Het is aan blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod om het concertseizoen 2023-2024 van Blue Room Sessions (BRS) af te trappen. Country, blues, country-blues, uitgevoerd door slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.
Doug MacLeod
Het nieuwe seizoen is goed begonnen met een indrukwekkend en uitverkocht optreden van blues-coryfee, singer songwriter en ’teacher’ Doug MacLeod (New York 1946). Hij staat bekend om zijn soulvolle en expressieve stijl van akoestische blues, zijn expressieve gitaarstijl en mooie teksten.
De soundcheck neemt vanavond slechts drie minuten in beslag. “The sound is great” of iets van die strekking roept hij tegen geluidstechnicus Stephan, die nog nooit zo snel klaar was. Maar al is dit de kortste soundcheck ever, het concert is kwalitatief van hoog niveau.
Slechts één man en één gitaar en tóch klinkt het of er zich meerdere artiesten op het podium bevinden.
Geroutineerde Doug put net als de vorige keer uit een groot aantal persoonlijke verhalen uit zijn lange repertoire. Elk nummer wordt dan ook uitgebreid ingeleid. Hij start met Long Black Train, al tappend met zijn glanzende sierlijke schoenen.
Het tweede nummer Dubb’s Talking Dissapointment Blues wordt ingeleid met een grappig beeld van een mee naar huis genomen ‘date’ die zich langzaam ontdoet van alles wat hem aanvankelijk in haar aantrok. Eerst verdwijnen de valse wimpers, pruik, jarretels, gebit en nog meer zaken.
Toen ze “I’m ready” riep was Doug weg, dook in de kast tot ze sliep. Volgens onze vaste gast Gerard Kooijman kon of wilde Doug‘s vriend en leermeester George ‘Harmonica’ Smith hem geen Doug noemen, maar Dubb, vandaar de titel.
Van het album A Soul To Claim speelt hij de titelsong. De intro doet mij aan Tony Joe White’s Polk Salad Annie denken. Plaquemine wordt ingeleid met het relaas over Hall Of Fame member Bruce Bromberg, producer van o.a. het succesvolle album van Robert Cray, die daar overigens erg rijk van werd. Het rustige Cold Rain worden mooi begeleid met slide.
Het laatste nummer van de eerste set is Horse With No Rider, eveneens geïnspireerd door bovengenoemde George ‘Harmonica’ Smith die vaak op zijn veranda zat en tijdens volle maan een paard zonder ruiter zag, wat staat voor de dood.
Tweede set
Sterk ‘delta-achtig’ intro en bijna overslaande stem tijdens Plowing Mule. Na I’m Gone volgt Roll Like A River voorafgegaan door een verhaal over besluiteloosheid. MacLeod, tot drie keer toe terugkerend naar St.Louis, zittend op een boomstam aan de Mississippi rivier, mijmerend of hij ‘in the navy’ zou gaan of niet (uiteindelijk werd het vier jaar zonder ooit op een schip te varen).
Muzikant worden ja dan nee. Gaan trouwen of niet. Mooi verhaal en nummer (zie onder)*. Aan het einde het indrukwekkende The Night of The Devil’s Road inclusief een ‘Ry Cooder’ intro.
Het gaat te ver om alle door mij genoteerde verhalen te vermelden maar het zijn er veel en vaak heel beeldend en vermakelijk verteld.
Doug MacLeod, die al vele awards won, is naast een begenadigd (slide) gitarist, ook een rasartiest met een fraaie zangstijl, soms half vertellend-half zingend en behept met een goed gevoel voor humor.
Dat hij een grote schare fans heeft blijkt uit de hoge opkomst en het wederom muisstille geboeide publiek. Mooi eerste concert van een hopelijk succesvol nieuw seizoen
Setlist Doug MacLeod:
Long Black Train, Dubb’s Talking Dissapointment Blues, Soul To Claim, Plaquemine, Cold Rain, Horse With No Rider
Tweede set: Plowing Mule, I’m Gone, Roll Like A River, Big City Woman, Money Talks, Smokey Nights, The Night Of The Devil’s Road.
*Gefilmd door Monique en te zien op YouTube.
Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten