Paaspop | KLANKGAT

apr, 2025

Op Paaspop zaterdag treden The Vices op in de Phoenix
Deze Groningse band speelt de sterren van de hemel als een doorgewinterde rockband

Het is nog redelijk vroeg op Paaspop zaterdag, om half vier in de middag, als The Vices mag aantreden in de grote Phoenix stage. Dat deze jonge Groningse band geen nieuwkomers meer zijn, blijkt wel uit het feit dat er flink wordt meegezongen door de goed gevulde tent.

The Vices

De band heeft inmiddels aardig wat bescheiden hits gehad en wordt veel gedraaid op bijvoorbeeld 3FM en KINK. Wie luistert er eigenlijk nog radio? Ze komen allemaal langs die singles. Zowel het oudere werk, Looking For Faces, als nummers van de nieuwe plaat, Before It Might Be Gone, die een stuk volwassener klinken dan het eerdere werk.

The Vices heeft een muzikale groei doorgemaakt en staat hier als een doorgewinterde rockband de sterren van de hemel te spelen. De nummers lenen zich ervoor om live net wat langere versies van te spelen, met mooie lange instrumentele stukken en heerlijk soleerwerk van zanger/gitarist Floris van Luijtelaar. Hij heeft twee verschillende microfoons tot zijn beschikking, met elk een eigen geluid.

Naast de stevige rocknummers is er ook ruimte voor wat rustiger werk, zoals Hope You Know. Dan knalt de verrassende cover War Pigs van Black Sabbath daarna er des te harder in. Hier is het publiek even in twee denkbeeldige groepen verdeeld.

De ouderen in de zaal denken, “Jaaaah! Vet! Sabbath! En de jongeren kijken een beetje verdwaasd om zich heen en vragen zich waarschijnlijk af op welk album dit heftige nummer staat.

De gitaar is even afgedaan en Floris zoekt de rand van het podium op en zingt vol overgave. Het is een respectvolle, energieke versie van deze klassieker. Dit nummer wordt gespeeld met een reden, “Omdat er zoveel aan de hand is in de wereld.” zegt Floris.

Daarna weer over tot de orde van de dag en wordt het vrolijke zomerse I Had A Name ingezet en is het heupwiegen geblazen. Bij het prachtige For My Mind wordt er weer volop meegezongen en is er veel ruimte voor het solide gitaarspel van de mannen.

Er wordt afgesloten met het swingend rockende Wrong Ones, waarbij zelfs een wall of death ontstaat. The Vices laat hier op Paaspop zien dat het met gemak de grotere podia aankan en is een band om te onthouden.

apr, 2024

Sophie Straat breekt door op de grotere podia
Aan het eind breekt ze de boel nog even af zoals het een goed maatschappijkritische artiest betaamt

Doordat ik eerst Hiqpy wilde zien spelen, drop ik pas later binnen bij het concert van Sophie Straat. Een zangeres uit de geweldige nieuwe lichting artiesten die rond Corona hun doorbraak beleefde. Met haar formule van puntige teksten op een smartlappen zang staat ze inmiddels klaar om ook door te breken tot de grotere podia van Nederland.

Sophie Straat

Het grote scherm achter haar in de Phoenix projecteert groots haar albumtitel van vorig jaar, Smartlap is niet dood. Daarvoor staat de begeleidingsband, geheel in het zwart gekleed, terwijl Sophie zelf beweeglijk haar songs brengt over de rand van het gehele podium.

Ze ziet eruit zoals ze klinkt in haar muziek. Haar corset top maakt haar verscheidene tattoos goed zichtbaar en haar groengeruite broek lijkt het enige fleurige op het podium. Toch maakt ze er weer een kleurrijke boel van.

Ik vraag mijn gezelschap wat of ik iets gemist heb. Het blijkt dat Sophie haar concert begon met haar nieuwe single Gebroken Spiegels. Daar baal ik wel van. Dat is namelijk een samenwerking met het Metropool Orkest van zeker dertien minuten dat op de plaat alle kanten opvliegt. Gedurfd om mee te openen, was wel benieuwd geweest hoe het live zou zijn gebracht.

