Dit derde en laatste deel over Jack’s Soul Live Festival staat speciaal in het teken van het optreden van Joss Stone. De met prijzen overladen Britse zangeres zou eigenlijk in 2020 het festival al komen afsluiten en vandaag doet ze dat eindelijk tot groots dankbaarheid en ontzag van iedereen die erbij was. Ze mag dan wel hoogzwanger zijn op het moment, maar zodra ze het podium opstapt, staat haar niets in de weg en voert ze een show op die haar faam als headliner en wereldartiest meer dan waarmaakt.
Joss Stone
“Zou ze nu wel of niet komen optreden?” dachten sommigen, toen bekend werd hoever ze al was in haar zwangerschap. Maar zowel de organisatie als de souldiva zelf, stelde iedereen gerust. Na al het uitstel zou er geen afstel volgen.
Dan is het moment daar. Na een kort instrumentaal intro door haar band komt Joss Stone zelf beminnelijk het podium op en wordt ontvangen met een daverend applaus van alle festivalgangers. Alsof het allemaal al voorbij is en de show alle verwachtingen overtroffen heeft, maar we staan slechts aan het begin van wat een eminente avond zal blijken te worden.
Wat gelijk opvalt is hoe vrij ze zich voelt en hoe beweeglijk ze is. Waar ik vooraf had verwacht dat ze de hele avond op een kruk zou doorbrengen of spelend vanachter haar eigen piano, lijkt ze daar nu niks van te willen weten. Haar zomerse jurkje verbloemt niets en trots als een pauw paradeert ze over het gehele podium.
En waarom zou ze niet? Joss Stone is in verwachting en hoeft het niet te verbergen, ze omarmt het juist. Als een ware spring-in-het-veld dartelt ze rond terwijl ze de fans trakteert op een mix van haar meest voortreffelijke songs in allerlei stijlen; van Blues (Big Ol’Game), Soul (Super Duper Love) tot zelfs pure pop (You Had Me) en een streepje reggae (Love Me). Ze blijkt wederom ontzettend goed bij stem en brengt de nummers met de groots mogelijke speelvreugde en een enorm amusante allure. Tel daar die glunderende lach bij op, die maar niet van haar gezicht verdwijnt, als die van een kind in een speeltuin, en je kan niet anders dan je net zo opgewekt voelen. Dat Joss Stone vandaag de meest statige artiest is, blijkt niet alleen in haar faam, maar ook in haar doen en laten. Haar interactie met het publiek is gelijk aan die van andere supersterren.
Doorspekt met humor en jolijt, praat ze tussen de nummers door als een blijde gastvrouw. Een moeder-in-spe op haar eigen groots opgezette babyshower. Ze straalt zichtbaar van blijdschap en dankbaarheid als alle gegadigden haar volledig in hun armen sluiten. Zelfs als ze even stopt en rustig de tijd neemt om op zijn Engels een kopje thee te pakken.
Wanneer haar band midden in een nummer begint aan een heerlijke Jamsessie, vraagt Joss Stone vanuit het niets om de medewerking van de massa. Ze vraagt naar Melissa (achternaam bekend bij redactie). Een tijdje denkt iedereen dat ze weer een grap maakt, maar Joss houdt aan en gaat net zo lang door men de ernst beseft en Melissa samen met haar vriend vanachter de hekken zijn gevist.
Eenmaal op de bühne krijgt het stelletje ieder een microfoon in handen en als Melissa tegen haar vriend zegt: “Ik heb je niet zomaar meegenomen naar dit concert” voelen alle toehoorders gelijk de bui al hangen. Wat volgt is een fabuleus en romantisch tafereel. Melissa deelt haar vriend mee dat ze het na 14 jaar wel eens tijd vindt om niet meer zijn vriendin te zijn en veel liever zijn vrouw genoemd wil worden. En terwijl Melissa een fonkelende ring tevoorschijn haalt en op een knie zakt, stijgt vanuit de tent een woest sentimenteel getier op. Het antwoord op de vraag laat zich raden. En terwijl het pas verloofd stel de coulissen induikt, spreekt Joss de menigte geëmotioneerd toe. “Ain’t love grand?,” vraagt ze. Waarna ze meteen jammert dat ze er eigenlijk geen fluit van heeft verstaan, maar wel de clou door had.
Na dit liefdevol intermezzo, pakken Joss Stone en haar de band de draad weer net zo makkelijk op en blijven de hits en medleys eruit gooien. Of ze nu klassieke soul tracks aan elkaar ritsen of die hemelse ballads opdraagt aan haar dochter (You’re My Girl) of haar vriend (Oh To Be Loved), het ene hoogtepunt is nog mooier dan het andere. Maar de ware climax moet dan nog volgen.
Joss heeft namelijk nog een verrassing in petto. Als ze bezig is met een waanzinnige vertolking van Betty Wright’s Clean Up Woman, roept ze halverwege het nummer niemand minder dan Candy Dulfer het podium op die een heerlijk streepje mee komt meeblazen en het nummer net nog wat voller kan laten klinken.
Deze kleine bijdrage kan al op flink wat applaus rekenen, maar wat zich daarna afspeelt met het tijdloze I Put a Spell on You blaast werkelijk alle aanwezigen omver. De beide SoulLadies binden de strijd met elkaar aan tussen sax en stem en trekken waarachtig alles uit de kast. Er is geen betere titel te vinden dan “I Put a Spell on You”, want de diva’s lijken net twee tovenaressen die om beurten een spreuk verkondigen en daarmee het complete publiek bezweren. De heuse krachtmeting blijft onbeslist, maar de grote winnaar zijn overduidelijk alle toeschouwers, want voor hen was dit een regelrechte apotheose van deze fenomenale festivaldag.
Candy Dulfer, everyone! Isn’t she amazing?, roept Joss Stone en dat kan niet anders dan beaamd worden. Er volgt nog een toegift. Joss is moe, maar nog niet verslagen. Wel merk je dat er ongemak bij komt kijken. Dan houdt ze haar buik vast, maar blijft desondanks opgetogen haar tevredenheid uiten. Want ze vindt het geweldig hier in Den Bosch te zijn. Ze grapt nog even dat het prettig zou zijn als bezoekers tot 4 uur ochtends door kunnen dansen, maar dat zij dan wel naar huis gaat.
Daarna legt ze uit dat ze voor het nummer Right To Be Wrong nog even de tekst heeft bijgewerkt. Zo is de zin “So just leave me alone” geen boogschap die ze op het eind wil meegeven, dus ze gaat nu andere woorden zingen met meer positiviteit en liefde, want dat kunnen we allemaal veel meer gebruiken.
En groot gelijk heeft ze. Met een opperbeste stemming van saamhorigheid wordt de aangepaste passage én masse meegezongen en blijk het de ideale afsluiter waardoor Joss Stone het doel bereikt dat ze voor ogen had; De mensen met een fantastisch gevoel huiswaarts laten keren.
Jack’s Soul live Festival in Den Bosch kende dit jaar een weergaloze editie en ik ben benieuwd waar ze volgend jaar mee gaan komen. Wat het ook wordt, wij van Klankgat hebben er nu al zin en zullen er dan weer net zo lief verslag van doen.
Coverfoto: Mickey Obo
