De Bossche Zomer van 2020 is bij lange na niet de Bossche zomer zoals ik die mij herinner. Toegegeven, door zomervakanties elders is het voor mij lang geleden dat ik een Bossche zomer meemaakte. Die lange, landerige, saaie Bossche zomers die bestonden uit bij de Zuiderplas hangen, jointjes roken en in de Boulevard drinken. Die zomers die eeuwig duurden en waar pas weer met de komst van de Parade (of Boulevard of Broken Dreams) wat leven in de brouwerij kwam. Tot die tijd was er nauwelijks iets te doen in de stad.
De Bossche Zomer en Jack Poels
Ik maak me sterk dat die zomers tot het verleden behoren. Want waar door afstandsmaatregelen kaalslag dreigde, zette Den Bosch de tegenaanval in. Want de hele zomer lang ontpopten zich, onder de vlag van de Bossche Zomer, in de stad plekken, waar mensen weer mensen konden ontmoeten, en waar weer cultuur en muziek te genieten viel.
Zo stond zanger en componist van de Limburgse band Rowwen Hèze, Jack Poels, onder auspiciën van de Willem Twee, geprogrammeerd in de Citadel. Naar aanleiding van zijn soloplaat ‘Blauwe Vear’ maakt hij een tour door Nederland, en op een mooie zomeravond streek hij neer in Den Bosch.
Voorafgaand aan het concert werden we vergast op een samenspel van de zon en wolken, wat een prachtig visueel s opleverde. En de avond moest nog beginnen.
Jack Poels begeleidde zichzelf op gitaar, links van hem bespeelde Bart Jan Baartmans een keur aan snaarinstrumenten en aan de andere kant (we stootten elkaar even aan : Dat is toch… ? Ja toch ?) zat daar inderdaad Bossche coryfee, van Doe Maar-faam, Jan Hendriks.
Poels’ liedjes passen goed bij de sfeer van de avond : rustig, sfeervol, ingetogen. Misschien iets te ingetogen. Het was erg goed en mooi maar echt plakken wilde het ook niet. Elk nummer vertelde een persoonlijk verhaal maar ik werd niet meegenomen in het verhaal. Maar wat een plezier om naar te kijken en te luisteren.
Hoewel, Kermis In De Hel had voor mij wel herkenbaarheid. Het nummer gaat over een stapavond, over hoe de volgende kroeg de beste kroeg van de avond zal zijn. Ik zag mezelf weer door Oeteldonks straten gaan. Ook de Rowwen Hèze-klassieker ‘De Neus Omhoeg’ raakte de juiste snaar. Vrijwel iedereen zong ingetogen het refrein mee. Het werd een mooie zomeravond.
WAF
Ook WAF vond onder de Bossche Zomer-vlag een plek om op te treden. In Den Bosch wel te verstaan. In het Vughtse heeft dit trio al aan naamsbekendheid gewerkt, hoewel dat bijzaak was.
Hoofdzaak was, aan het begin van de corona crisis, het optreden voor mensen in instellingen die, wegens corona, de deur niet uit konden en geen bezoek konden ontvangen. WAF (Wido, Arno en Frank) heeft een aantal weken lang trouw opgetreden om deze mensen een hart onder de riem te steken en voor wat afleiding te zorgen.
Wat er wel voor gezorgd heeft dat ze een breed scala aan nummers hebben moeten leren. Gelukkig hebben ze uit de set, die ze in het Picknickpark spelen, de smartlappen geschrapt. Hoewel Nico Haaks ’Foxy Foxtrot’ een heel eind in de buurt komt… Maar na een middagje zon, luieren, luisteren, eten en drinken op het picknickkleed wordt die meligheid wel gewaardeerd.
WAF bestaat naar eigen zeggen uit ‘twaalf snaren en een loodgietersinstallatie’. Die twaalf snaren liggen voor de hand, de loodgietersinstallatie vertegenwoordigt een altsax, wiens donkere bruine geluid de nummers van mooie donkere accenten voorziet. Alles wordt met veel plezier gespeeld en gezongen en geblazen, waarbij de stemmen elkaar erg goed aanvullen. Ondanks ‘klachten’ van zichzelf, als zouden ze te weinig gerepeteerd hebben, was daar weinig van te merken.
Laten we hopen op nog een mooie, lange nazomer, waarbij we zo nog wat concerten in de buitenlucht kunnen meemaken.
Fotografie Jack Poels – blauwe vear bij de citadel door Francé van der Pol
.
