Triggerfinger. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Voor het eerst na een lange sabbatical gaan deze rockgoden uit België weer live en in Willem Twee poppodium zijn wij, de uitverkorenen, daar getuige van.

Triggerfinger

Het was bijna niet te geloven, toen begin vorige maand de aankondiging kwam dat Triggerfinger op 29 juni in Willem Twee Poppodium zou gaan spelen. Maar deze woensdag is het dan zover. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Het album Colossus uit 2017 was het laatste wapenfeit van de band en daarna besloten de bandleden dat het tijd was voor een pauze en zich te richten op enkele persoonlijke projecten.

Zo was Mario Goossens samen met Cesar Zuiderwijk van The Golden Earring onlangs nog te zien op Paaspop en het Bevrijdingsfestival met zijn band Sloper. Vanavond spelen deze “rockgoden” weer voor het eerst na een lange sabbatical en deze uitverkorenen hier in de zaal mogen daar getuige van zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Triggerfinger bestaat volgens Wikipedia nog steeds uit drie personen, al is er voor dit optreden wel extra gitarist Geoffrey Burton ingevlogen. Mijn verwachting was dat ze deze avond zouden gebruiken om wat nieuw materiaal te testen, maar het blijkt een greatest hits show te worden met bijna uitsluitend knallers. Er wordt afgetrapt met I’m Coming For You, een lekker lomp rocknummer met die kenmerkende hoge stem van Ruben Block.

Dan het heerlijke First Taste, waarvan ook een geweldige uitvoering bestaat samen met rapper Method Man van Wu-Tang Clan, dan heet het The One. Als derde nummer het swingende Let It Ride en het lijkt niet op te houden met de hits, want als vierde komt dan de lekkere meezinger Short Term Memory Love.

Twee basgitaren

Daarna komt Triggerfinger met een paar wat minder bekende nummers, zoals de titeltrack van het in 2014 verschenen By Absence Of The Sun, Perfect Match en And There She Was, Lying In Wait bijvoorbeeld, van hetzelfde album. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. En terwijl Ruben en vooral Mario het publiek nog eens opjut, soms staand achter zijn drumkit, wild zwaaiend met zijn armen, blijft Monsieur Paul (Paul Van Bruystegem) onverstoorbaar de groove erin houden op zijn bas.

Ruben wisselt regelmatig van gitaar, maar tegen het einde, na het lekkere, lome en bluesy Is It, ruilt Ruben voor één keer zijn gitaar in voor een basgitaar. Nu komt extra gitarist Geoffrey Burton zéker van pas, want er zijn dan opeens twee basgitaren in het spel. En het moet gezegd, Colossus, de titeltrack van hun laatste album, heeft door dat extra basgeluid een heel dik geluid.

De perfecte uitsmijter van de reguliere set kan dan alleen maar All This Dancin’ Around zijn natuurlijk. En gedanst wordt er zéker en dit keer zijn de aanmoedigingen van Mario niet eens nodig. Het publiek gaat uit zijn dak en terecht want het is een waanzinnige show! Maar dan blijkt toch dat het een try out betreft, want ergens halverwege het nummer raken ze elkaar kwijt.

Is dat erg? Nee man! Ruben maakt er een verhaal van dat ze tijdens de sabbatical veel naar experimentele jazz hebben geluisterd en dat het daardoor even mis ging. Ze kijken elkaar aan en na één knikje gaan ze verder. En hoe! Het dak gaat eraf! Het kan ook niet anders dan dat er een toegift volgt.

De twee laatste nummers van vanavond zijn beide covers, waarvan de voorlaatste, Dancing Barefoot van Patti Smith, zeer geslaagd is. Over de allerlaatste zijn de meningen in de zaal wat verdeeld. Het begint met een gitaarriff, die verdacht veel lijkt op Kashmir van Led Zeppelin, maar gaat dan over in Man Down van Rihanna.

Het zal niet gek zijn dat er vanavond niet zoveel Rihanna fans in de zaal zitten, maar toch weet Triggerfinger ook hier weer een eigen draai aan te geven net als bij I Follow Rivers, die met die kopjes in de ochtendshow van Giel Beelen, u weet wel. En dat is een cover die ze vanavond gelukkig hebben overgeslagen.

De vier mannen op het podium maken nog een diepe buiging en dan is het alweer gedaan, na een uur en een kwartier. Maar eigenlijk zouden wij, de gelukzaligen in de zaal, die diepe buiging moeten maken en dankbaar zijn dat we hier in zo’n kleine zaal getuigen van mogen zijn. Triggerfinger is weer terug, en hoe!

Fotografie: Mickey Obo Photo