omdat hier nog een beeld op verschijnt.
Tijd in de ene setting loopt soms de ene kant uit, terwijl de film in reactie achteruit loopt, zo verdwijnen de letters “I am all alone” juist van de spiegel waarop het jonge meisje iets schrijft in de interactie met wat er op het toneel gebeurt.
Thema’s als “Smile” uit de film Modern Times van Charlie Chaplin worden in allerlei settings herhaald. En door het telkens vervlechten van thema’s komen de volwassen vrouw op de voorgrond en het meisje in de film uiteindelijk bij elkaar: een mooi moment van zelfacceptatie.
En dan heb ik het nog niet over de muziek gehad, ook hier vervlechting van elektronica en live muziek waarbij de leden van Cello Octet Amsterdam ook onderdeel van het toneel zijn.
De elektronische klanken zijn fantastisch geïntegreerd met het geheel, eisen de aandacht niet op, maar ondersteunen de emoties van dat moment. Waarbij niet eens opvalt hoe mooi die klanken wel niet gedesigned zijn. En dan zijn er al die flarden van gedachten die opdoemen, soms veroordelend, soms troostrijk, altijd tot nadenken stemmend.
Nu ga ik niet elke thematiek hier herhalen, als u het niet gezien hebt is het meer dan de moeite waard om naar een vervolgvoorstelling te gaan. Een tweede keer naar Dyane Donck Company gaan is trouwens ook geen gek idee. Daar is volgend jaar nog kans toe in Breda, Den Haag en Amsterdam, zie de agenda op dyanedonck.com
Fotografie: Barbara Medo en Auke Hamers
Coverfoto: Barbara Medo
