Limp Bizkit

Bonte Paaspopvrijdag Triggerfinger, Antoon en Limp Bizkit

Regen heeft moddersporen nagelaten maar dat mag de pret niet drukken

Op deze gevarieerde Paaspopvrijdag extra aandacht voor Triggerfinger, Antoon en Limp Bizkit. De regen heeft zijn moddersporen nagelaten, maar dat mag de pret niet drukken.

Paaspop 2023
Paaspop 2023 – ©BartHeemskerk

Het is een grijze dag, maar het weer is al aanzienlijk beter op deze eerste echte Paaspopdagvrijdag, dan een dag eerder. De extra dag, speciaal voor medewerkers en klanten van Sligro, waar heel veel regen is gevallen. En dat heeft zijn sporen nagelaten. Niet alleen zijn de parkeerlocaties veranderd in een grote modderpoel, maar ook op het terrein zelf is het raadzaam om op de paden te blijven, als je niet tot aan je enkels in de blubber wil staan.

De indeling van het terrein is nagenoeg hetzelfde als vorig jaar, maar wat opvalt is dat de trappen zijn verdwenen. Er is muziek voor elk wat wils in verschillende genres en dat resulteert dan ook in een mooi gemêleerd publiek. Er is genoeg toiletgelegenheid met amper rijen en ook voldoende punten waar je een biertje kunt krijgen en variatie aan eten op verschillende plekken, zonder heel lang te hoeven wachten.

Triggerfinger

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze band heeft eigenlijk geen introductie nodig en staat altijd garant voor een degelijke rockshow, met de immer charmante zanger gitarist Ruben Block, sympathieke drummer Mario Goossens de innemende bassist Paul van Bruystegem. Maar hé, waar is Monsieur Paul? Ik wist dat ie de band ging verlaten, maar wist niet dat dat al een feit was. Hij is inmiddels vervangen door Geoffrey Burton en die vervult die taak met verve, dus muzikaal zul je daar niet zo veel van merken.

Naast veel oude hits, om te beginnen, I’m Coming For You, bijvoorbeeld en Let It Ride komt ook het wat latere Colossus aan bod. De goed gevulde Phoenix zingt lekker mee. Er zijn weinig pauzes tussen de nummers door, dus de vaart zit er lekker in. Af en toe een grapje natuurlijk, of iemand nog weet waar Pasen eigenlijk over gaat? Over een influencer van zo’n 2000 jaar geleden? Triggerfinger stelt nooit teleur en geeft de aanwezigen waar ze voor zijn gekomen, maar geen I Follow Rivers, want dat is inmiddels wel een gepasseerd station.

Antoon
Antoon
Antoon – ©JORDY BRADA

Nog even tijd om een paar nummers mee te pakken van het fenomeen Antoon, die in december nog twee keer in een uitverkocht Ziggodome stond. Er wordt flink uitgepakt op het podium. Met een complete band met zelfs een viool, fraaie lichtshow en zelfs vlammen die de lucht in schieten. Bijna alles wordt letterlijk meegezongen, vooral de eerste paar rijen vooraan bij het podium, zoals goed is te zien op de schermen. En het zijn ook lekker in het gehoor liggende liedjes, die ook nog eens gewoon prima worden gezongen en hij ziet er goed uit deze nationale jonge popster.

Frank Carter & The Rattlesnakes
Frank Carter & The Rattlesnakes – ©JORDY BRADA

Als er wordt opgeroepen tot een sit down, heb ik genoeg gezien en vervolg mijn weg terug naar de Phoenix, richting Frank Carter & The Rattlesnakes. Maar misschien is er nog tijd voor een klein stukje Bob Vylan in de Jack Daniels tent, ware het niet dat ondanks het strakke speelschema, er na ruim 10 minuten nog steeds niet is begonnen, dus laat ik deze helaas aan me voorbij gaan.

Snel door dus naar Frank Carter And the Rattlesnakes, lees het uitgebreide verslag hier. En vervolgens was het tijd voor de reünie van John Coffey, lees dat verslag hier.

