In 2013 vraagt Sven Ratzke permissie aan Bowie’s manager om zijn werk te mogen spelen. Gewoon via de mail. “Who the hell are you” is het antwoord en Ratzke stuurt hem alles wat hij tot nu toe heeft gemaakt. Na negen weken komt het antwoord: “He thinks you are nuts, but go ahead”. Vanaf die tijd hoopt hij steeds dat zijn held anoniem in de zaal naar hem zit te luisteren.

Sven Ratzke

Sven Ratzke heeft een lange geschiedenis met de Bossche Boulevard waar hij 20 jaar geleden begon in de Spiegeltent met liederen van Kurt Weill en Fassbinder. Hij is inmiddels één van de beste Bowie-vertolkers en een begenadigd verteller en entertainer. Vanavond neemt Ratzke ons na Starman voor de tweede keer mee in de wereld van zijn held. Donderdag 8 augustus is de derde try-out van zijn nieuwe show Where Are We Now. De premiere is op 14 oktober in Berlijn met daaropvolgend een enorme tour over heel de wereld.

Opkomend in strak pak met brede schoudervullingen (zie coverfoto) en Jan Jansen laarzen zetten Sven Ratzke en begeleider Christian Pabst meteen goed in met The Man Who Sold The World. De tweede song wordt voorafgegaan door herinneringen aan Bowie. “waar was je toen je Bowie voor het eerst hoorde”. Als metafoor een huis uit je jeugd met vele deuren en ruimtes en achter elke deur een andere wereld. In een daarvan een control room, sterren…Space Oddity wordt bijna klassiek begeleid door het virtuoze pianospel van Pabst.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ratzke’s gedeeltelijk Duitse jeugd wordt hierna aanstekelijk uitgebeeld. De jaren 70, LSD trips, stijve Duitsers (inclusief accent), rijdend met walkman op een Gazelle damesfiets van Duitsland naar de Vrije school in Nijmegen, luisterend naar dat indrukwekkende intro van zijn volgende nummer Let’s Dance. Ratzke danst en Pabst blinkt uit in jazzy pianospel. Het betrekkelijk onbekende nummer Sweet Things behoeft nog wat hulp uit het boek (het is dan ook enorm veel tekst) maar wordt desalniettemin zeer indrukwekkend vertolkt.

Over vintage gay porn and other vices

Deze slideshow vereist JavaScript.

Incognito dwalen door steden als Londen,Berlijn of New York City, daarover gaat het nummer Where Are We Now (The next Day 2013). Hierna leidt Ratzke ons binnen bij een oude schouwburg in New York, met een ‘doorbitch’ als portier en overal zwart-wit TV’s met daarop ‘vintage gay porn’. Hij beschrijft een Drag-dwerg op een driewieler luisterend naar de naam Gigi Lamoroso, gevolgd door een eigen, maar bijzondere, uitvoering van The Jean Genie om ons vervolgens te verplaatsen naar de buitenwijken van Londen. Het zijn weer de jaren 70, waar een meisje bij een bushalte droomt over een androgyn wezen, The Thin White Duke, lost in space, de inleiding naar Ashes to Ashes (Scary Monsters 1980). Het pianospel van Pabst doet denken aan Wim Mertens vergezeld van een schokkerig maar vermakelijk meedansende Sven Ratzke.

De cirkel is rond
Voor de laatste deur in het spreekwoordelijke, nu vervallen huis van je jeugd zit een oude vermoeide en gerimpelde man. De inleiding naar een nummer van het laatste Bowie album Blackstar. Lazarus moet voor Ratzke niet makkelijk zijn om te vertolken, maar wordt gezongen met de nodige pathos en, ik val in herhaling, prachtig begeleid door Pabst.
Even aandacht voor de CD Homme Fatale, met fantastische cover van Erwin Olaf en dan door naar de toegift. Een, ook alweer, fenomenale uitvoering van Live On Mars (Hunky Dory 1971) inclusief volle stem en lange uithaal van Ratzke.  Als laatste de titelsong van de film musical Absolute Beginners, Ook heel mooi.

We waren vanavond getuige van een fenomenaal optreden, ondanks dat ik meerdere malen de koers van het gesprek heb verstoord met pen en soms met camera. Als laatste vermeld ik ‘David Hasselhof on Acid’ op speciaal verzoek van Sven Ratzke.

Fotografie: Monique Nuijten en Wies Luijtelaar