Op deze tweede editie van het Rauwkost jongerenfestival op zaterdag 26 januari, prijken er weer een aantal interessante namen op het affiche. Van lokaal talent, Clittenband bijvoorbeeld, tot acts die hun sporen nationaal al wel verdiend hebben, Knars, voorheen bekend als Knarsetand. Ook diverse genres komen aan bod, van Punkrock tot Nederlandstalige Hiphop. Toen ik rond 16.00 uur het Tramkade terrein op liep, waar ik mijn polsbandje kon ophalen, was er slechts een handjevol bezoekers te vinden. Gelukkig was het later op de avond een stuk drukker bij alle podia. Jongeren, waar het festival met name voor bedoeld is, waren er wel, maar niet in grote getale. De jonge jeugd was vooral te zien bij acts als Black Acid en Leafs.

De eerste band die ik wilde gaan zien, Lokotov Mocktail, had afgezegd vanwege een zieke drummer, dus dan maar meteen door naar Van Aken waar Clittenband al bezig is als ik binnenkom. Clittenband bestaat uit drie vrouwelijke muzikanten, de twee zussen Noor, zang en gitaar, en Aya, bas, en Hannah op drums.  De dames maken kleinkunst popmuziek met ondeugende, licht erotische teksten. Er viel ook wat te winnen, een condoom namelijk. Aya hield hem omhoog, nog niet gebruikt, werd ons verzekerd. Als je kon raden wat er vooraan op het podium lag, dan mocht je hem hebben. De winnaar had het antwoord, een mergpijpje, goed.

Aangekomen bij Willem Twee Poppodium, waar ik Leafs wilde gaan zien, was Black Acid nog bezig in de grote zaal. Vier MC’s die hun Nederlandstalige raps de zaal in spugen en een man achter de knoppen. Je ziet ze flink hun best doen, maar de zaal, die voornamelijk uit tieners bestaat, reageert een beetje lafjes. Waarschijnlijk staan ze te wachten op de jonge hiphop sensatie Leafs die direct hierna op dit podium staat geprogrammeerd.

Als Leafs iets later dan gepland het podium betreedt, reageert het jonge publiek wél enthousiast. Teksten als “Jump! Jump!” doen het nog steeds goed zo blijkt. Dat de muziek uit een doosje komt, had ik wel verwacht, daar zorgt de producer achter de knoppen voor, maar ook de zang loopt op een bandje mee. Autotune is inmiddels gemeengoed in dit genre en daar maakt Leafs dus ook veelvuldig gebruik van. De zaal slikt het als zoete koek, maar ik ben blij dat ik weer door moet naar de volgende act van Wild, Organ & Drums, die bij Café De Vaart op het punt van beginnen staat.

Er is nog tijd om op weg naar Café De Vaart nog even binnen te wippen bij Van Aken, waar de bijzondere performance Naaistreek bezig is. Het duo is schaars gekleed en bedekt met glitters. Met een masker voor hun gezicht hebben ze interactie met het grote kunstwerk van Geerte van Beers.

Wild, met als toevoeging Organ & Drums in hun naam is een duo met een drummer en een toetsenist met drie keyboards, een Moog voor de bastonen, een Hammond voor de hogere riedeltjes en een Nord, waar diverse bliebjes en klanken uit worden getoverd. Organ & Drums dekt de lading bij lange na niet, wild is al een goede toevoeging, maar het is meer. De instrumentale muziek is funky en met vlagen dansbaar, ware het niet dat die weergaloze drummer flink goochelt met allerlei drum fills en afwijkende maatsoorten. Gedanst wordt er overigens amper, maar de aanwezigen genieten zichtbaar.

Dan marcheer ik richting Koudijs, waar het Belgische Go March zijn opwachting maakt. Deze band laat zich niet gemakkelijk in een hokje plaatsen. Dit drietal maakt instrumentale muziek met gitaar, drums en toetsen. De toetsenist is omringd door een scala aan knopjes en pedalen die allerlei geluidjes produceren. Het is voornamelijk Electrorock te noemen met soms enkele Trippy passages. Maar ook Jazz invloeden zijn te horen. De meeste nummers die vanavond gespeeld worden zijn van hun laatste album.