Wat ik gelukkig wel mee maak is dat Sophie een mooi eerbetoon brengt aan de vorig jaar overleden Sinéad O’Connor. Ze kiest voor Drink Before The War, een albumtrack van het debuut The Lion & the Cobra wat na gebruik in de serie Euphoria (HBO Max) flink veel populariteit.

Het is een heftig melodramatische ballad, zoals we die van Sinead kennen, maar Sophie weet het toch recht aan te doen door het brengen met dezelfde verstilde intensiteit waarin zowel de kwetsbaarheid als de woede op theatrale wijze bovenkomen. Eens te meer een bewijs dat ze met haar hoge stem toch verschillende stijlen aankan.

Naar het einde toe wordt het alsmaar mooier. Met haar culthits zoals Tweede Kamer en de op Fleetwood Mac’s Everywhere gestutte Wat is het toch kut om agent te zijn breekt ze de boel nog even af zoals bij een goed maatschappijkritische betaamt. Deze show telt dubbel, zowel een goede demonstratie als het ideale optreden om de spits mee af te bijten in de Phoenix.

Screenshots: Sophie Straat – live at Song van het Jaar 2023

Sophie Straat

apr, 2024

Sophie Ellis-Bextor maakt rondje langs de podia
Sophie lijkt goed in vorm in de Phoenix tent en straalt nog net als 2001 in de videoclip

In 2001 maakte de hele wereld kennis met de radiohit Murder On The Dancefloor van Sophie Ellis-Bextor die in vele landen de top tien bereikte. Anno 2024 is het weer helemaal hip door TikTok. Tijd voor Sophie om een rondje langs de podia te maken en hiervan te oogsten.

Sophie Ellis-Bextor

De invloed van Tiktok is duidelijk in de Phoenix. De tent is goedgevuld en het merendeel vooraan was wellicht niet eens geboren ten tijde dat de hit uitkwam. Sophie zelf zal zich er niet druk om maken. Je kunt het zien als een nadeel, maar de zangeres snapt ook dat je mensen niet gelijk warmlopen voor je eigen werk, dus ze trapt de show sprankelend af met een cover van Cryin’ At The Discoteque om iedereen in de stemming te brengen.

Dat lukt prima. Sophie lijkt goed in vorm en straalt nog net als 2001 in de videoclip. Ze maakt fijn contact met het publiek terwijl ze stuiterend over het podium met haar band een feestelijke bonanza brengt van eigen nummers vermengd met covers waar de bezoekers zalig op gaan en heerlijk geamuseerd blijven.

Zo gaat iedereen los op de disco van Music Gets The Best Of Me en weet ze ook de heupen los te krijgen met Armin van Buurens Not Giving Up On Love. Het hoogtepunt komt de bij de medley waarin ze naadloos de hits Lady van Modjo, Groovejet (if this ain’t love) van Spiller, Can’t Fight This Feeling en zelfs Abba’s Gimme, Gimme, Gimme in elkaar laat overvloeien.

Ontroerd dankt Sophie iedereen aan het eind voor het heuglijke ontvangst dat ze mocht beleven en ze wenst iedereen nog een fijn festival toe als dan de synth-intro van Murder On The Dancefloor door de tent schalt en daarmee in de toegift nog voor een hemelse kers op de taart zorgt van een show waarin ieder wat te genieten had.

Coverfoto: ©Marcel Krijgsman
Foto’s: Facebook Sophie Ellis-Bextor

Sophie Ellis-Bextor

apr, 2024

Donny Benét opent tweede dag Paaspop 2024
Organische synths, ondersteund door een eclectische en funky gitaren en bas die weelderig de eigthies echoën

Het is bijna 14.00 als ik weer het terrein opkom. Goed dat de Phoenix naast de ingang ligt, want het is tijd voor de eerste artiest van de zaterdag. Donny Benét aka Ben Waples is de naam en 80’s disco synthpop is zijn faam.

Donny Benét

Als je hem voor het eerst ziet, weet je niet goed waar je hem kunt plaatsen. The Don, zoals zijn bijnaam luidt, heeft al meer dan 10 jaar hetzelfde kenmerkende uiterlijk. Een ver teruggetrokken haarlijn met een foute mat en dito snor. Hij zou zo weggelopen kunnen zijn van een foute maffia B-film of gewoon uit Maaskantje kunnen komen.

