Lemniscate uit Vught gaat al een tijdje mee en ik heb ze al een paar keer mogen meemaken hier in Den Bosch (bij Het Warm Onthaal, bijvoorbeeld) en op andere locaties buiten de stad. Ze blijven me telkens verrassen en dat vind ik zeer opmerkelijk voor een doorgewinterde concertaddict als ik. Het zijn vier jonge gasten, maar het is alsof zij al jaren draaien in het circuit. In feite is dat ook zo, want de band stamt toch al weer uit 2014. Maar de bandleden zijn nog jong, bijna allen onder de twintig.
Lemniscate in de oefenruimtes van Willem Twee **
Het is nog vroeg, pas half zeven. Eigenlijk te vroeg voor een band als Lemniscate. Maar zo staan ze geprogrammeerd op het Rauwkostfestival. Niets aan te doen. Voordat ik afdaal naar de kelders van Willem Twee, doe ik wel mijn oordopjes in. Vorig jaar was ik die vergeten en dat kwam me duur te staan. Ik had dagenlang last van een hoge toon in mijn oren. Ik houd van herrie maar niet ten koste van mijn gehoor. De ruimtes beneden zijn erg klein en laag. Het geluid komt dan ook harder aan.
De band was al begonnen en ik wist dat de trouwe Lemniscate aanhang de krappe ruimte al had ingenomen. Ik bleef even staan op de trap en hoorde de gierende gitaren, de beukende drums en de rauwe stem van Dylan Harmsen even aan. “Klinkt goed, hè?,” riep een man met een volle, donkere baard mij toe, toen ik beneden stond. Ja, dat zeker. Het klinkt goed. Als vanouds.
Lemniscate
Tjokvolle moshpit
Het was vol, tjokvol, in die kleine ruimte en de stemming zat er goed in. De band had er duidelijk zin in en het publiek reageerde erg enthousiast. Een moshpit kon en mocht niet ontbreken. Harde riffs konden rekenen op gejuich. De band kreeg veertig minuten de tijd en greep die met alle handen aan. Een toegift zat er niet in – strakke programmering – hoe luid de fans ook riepen. Next please.
Bandleden Lemniscate:
Dylan Harmsen(18): Bass and vocals
Dalton Harmsen(18): Rhythm guitar
Sjim van der Schans(17) Lead guitar and backing vocals
Julien Vermeer(20): Drums
logo Lemniscate
Lemniscate of Lemniscaat staat voor oneindigheid, vandaar ook het symbool van dat lusje – ∞ -onder de naam van het logo van de band. Hier is over nagedacht.
De swamp blues van BlueSox, die werkt want de band weet het publiek telkens weer enthousiast te maken en vaak zelf op te zwepen.
De korte nummers dragen daar ook zeker aan bij. Zondagmiddag 10 september trad de band aan in Muziekcafé het Warm Onthaal in de Sint Jacobstraat en opende op die manier zijn nieuwe seizoen.
BlueSox bewerkt traditionals
Tijdens de soundcheck sprak ik even met gitarist en zanger Cor Paridaans. Ik vroeg hem of op deze middag naast covers ook eigen nummers worden gespeeld.
Het antwoord van Cor was ferm: ‘Je kunt die nummers eigenlijk geen covers meer noemen. Het zijn heel oude traditionals die wij bewerkt hebben. Het heeft geen zin om die nummers klakkeloos na te spelen. En BlueSox heeft ze al erg lang op het repertoire staan‘.
Die nummers heeft de band zich zo eigen gemaakt dat je in het geval van BlueSox inderdaad niet kan spreken van covers. De band speelt daarnaast ook eigen nummers.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Bandleden
Cor Paridaans, vocals & leadguitar
Ruurd van der Vegt, harmonica & vocals
Hans Aarts, drums
Peter Zerner, bass
Swampy nummers in drie sets
De soundcheck was klaar. Aan de bar en aan een paar tafels zaten de klanten af te wachten op de dingen die onvermijdelijk zouden komen: een energiek optreden van op elkaar ingespeelde musici.
Het werd drukker in de kroeg en in gesprekken met sommige gasten, werd allengs duidelijk dat het Warm Onthaal het gat vult dat de sluiting van De Rode Pimpernel achterliet. “Vroeger ging ik vaak naar De Rode Pimpernel. Nu ga ik hier naar toe,” zei een nieuwkomer. “Volgens mij heb ik BlueSox daar ook zien optreden.”
BlueSox met Ruurd van der Vegt
BlueSox liep naar het kleine, gelijkvloerse podium bij het raam. Hans ging zitten achter het drumstel, Peter pakte zijn basgitaar, Cor stemde zijn gitaar en Ruurd stond wat afzijdig aan de kant met zijn mondharmonica. En toen begon het.
Na de intro zong Cor het openingsnummer Down And Out en speelde Ruurd op de mondharmonica. Het was fabuleus, een heerlijk mengsel van rock, blues en swamp waarbij de harmonica een hoofdrol opeiste. De nummers waren lekker kort. Dat is hét handelsmerk van BlueSox. Korte nummers, stevig aangezet ritme en hup, op naar het volgend nummer en dat ging de hele show door.
Die show telde zo’n 26 nummers verdeeld over drie sets. De eerste set was korter dan de volgende twee. Ik had de band nog nooit horen spelen maar was meteen om. En vooral Ruurd van der Vegt met zijn harmonica maakte een onuitwisbare indruk op me.
Cor Paridaans – gitaar/zang
Hip Shaking Harry
Uiteraard werd het nummer Hip Shaking Harry gespeeld. Een eigen nummer van BlueSox dat gaat over een zekere Harry die helemaal uit zijn dak ging tijdens een concert van BlueSox. Bij gebrek aan een leuke danspartner nam Harry genoegen met een barkruk. Walking The Dog – ooit gecovered door The Stones – volgde meteen daarop.