Voordat het tijd is om naar La Jungle bij Café De Vaart te gaan, ben ik toch wel benieuwd of Nona de hoge verwachtingen kan waarmaken bij Willem Twee Poppodium. En dat kan ze zéker! Deze kleine grote zangeres met die heerlijke soulvolle stem zingt met het grootste gemak de nummers zoals ze op de EP te horen zijn. En ondanks het feit dat de band goed speelt, is het vooral Nona die de show steelt. Niet met allerlei kekke dansjes of een extravagante outfit, nee gewoon met die stem, die fantastische stem. En ik weet dat de vergelijking al vaker gemaakt is, maar Amy Winehouse is toch de eerste waar ik aan moet denken als ik Nona hoor zingen. En dat is helemaal geen belediging. Hier gaan we nog veel meer van horen.

En dan van de dromerige soul van Nona naar de complete hysterie van La Jungle. De monsterlijk opzwepende drumsalvo’s bijvoorbeeld in het nummer Technically You Are Dead die dan weer gecombineerd worden met een minutenlange repeterende techno beat. Wat een energie straalt dit duo uit! En het publiek voelt het, dit is een bijzondere band. De zanger, al wordt er niet echt veel gezongen, loopt zijn gitaar en zang en speelt daar overheen, zodat het geheel nog een voller geluid krijgt. En dan nog de stage presence van de zanger/gitarist die met zijn mimiek de hysterie in hun muziek nog meer benadrukt. Voorlopig hoogtepunt.

45ACIDBABIES in Willem twee Poppodium is dan aan de beurt. Dit gezelschap schakelt gemakkelijk van scheurende gitaren en harde drums, naar electrodeuntjes afkomstig uit het keyboardje bij frontvrouw Sophia. Een opvallende verschijning die Sophia met haar witte haren en gehuld in een strak rood trainingspakje. Maar zelfs als ze een zwarte coltrui en een joggingbroek aan had gehad, had ze alsnog alle aandacht getrokken met haar show. Ze staat lekker te dansen op het podium en dat slaat over op de zaal die voorzichtig mee begint te bewegen.

Stipt om 21.00 uur is het podium bij Van Aken voor de Belgische danser/choreograaf Kelly Vanneste met haar solo performance Pussy. Boven het podium hangt een stellage met komkommers waar ze omheen, onderdoor en tegen aan danst, zo hard zelfs dat de komkommers af en toe in het rond vliegen. Ze rolt over het podium, neemt verschillende poses aan, likt haar klauwen schoon als een poes en een ander moment staat ze weer provocerend te schreeuwen naar het publiek. Je zou in de show allerlei dubbelzinnigheden kunnen ervaren, want het is op meerdere manieren uit te leggen. Maar je mag er in zien wat jij er in wil zien. Ik zag een danser met lef, die met haar expressieve danstaal het publiek uitdaagt om verder te kijken

Hup even de pas erin, dan kan ik nog een kwartiertje meepakken van de band Stadt. De laatste soundcheck is bijna afgelopen als ik de Skatehal binnenwandel. Er zouden hier wel een paar lampjes uit mogen in deze iets te lichte zaal. De seventies fusion rock van deze heren staat als een huis, al oogt het optreden wat statisch. Dat kan liggen aan de opstelling van de toetsenpartij van de twee heren voor op het podium. En dan moet er ook nog gitaar gespeeld worden én gezongen. Dus eigenlijk gebeurt er van alles, er komt ook nog een soort van Hawaiiaanse Kalimba aan te pas. De ietwat schelle zang kan me niet echt bekoren. Na drie nummers is het alweer tijd om verder te gaan, want bij Café De Vaart is Toni Clifton al begonnen.

Toni Clifton is aardig populair zo blijkt. Met moeite kan ik me een weg banen richting podium. Vooraan is nog wel wat ruimte, maar die wordt ingenomen door een moshpit. Dit drietal is een geoliede rockmachine. Een gitarist, een bassist en een zingende drummer, meer heb je niet nodig. Met hun catchy rauwe rocksongs spelen ze deze tent plat. Grote blikvanger is de zanger/drummer met zijn ontblote bovenlijf en zijn lange haren. Maar ook de bassist met zijn dansjes en opvallende mimiek weet de aandacht op zich te vestigen. De gitarist is gewoon bezig met wat ie hoort te doen, gitaar spelen. En dat doet ie goed.