Maar als hij dan eenmaal op het podium staat, zelfverzekerd in zijn glimmend witte pak en het geweldige Mr. Experience van zijn debuut inzet, weet je gelijk dat dit een geweldig optreden gaat worden. Het nummer zou zo kunnen komen uit de koker van Giorgio Moroder. Organische synths, ondersteund door een eclectische en funky gitaren en bas die weelderig de eigthies echoën.

Het publiek dat The Don niet kende weet even niet wat het ermee aanmoet. Is het bedoeld om te lachen? Of om te dansen? of kun je lekker zoals de mensen vooraan, het gewoon allebei doen? Donny zelf en zijn band gaan onverstoord verder en duiken meer parels van zijn moddervette disco-funk liedjes op.

Konichiwa, Second Dinner en met name de clubhit Multiply klinken allemaal weer als de soundtrack van een moderne slechte Miami Vice adept, maar ze brengen het zo heerlijk luchtig en gevarieerd terwijl de tongue-in-cliche’s voorbij blijven vliegen.

En voorbij gevlogen is het al snel. Net geen 45 minuten staan er op de klok als het gedaan is met afsluiter Santorini. Met deze romantische jazzy ballad dat weer fenomenaal getopt is met cheesy dance invloeden is alsof deze “adult entertainer” ons een nachtzoen wil geven en dat is jammer. Hij had nog wel even door mogen gaan.

Screenshots: Donny Benét – Santorini (Official Music Video)

Donny Benét

apr, 2024

Oosterse grotendeels instrumentale muziek van Yin Yin
Geen duisternis te bespeuren in deze muzikale trip alleen licht en liefde

De Roxy is lang niet vol als Yin Yin er op zaterdag, begin van de avond hun opwachting maakt. We houden het maar op, onbekend maakt onbemind. Maar het kan er ook mee te maken hebben dat Froukje tegelijkertijd in de Apollo speelt. En die heeft inmiddels een flinke schare fans verzameld.

Yin Yin

Kort door de bocht maakt deze band Oosters klinkende, grotendeels instrumentale muziek in een modern, dansbaar jasje. Maar met die omschrijving doe je ze natuurlijk veel te kort. Als je ze live meemaakt, dan voel je de energie en ga je vanzelf meedansen.

Het nieuwe album Mount Matsu, mogelijkerwijs afgeleid van de berg in Japan die Matsuoyama heet, komt veelvuldig aan bod. Naast Oosterse klanken van de toetsen, hoor je ook vaak western gitaar geluid, zoals je die ook hoort bij een band als Khruangbin, als ik al een vergelijking zou willen maken. White Storm is daar een mooi voorbeeld van.

De show begint een beetje ingetogen, waarbij de heupjes al een beetje losgegooid kunnen worden tijdens bijvoorbeeld Pia Dance. In dit nummer wordt er af en toe gezongen, maar dan wel met vervormde stem van de bassist. En dat past perfect. Alhoewel de toetsenist af en toe het woord neemt en de twee gitaristen voor op het podium de show maken, is het toch echt de drummer die de meeste aandacht naar zich toe trekt, met zijn heerlijke ritmes en allerlei drum fills. Even later krijgt ie echt de aandacht die hij verdient tijdens zijn soort van drumsolo.

Inmiddels is de tent wel aardig gevuld met blije dansende mensen van jong tot oud en komen er steeds meer disco klanken met dikke beat doorgesijpeld in de Oosterse mix, aangejaagd door die waanzinnige drummer. Ook de lekker solerende gitarist en swingende bassist voor op het podium worden nog beweeglijker en hebben mooie interactie samen. Zo knielen ze al spelend samen naast elkaar, waar ze elkaar ook een kus geven. Dis kô Dis kô is zo’n lekker dansnummer van de eerste plaat The Rabbit That Hunts Tigers.