Limp Bizkit

Limp Bizkit
Limp Bizkit – ©Bart Heemskerk

Het was lange tijd stil rond de band van Fred Durst en Wes Borland, maar ze zijn nu terug met een optreden in 013 en hier op Paaspop. Er is zelfs een nieuw album uit, maar vanavond zijn het toch vooral de hits, die voorbij komen, zoals My Generation, Rollin’, My Way en The Nookie. “Tonight, let’s party like it’s 1999!”, zegt Fred en eerlijk is eerlijk dat waren ook de hoogtijdagen. Bijna vijf en twintig jaar geleden alweer, maar dat wil niet zeggen dat hier allemaal grijze koppen staan, van middelbare leeftijd.

Limp Bizkit
Wes Borland en Fred Durst – ©Bart Heemskerk

Er is ook opvallend veel jeugd, die deze nu metal helden van weleer wel eens in levende lijve willen zien. En er valt ook genoeg te zien, behalve een gave lichtshow staat er links op het podium een soort opblaaspop met een sigaar in de mond. En wat te denken van gitarist Wes Borland, gehuld in een soort strak harnas met bijpassend masker, die met wiskundige precisie de strakke riffs de gigantische Apollo tent in lanceert. Fred Durst zie er uit alsof ie straks nog een hengeltje uit gaat gooien in de Zuid-Willemsvaart, met zijn baardje, vissershoed en bomberjack.

Limp Bizkit
Wes Borland – ©Bart Heemskerk

Het publiek is lekker wild, maar niet zo losgeslagen als bij Woodstock ’99, zoals te zien was in de documentaire op Netflix, waar Fred Durst zijn fans nog meer opjutte tot over het randje. Hier in Schijndel vraagt hij juist om op elkaar te letten en lief voor elkaar te zijn. Ook Fred wordt een jaartje ouder en ook misschien verstandiger?

Er is ook tijd voor wat gebbetjes tijdens de show, zo wordt bijvoorbeeld Rapper’s Delight ingestart en een stukje Daft Punk. Naast eigen hits zijn er ook “geleende” liedjes zoals hun versie van Faith van George Michael en het flauwe The Fuck Song met het zinnetje “I wanna fuck you like an animal” uit het nummer Closer van Nine Inch Nails. Maar ook stukken uit Nirvana nummers komen langs zoals Heart Shaped Box en Smells Like Teen Spirit.

Fred Durst
Fred Durst – ©Bart Heemskerk

De show staat op het programma tot 1.00 uur, dus als tegen half één de verwachte afsluiter Break Stuff wordt ingezet, vraag ik me af met welke nummers Limp Bizkit nog gaat komen. Nou geen dus. Dit was het. Alle grote bekende hits hebben de revue gepasseerd, en ondanks de korte set kunnen de aanwezigen tevreden huiswaarts keren, of de tent in kruipen.

Wat hebben Frank Carter And The Rattlesnakes en Antoon gemeen? Niet veel zou je zeggen, maar wel dit, ze vroegen allebei het publiek om een sit down, zoals eerder uitgelegd in dit verslag. En iedereen, dus verschillende muziekliefhebbers doen gewoon mee. Dus van dat fenomeen zijn we nog lang niet af ben ik bang. Al met al een mooi gevarieerde line up op deze eerste festivaldag. Het seizoen is geopend!


Met dank aan de organisatie van Paaspop en het team van acht fotografen
Coverfoto: Limp Bizkit Bart Heemskerk

Triggerfinger

Na winterslaap is de luidste band van België back

Triggerfinger rijgt de ene hit na de andere aaneen en het publiek gaat uit zijn dak

Drie jaar lang is het stil geweest rondom deze band, maar vanavond zijn ze ontwaakt uit hun winterslaap. In de intieme zaal van Willem Twee Poppodium maakt de luidste band van België zijn rentree: Triggerfinger! Een recensie van gastredacteur Ivy Harkes.

Nieuwe nummers of hits
luidste band België
Triggerfinger – luidste band België

Zouden ze nog net zo goed zijn als drie jaar geleden? Zouden ze nieuwe muziek spelen? Of juist hits, covers? Uiterst nieuwsgierig en vol verwachting kwam het publiek naar Den Bosch voor het eerste concert van Triggerfinger sinds drie jaar.

De mannen van Triggerfinger besloten drie jaar gelden een time-out te nemen voor onbepaalde tijd. De bandleden wilden zich richten op andere zaken. Zo trad drummer Mario Goossens veelvuldig op met collega drummer Cesar Zuiderwijk in de band Sloper en richtte Ruben Block zich op zijn solocarrière. Maar nu zijn ze weer terug en hoe!