Op naar de hardcore punk van Ploegendienst in de grote zaal van Willem Twee Poppodium. Wat me als eerste opvalt als ik de zaal in loop, is de cap van een duikpak die Ray Fuego op zijn hoofd heeft. Maar het zal wel niet heel lekker zitten want na twee nummers gaat ie af. Hij zal het ook wel warm hebben, want niet veel later gaat ook zijn shirt uit, zodat alle tattoos goed zichtbaar zijn. Voor het podium wordt er flink gemosht en er zijn er een paar die het podium opklimmen en gaan stagediven. Er was zelfs iemand die Ray een duw gaf op het podium. Ray duwde hem hardhandig het podium af. Van de schijnbaar Nederlandstalige teksten die Ray de microfoon in spuugt is niet veel te verstaan, maar hij brengt het met attitude.

De kleine zaal bij Willem Twee Poppodium is goed gevuld als Luminyx inmiddels begonnen is. Aan de muziek van de mannen ligt het niet, die is erg dansbaar te noemen, maar ze pakken de zaal nog niet echt in. Doe je ogen dicht en laat je meevoeren door de Drum ’n Bass van de mannen met scheurend gitaargeluid en hier en daar een psychedelisch orgeltje. Af en toe riekt het zelfs naar punk, met teksten als: “We ain’t gonna take it anymore!” Maar als je je ogen open doet, dan lijkt het of je in de aula naar een schoolbandje staat te kijken. Het briefje aan de microfoonstandaard van de bassist doet voor dat beeld ook niet veel goeds. Heel geconcentreerd staan ze hun liedjes te spelen, terwijl ik denk: “Maak eens plezier jongens!”

Dankzij Luminyx heb ik wel zin gekregen om te dansen dus beweeg ik me even richting spiegelzaal waar de Silent Disco gaande is. Ik krijg een koptelefoon aangereikt bij de ingang met een korte uitleg. Eén knopje, drie kanalen, dat gaat lukken denk ik. Elke kanaal heeft zijn eigen muziekstijl, in mijn geval was dat, Jungle, Trance en Nederlandstalige Hiphop. Ook heeft elke stijl zijn eigen kleur lampje op de koptelefoon, die verandert dus ook als je van kanaal wisselt. Het grappige is natuurlijk dat er ook op verschillende tempo’s gedanst wordt. Dus de één staat lekker hard te gaan op de jungle beats en de ander staat relaxed zijn hoofd te schudden op de Nederhop. Iedereen vermaakt zich in zijn eigen wereldje.

Knars, formerly known as Knarsetand, maakt er een feestje van in de grote zaal. Ze mixen allerlei stijlen door elkaar en dat gaat van Rock à la Rage Against The Machine tot Latin met trombone en trompet prominent aanwezig, en teksten als “No tengo dinero!” De meer uptempo Punkrock nummers zorgen voor de zoveelste moshpit van de avond, alleen is ie hier wel het grootst. Er wordt bier gegooid, gecrowdsurft, mensen vallen om, die worden dan weer netjes op de been geholpen zoals het hoort en iedereen heeft plezier. Niks geen “Put your hands in the air!” of “Jump! Jump!” dat gebeurt hier allemaal vanzelf!

De roze ruimte van Van Aken is de perfecte locatie voor de pikante rockshow van Wannabe A Star. Deze vrouwen in spannende outfits staan hun mannetje en op hun eigenzinnige wijze spelen ze rockklassiekers met veel gevoel voor show. Zo komen er bij I Wanna Be Your Dog twee vrouwen in hondenpakjes het podium op gekropen.  Killing in the name is natuurlijk altijd een garantie voor succes, lekker mee schreeuwen met Fuck you I won’t do what you tell me! Een originele interpretatie van Seven Nation Army kwam ook langs, namelijk een stuk sneller dan het origineel en dat pakte goed uit. De danseressen staan tijdens dit nummer met grote vaandels te zwaaien. Ook een nummer als The Gay Bar met de ondubbelzinnige teksten als I got something to put in you! doet het goed in deze nachtclubsetting, zeker als er ook nog een paaldanseres een showtje geeft. Een mooie afsluiting van deze tweede editie van het Rauwkostfestival. Nu al zin in volgend jaar!