De swamp blues van BlueSox, die werkt want de band weet het publiek telkens weer enthousiast te maken en vaak zelf op te zwepen.
De korte nummers dragen daar ook zeker aan bij. Zondagmiddag 10 september trad de band aan in Muziekcafé het Warm Onthaal in de Sint Jacobstraat en opende op die manier zijn nieuwe seizoen.
BlueSox bewerkt traditionals
Tijdens de soundcheck sprak ik even met gitarist en zanger Cor Paridaans. Ik vroeg hem of op deze middag naast covers ook eigen nummers worden gespeeld.
Het antwoord van Cor was ferm: ‘Je kunt die nummers eigenlijk geen covers meer noemen. Het zijn heel oude traditionals die wij bewerkt hebben. Het heeft geen zin om die nummers klakkeloos na te spelen. En BlueSox heeft ze al erg lang op het repertoire staan‘.
Die nummers heeft de band zich zo eigen gemaakt dat je in het geval van BlueSox inderdaad niet kan spreken van covers. De band speelt daarnaast ook eigen nummers.
Bandleden
Cor Paridaans, vocals & leadguitar
Ruurd van der Vegt, harmonica & vocals
Hans Aarts, drums
Peter Zerner, bass
Swampy nummers in drie sets
De soundcheck was klaar. Aan de bar en aan een paar tafels zaten de klanten af te wachten op de dingen die onvermijdelijk zouden komen: een energiek optreden van op elkaar ingespeelde musici.
Het werd drukker in de kroeg en in gesprekken met sommige gasten, werd allengs duidelijk dat het Warm Onthaal het gat vult dat de sluiting van De Rode Pimpernel achterliet. “Vroeger ging ik vaak naar De Rode Pimpernel. Nu ga ik hier naar toe,” zei een nieuwkomer. “Volgens mij heb ik BlueSox daar ook zien optreden.”
BlueSox liep naar het kleine, gelijkvloerse podium bij het raam. Hans ging zitten achter het drumstel, Peter pakte zijn basgitaar, Cor stemde zijn gitaar en Ruurd stond wat afzijdig aan de kant met zijn mondharmonica. En toen begon het.
Na de intro zong Cor het openingsnummer Down And Out en speelde Ruurd op de mondharmonica. Het was fabuleus, een heerlijk mengsel van rock, blues en swamp waarbij de harmonica een hoofdrol opeiste. De nummers waren lekker kort. Dat is hét handelsmerk van BlueSox. Korte nummers, stevig aangezet ritme en hup, op naar het volgend nummer en dat ging de hele show door.
Die show telde zo’n 26 nummers verdeeld over drie sets. De eerste set was korter dan de volgende twee. Ik had de band nog nooit horen spelen maar was meteen om. En vooral Ruurd van der Vegt met zijn harmonica maakte een onuitwisbare indruk op me.
Hip Shaking Harry
Uiteraard werd het nummer Hip Shaking Harry gespeeld. Een eigen nummer van BlueSox dat gaat over een zekere Harry die helemaal uit zijn dak ging tijdens een concert van BlueSox. Bij gebrek aan een leuke danspartner nam Harry genoegen met een barkruk. Walking The Dog – ooit gecovered door The Stones – volgde meteen daarop.
Een concert van BlueSox staat garant voor onbekommerd plezier. Dat las ik al op vele reviews op het web. Dat zag ik aan de gezichten van de gasten van het Warm Onthaal. Het was een waar hoogtij mis van de blues: de dampende swamp versie welteverstaan.