Deze band geeft je het gevoel in een psychedelische muzikale trip te zitten, waar je niet meer uit wilt. Na een relatief rustig begin in de set, word je uiteindelijk helemaal meegezogen in de extatische klanken van de muziek. Yin Yin mag dan wel staan voor de schaduwzijde van Yin en Yang, maar hier is geen duisternis te bespeuren, alleen maar licht en liefde.

Fotografie: Johan Kramer en Jessie Kamp

Yin Yin – Mount Matsu (2024)

apr, 2024

Wende is net een kameleon met haar genreswitches
De mensen lopen in vervoering en sommigen in tranen naar buiten na een indrukwekkend concert

Afgelopen vrijdag gaven Acda & De Munnik nog een verpletterend optreden, maar zangeres Wende komt de award voor het concert wat het diepste indruk maakte wel degelijk toe. Haar album Sterrenlopen dat in 2023 uitkwam is één van de betere Nederlandstalige werken van de afgelopen 20 jaar (persoonlijke mening) en vandaag op Paaspop in de Phoenix liet ze ook zien waarom.

Wende

Indrukwekkend, een ander woord heb ik even niet als het concert is afgelopen en de mensen in vervoering naar buiten zie lopen. Sommigen zelfs met tranen. Vanaf het moment dat Wende het podium op liep in een rode leren jack wat zo goed kleurde bij haar haren en de gitaar oppakte om de intro van Is Dit Alles? in te zetten, voelde je het al. Dit wordt onvergetelijk.

Zo rauw als Wende de gitaar zelf bespeelt, laat ze in dit openingsnummer ook meteen het achterste van haar tong zien. Ze schreeuwt alle emoties van zich af terwijl ze iedereen in de Phoenix bij de keel lijkt te willen grijpen. En van mij mag ze. Het levert een spetterend begin op en de energie die ermee loskomt houdt de gemoederen in zijn greep.

Wende is net een kameleon met haar genreswitches. Zo heeft ze in het Engels, Frans of Nederlands gezongen van chansons tot jazzy pop. Maar anders dan het reptiel gaat zij er niet in op, maar maakt ze het zich geweldig eigen. We hoorden het al in haar ontwikkeling met het vorige album Mens en ook nu met haar laatste release.

Wende is flink gegroeid in haar intense benadering van songwriting maar ook in haar rol als performer. Ook nu weet ze steeds net de juiste snaar te raken bij de bezoekers.

Met songs als Loop Naar Het Vuur, Lege Stoelen en Jij Idiote Dood met hun subtiele arrangementen vind ze in dit publiek een dankbaar luisterend oor. Hoe kan het ook anders? Het is muziek met universele onderwerpen als gemis, dood en verdriet.

Het klinkt cliché, maar met Wende als kapitein vaart ze met haar band vanaf het podium een impressionele koers die tot sentimenten dwingt. De nummers worden allemaal poëtische hymnes die je groots kunnen raken, zeker als je je klein voelt.

Hoogtepunt hierbij is zonder tegenspraak het lied Het Is Genoeg, waarin de schok en menselijkheid voelbaar lijken tot ver buiten de tent. Het omarmt en troost, maar tegelijk spiegelt het en confronteert het nog meer. Ze breekt een lans voor iedereen dat die er mag zijn en dat we vooral ons leven moeten leven. Hoe simpel dat ook klinkt, het benadrukt weer hoeveel ze tot wasdom is gekomen in haar carrière.

In dit land zijn we gezegend met een hoop goede zangeressen zoals Anouk en Froukje die ook op dit festival staan. Maar Wende steekt daar vanmiddag op een overweldigende wijze bovenuit. We mogen met recht trots zijn op een rasartieste als zij.

Fotografie: Jessie Kamp

Wende – Sterrenlopen (2023)

apr, 2024

Wereldband Editors laat zien wat ze waard zijn
Zelfs een greatest hits show kan niet verhinderen dat de grote Apollo tent leegloopt

Met Editors op het affiche heeft Paaspop wel een hele grote naam weten te strikken als afsluiter voor de zaterdagavond. Wel zorgen dus, dat je op tijd voorbij de poorten van de grote Apollo tent bent is het devies. Anders zou de tent wel eens vol kunnen zijn, zoals ook al eerder het geval was bij bijvoorbeeld Acda en De Munnik, om maar wat te noemen.

