Moodz | KLANKGAT

nov, 2022

3nd Moodz arena van jazz funk punk rock electronica
November Music maakt weer een geslaagde avond van de muziek van nu door de makers van nu

Terwijl de binnenstad van Den Bosch helemaal dichtslibt met carnavalvierders – het is de 11de van de 11de – staat de derde editie van Moodz op het punt van beginnen. Op het program staan REMY.& the Analogue Robot Orchestra, Falkevik, LIUN + the Science Fiction Band en sluit Jameszoo Blind Group de avond af.

3nd Moodz

REMY. & the Analogue Robot Orchestra en Falkevik staan simultaan geprogrammeerd, dus moet er gekozen worden. Ik kies voor REMY omdat ik erg nieuwsgierig ben naar zijn Robot Orchestra. Remy van Kesteren is artist-in-residence wat betekent dat hij volop de gelegenheid krijgt om zich binnen November Music te werken aan een project en/of aan zijn ontwikkeling als musicus.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar eerst en vooral is Remy harpist. Een harp roept associaties op van hemels klinkende muziek om de goden te behagen. Niets van dat al want Remy combineert zijn harp met allerlei elektronische apparaten die hij bestuurt met een meervoudige voetpedaal. Hij kan daarmee live sounds en beats produceren en samples oproepen. Al die apparaten noemt hij zijn Analogue Robot Orchestra.

In het midden van de show speelt Remy met een draagbare elektrische harp, hoogstwaarschijnlijk selfmade. De harp krijgt bijna het karakter van een rockgitaar. Harmonie en gratie op de harp kunnen zo omslaan in urban dance & beat als hij zijn robot orkest opwekt. De integratie is verrassend.

Naast dit bijzonder orkest wordt Van Kesteren geflankeerd door een drietal zangers. Dat zijn Kim Janssen, Marcel Veenendaal van Di-Rect en zangeres LUWTEN. Vooral Marcel Veenendaal maakt indruk en heb ik mijn visie op de harp een harde reset gegeven.

Deze slideshow vereist JavaScript.

LIUN + the Science Fiction Band

In Willem Twee poppodium staat LIUN + the Science Fiction Band op het Moodz programma. Het is een 10-koppig collectief met zangeres Lucia Cadotsch en de Berlijnse componist Wanja Slavin op saxofoon, dwarsfluit en synthesizers. Achter hen een fijne koperset van vier mannen en een vrouw op trombone. Een drummer, bassist en pianist maken het compleet.

De band komt aan het begin van de set nogal rommelig over. De nummers worden onvast gespeeld alsof het eigenlijk een soort warming-up lijkt. Na drie nummers raakt de band op stoom en claimt zangeres Lucia Cadotsch een grotere rol. Het wordt zowaar funky met de nodige jazz breaks. De saxofonist in het kopergezelschap imponeert een aantal keren met een grandioze solo en de jonge vrouw op trombone doet daar nog een schepje bovenop.

Het zijn trouwens allemaal heel jonge muzikanten die achter Slavin en Cadotsch spelen. Een haperend begin maar uiteindelijk een goede show met een uitgebreide mix aan stijlen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Jameszoo Blind Group

Al deze fantastische muzikanten ten spijt is de focus van deze derde editie van Moodz toch wel gericht op Jameszoo (Mitchel van Dinther). Ik hoorde in de wandelgangen dat velen uitkeken naar deze afsluiter van de avond. Mitchel presenteert zijn langverwachte album Blind en doet dat in de Clubzaal van de Verkadefabriek in het gezelschap van Blind Group.

Om te beginnen, elk nummer heeft een duidelijk kop en staart. Er wordt strak en gedisciplineerd gespeeld ondanks de freejazz elementen die in de nummers zijn verweven. Strakke, harde funk voorafgegaan door coole jazz intro’s. Anderen vonden het meer harde punk. Whatever.

Vooral het drumwerk van Jamie Peet is imponerend in opbouw, ritme wendingen, breaks op het juiste moment en zeer gefocust. Op de Hammond orgel levert Niels Broos een warme klare lijn in klankkleur. De bassist behandelt zijn gitaar als een percussie instrument. De saxofonist is een afgebakende solist. Jameszoo houdt de regie strak en speelt denkelijk daarom met zijn rug naar het publiek om zo de Blind Group te sturen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De nummers duren ook niet te lang. De mogelijkheid om oeverloos te jammen en improviseren zit er niet in. Met fuzzy electro-jazz wordt deze derde editie van Moodz luid en duidelijk afgesloten.

