Waar kan je nog voor 5 euro een geweldig muzikaal optreden zien in Den Bosch? Zondag 26 juni werd die vraag beantwoord op Station Zuid waar Etan Huijs met begeleidingsband een excellente en professionele show heeft neergezet.
Etan Huijs – Station Zuid
Door de geringe opkomst wordt er nog even gewacht, maar even na drieën trapt het trio dan af. In het midden zingt Etan en speelt zelf de akoestische gitaar. Links wordt hij geflankeerd door zijn vaste gitarist Kyle Janssen die de elektrische gitaar afwisselt met akoestisch en op rechts staat de bassist Rens van Dijk die ook de mandoline voor zijn rekening zal nemen. Op het eerste gezicht is het meteen duidelijk dat ze een power trio vormen dat goed op elkaar is ingespeeld.
Voorafgaand had ik een interview met Etan Huijs en beloofde hij met een nieuw vuur en elan op het podium te staan. Daar zat geen woord Spaans bij. Of hij nu voor 4 of 400 mensen speelt, de knop gaat om en samen spelen ze voor de volle 200%.
Vanaf openingsnummers Octarine en The Lake maken ze ons gelijk duidelijk dat we hier niet te maken hebben met lichtgewichten en worden de bezoekers, al dan niet bekend met zijn werk, aangenaam verrast door de intieme en sfeervolle nummers die het beste weg hebben van een Damien Jurado of Nick Drake.
In korte tijd vullen ze het hele huiskamerpodium van Station Zuid met een muur van geluid. Van opgewekte country (Cautionairy Tales) tot tragische folk (Veil of Love), het vervoert eenieder naar andere ruimte en tijd. De heren klinken uiterst bedreven als ze vakkundig hun instrumenten bespelen. Op hun luchtigst klinken ze wat onbescheiden, maar in het beste geval bewandelen ze gezamenlijk de voortreffelijke lijn tussen het fysieke en het etherische.
En de bezoekers luisteren aandachtig als ze het allemaal over zich heen laten komen. Zij hoeven slechts hun ogen te sluiten en wanen zich op de prairie of andere romantische locaties. Prachtig en denkbeeldig zwevend door ieders geest en begeleid door de engelachtige vibraties van Etan’s breekbare fluisterstem of de harmonieuze refreinen van het trio die het huiskamer podium en terras buiten overspoelen.
Hierin schuilt toch de kracht vandaag. Etan koos zorgvuldig de setlist, zodat er juist het beste naar boven gehaald werd in de begeleiding. Goed dat hij daarom kan teren op 10 jaar werk en ook ruimte vindt voor nummers die hij zelden of nooit met anderen heeft gespeeld. Nummers die op plaat een ongrijpbare broze spiritualiteit lijken na te jagen, lenen zich vandaag uitstekend voor de zorgvuldig vervaardigde sfeer die ze gedrieën op weten te bouwen.
Tweede set
Tijdens de pauze maken we kennis met de vrolijk gestemde Etan Huijs als hij een rondje maakt door het Café. Hij was buitengewoon nederig en gastvrij en straalt niets dan liefde en positiviteit uit. Aan het begin van de tweede set verontschuldigt hij zich haast dat ze een cover gaan spelen. Het wordt Heart of Gold van Neil Young. Het past goed in het plaatje waar Etan Huijs met zijn vele mondharmonica’s en voetpercussie zich heerlijk kan verliezen in het nummer.
Zelf heeft hij ook wat weg van Neil Young. Niet zijn leeftijd of podium presence, maar de korte praatjes, het contact maken met het publiek en het oprecht uiten van dankbaarheid.
En dankbaar, dat zijn de heren zeker. De tweede set blijkt een ware triomftocht langs Etan’s recente oeuvre, Met radionummers The Doldrums en Ghost Town krijgen ze de luisteraars echt op het puntje van de stoel als ze aandachtig genieten. Maar echt dolenthousiast worden ze pas na de opbouw naar het laatste nummer. Little Bird verleidt al enkelen tot meezingen, maar de ware climax volgt als ze eindigen met The Passenger Part 1. Hierin gaan de heren nog even tot het uiterste met gitarist Kyle die het publiek nog met een daverende solo op het spits drijft.
Het kon ook niet uitblijven dat er na afloop op de bar wordt geslagen en ‘we want more’ wordt gescandeerd. Na kort overleg komen de mannen tijdens de toegift uit op het vervolg van The Passenger Part 2 en Wild are the Waves. Hiermee brengen ze nog éénmaal vol overgave de melodieuze gitaarakkoorden en prettige lijnen van de mandoline om ons ongelooflijk aangenaam te prikkelen.
Al met al een voortreffelijk concert. Haast schuldig kijk ik naar de hoed op het rand van het podium bij Station Zuid waarop staat Bijdrage voor de band. Voor dit concert had ik met alle liefde wat meer dan 5 euro voor willen neertellen en stiekem hoop ik voor Etan Huijs en zijn band dat er ergens een programmeur of een boeker van een podium of festival hen vandaag heeft opgepikt. Deze artiest en zijn begeleiding zijn echt klaar voor een volgende stap.
Fotografie met dank aan AmaraPhotos