Vanaf het allereerste moment dat Triggerfinger op het podium staat en het nummer I’m Coming for You inzet, is duidelijk dat ze het niet verleerd zijn. Ze rocken nog net zo hard en spelen super strak de ene hit na de andere: Let it Ride, Perfect Match, Flesh Tight. Mario Goossens zweept het publiek op met zijn drums. De heren zijn volledig in hun element en het publiek gaat uit zijn dak.

Triggerfinger
Triggerfinger – ©Mickey Obo

Naast het bekende drietal Block, Goossens en Van Bruystegem, is ook gitarist Geoffrey Burton van de partij. Burton stond al vaker met Triggerfinger op het podium en werkte bijvoorbeeld ook samen met grootheden zoals Iggy Pop en Grace Jones.

Luidste band van België

Tijdens het nummer Colossus neemt Geoffrey Burton de gitaarpartijen voor zijn rekening en kiest Ruben Block voor de basgitaar. Samen met bassist Paul Van Bruystegem zorgt Ruben Block voor een ontzettend vette groove.

Ruben Block
Ruben Block hier nog op gitaar

Het optreden was luid en strak als vanouds, maar niet vlekkeloos. Tijdens het nummer All this Dancin’ Around gaat het even fout. Ruben legt de boel stil en maakt de grap dat ze de afgelopen jaren veel jazz geluisterd hebben en daardoor aan het experimenteren zijn geraakt. Ze starten het nummer opnieuw en het publiek vergeeft ze onmiddellijk. We zien en horen een fantastisch samenspel van Ruben Block en Geoffrey Burton en het viertal rockt het nummer tot het eind.

Triggerfinger
Monsieur Paul en Geoffrey Burton

Na All this Dancin’ Around vertrekken de heren van het podium. Uiteraard komen ze terug voor een toegift waarin ze twee covers spelen. De eerste cover is van Patti Smith. Het prachtige Dancing Barefoot werd door Triggerfinger fantastisch mooi gebracht. De tweede cover is een bekende van Triggerfinger, Man Down van Rihanna. Triggerfinger weet dit nummer naar een totaal ander niveau te tillen. Geen I Follow Rivers vandaag, maar dat kan niemand deren.

Triggerfinger bedankt het publiek en de medewerkers van Willem Twee Poppodium. En wij bedanken Triggerfinger, rock on!


Gastredacteur: Ivy Harkes
Foto’s: Johan Kramer en Mickey Obo

Triggerfinger

De Rockgoden van Triggerfinger zijn terug en hoe!

Greatest hits show met een extra gitarist in Willem Twee Poppodium

Triggerfinger. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Voor het eerst na een lange sabbatical gaan deze rockgoden uit België weer live en in Willem Twee poppodium zijn wij, de uitverkorenen, daar getuige van.

Triggerfinger

Triggerfinger
Triggerfinger in W2 – ©Mickey Obo Photo

Het was bijna niet te geloven, toen begin vorige maand de aankondiging kwam dat Triggerfinger op 29 juni in Willem Twee Poppodium zou gaan spelen. Maar deze woensdag is het dan zover. A new desire, a new yearning to rock hard! staat er op het affiche. Het album Colossus uit 2017 was het laatste wapenfeit van de band en daarna besloten de bandleden dat het tijd was voor een pauze en zich te richten op enkele persoonlijke projecten.

Zo was Mario Goossens samen met Cesar Zuiderwijk van The Golden Earring onlangs nog te zien op Paaspop en het Bevrijdingsfestival met zijn band Sloper. Vanavond spelen deze “rockgoden” weer voor het eerst na een lange sabbatical en deze uitverkorenen hier in de zaal mogen daar getuige van zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Triggerfinger bestaat volgens Wikipedia nog steeds uit drie personen, al is er voor dit optreden wel extra gitarist Geoffrey Burton ingevlogen. Mijn verwachting was dat ze deze avond zouden gebruiken om wat nieuw materiaal te testen, maar het blijkt een greatest hits show te worden met bijna uitsluitend knallers. Er wordt afgetrapt met I’m Coming For You, een lekker lomp rocknummer met die kenmerkende hoge stem van Ruben Block.