Op 25 november houdt Jameszoo met kunstenaar Philip Akkerman een duo expo in Nes in Amsterdam. De toegang is gratis

Met dank aan November Music
Foto’s: Wim Roelsma

nov, 2021

Sons of Kemet blazen Poppodium met gemak weg
Vertegenwoordigers van de nieuwe vitale Britse jazzscene staan borg voor opzwepende optredens

Ruim vóór het opkomen van Sons of Kemet verzamelen jongeren zich pal voor het podium van de Willem Twee. Net als vorige week bij FAQ-Saturday zijn jongeren in grote getale op komen dagen. Dat geeft de burger moed en zeker de organisatie van November Music die de aanwas van haar publiek wil verjongen. Het programmeren van deze energieke Britse band is zonder meer een gouden greep te noemen. Op het podium zijn twee drumstellen opgesteld, een saxofoon staat op een standaard en een grote goudglanzende tuba ligt op de grond.

SONS OF KEMET (UK)

De Oude-Egyptenaren noemden Egypte: Kemet of “zwart land”. Ze noemden zichzelf remet-en-kemet wat wordt vertaald als: “het volk van het zwarte land”. Ze bedoelden met het zwarte land het vruchtbare slib dat achterbleef op de oevers, als de Nijl was overstroomd en waarmee ze gewassen konden telen (bron: Wikipedia).

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dit voorjaar brachten Sons of Kemet hun vierde studioalbum Black To The Future uit op Impulse! Records. Daar zijn de singles Hustle en To Never Forget The Force van uitgetrokken. Aan dat album werkten onder meer Lianne La Havas en Kojey Radical aan mee. Deze avond in Willem Twee geen vocalisten bij de set maar de kern van Sons of Kemet: saxofonist Shabaka Hutchings, tuba-speler Theon Cross en de twee slagwerkers Tom Skinner en Edward Wakili-Hick. Het wordt een instrumentale gig met Hutchings en Cross in de belangrijkste rollen.

De band komt op zonder een inleidend voorwoord. Er wordt direct gemusiceerd. Saxofonist en leading man Shabaka Hutchings pakt gelijk uit en haalt de meest spannende klanken uit zijn saxofoon. Als solo instrument om het vervolgens als ritme instrument te gebruiken tezamen met de twee slagwerkers Skinner en Hick die zijn haar in een verhoogde tulband heeft gedraaid.

Van meet af aan stuwt Sons of Kemet het ritme op met soms een solo van Shabaka Hutchings op zijn sax zonder dat de beat daar onder lijdt of verzwakt. Het publiek reageert uitgelaten en voor in de zaal staan jongeren zich in het zweet uit te leven. Heel bijzonder is de solo van Theon Cross op de tuba. Cross die soms ’trompettert’ als een grote Afrikaanse olifant, haalt de meest onverwachte klanken uit het zware instrument. Enige spierkracht is gewenst om de tuba zo te gebruiken zoals hij dat doet.

Hoe kan je de muziek van deze Zonen van het Zwarte Land plaatsen? Is het muziek van een andere planeet die jazz, pop- en rockliefhebbers in de ziel raakt, zoals vele media deze band omschrijft? Van een andere planeet is sterk overdreven.

Wat jongeren aanspreekt is de dansbaarheid van deze jazzexercities. Dansbaar en tegelijkertijd complex waarin vele wereldstijlen in elkaar vloeien, geboren in metropolen als Londen en Lagos, Nigeria. In navolging van Fela Kuti maar dan flink wat tempi sneller en de volumeknop hoger. Poppodium wordt met alle gemak weggeblazen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

nov, 2019

TaxiWars is veruit de beste band van de Lage Landen
Tom Barman is gruizige en raspende kruising van Tom Waits, Tone Loc en zichzelf, voorzien van hypnotische sax pulsen

TaxiWars, wat een naam. Het roept beelden op van rivaliserende groepen mannen in de grote, norse boulevards van een metropool zoals Brussel. Want uit België daar komt TaxiWars vandaan en is donderdag 7 november te gast bij November Music 2019 in Willem Twee poppodium. “Have a grip on my soul.”

