Na twee keer te zijn geannuleerd in 2020 en 2021 treedt Therapy? zaterdag 4 juni op in Willem Twee poppodium. In dit geval leidt uitstel gelukkig niet tot afstel. Maar het wachten op deze Noord-Ierse band is dat meer dan waard.
Hooked on Therapy?
Vandaag is een van de drukste dagen in Den Bosch qua bezoekersaantallen. Veel mensen kiezen op deze prachtig zonnige dag voor het gratis Jazz in Duketown in de binnenstad of voor dancefestival Paradijs van het Zuiden. Voor mij persoonlijk, staat er maar één event groot omcirkelt in mijn agenda. Het tweemaal uitgestelde optreden van de Noord-Ierse band Therapy? dat eindelijk plaatsvindt.
Voor mij als fan begon het allemaal in 1994 als ik voor het eerst een clip van de band zie op MTV en daarop hun magnum opus plaat Troublegum aanschaf. Sindsdien ben ik hooked. Ondanks dat hun flirt met mainstream succes toen al een piek beleefde, raakte de band nooit echt uit de kijker. Ze bleven aanstekelijke albums maken en klinken als een band die er altijd in slaagt de relevante beproevingen van het leven te bezingen. En dat allemaal terwijl ze, ondanks druk van platenmaatschappijen en publicisten, hun eigen geluid bleven maken en zich niet in een hokje lieten duwen.
Ze waren altijd te poppy voor metal, teveel alternative voor punk en te brits voor de grunge. Desalniettemin bleven ze hun eigen weg ploeteren, buiten de scope van de reguliere muziekpers en hebben ze in drie decennia een bewonderenswaardig oeuvre opgebouwd. Om dat te vieren is er deze uitgebreide tour, inmiddels omgedoopt tot “so much for the 32(!) plan”, gewijd aan het spelen van hun fan-favorieten.
De avond begint niet soepel. Als de deuren later open gaan dan aangekondigd, blijkt dat we de zaal nog niet in mogen. De crew verontschuldigd zich netjes omdat het allemaal wat uit blijkt te lopen en kan alleen maar rekenen op begrip van de bezoekers. Want hoewel het geduld op de proef wordt gesteld, overheerst toch de grote opluchting dat Therapy?’s debuut in Den Bosch plaatsvindt.
Sparrow Falls
Met een kwartier vertraging beklimt het voorprogramma Sparrow Falls met veel enthousiasme het podium. Voor vandaag wel een sprekende naam met de tropische temperaturen buiten, waar de mussen letterlijk van het dak vallen.
Helaas blijkt het een valse start omdat het geluid niet helemaal mee lijkt te werken. Dat ligt niet aan hen. De zeskoppige melodieuze punkband maakt gretig gebruik van de beperkte ruimte op het podium en doet er als een bezetene alles aan om de volgestroomde zaal voor zich te winnen.
Maar waar op plaat hun postpunk met een eigen draai uitbarst in florissante nummers met mooie melodieën, komt het nu niet echt over. Zelfs als de korte set stilligt en de zanger tussendoor wat wil vertellen, kunnen wij halverwege de zaal er niks van verstaan en dat is meer dan zonde. De mannen doen echt hun stinkende best en als ze het na een half uur voor gezien houden krijgen ze toch een goed applaus.
Therapy?
Het slechte geluid is wel een rode draad deze avond. Als Therapy? het podium oploopt en met openingstrack Nausea het startschot vuurt van een heftige avond, blijkt de techniek ook hen parten te spelen. Het toegestroomde publiek lijkt het echter niet te deren. Als de heren daarna clubhit Stories inzetten ontsteekt de boel pas echt en komt het de rest van de avond niet tot bedaren.
Dit komt vooral op conto van frontman/gitarist Andy Cairns en bassist Michael McKeegan die samen het publiek opzwepen tussen en tijdens de nummers door. Met drummer Neil Cooper die de hele set vakkundig volmept staat Therapy? hier in hun meest constante bezetting en na al die jaren maken ze allerminst een uitgebluste indruk.
Therapy? vertoont totaal geen tekenen van versletenheid of gracieus oud worden. Terwijl Andy met zijn grommende stem zijn kenmerkende gekke ogen het publiek overziet, tovert Michael zijn herkenbare waanzinnige grijns tevoorschijn die de hele show niet verdwijnt. Samen bezweren ze het publiek met enorm fel livespeelplezier en met schuine humor en interactie.
De setlist blijkt een schot in de roos. Terwijl er ook ruimte is gelaten voor nummers uit later werk, zijn het vooral de oude legendarische liedjes waar de bezoekers op af zijn gekomen. Die worden niet teleurgesteld. Zo drijven de strakke riffs van nummers als Turn en Opal Mantra de boel tot extase en zorgen singles Trigger Inside en Church of Noise voor krachtig vuurwerk.
En traditiegetrouw kan iedereen flink meezingen met lievelingen als Potato Junkie, Die Laughing (opgedragen aan Taylor Hawkins van de Foo Fighters) en Still Hurts. Uiteraard ontbreken de covers niet. Behalve Joy Division’s Isolation, wordt grootste hit Diane gestoken in het originele “Husker Dü” jasje en komt er ook nog een opportunistische Breaking the Law van Judas Priest voorbij.
De verplichte toegift legt vooral de nadruk op de onbezweken nummers van album Troublegum. Als de fameuze eerste zin van Knives wordt uitgesproken (My girlfriend said…) gaat de zaal opnieuw helemaal los en zodra het opruiende Nowhere wordt ingezet trekt Therapy? ook de twijfelaars helemaal over de streep. Afsluiter Screamager met een uitgesponnen gitaarintro zorgt tenslotte voor een verrukkelijke kers op de taart.
Wanneer de set zijn einde nadert, herhaalt Andy zijn waarderende woorden voor de steun van hun fans en benadrukt dat ze na hun eerste keer Den Bosch graag terugkomen. De belofte wordt hartelijk met applaus en gejuich ontvangen. Want ook vanavond blijkt Therapy? een uitstekende live band en duurt het hopelijk lang voor ze besluiten hun instrumenten aan de wilgen te hangen.
Fotografie: Mickey Obo
Foto Sparrow Falls: Facebook Sparrow Falls