Dan het heerlijke First Taste, waarvan ook een geweldige uitvoering bestaat samen met rapper Method Man van Wu-Tang Clan, dan heet het The One. Als derde nummer het swingende Let It Ride en het lijkt niet op te houden met de hits, want als vierde komt dan de lekkere meezinger Short Term Memory Love.

Twee basgitaren

Triggerfinger
publiek opjutten – ©Mickey Obo Photo

Daarna komt Triggerfinger met een paar wat minder bekende nummers, zoals de titeltrack van het in 2014 verschenen By Absence Of The Sun, Perfect Match en And There She Was, Lying In Wait bijvoorbeeld, van hetzelfde album. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. En terwijl Ruben en vooral Mario het publiek nog eens opjut, soms staand achter zijn drumkit, wild zwaaiend met zijn armen, blijft Monsieur Paul (Paul Van Bruystegem) onverstoorbaar de groove erin houden op zijn bas.

Ruben wisselt regelmatig van gitaar, maar tegen het einde, na het lekkere, lome en bluesy Is It, ruilt Ruben voor één keer zijn gitaar in voor een basgitaar. Nu komt extra gitarist Geoffrey Burton zéker van pas, want er zijn dan opeens twee basgitaren in het spel. En het moet gezegd, Colossus, de titeltrack van hun laatste album, heeft door dat extra basgeluid een heel dik geluid.

Geoffrey Burton
Geoffrey Burton – ©Mickey Obo Photo

De perfecte uitsmijter van de reguliere set kan dan alleen maar All This Dancin’ Around zijn natuurlijk. En gedanst wordt er zéker en dit keer zijn de aanmoedigingen van Mario niet eens nodig. Het publiek gaat uit zijn dak en terecht want het is een waanzinnige show! Maar dan blijkt toch dat het een try out betreft, want ergens halverwege het nummer raken ze elkaar kwijt.

Is dat erg? Nee man! Ruben maakt er een verhaal van dat ze tijdens de sabbatical veel naar experimentele jazz hebben geluisterd en dat het daardoor even mis ging. Ze kijken elkaar aan en na één knikje gaan ze verder. En hoe! Het dak gaat eraf! Het kan ook niet anders dan dat er een toegift volgt.

De twee laatste nummers van vanavond zijn beide covers, waarvan de voorlaatste, Dancing Barefoot van Patti Smith, zeer geslaagd is. Over de allerlaatste zijn de meningen in de zaal wat verdeeld. Het begint met een gitaarriff, die verdacht veel lijkt op Kashmir van Led Zeppelin, maar gaat dan over in Man Down van Rihanna.

Het zal niet gek zijn dat er vanavond niet zoveel Rihanna fans in de zaal zitten, maar toch weet Triggerfinger ook hier weer een eigen draai aan te geven net als bij I Follow Rivers, die met die kopjes in de ochtendshow van Giel Beelen, u weet wel. En dat is een cover die ze vanavond gelukkig hebben overgeslagen.

Triggerfinger
Rockgoden in Willem Twee – ©Mickey Obo Photo

De vier mannen op het podium maken nog een diepe buiging en dan is het alweer gedaan, na een uur en een kwartier. Maar eigenlijk zouden wij, de gelukzaligen in de zaal, die diepe buiging moeten maken en dankbaar zijn dat we hier in zo’n kleine zaal getuigen van mogen zijn. Triggerfinger is weer terug, en hoe!


Fotografie: Mickey Obo Photo

Bevrijdingsfestival Brabant 2022

Bevrijdingsfestival Brabant opent landelijk feest

Premier Rutte, burgemeester Mikkers en de jongerenburgemeester ontsteken Bevrijdingsvuur

Op het Bevrijdingsfestival Brabant 2022 wordt veel aandacht besteed aan de oorlog in Oekraïne. De meeste bekende Oekraïner in Nederland, oud-voetballer Evgenyi Levchenko, wordt geïnterviewd tijdens de lunch op het terrein van het Pettelaarspark waar zo’n 300 genodigden van genieten. Rond 13:00 uur zullen Premier Mark Rutte, burgemeester Jack Mikkers en de jongerenburgemeester het Bevrijdingsvuur ontsteken, het landelijke startsein van het Bevrijdingsfestival in 2022.

