Ruim vóór het opkomen van Sons of Kemet verzamelen jongeren zich pal voor het podium van de Willem Twee. Net als vorige week bij FAQ-Saturday zijn jongeren in grote getale op komen dagen. Dat geeft de burger moed en zeker de organisatie van November Music die de aanwas van haar publiek wil verjongen. Het programmeren van deze energieke Britse band is zonder meer een gouden greep te noemen. Op het podium zijn twee drumstellen opgesteld, een saxofoon staat op een standaard en een grote goudglanzende tuba ligt op de grond.
SONS OF KEMET (UK)
De Oude-Egyptenaren noemden Egypte: Kemet of “zwart land”. Ze noemden zichzelf remet-en-kemet wat wordt vertaald als: “het volk van het zwarte land”. Ze bedoelden met het zwarte land het vruchtbare slib dat achterbleef op de oevers, als de Nijl was overstroomd en waarmee ze gewassen konden telen (bron: Wikipedia).
Dit voorjaar brachten Sons of Kemet hun vierde studioalbum Black To The Future uit op Impulse! Records. Daar zijn de singles Hustle en To Never Forget The Force van uitgetrokken. Aan dat album werkten onder meer Lianne La Havas en Kojey Radical aan mee. Deze avond in Willem Twee geen vocalisten bij de set maar de kern van Sons of Kemet: saxofonist Shabaka Hutchings, tuba-speler Theon Cross en de twee slagwerkers Tom Skinner en Edward Wakili-Hick. Het wordt een instrumentale gig met Hutchings en Cross in de belangrijkste rollen.
De band komt op zonder een inleidend voorwoord. Er wordt direct gemusiceerd. Saxofonist en leading man Shabaka Hutchings pakt gelijk uit en haalt de meest spannende klanken uit zijn saxofoon. Als solo instrument om het vervolgens als ritme instrument te gebruiken tezamen met de twee slagwerkers Skinner en Hick die zijn haar in een verhoogde tulband heeft gedraaid.
Van meet af aan stuwt Sons of Kemet het ritme op met soms een solo van Shabaka Hutchings op zijn sax zonder dat de beat daar onder lijdt of verzwakt. Het publiek reageert uitgelaten en voor in de zaal staan jongeren zich in het zweet uit te leven. Heel bijzonder is de solo van Theon Cross op de tuba. Cross die soms ’trompettert’ als een grote Afrikaanse olifant, haalt de meest onverwachte klanken uit het zware instrument. Enige spierkracht is gewenst om de tuba zo te gebruiken zoals hij dat doet.
Hoe kan je de muziek van deze Zonen van het Zwarte Land plaatsen? Is het muziek van een andere planeet die jazz, pop- en rockliefhebbers in de ziel raakt, zoals vele media deze band omschrijft? Van een andere planeet is sterk overdreven.
Wat jongeren aanspreekt is de dansbaarheid van deze jazzexercities. Dansbaar en tegelijkertijd complex waarin vele wereldstijlen in elkaar vloeien, geboren in metropolen als Londen en Lagos, Nigeria. In navolging van Fela Kuti maar dan flink wat tempi sneller en de volumeknop hoger. Poppodium wordt met alle gemak weggeblazen.