TaxiWars en Anna Meredith die vooraf ging aan de set van Tom Barman (dEUS) en de zijnen maken deel uit van Moodz, het jazz en elektronica vlaggenschip van November Music.

TaxiWars

Al bij de soundcheck die nogal moeizaam verloopt, merk je de virtuositeit van de bandleden en zie je de nerveuze danspassen van frontman en zanger Tom Barman. Na veel geroep over en weer met de geluidsmannen is de band tevreden en trekt zich terug. Publiek druppelt binnen, een stuk minder dan bij aanvang van de set van Anna Meredith.

TaxiWars laat er geen gras over groeien en start fel en strak met het gedreven funky jazz Fever van het gelijknamige album uit 2016. Een fijne hoofdrol voor saxofonist Robin Verheyen. Er is toch technisch iets niet goed met de microfoon van Barman. Als Fever is afgelopen wordt de mic direct vervangen.

Soul Repair, ook van het Fever album, begint klassiek met een hoofdrol voor de contrabas van Nicolas Thys maar al snel loopt het tempo op en zingt Barman snel en intens dat een ziel gerepareerd moet worden. Aan het eind is nog weinig over van het klassieke begin.

Artificial Horizon

Dropshot van het recent uitgebrachte album Artificial Horizon is een cool en ingehouden nummer met een Tom Barman die balanceert tussen zang en rap. Het werkt. Het is jazz van de Grote Stad en je ziet taxi’s door brede boulevards suizen. TaxiWars doet zijn naam eer aan met deze track. Dan volgt het korte titelnummer Artificial Horizon en nu gaat het tempo rap omhoog. Robin Verheyen stoot ritmische pulsen uit zijn saxofoon, dermate dat het meer een percussie instrument wordt. Hypnotische pulsen als het ware. Barman zingt in de stream van die pulsaties, hakkend, stotend.

The Glare, Irritated Love, Rosco en Different Or Not staan behalve Rosco ook op Artificial Horizon. In de intro van The Glare komt de mix met Tom Waits even naar bovendrijven. Barman vervolgt pratend en zingend met het nerveuze spel van Verheyen op saxofoon. Irritated Love is een oceaan van rust met een heerlijke sax solo. Different Or Not is een popsong rechtstreeks uit de jaren ’60. Ook dát kan TaxiWars, popsongs maken.

TaxiWars hypnotische songs
Bridges van het album Fever is het begin van het meest interessante deel van deze free funky jazz set. Bridges is een voortkabbelend nummer opgezet in klassieke jazz patronen. In Who That gaat saxofonist Verheyen helemaal los en schroomt niet om er flink naast en vreselijk schril te blazen.

Apotheose

Dan komt het geweldige Infinity Cove, langer uitgesponnen dan de drie minuten op het Artificial Horizon album. Dit nummer is de apotheose van de avond. Strakke beat, terzake doende vocals en een magistrale Verheyen die op zijn sax het publiek als gehypnotiseerde ratten betovert. “Have a grip on my soul,” declameert TaxiWars voortdurend.

Sharp Practice eveneens op het nieuwe album is lekker dansbaar. De afsluiting is aan Death Ride Through Wet Snow van het TaxiWars album uit 2016. Roffelende drums, hot sax en de donker raspende stem van Tom Barman die rapper Tone Loc aanhaalt. Wilde free jazz en een terecht slot. TaxiWars geeft nog een toegift na aandringen van de enthousiaste fans.

Na dit optreden even alles laten bezinken. Eenmaal thuis kom ik tot de conclusie deze avond de beste band der Lage Landen te hebben gezien. Volwassen muziek gemaakt door zeer professionele musici die ijzersterke nummers met de nodige improvisaties levendig op een podium uitvoeren. TaxiWars 4 ever.

Bandleden TaxiWars
Tom Barman (vocals)
Robin Verheyen (saxophones)
Nicolas Thys (contrabas)
Antoine Pierre (drums)

Fotografie: Wim Roelsma, Artishoot Fotografie

View this post on Instagram

A post shared by Klankgat.online (@klankgatonline)