Het Bosch Requiem 2018 Lux Aeterna werd door de Australisch-Nederlandse Kate Moore geschreven. Vooraf aan het concert droeg de Bossche stadschroniqueur Eric Alink een tekst voor met als thema ‘Eerst geloven, dan zien’.
Lux Aeterna
Voor de opening van November Music schreef Kate Moore het Bosch Requiem Lux Aeterna (Het Eeuwig Durend Licht), een werk vol spirituele verbeeldingskracht dat ze componeerde voor de combinatie van oude muziekspecialisten Cappella Pratensis, a cappella vrouwengroep Wishful Singing en Kate Moore’s eigen Herz Ensemble.
De Australisch-Nederlandse Kate Moore heeft de laatste jaren hard gewerkt, naast haar doctorstitel die ze in 2013 behaalde aan The Sydney Conservatorium of Music, University of Sydney heeft ze ook de Matthijs Vermeulen prijs van 2017 behaald en een enorme lijst aan composities op haar naam staan. In de orkestsamenstelling ontbraken een elektrische basgitaar, didgeridoos en alpenhoorns en speciale keramische fluiten (door Kate Moore zelf gemaakt) niet.
Stadswandeling
Voordat het Bosch Requiem zelf begon konden mensen een stadswandeling maken waarin diverse spirituele plekken werden bezocht. Bij elke plek was er een verteller die onder begeleiding van levende muziek een verhaal over deze plek vertelde. Onderhoudend en vol gevatte woordspelingen. De zaal liep al spoedig na deze rondleiding helemaal vol.
Inleidende toespraak
Voor deze voorstelling schreef stadschroniqueur en geboren en getogen Bosschenaar Eric Alink een tekst met als thema ‘Eerst geloven, dan zien’. Op meeslepende wijze vertelde hij voorafgaand aan de uitvoering van Lux Aeterna over het luie oog dat hij als kind had, waardoor zijn goede oog afgeplakt moest worden. En vandaar ging het door naar het mysterie van het alziende oog van God. Is een requiem niet een vinden van de rust in die aanblik?
Het concert Lux Aeterna
Een extra verrassing voor degenen die de film ‘De dirigent’ hadden gezien was de opkomst van dirigent(e) Jane Lang. De inzet werd solo gedaan door countertenor Andrew Hallock. Hallock viel in voor Kaspar Kröner die ziek was geworden. Andrew Hallock vertolkte de moeilijke harmonieën (er zaten enigszins desoriënterende wisselingen van toonsoort in die zich dan weer herstelden) op vaardige wijze. Juist deze onbestemdheid leidde al snel naar het mysterie van het vertoeven in duisternis om daaruit weggeleid te worden naar het licht, naar Lux Aeterna.
De muziek die daarna inzette deed op een milde manier aan Philips Glass denken, enigszins minimalistisch maar altijd met voldoende middeleeuws aandoende wendingen om je binnen de sfeer van een requiem te houden. Ook werd er gespeeld met klankovergangen tussen instrumenten, een basgitaar die van klankkleur wisselde om vrijwel ongemerkt door een didgeridoo overgenomen te worden bijvoorbeeld. Dit leidde tot een stevige ondersteuning van de ‘aardsheid’ van het Bosch Requiem.
Als ritmische ondersteuning diende een grote trom, krachtig en besluitvaardig aangestuurd door de dirigent. Interessant genoeg deed het ritme soms terugdenken aan de zware percussie in het ‘The Terminator’ thema, wat een zekere spanning induceerde die het geheel spannend hield.
Zo sleepte het stuk je langzaam mee in de zich herhalende thematieken, golvende ritmes, en middeleeuwse muziekthema’s, leidend tot een meditatieve toestand die het geloof geeft dat het allemaal goed komt, en het licht eeuwig blijft schijnen.
Een meer dan verdiende staande ovatie volgde voor deze Bosch Requiem Lux Aeterna.
Fotografie: Angeline Swinkels