Irrelevator

jun, 2023

Electric Spark stelt drie nieuwe artiesten voor
Showcase van Bosch platenlabel staat als een huis op minifestival bij Brouwerscafé

Op deze zondag 11 juni stelt Electric Spark drie nieuwe artiesten voor . En het is warm. Veel mensen zullen de waterkant op hebben gezocht voor verkoeling. Anderen denken daar gelukkig anders over: in brouwcafé de Vaart is er een minifestival, waar drie recent aangeworven acts van platenlabel Electric Spark op zullen treden.

Electric Spark

Opener van de middag is Irrelevator. In twee opzichten een buitenbeentje vandaag. Ze zitten niet bij Electric Spark, en ook muzikaal vallen ze iets uit de toon. Irrelevator speelt instrumentale nummers, aangevuld met samples en geluidsfragmenten, vernuftig in elkaar gestoken. Het is niet voor iedereen goed te volgen, de opmerking van de bassist dat ‘er gedanst mag worden’ slaat niet echt aan.

Maar degenen die hun aandacht erbij houden worden getrakteerd op inventieve muziek, een soort mathcore met jazzinvloeden. Ik meen ook een basloop in Iron Maiden- stijl er uit te halen, en kers op de taart is wel de mash- up tussen Britney Spears’ ‘Baby One More Time’ en The Cure’s ‘A Forest’.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De band weet een aantal nummers ook tegelijk te eindigen, iets wat ze zelf met de nodige zelfspot trots verkondigen. Humor en plezier liggen bij Irrelevator steeds op de loer.

Ismena
De tweede artiest van vandaag is Ismena. Een vrouwelijke singer-songwriter die dapper en kwetsbaar met alleen een gitaar en microfoon op het podium staat. Ik ben bang dat haar set door timing en locatie niet goed uit de verf komt. Het contrast met de eerste band is erg groot, en er staan nogal wat mensen in de zaal te praten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ismena laat zich hier echter niet uit het veld slaan; schijnbaar onverstoord speelt en zingt ze haar mooie luisterliedjes. Haar stem is prachtig, de composities zijn wat vlak. Mooi, maar generiek. Ik ben wel benieuwd hoe het vanaf plaat zal gaan klinken.

Alternator

Een aantal maanden terug heb ik Alternator al eens mogen zien spelen, op een niet nader te noemen locatie. Toen overtuigden ze me, en dat doen ze vanmiddag weer. Vijf man sterk spelen ze hun variant van stoner.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Strakke drums, een bas waar het spekvet vanaf druipt, twee gitaren die dan weer tegen elkaar, dan weer samen strijden, en zang die precies de goede lijzigheid heeft die bij hun midtempo nummers past. Hou ze in de gaten.

An Evening With Knives
Ondertussen is het avond geworden, is er nog niet gegeten en staat An Evening With Knives klaar om deze Electric Spark- showcase af te sluiten. Ook hier klinkt stoner, maar de schreeuwzang en hard klappende drums maken de sfeer rauw, poignant, confronterend.

Ondanks de warmte is de zaal redelijk gevuld, en reageert enthousiast op wat dit Eindhovense trio laat horen. Hard, meeslepend, spannende akkoordenwisselingen, een drummer die meent dat ‘ie de vellen uit z’n snare moet slaan, ook An Evening With Knives overtuigt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Naast bands als Temple Fang en ENMA, wat onlangs nog streed voor een plek in het Rock Circus, kan platenbaas Johan Broeder tevreden zijn met deze aanvullingen op zijn Electric Spark.

Fotografie: Erwin Vrensen

mei, 2020

De jeugd heeft de toekomst : Driphead levert nieuw werk af
Crossing Contacts soms wat eentonig maar met enkele uitschieters goed te pruimen

Beste lezer, het zijn barre tijden. Afhankelijk van je perspectief wel te verstaan. De gemiddelde mondkapjesfabrikant zal wellicht voordeel putten uit de huidige situatie, de gemiddelde concertganger daarentegen behelpt zich met streamingdingetjes en opnames van liveconcerten. Not quite the real thing. Een festivalloze zomer ligt in het verschiet, en of daarna een concert weer hetzelfde zal zijn is maar de vraag.