Bevrijdingsfestival Brabant

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Na twee jaar kan dan eindelijk het Bevrijdingsfestival Brabant weer worden georganiseerd. Veel lijkt bij het oude te zijn gebleven, toch zijn er wat wijzigingen. Gelukkig zijn dat positieve. Ambassadeur van het Bevrijdingsfestival is dit jaar Eurovisiesongfestival winnaar Duncan Laurence die dan ook als eerste op de mainstage aantreedt. Zijn show duurt slechts 30 minuten, omdat hij op Bevrijdingsfestivals elders in het land moet verschijnen. Uiteraard is het slotnummer Arcade waarmee hij in 2020 het Eurovisiesongfestival won. Het publiek zingt en zwaait uitzinnig mee.

Bevrijdingsfestival Brabant 2022
Duncan Laurence
Mainstage, SENA performers Stage en Buitengewoon

Na het korte optreden van Duncan is het even uitblazen. De deels digitale, deels fysieke The Freedom Band 2.0 en singer songwriter Dion Cooper sluiten zowat meteen aan op respectievelijk de Mainstage en SENA performers Stage. Nieuw is de tribune Buitengewoon. De plek waar de hele dag verschillende DJ’s hun tracks, samples en tunes draaien.

Bevrijdingsfestival Brabant 2022
Foodtrucks

Voor ieder wat wils en de zon breekt door. Het wordt warm tussen en onder de bomen van de Pettelaarse Schans. Er staan veel foodtrucks naast elkaar opgesteld. Er hoeft dus geen honger geleden te worden op het Bevrijdingsfestival Brabant 2022.

Het middagprogramma wordt verder onder meer gevuld door de Spaanse feestband Muyayo Rif en The LaFontaines met gitaarrock uit Schotland op de Mainstage. Indie band Loupe en de Neder-Duitse rockband Ten Times a Million uit Enschede zijn te zien op de SENA performers Stage. Matt Ardeo is één van de DJ’s die op de nieuwe area Buitengewoon draait. Over Ten Times a Million volgt nog een aparte recensie.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het avondprogramma op de Mainstage begint met nog een band uit Schotland, Skerryvore een mix van folk, rock en jazz. Na afloop van deze band haakt de Anatolische rockband Makas uit Brabant meteen in op de SENA stage. Aan het eind van hun optreden is het dreigend geroffel op trommels te horen vanuit de Mainstage. SLOPER kondigt zich aan in de soundcheck. SLOPER bestaat uit twee drummers Cesar Zuiderwijk (Golden Earring) en Mario Goossens (Triggerfinger), de Britse gitarist/zanger Peter Shoulder en gitarist Fabio Canini.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Om en om SENA en Mainstage volgen nog het vrouwencollectief Shishani & Miss Catharsis, My Baby, Indie band CUT_ met elektro, trippy, pop. In de area Buitengewoon zetten de DJ’s Keezus Christus en WHOISTOPH de mensen – veelal jong publiek – aan het dansen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Donnie sluit het Bevrijdingsfestival af. Hij maakt er een echt feestje van met zijn beats & raps. Willie Wartaal van De Jeugd van Tegenwoordig doet nog mee aan het nummer Barry Hayze.

Bevrijdingsvuur

Het is al stukken frisser en de noordenwind flakkert het Bevrijdingsvuur op als ik me huiswaarts spoed.

Tweede ronde Bossche Band Battle in Azijnfabriek

De beste band van de avond moet hopen op een wildcard

De Azijnfabriek is zaterdagavond 29 september het decor voor de tweede ronde van De Bossche Band Battle opgezet door Luuk Bergervoet en Frans de Visser, producers van Studio Cube.
Voordat de avond begint is er al een afvaller. Myllie & The Tunes moeten verstek laten gaan in verband met ziekte van de zangeres. En er is nog een wijziging in het programma van vanavond. Het optreden van Lavatory Lazy is verplaatst naar zaterdag 13 oktober in Café Koudijs op Tramkade. Maar hiervoor is een vervanger gevonden, namelijk Fall∼.
Zo’n bandwedstrijd is altijd appels met peren vergelijken en dat is ook vanavond het geval.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Holsaby
De 5 jonge mannen van Holsaby uit Oss mogen het spits van deze voorronde van de Bossche Band Battle afbijten. Met hun vrolijke synthesizerpop proberen ze de mensen uit de zaal mee te krijgen. Aan de oproep om een paar stappen dichterbij te zetten geeft het publiek gewillig gehoor. De muziek doet, misschien door het Korg keyboard, soms wat denken aan de jaren ’80 van Duran Duran, maar ook aan de springerige poprock van Franz Ferdinand, vooral de staccato stukken in de nummers. Het einde van het eerste liedje eindigt in een meerstemmig a capella koor van alle bandleden. In het derde nummer gaat het tempo omlaag. In dit rustige nummer zit ook een stuk waarin gefloten wordt. Fluiten in een liedje, ik heb het nooit begrepen. In het vierde nummer wordt het tempo weer opgeschroefd en is er nog tijd voor een kleine solo van alle bandleden voordat het er alweer op zit.