Een concert van BlueSox staat garant voor onbekommerd plezier. Dat las ik al op vele reviews op het web. Dat zag ik aan de gezichten van de gasten van het Warm Onthaal. Het was een waar hoogtij mis van de blues: de dampende swamp versie welteverstaan.
Muziekcafé het Warm Onthaal is in juni 2017 gestart. Het aanbod van het etablissement richt zich op een breed muzikaal spectrum waar allerlei stromingen aan bod komen. Op de donderdagavond is ruimte geschapen voor akoestische optredens. Het bieden van een podium voor beginnende bands op de vrijdagavond is de volgende stap. Muziekcafé het Warm Onthaal wil graag muzikanten van hun zolders halen en biedt hen een (letterlijk) laagdrempelig podium aan.
Muziekcafé het Warm Onthaal
Ik sprak met Leo Nijhof, initiatiefnemer en eigenaar van het muziekcafé. Aan de gesprekstafel zaten verder Hans de Goede en Arie de Wilde. De Goede is geluidsman en zorgt daarnaast voor de livestream video opnames op Facebook. De Wilde fotografeert de optredens en neemt ook gedeeltelijk het geluid voor zijn rekening.
KLANKGAT: Hoe is de samenwerking tussen jullie drie ontstaan? Kenden jullie elkaar al? Hans de Goede: Leo en ik kenden elkaar. Toen hij het café overnam, is de samenwerking begonnen. Ik werkte als geluidsman bij muziekcafé Lohengrin en heb ik me als vrijwilliger bij hem aangemeld.
Jij werkte ook als vrijwilliger bij Muziekcafé Lohengrin? Arie de Wilde: Nee, nee. Hans en ik kennen elkaar van de Lohengrin. Eigenlijk heb ik Hans ontmoet bij de laatste Nightmare Before Christmas in hotel Terminus. Van het een kwam het ander en we raakten aan de babbel. Daarna ontmoetten we elkaar in Lohengrin.
En wat doe jij hier bij Muziekcafé het Warm Onthaal?
Arie: Nou, ik hoorde dat er een nieuw muziekcafe´ was gekomen en ik ging kijken. En daar zag ik Hans staan. Ik fotografeer graag en ging daarmee aan de slag. ik vond deze kroeg een fijne sfeer hebben. En zo is het eigenlijk een beetje gegroeid. Ik ben ook tweede geluidsman.
En Leo, doe jij de programmering? Leo Nijhof: De gewone bands wel. Hans doet sinds kort de akoestische optredens. Daarnaast hebben we Alex van Etten als derde programmeur. Hij is ook geluidsman. Ik wil zo veel verschillende muziekstromingen, niet één ding. Een zo breed mogelijk publiek bereiken.
Hans: Daar sta ik helemaal achter. Dat probeer ik ook op te zetten met het akoestisch podium op de donderdag. Dat is de eerste aanzet. En nu willen we ook beginnende bands binnenhalen. De beginnende bands komen op de vrijdag.
Arie de Wilde (l) en Leo Nijhof van Muziekcafé het Warm Onthaal
Akoestisch, moet ik dan denken aan singer songwriters?
Hans: Onder andere. Maar ook duo’s en trio’s. Het is breder dan singer songwriter.
Hoe bereik je die beginnende bands?
Hans: Ja, hoe bereik je die? Daar zijn we nog steeds op zoek naar. In eerste instantie op Facebook, via posters, via andere kanalen. Het zal toch een soort vorm van mond-op-mond reclame moeten worden.
Leo: Ja, maar als dat eenmaal gaat lopen.
Hans: Ja, precies. Als je eenmaal bekend bent als podium dan draait zich dat om. Dan gaan mensen zich aanmelden.
Leo: Op de zondag hebben we dat al. Dat is tot en met december al helemaal vol.
Hans: Het is wat Leo al zei: diversiteit. Kijken wat er meer is, kijken aan welke stijlen wij een podium kunnen bieden. Eén van de dingen waar ik aan zit te denken, zijn ‘zolderkamermuzikanten’.
Zolderkamermuzikanten?
Hans: Dat zijn mensen die nooit de kans krijgen om op te treden. Omdat ze bijvoorbeeld niet in een band spelen, maar toch heel graag naar buiten willen treden. Toch heel graag willen laten horen waar ze mee bezig zijn. Het is kleinschalig en Het Warm Onthaal leent zich daar uitstekend voor. Spelen in een intieme sfeer.
Leo: Voorop staat dat zij niet bang hoeven te zijn. Ze komen niet voor heel veel mensen te staan maar eerder in een huiskamer omgeving waar toch 70 mensen binnen kunnen. Dat is ideaal voor een opstart. En dan durven ze wel. Ze moeten de kans krijgen. Divers, breed, intiem en laagdrempelig. Dat is het draagvlak van Het Warm Onthaal. Het is de bedoeling dat je het zo open mogelijk houdt, waardoor mensen geen drempelvrees krijgen. Ik wilde altijd al een muziekcafé beginnen. Ik vind het fijn om met muziek bezig te zijn, in combinatie met horeca.
Het Warm Onthaal is nu al langer dan een jaar geopend. De programmering is op sommige punten veranderd. Intussen heeft het muziekcafé een vaste schare aan bezoekers aan zich weten te binden. Bezoekers die vroeger naar de Rode Pimpernel gingen om daar stevige rockblues te horen op de zondagmiddag. Met recht kan je spreken dat Het Warm Onthaal die leemte goed heeft opgevuld,
