Denkend aan 2020 zie ik brede rivieren tergend langzaam door oneindig laagland gaan. En waar normaal gesproken, op een zomeravond, een brede rivier uitnodigde tot mijmeren en dromen, deze rivier tartte en bespotte. De stroming wou maar niet op gang komen, het jaar wou maar niet op gang komen.
2020
2020 begon goed; het Rauwkost-festival streek weer neer op de Tramkade met een weekend lang een uitgebreid en gevarieerd programma. Helaas viel het bezoekersaantal tegen.
Het programma van Paaspop werd langzaamaan steeds duidelijker, evenals mijn keuze om daarom dit jaar niet te gaan. Daarentegen kon ik me wel gaan verheugen op een weekend Jera, in Ijsselstein. Een jonge traditie waar ik me sinds een paar jaar met plezier aan overgeef.
En na carnaval viel de hamer. En ik hoef er verder niet op in te gaan- jullie waren er bij. Ieders leven veranderde. Intelligente lockdown, anderhalve meter maatschappij, het nieuwe normaal, mondkapjes, elleboog niezen, elleboog stoten, het mediavocabulaire paste zich rap aan.
Maar de mens denkt in oplossingen. Binnen de marges van wat wettelijk mocht, en maatschappelijk gewenst was. En natuurlijk, een rockband kijken en luisteren, zittend aan een tafeltje, is niet fantastisch. Maar het is weer even iets anders dan weer dezelfde bank, hetzelfde behang, thuis.
De Bossche Zomer debuteerde glansrijk, gretig gebruik makend van de parken, bermen en perken die Den Bosch rijk is. De hele stad de hele zomer één anderhalf-meter-festival.
Na de zomer werden de duimschroeven andermaal aangetrokken. De dertig- personen regel bleef in stand, helaas was het bijpassende barbezoek compleet afgeschaft. Elk concertbezoek leek opeens een straight-edge statement.
En nu ligt alles plat. Geen films, geen poëzie, geen muziek. Geen avondje naar de kroeg, geen avond uit eten. De trage brede rivier van 2020 is een alles verslindende gletscher geworden. Enige vorm van vermaak is vermaak op afstand; de artiest doet haar en zijn ding, de liefhebbers loggen in om mee te beleven en hun geliefde artiest te steunen. En laat afstand nou net datgene zijn, wat een live-optreden opheft. Samen met die geliefde artiest te staan zweten in een te vol zaaltje, samen de lucht van plat gestampt gras en oud bier te ruiken, samen met gelijkgestemden op de maat te staan knikkebollen.
De maand van de lijstjes is bijna voorbij, en daarmee ook bijna het jaar. Een zeer karig jaar waar het de uitvoerende kunsten betrof.
Laten we hopen dat we inmiddels seculier genoeg geworden zijn, om niet te hoeven vasthouden aan de zeven magere jaren. Één mager jaar is meer dan voldoende om ons te laten waarderen wat we in 2019 nog als normaal beschouwden.
En laten we ook hopen dat de voortekenen gunstig zijn en dat we zeer spoedig weer terug mogen naar het oude normaal. Dan zien we mekaar weer, ergens in een zaaltje of een tentje of op een veldje.