Bossche Band Battle
Fall~

Fall∼
Maury van Loon met artiestennaam Fall∼ werd afgelopen donderdag gevraagd of ze mee wilde doen met de Bossche Band Battle. Daar zei ze gelukkig geen nee tegen. Fall∼ is alleen met haar twee keyboards op het podium en maakt instrumentale, dromerige, soms hypnotiserende, filmische muziek. De eerste tonen die ze inzette deden me denken aan Tubular Bells van Mike Oldfield. De naam Fall∼ is goed gekozen, want deze sfeervolle klanken doen het goed dit jaargetijde, de herfst. Ze zit lekker in haar eigen wereldje en gaat helemaal op in haar muziek. Soms zie je haar meetellen op de maat of driftig tussen de nummers aan allerlei knopjes draaien of drukken. Met haar blote voeten bedient ze de pedalen op de grond waarmee ze heerlijke bastonen de zaal in stuurt. Helaas bereikt ze niet iedereen in de zaal, want ook hier in de Azijnfabriek heerst The Dutch Disease.

Deze slideshow vereist JavaScript.

An Adverse Copy
Twee mannen op gitaar en bas, met een vrouwelijke drummer. Allen in het zwart gekleed. Je kunt zien dat de bandleden al de nodige podiumervaring hebben opgedaan en zoeken elkaar op het podium dan ook regelmatig op. Ze hebben er zichtbaar plezier in. De invloeden van een als band Triggerfinger zijn merkbaar, maar om de blues nog wat meer te laten rocken mag het geheel wat mij betreft nog wat rauwer. Ook horen we Loek Maas af en toe met een kopstem de hoogte in gaan. Mede dankzij de drummer wordt het een swingend geheel met haar opzwepende drum riffs. En dan, altijd spannend, wordt er opgeroepen tot een sing-a-long. Maar er waren gelukkig toch best wel wat mensen die meededen. Al deden ze later in het nummer waar dat stuk terugkwam niet meer mee.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Nocturnal Waters
Wave Rock is behalve een fraaie rotsformatie in Australië in de vorm van een golf, wat mij betreft ook een nieuw muziekgenre. Nocturnal Waters rockt er zo nu en dan stevig op los, maar doet ook vaak denken aan het betere New Wave werk uit de jaren tachtig van bijvoorbeeld Siouxsie And The Banshees. Het is verstandig geweest om deze band als laatste te programmeren, want de bandnaam doet vermoeden dat ze ’s nachts op hun best zijn. Je ziet zangeres Amanda ook steeds meer los komen gedurende het optreden.

Bijzonder ook aan Nocturnal Waters is ook dat er twee bassisten in spelen. Daardoor krijgt het geheel nog meer die wave sound. Bassist Jarno Doggen bespeelt tijdens een nummer een kleine keyboard, maar het klaarzetten van dat apparaat neemt best veel tijd in beslag waardoor het tempo er een beetje uitgehaald wordt. Zangeres Amanda is niet altijd goed te horen en daardoor zijn de meeste teksten aan me voorbij gegaan. Haar klank past wel mooi in het geheel, maar mag in volume misschien iets hoger. Maar deze band is een groeibriljant met veel potentie en originele composities. Als het aan mij had gelegen was deze band zeker doorgegaan. Maar de jury beslist helaas anders en nu is het hopen op één van de twee wildcards.


Lees ook het interview dat KLANKGAT had met Nocturnal Waters’ zangeres Amanda Winnemuller
Holsaby en An Adverse Copy zien we terug in de halve finale 27 oktober in World Skate Center of 10 november in P79.
Foto’s: Casper Menting www.filmingdesigner.nl