Driphead – Crossing Contacts

Maar er wordt nog steeds nieuwe muziek gemaakt, gelukkig. Muziek die je gewoon thuis kan luisteren. Zo staat er sinds eind maart nieuw werk van Driphead op Spotify.
De naam Driphead zal de meesten van jullie nog niks zeggen. Het is het alias van de zoon van de bassist van Irrelevator. En dat dat gezegde over die appel en stam nog steeds geldt, laat Driphead horen op Crossing Contacts.

Inmiddels het tweede album, na The Explicatory uit eind 2019, laat Crossing Contacts dertien nummers lang, horen wat de optelsom van dance, muzikaliteit en smaakvol gebruik van elektronica kan opleveren.

Laten we voorop stellen dat ik absoluut niet de ‘doelgroep’, het gewenste publiek voor Driphead ben. Daar ben ik wellicht te oud, en zeker muzikaal te anders geïnteresseerd voor. Ik zie liever een bandje met elkaar muziek maken dan dat ik een deejay zie optreden. Want, oh ja, dat is de soort muziek die Driphead maakt. Dansmuziek. En dan voornamelijk gebaseerd op drum ‘n’ bass.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat het dan toch leuk maakt om Crossing Contacts te beluisteren, is het plezier en de drive waarmee het gemaakt is. Toegegeven, de beat valt vaak in, juist op het moment dat je het verwacht, dus geen verrassingen daar. Maar de klanken die Driphead kiest om zijn nummers mee te bouwen vind ik vaak verrassend en origineel.

Nummers die naar mijn mening, er net iets boven uitsteken zijn Voltage Controlled en Ctrl c/v. Ook het intro van Cyber Bully is goed gevonden.

Nogmaals, ik ben zeker niet de doelgroep ; het is lastig voor een bakker om des slagers worst te beoordelen. Maar je hoeft geen beenhouwer te zijn om een worst lekker te vinden. Naar mijn idee is Driphead een erg muzikaal mannetje, en Crossing Contacts is goed te pruimen. Mocht je interesse hebben in elektronische dansmuziek, zet Crossing Contacts eens op. Ik ben benieuwd naar wat je er van vindt.

Screenshots Youtube Crossing Contacts (Full album) – By Driphead / Super soldier – Driphead [Official Audio]

nov, 2019

Irrelevator en Tambles sixties en instrumentaal op één podium
Twee zeer uiteenlopende bands bij Brouwpodium Bossche Brouwers aan de Vaart

Irrelevator uit Den Bosch en The Tambles uit Gouda op vrijdag 8 november, twee bands op één avond op hetzelfde podium die mijlenver van elkaar staan qua muziekgenre. Je moet maar durven. Bij Brouwcafé De Vaart draaien ze daar geen hand voor om.

Irrelevator is gegroeid sinds de vorige keer dat ik ze heb zien spelen. Het spelen lijkt ze makkelijker af te gaan, ze staan wat ontspannener op het podium. En visueel wordt het Bossche trio nu bijgestaan door beelden uit een beamer. Beelden die bekend zijn van hun videoclips. Maar ook de nummers die niet als single bedoeld zijn, hebben visuele bijstand.

Het is zeker een verrijking. Het kijken naar drie hard werkende muzikanten wordt enigszins verluchtigd, plus dat de beelden enige duiding geven aan de instrumentale nummers.
Op hun plaat Music For The Insignificant is de verhouding tussen samples en instrumenten goed in balans. Live blijkt die verhouding een stuk moeilijker te realiseren, de samples zijn nauwelijks hoorbaar in het totaalgeluid. Dit maakt het lastig om aan te haken bij Irrelevator.