Editors

Maar het lijkt erop, dat het met de drukte wel mee valt. Het is ook inmiddels half één ’s nachts, dus moet je wel een beetje doorzettingsvermogen hebben, als je hier bij wil zijn. En als het concert is afgelopen, dan is het doordat de zomertijd is ingegaan, ook ineens 3.00 uur in plaats van 2.00 uur.

Er valt genoeg te kiezen uit het rijke oeuvre van de band en zo’n beetje alle albums komen aan bod. Zo komen in het begin achtereenvolgens An End Has A Start, van het gelijknamige tweede album voorbij, Heart Attack van het laatste album EBM, het wat ingetogener Sugar, van The Weight Of Your Love, kracht bijgezet door enkele vuursalvo’s vanaf het podium.

Vervolgens de nummers Bullets en Blood van het allereerste album The Back Room, waar wat meer gitaarnummers op staan. Tom Smith speelt een groot deel van de set zelf mee op gitaar. Daarna weer een nummer van het laatste, elektronische album EBM, het lekker dansbare Karma Climb.

Greatest Hits Show

Het is een greatest hits show vanavond hier in de Apollo, die toch niet zo vol is als verwacht. Het schijnt Editors niet te deren en geven de aanwezigen waar ze voor komen, veel hits met weinig verrassingen. Wel met vuurwerk dat van boven het podium naar beneden spuit. Al vind ik het wel een gemiste kans dat het niet gebeurde tijdens All Sparks, maar bij het nummer erna, Racing Rats.

Even later lijkt het alsof Radar Love ingezet wordt, maar dat gaan ze niet spelen natuurlijk. Maar wel hun versie van Killer van Adamski/Seal, die ze ook tijdens hun Afas Live shows speelden. Tijdens het gevoelige Silence, als ik het goed heb, merk ik ineens dat de zaal leeg aan het lopen is. Dat is ondanks het late tijdstip toch wel opmerkelijk bij zo’n wereldband als Editors, en misschien ook wel respectloos.

De gelukkigen die het wel nog volhouden, krijgen nog een paar knallers van om de oren. Wat te denken van Ton Of Love, of het akoestische begin van Smokers Outside The Hospital, waarbij Tom in zijn eentje op het podium staat, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Even later gaat die over in de echte versie. Er wordt confetti de tent in geschoten, er is een lichtshow met heel veel stroboscopen en nóg meer confetti.

Wel jammer dat de Apollo nog maar voor een kwart is gevuld. Vooral voor de mensen die er niet meer bij zijn. Dat weerhoudt Editors er niet van, om ons een lekker lang uitgesponnen versie van, de voorspelbare afsluiter, Papillon voor te schotelen. Met nogmaals vuur en vuurwerk, en Tom, die als een soort predikant achter zijn keyboard staat.

Een waardige afsluiter van de zaterdagavond van Paaspop, die natuurlijk veel meer publiek verdient. Dankbaar nemen ze het applaus in ontvangst, als ze gebroederlijk naast elkaar staan op het podium en applaudisseren ze ook voor het publiek dat nog wakker is. Verhip, het is ineens 3.00 uur zie ik, in plaats van 2.00 uur. #zomertijd

Fotografie: Bart Heemskerk

Editors is een Britse indierockband, bestaande uit Tom Smith, Russell Leetch, Ed Lay, Justin Lockey en Eliott Williams.

apr, 2024

Anouk als Rockqueen nog lang niet uitvlakken
Zij bekroont zichzelf opnieuw tot onbetwiste koningin van de Nederlandse Rockscene

Vrouwen en Rock ‘n’ Roll. Er zijn hele boeken over geschreven. Vooral over de donkere kanten van het succes. Ook het leven van onze eigen Anouk bleek voer voor de RTL Boulevard rubrieken de afgelopen jaren.

Haar imposante carrière gevuld met stadionconcerten en zelfs deelname aan het songfestival lijkt besmet door alle roddels en social media vetes.

