Ik ga verderop nog van alles vertellen, maar kort samengevat: wat een heerlijk feest was dit met Karsu.
Karsu Dönmez is voor mij een inspirerend iemand. Hard werkend, tegenslagen overwinnend, ondernemend, beïnvloed door meerdere culturen en muzikale stromingen en blij met de dingen die ze doen kan.
Dat zette ook duidelijk de hele atmosfeer van de avond. Een fantastisch samenwerkende band waar een beetje vriendelijke competitie en intensief samenspel een geweldige sfeer neerzette.
En een lichtshow die zo geweldig goed op de muziek was afgestemd en hiermee samenwerkte dat het zelfs mij opviel. Zeker op de fantastische drumsolo waarin het licht de ritmes met dansende lichten begeleidde.
Karsu
Maar vanaf het begin:
Met drie blazers (sax, trompet, en trombone), een standaard drumset en een Latijns-Amerikaanse drumset, lead gitaar en basgitaar stond er meteen een stevige jazz funk op het podium. Karsu zette in met zang en liet zich niet uit het veld slaan door een even nog niet werkende microfoon.
Dat was snel hersteld en de flink volgelopen zaal stond lekker mee te deinen op een onweerstaanbare beat. Ze vertelde over haar tijd dat ze als jong meisje de nodige blues clubs in Amerika bezocht en de band bouwde die sfeer heerlijk op.
Wat ik erg mooi vond was dat iedereen aan eigen solo’s toekwam. Speciaal sprong het gitaarwerk er uit, en ook het gedeelte waarin trompet en trombone een vriendschappelijke competitie aangingen waarbij de thema’s elkaar in rap tempo opvolgden en afwisselden wat tot een echt spetterend geheel leidde. Op enig moment wist de sax zelfs een Zurna (Turks blaasinstrument met een scherpe klank) goed na te doen.
En toen de twee drumsets die jazz, blues en Latijnse en Afrikaanse ritmes tegen elkaar gooiden, dan weer elkaar aanvullend dan weer in een snel heen en weer schieten van drum tempo’s. Dat begeleid door de lichten die mee dansten maakten dat de enige kritiek is dat het veel te snel voorbijging!
Dat vond de zaal overduidelijk ook. Na alle jazz/funk/blues geweld waarop echt iedereen mee bewoog kwamen er ook iets rustiger stukken, met name een eigen compositie van Karsu in het Nederlands die meer singer/songwriter achtig was. En vandaar bouwde de spanning langzaam op richting Turks traditionele dansen, verpakt in een modern westers jasje, uitmondend in puur huwelijksfeest.
Ik vond het heerlijk om “Hele loy loy loy kibar yarim esmerim oy, Hele loy loy loy güzel yarim esmerim, Hele loy loy loy kibar yarim esmerim oy, Hele loy loy loy güzel yarim esmerim” lekker mee te zingen. Ach die prachtige donkerharige meisjes toch. Het publiek werd er niet uitzinnig op, maar heel veel scheelde dat niet.
Nabeschouwing
Ik sprak nog diverse mensen uit het publiek naderhand waarbij iedereen vol lof was voor wat er net was neergezet, de muzikaliteit, samenwerking, de techniek. Toch waren er ook wat kanttekeningen die werden gemaakt. Zo vonden sommigen dat het Nederlandse stuk wat uit de toon viel vergeleken met de rest van de show. alsof het niet één geheel was.
Ook vonden sommigen het meer Turkse gedeelte te Turks klinken. Terwijl ik zelf vond dat de traditionele Turkse muziek misschien al te ver naar het westen was afgebogen waardoor het een stukje traditionele eigenheid begon te missen.
Hier en daar zong Karsu zo mooi dat ze me aan stukken als Binafsha van Yulduz Asmanova deed denken, en dat is echt een groot compliment. Maar toen ik Yulduz er nog eens op na luisterde hoorde ik dat zij de subtielere stembuigingen die bij deze muziek horen mooi tot uitdrukking bracht. En dat miste wat mij betreft een beetje in de vlakheid van de aan het westerse toonsysteem aangepaste toonzetting van Karsu.
Ik denk dat er voor Karsu nog veel mogelijkheden zijn om haar duidelijke talent in die richting verder uit te bouwen. Maar laat dat vooral niet afdoen aan het feit dat dit een heel erg mooie en blij makende avond was. En ik wens Karsu alle goeds op haar verdere pad.
Coverfoto: Kees Vos Fotografie