Het instrumentale maakt de muziek van Irrelevator vrij abstract, mede doordat de songstructuren verre van doorsnee zijn. Alleen hun uitvoering van Toxic, Britney Spears‘ megahit, heeft een klassieke songopbouw.

Dat ze het nummer dan weer uit laten lopen in dezelfde basloop als waar The Cures A Forest mee eindigt zegt veel over de brede muzikale interesse van deze interessante band.

The Tambles

Ongeveer haaks hierop staan, muzikaal gezien, the Tambles. Vier jonge gasten uit Gouda die, in weerwil tot hun leeftijd, al wat uren op de planken hebben gestaan. Popronde en een tribute-tour ter ere van het ‘bananenalbum’ van Velvet Underground, het aantal vlieguren is duidelijk terug te horen in het samenspel. De bandleden van The Tambles spelen ook onder de naam The Jerry Hormones Ego Trip.

The Tambles zien er uit als de sixties, hun muziek is waarschijnlijk ook in die tijd in een glazen stopfles gedaan en nu pas ontkurkt. Fris, helder, swingend, enthousiast, deze muziek doet verlangen naar een eenvoudiger, zorgelozere tijd. Beatle’esque, zuivere meerstemmigheid in het ene nummer wordt afgewisseld met een Lou Reed-achtige lijzige manier van zingen als de sologitarist de leadzang doet.

Sommige nummers van The Tambles worden opgesierd met eenvoudige gitaarsolo’s die prima kloppen in het totale sfeerplaatje. Geen lange, breed uitgesponnen solo’s maar eenvoud, to the point. De bassist speelt ondertussen allesbehalve rudimentair. Zijn baspartijen zijn inventief en vullen het geluid mooi aan.

Zero euro
Het is misschien een publiek geheim dat de Vaart sinds kort een nieuwe p.a. én een eigen geluidsman heeft. Dat dit het geluid nog beter maakt dan hiervoor mag geen verbazing wekken. Het live-geluid klinkt voller en beter. Wellicht dat Irrelevator meer gebaat is met een ander, ‘droger’ geluid, de Tambles profiteren zeker van de nieuwe installatie.

En dat je dan ook nog eens voor zero euro twee bandjes kan zien, maakt De Vaart een bijzonder toffe plek.

feb, 2019

RZMNR, Irrelevator, Tangled Horns: hard, hard, hard klinkt 3x anders
Volle en stevige avond in biercafé: de Vaart serveert bier en gitaren

RZMNR, Irrelevator, Tangled Horns traden zaterdag 16 februari op in Brouwcafé De Vaart. Elke band speelde hard en telkens klonk dat anders.

RZMNR
RZMNR (ReuZe MeNeeR) mocht de avond aftrappen. Een trio uit Antwerpen dat de dresscode ‘ideale schoonzoon’ aanhangt. Maar de pantalons en overhemden zetten je vanaf tel 1 op het verkeerde been. De dik aangezette smeuïge bas pompt elk nummer voort, geholpen door een behoorlijke dosis pedalen. De drummer klapt er goed op los, terwijl er ook ruimte is voor subtiele (ride-) bekkens, met name in een lang en langzaam nummer ongeveer halverwege de set.

Knap hoe de mannen hier de maat weten vast te houden. De basis wordt goed aangekleed met gitaarpartijen die niet al te technisch zijn, maar die het geluid goed aanvullen. RZMNR speelt instrumentale stonerrock, de nummers worden breed uitgesponnen en met genoeg variatie om van begin tot eind te boeien. Ik zal het niet snel thuis opzetten, maar live is het dikke pret om te zien en horen. De band weet precies wat ze doet en heeft er zichtbaar veel plezier in.

Irrelevator
De pauze die de opmaat vormt naar Irrelevator wordt gevuld met nummers van NoMeansNo en Victims Family, iets wat zeker tweederde van de band zal waarderen. Dat het niet helpt de zenuwen te temperen, blijkt bij de vliegende start van het eerste nummer. De drummer zet net een tikje sneller in dan het op plaat staat. Bassist en gitarist moeten zichtbaar een tandje bij zetten om het ritme vast te houden. Dit lukt ze evenwel en naarmate de set vordert zakt het tempo terug naar normaal.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wellicht dat de grappen en kwinkslagen van de bassist hieraan debet zijn. Glunderend weet hij zijn aanwezige vader te vertellen dat-ie nu echt een rockster is. Het trio Irrelevator speelt ook instrumentale nummers, maar dan met aanvulling van samples.

Dat deze samples vanavond niet erg goed te horen zijn, is jammer: op plaat zorgen ze voor wat lucht in de nummers. Vanavond vallen ze weg achter het geluid van de instrumenten. Ik kan me voorstellen dat iemand die de nummers van Irrelevator niet kent gaande de set het moeilijk vindt om de aandacht er bij te houden.
De nummers zitten technisch knap in elkaar. Spitsvondige breaks, gedegen baswerk en strakke drums- en niet eens op de drummers eigen kit. Tijdgebrek bij het opbouwen noopt hem tot het lenen van RZMNR’s kit.

Die ene tom minder mag de pret echter niet drukken. De gitarist is duidelijk in vorm: de ene keer meandert hij een solo lekker door een nummer heen, een andere keer versterkt-ie een thema en dan allemaal net iets gevarieerder dan op plaat. Dit alles op standje ‘precies hard genoeg’ en met wat gepaste meligheid (een titel als ‘Blink 187’) maakt het een goed tweede live- optreden.
Nu hopen dat ze ingeloot worden voor de Popronde, want ik denk dat Irrelevator door veul te speulen nog leuker gaat worden!

Tangled Horns
Na een korte pauze tijd voor afsluiter en headliner Tangled Horns, eveneens uit Antwerpen. Wat is zo’n podium dan klein opeens! Na twee keer een trio gezien te hebben, staat het nu opeens vol met vijf volwassen kerels. Dit is ook duidelijk te horen in het geluid: de bas, drums en twee gitaren zetten een behoorlijke stevige muur neer. Een muur waar de zanger nauwelijks boven uit, laat staan doorheen komt. Zijn teksten zijn dan ook niet te verstaan. De gitaristen kennen ze natuurlijk wel en zij zingen ze dan ook volop mee.

Gezien het vuur en enthousiasme van de zanger heb ik toch het gevoel hier iets te missen. Zijn licht maniakale oogopslag, de fysieke aanvarinkjes met één van de gitaristen, het bijna- paaldansen met de constructiebalk midden voor het podium, het doet frustratie en kwaadheid vermoeden. Als hij dan ook heel dicht tegen een jonge meid aan gaat staan zingen, die zich er duidelijk ongemakkelijk bij voelt, veroorzaakt dat een dikke spanning in de lucht. Met een welgemeende knipoog van de zanger echter, is alle spanning in één tel uit de lucht. It’s only rock ‘n’ roll.

Tangled Horns staat goed te spelen, maar de weinige variatie in hun nummers, het massieve geluid en onverstaanbare zang slaan mij wat murw. Gelukkig zijn er altijd nog de good old Beatles om voor wat lucht te zorgen. Een gloedvolle uitvoering van Come Together wordt verdiend gewaardeerd met een enthousiast applaus van een volle Vaart. Helaas blijft de aandacht niet lang hangen. Na nog een paar mid- tempo nummers is Tangled Horns klaar, en ik ook. Het zijn goede muzikanten maar pakkende songs heb ik niet gehoord.

dec, 2018

Irrelevator stuurt eerste plaat de wereld in
Bosch trio maakt boeiende Music For The Insignificant

Sinds een kleine maand staat Music For The Insignificant online, de debuutplaat van de instrumentale band Irrelevator. Deze nieuwe Bossche band bestaat uit oudgediende muzikanten die alle drie hun sporen al verdiend hebben. Ze stonden januari jongstleden al op het podium tijdens een avond On The House, nog voor één van hun nummers wereldkundig was gemaakt.