Anouk

Toch stond ze hier twee jaar eerder op Paaspop en maakte toen al duidelijk dat we haar status als Rockqueen nog lang niet mogen uitvlakken. Waar ze destijds met een kortgeschoren coupe een knallend optreden gaf, betreedt ze ook nu weer als opvallende verschijning het podium.

Met haar ingevlochten haar en haar knalgroen shirt met lange mouwen lijkt het haar allemaal niet veel te boeien. Maar zo is het ook hoe we haar kennen, lekker eigenwijs en drakerig.

Ik hou dan ook mijn hart vast als Anouk begint, maar dat blijkt ongegrond. Waar de ontvangst bij de openers Been Here Before en Are You Done Running (dat zijn live-debuut beleeft) nog een beetje lauwtjes is, schakelt ze daarna over op het vertrouwde en steviger rockwerk met Dark en Jerusalem.

Vanaf dat moment is ze weer de oude met haar podium-aantrekkingskracht die de reikwijdte heeft van vroeger. Wie anders dan Anouk kan Three Days In A Row met haar diepe uithalen zo krachtig brengen en die als een warme deken uitspreiden door de afgeladen Apollo.

Contact met het publiek heeft ze nauwelijks en bij vlagen komt ze hautain over. Maar mijn God, gaandeweg besef ik eens te meer wat een hoop geweldige muziek deze dame uit heeft gebracht als het concert zich uitvouwt tot een gruwelijke Greatest Hits set.

Zo zorgt Lost weer voor een kippenvel moment, vliegt ze zelf over het gehele podium bij Good God en schudt de complete tent op het gestamp bij Girl.

Als ze dan afsluit met R U Kiddin’ Me en Nobody’s Wife eet iedereen inmiddels compleet uit haar hand en bekroont zij zich opnieuw tot koningin van de Nederlandse Rockscene.

Fotografie – Bart Heemskerk

Anouk – Deena & Jim (2023)

mrt, 2024

HIQPY brengt alternatieve rock met een rauw randje
Blikvanger Abir Hamam en mysterieuze band op Paaspop is op dit moment de grootste hype

Paaspop is wéér aan. Waar ik me voorheen pas na het werken op vrijdag naar het terrein begeef, heb ik dit jaar toch maar vrij genomen om er vanaf het begin bij te zijn, want de reden is dat Hiqpy het festival aftrapt in de Jack Daniels Tent. De mysterieuze band met de grootse hype op dit moment.

Hiqpy

Als goed recensent wilde ik vooraf goed mijn huiswerk doen, maar dat ging nu even niet. Dit Amsterdamse kwartet heeft namelijk nog geen enkel nummer uitgebracht. Als voorbereiding was ik veroordeeld tot Youtube waar ik het met enkele livebeelden moest doen. Toch was mijn interesse gewekt, vooral door het enthousiasme van mijn omgeving waar het onophoudelijke complimenten regent over hun performance.

De tent is nog half leeg als Hiqpy dan het podium betreedt en het eerste nummer inzet. Ik word dan nog niet weggeblazen, maar het is wel gelijk duidelijk wat de mensen om me heen enthousiasmeert. De band brengt lekkere alternatieve rock met een rauw randje. Ze hebben goede kop-staart nummers uitgewerkt tot degelijke shoegaze en grungepakketten.

Het samenspel is sterk, harmonieus en pakt lekker door. Blikvanger is de zangeres Abir Hamam die in haar tweedelig pak zo van een sollicitatie lijkt te zijn gekomen. Haar stem doet me denken aan een kruising tussen Geike Arnaedt in Hooverphonic en Ellie Roswell in Wolf Alice. Het vliegt alle kanten op terwijl ze zelf statisch achter haar microfoon begeeft en zich sierlijk verliest in haar zang en het gitaarspel.

Strak en meevoerend is het zeker. Zelfs bijna dansbaar en hitgevoelig door de jofele refreinen. De Rihanna cover Shut up & Drive lijkt in het begin geforceerd, maar uiteindelijk weten ze het zich eigen te maken. Maar daar schuurt het juist voor mij even.

