RZMNR, Irrelevator, Tangled Horns traden zaterdag 16 februari op in Brouwcafé De Vaart. Elke band speelde hard en telkens klonk dat anders.
RZMNR
RZMNR (ReuZe MeNeeR) mocht de avond aftrappen. Een trio uit Antwerpen dat de dresscode ‘ideale schoonzoon’ aanhangt. Maar de pantalons en overhemden zetten je vanaf tel 1 op het verkeerde been. De dik aangezette smeuïge bas pompt elk nummer voort, geholpen door een behoorlijke dosis pedalen. De drummer klapt er goed op los, terwijl er ook ruimte is voor subtiele (ride-) bekkens, met name in een lang en langzaam nummer ongeveer halverwege de set.
Knap hoe de mannen hier de maat weten vast te houden. De basis wordt goed aangekleed met gitaarpartijen die niet al te technisch zijn, maar die het geluid goed aanvullen. RZMNR speelt instrumentale stonerrock, de nummers worden breed uitgesponnen en met genoeg variatie om van begin tot eind te boeien. Ik zal het niet snel thuis opzetten, maar live is het dikke pret om te zien en horen. De band weet precies wat ze doet en heeft er zichtbaar veel plezier in.
Irrelevator
De pauze die de opmaat vormt naar Irrelevator wordt gevuld met nummers van NoMeansNo en Victims Family, iets wat zeker tweederde van de band zal waarderen. Dat het niet helpt de zenuwen te temperen, blijkt bij de vliegende start van het eerste nummer. De drummer zet net een tikje sneller in dan het op plaat staat. Bassist en gitarist moeten zichtbaar een tandje bij zetten om het ritme vast te houden. Dit lukt ze evenwel en naarmate de set vordert zakt het tempo terug naar normaal.
Wellicht dat de grappen en kwinkslagen van de bassist hieraan debet zijn. Glunderend weet hij zijn aanwezige vader te vertellen dat-ie nu echt een rockster is. Het trio Irrelevator speelt ook instrumentale nummers, maar dan met aanvulling van samples.
Dat deze samples vanavond niet erg goed te horen zijn, is jammer: op plaat zorgen ze voor wat lucht in de nummers. Vanavond vallen ze weg achter het geluid van de instrumenten. Ik kan me voorstellen dat iemand die de nummers van Irrelevator niet kent gaande de set het moeilijk vindt om de aandacht er bij te houden.
De nummers zitten technisch knap in elkaar. Spitsvondige breaks, gedegen baswerk en strakke drums- en niet eens op de drummers eigen kit. Tijdgebrek bij het opbouwen noopt hem tot het lenen van RZMNR’s kit.
Die ene tom minder mag de pret echter niet drukken. De gitarist is duidelijk in vorm: de ene keer meandert hij een solo lekker door een nummer heen, een andere keer versterkt-ie een thema en dan allemaal net iets gevarieerder dan op plaat. Dit alles op standje ‘precies hard genoeg’ en met wat gepaste meligheid (een titel als ‘Blink 187’) maakt het een goed tweede live- optreden.
Nu hopen dat ze ingeloot worden voor de Popronde, want ik denk dat Irrelevator door veul te speulen nog leuker gaat worden!
Tangled Horns
Na een korte pauze tijd voor afsluiter en headliner Tangled Horns, eveneens uit Antwerpen. Wat is zo’n podium dan klein opeens! Na twee keer een trio gezien te hebben, staat het nu opeens vol met vijf volwassen kerels. Dit is ook duidelijk te horen in het geluid: de bas, drums en twee gitaren zetten een behoorlijke stevige muur neer. Een muur waar de zanger nauwelijks boven uit, laat staan doorheen komt. Zijn teksten zijn dan ook niet te verstaan. De gitaristen kennen ze natuurlijk wel en zij zingen ze dan ook volop mee.
Gezien het vuur en enthousiasme van de zanger heb ik toch het gevoel hier iets te missen. Zijn licht maniakale oogopslag, de fysieke aanvarinkjes met één van de gitaristen, het bijna- paaldansen met de constructiebalk midden voor het podium, het doet frustratie en kwaadheid vermoeden. Als hij dan ook heel dicht tegen een jonge meid aan gaat staan zingen, die zich er duidelijk ongemakkelijk bij voelt, veroorzaakt dat een dikke spanning in de lucht. Met een welgemeende knipoog van de zanger echter, is alle spanning in één tel uit de lucht. It’s only rock ‘n’ roll.
Tangled Horns staat goed te spelen, maar de weinige variatie in hun nummers, het massieve geluid en onverstaanbare zang slaan mij wat murw. Gelukkig zijn er altijd nog de good old Beatles om voor wat lucht te zorgen. Een gloedvolle uitvoering van Come Together wordt verdiend gewaardeerd met een enthousiast applaus van een volle Vaart. Helaas blijft de aandacht niet lang hangen. Na nog een paar mid- tempo nummers is Tangled Horns klaar, en ik ook. Het zijn goede muzikanten maar pakkende songs heb ik niet gehoord.