Irrelevator

De eerste single van Irrelevator, Repeat After Me, zag vlak daarna het levenslicht en is het beluisteren én bekijken meer dan waard. Strak drum-, gitaar- en basspel aangevuld met rake samples begeleiden licht vervreemdende beelden uit een mythisch zwart-wit verleden- een goede combinatie van geluid en beeld, door de band zelf ingespeeld en opgenomen in één van de repetitieruimtes van de W2. Vervolgens hebben ze de nummers zelf afgemixt en gemonteerd. Een knap staaltje huisvlijt en een goed voorbeeld van de doe-het-zelf-gedachte waar eind vorige eeuw de punk mee begonnen is.

Artwork

Ook het artwork komt uit eigen keuken en is prima in orde maar dat kan niet anders gezien de grafische achtergrond van de bassist. Kort hierop volgde hun tweede single, Epic Flaws Of The Mind en nu is daar Music For The Insignificant, hun eerste ‘volle’ plaat die sinds een maand online te beluisteren en te downloaden is.
De drie heren van Irrelevator zijn geen nieuwkomers in de muziek. Paul drumde jaren geleden onder andere bij Crowbar, een Bosch hardcore trio, Ab heeft als componist, arrangeur en gitarist een aantal muziektheaterstukken gemaakt, waarbij hij geholpen werd door Jan Hein op bas.

Welk hoekje
Dat dit ze geen windeieren legt blijkt duidelijk bij het beluisteren van ‘Music…’. Strakke drums, mooie volle baspartijen aangevuld met lekkere gitaarlicks danwel -riffs. Als kersje op de tompoes weet Irrelevator de ene keer een glimlach, een andere keer verwondering te wekken met hun keuze van samples. Maar in welk hoekje valt hun muziek? Een klein rondje refenties doen? NoMeansNo, Victims Family, een vleugje Residents? Metal? Mathcore? Jazz? Hardcore? Punk?
Irrelevator speelt instrumentale nummers. Dynamisch. Stevig. De ene keer hoekig, een andere keer redelijk recht toe, recht aan rockend. Maar altijd gevarieerd, met knappe breaks om je aandacht bij de les te houden. En steevast strak. De thema’s van de nummers worden bepaald door de gebruikte samples.

Humor

Dat Irrelevator humor hoog in het vaandel heeft blijkt uit titels als God Lives In My Fishtank en Squeeze My Tompoucy. Repeat After Me, Round Pyramid en It All Started With The Mexicans tonen een maatschappelijke betrokkenheid. Dat Irrelevator toch een beetje op afstand blijft komt wellicht juist door het instrumentale van hun muziek. Het jezelf identificeren met een vocalist(e), met een eigen stem en dictie is er niet bij. Ook het cleane gitaargeluid houdt mij wat op afstand. Het had voor mij wat vetter aangezet mogen zijn. Maar aan de andere kant, over smaak valt eindeloos te twisten.
Ook de beperkte technische mogelijkheden van de basale apparatuur in een repetitiehol laten wel wat te wensen over natuurlijk. Hopelijk is er in de toekomst meer mogelijk op dit vlak.

Nog een bewijs dat Irrelevator in is voor een geintje: bij de ‘lancering’ van ‘Music…’ was het mogelijk om mee te doen aan een loterij. Je kon hierbij een plectrum van de bassist winnen. Dat het hier een volkomen random plectrum betrof omdat hij zelf nooit zo’n plastic plaatje gebruikt, mocht de pret niet drukken.
De drie heren van Irrelevator hebben een fraaie eerste stap gezet, Music For The Insignificant is hoorbaar met veel plezier ingespeeld.

Zaterdag 16 februari heb je de kans om Irrelevator live te zien. Ze spelen dan als voorprogramma van Tangled Horns in Brouwcafé De Vaart.

Irrelevator:
Paul van de Koevering, drums
Ab van de Meerendonk, gitaar
Jan Hein Arens, bas

Foto’s van Facebookpagina Irrelevator