Waar ik vooral naar op zoek ben als criticus is het eigen geluid. Ik hoor er van alles in, Sonic youth, Smashing Pumpkins en soms zelfs Bloc Party, maar hetgeen waarmee Hiqpy zijn stempel wil drukken wil op mij nog niet overkomen. Maar dat is persoonlijk. De mensen in de Jack Daniels tent hebben in elk geval een festivalwaardige opener beleefd en het applaus na afloop is niet van de lucht.

In mijn ogen is de hype van Hiqpy gegrond en het is meer dan terecht dat ze binnenkort overal te bewonderen zijn. Ga dat zien mensen.

mrt, 2024

Bij Acda & De Munnik barst de Apollo uit zijn voegen
Vanaf het begin trekken de heren alles uit de kast om er gelijk een memorabele avond van te maken

Als er één optreden al geslaagd was voor de eerste tonen door de speakers kwamen, is het wel dat van Acda & De Munnik. Na het afscheid van 10 jaar eerder stonden ze vorig jaar met hun concertreeks “De Reünie” maar liefst 6 keer in een uitverkocht Ziggo Dome. Dat staat symbool voor de impact dat dit iconisch duo heeft op de muziekscene in dit land.

Acda & De Munnik

Van tevoren heb ik veel gesproken met andere Paaspopgangers en meer dan de helft gaf aan dat ze hier wel het meest naar uitkeken. En dat blijkt, de tent lijkt te barsten uit zijn voegen. Het zou me niks verbazen als buiten nog dringen geblazen is bij de ingang.

Een volgepakt Apollo wacht als een storm voor de stilte die gaat volgen als het tweetal het podium op gaat komen en de hele tent zal inpakken met de warmste en intiemste nummers uit hun royale en rijke oeuvre.

Maar die stilte bleef weg. Vanaf het begin trekken de heren alles uit de kast om er gelijk een memorabele avond van te maken. Ren Lenny Ren, De kapitein Deel II en Niet of Nooit Geweest, je zou verwachten dat die nummers bewaard zouden blijven tot de toegift, maar niets daarvan. Ze gooien ze er gelijk uit en ontsteken een waanzinnig, haast euforisch meezingfestijn.

Zelf studeerde ik nog toen ze eind vorig eeuw voor het eerst de hitlijsten bestormde, maar zelfs degene in het publiek die 20 jaar jonger zijn, zingen alles woord voor woord mee. Deze muziek is van alle generaties. Simon & Garfunkel, de Beatles, allemaal gigantisch in betekenis, maar Acda en De Munnik doet daar niet voor onder en in je moerstaal is het toch net allemaal extra.

Daarmee kwam ook weer de vraag bij me naar boven, waarom zijn er toen mee gekapt? De waarheid ligt bij de heren zelf, maar nu is het wonderbaarlijk net of ze nooit zijn weggeweest. De podiumopstelling is nog steeds hetzelfde. Paul De Munnik links verscholen op de piano en Thomas Acda op gitaar pontificaal vooraan.

Ondersteund door een zes andere muzikanten horen we de nummers weer met het rijkelijk innige en vurige geluid dat we zo goed van ze kennen. Het wordt een gedenkwaardige trip down memory lane waarbij de liedjes keer op keer ontaarden in magnifieke evergreens. Het publiek krijgt er maar geen genoeg van.

Het lijkt wel Springsteenesk. Thomas hoeft maar met zijn armen te zwaaien en er klinkt gejuich. En als hij bij ’T Regent Zonnestralen even op en neer gaat, begint iedereen lekker mee te springen. Wat zullen zij zich toch majestueus moeten hebben gevoeld als ze tijdens Als Ik Je Weer Zie de handen in handen in de lucht beginnen te klappen en dat versterkt zien worden door de duizenden in de Apollo die het gretig oppakken en zorgen voor een imposante gedreun. Mocht dit festival een wedstrijd zijn, is heel duidelijk geworden dat dit een afgetekende overwinning is.

Het lijkt Game Over voor alle artiesten die nog moeten optreden. Het was Genieten met een zachte G en een Feest met hoofdletter F. Acda en de Munnik brengen een fenomenale aftrap van het festivalseizoen en nemen de cup met de grote oren dik verdiend naar huis.

Fotografie: Bart Heemskerk
Coverfoto: Bart Heemskerk

Acda en De Munnik