Bettie Serveert

Oude liefde roest niet: Bettie Serveert in Tuinsessies

Museumtuin in Den Bosch is een prima plek voor herinneringen

De kaartjes voor Bettie Serveert in de Tuinsessies waren in no time weg, foetsie, uitverkocht. Gelukkig brachten de versoepelingen wat meer ruimte in de ticketverkoop en kon KLANKGAT vrijdagavond 30 juli erbij zijn.

Bettie Serveert

Bettie Serveert
Bettie Serveert / Peter Visser en Carol van Dyk

Muziek ontroert, muziek raakt mensen, muziek roept herinneringen op. Maar kan muziek het weer bezweren? De elementen besturen?
Het heeft er alle schijn van deze vrijdag, want pas als de laatste klanken wegsterven van Bettie Serveert ’s toegift, en het hartelijke applaus is verstomd, barst de regenbui los die al een tijd op dit moment heeft gewacht. Hiermee een eind makend aan een intiem zomeravondconcert.

Wat we het uur ervoor gezien en gehoord hebben, biedt niet echt een staalkaart van Betties oeuvre. Van Palomine, de plaat waarmee ze in 1992 debuteert, worden vier nummers gespeeld, hiermee een soort van geraamte vormend voor dit optreden. Eén van die nummers is set opener Brain -Tag, wat vanavond voor het eerst in twaalf jaar weer gespeeld wordt.

Het geraamte wordt verder aangekleed met een brede, soms verrassende keuze van eigen en gecoverde muziek. Ray Ray Rain, van de tweede plaat Lamprey, wordt opgevolgd door een cover van Liz Phair. Een Amerikaanse zangeres en liedjessmid die Bettie Serveert via haar platenmaatschappij heeft keren kennen. Bettie, in deze incarnatie, bestaande uit Carol van Dyk, zang en gitaar, en Peter Visser, gitaar en kwinkslagen.

Bettie Serveert
Carol van Dyk

Het daarop volgend nummer is wat meer jazzy. Het is van Chitlin Fooks, een band die Carol vormt samen met Pascal Deweze van het Vlaamse Metal Molly. Verrassend hierna is de cover van the Cure’s Just Like Heaven. Anders dan het origineel maar raak gekozen en gespeeld.
Het bekende Fifty Ways To Leave Your Lover van Paul Simon voelt wat onbeholpen aan. Met name het karakteristieke drumintro- en doorlopende riff vormt een belangrijk element van het origineel en worden hier gemist.

Under The Surface, ook van Betties eerste plaat en het laatste nummer van de set, wordt dankbaar opgedragen aan de oprichter van de Bettie Serveert- fanclub. Opvallend aan de eigen nummers is, is dat ze korter zijn dan op plaat. Makkelijk te verklaren is het wel, de gitaarsolo’s die wel op plaat staan zouden in deze semi- akoestische setting behoorlijk uit de toon vallen.
Na een kort wikken en wegen komen Carol en Peter nog terug voor een toegift, een nummer van de Velvet Underground. Niet vreemd, als je bedenkt dat Bettie in 1997 een tribute-tour heeft gedaan ter ere van V.U.

En vervolgens dwingt de regen ons, de museumtuin te verlaten en ons heil binnen te zoeken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik ben blij dat Tuinsessies in tweede instantie gekozen heeft voor meer publiekscapaciteit. Dit gaf mij de kans om ook een kaartje te bemachtigen, want je weet, oude liefde roest niet. Dit geldt zeker voor de muziek van Bettie Serveert. Eigengereid, met een uniek stemgeluid, weet ze ook in deze kleine opzet haar muziek goed voor het voetlicht te brengen.


Fotografie: Sandra Leijtens Photography

Lamprey

Palomine

Lucas Hamming

Lucas Hamming speelt de tuinsessie plat

Goede gitaarsolo's, persoonlijke verhalen en intieme momenten vullen de vrijdag avond

Afgelopen vrijdag, op de tweede avond van de tuinsessies, neemt de 27-jarige Lucas Hamming de Paleistuin van het Noordbrabants Museum over. Normaliter wordt hij begeleid door zijn band, vanavond staat hij er helemaal alleen voor. 

Lucas Hamming Tuinsessie

Om stipt acht uur ’s avonds pakt de van oorsprong Blaricumse singer-songwriter zijn gitaar. Hij start het optreden direct in met een cover van de befaamde David Bowie. Het nummer Space Oddity heeft hiermee dan ook het startsein van de avond gegeven.

Lucas Hamming
Het gitaar van Lucas Hamming ligt al klaar voor een muzikale avond.

Na een bescheiden applaus van de bezoekers, gaat Hamming het tweede nummer fluitend in. De in afgelopen maart uitgebrachte single Move Like This brengt het publiek dan ook meer in de stemming. Iedereen knikt verlegen mee.

‘Ik gok dat dit overigens mijn laatste optreden van het jaar zal zijn’, grapt Hamming naar het nieuws van de persconferentie eerder op de avond. Het gaat opnieuw slecht met de besmettingen en de kroegen worden weer gesloten. ‘Als muzikant zijnde is er niet echt veel dat er te plannen valt zo’.

De setlist wordt verder afgewerkt naar beneden met onder andere de nummers Mr. Blue Sky, Temporary Remedy en Fake Love Hypocrisy. Over het tweede nummer op deze lijst legt Lucas wat meer uit: ‘Deze tekst heeft alles te maken met de ADHD medicatie die ik jaren lang iedere dag nam. Het zorgde ervoor dat ik meer rust in mijn hoofd had, maar het zorgde ook voor beperkingen. Ik slik ze overigens al een tijd niet meer en het gaat aardig goed. Al hoor ik die fluitende vogels die wij nu op de achtergrond horen wel enorm hard.’

Lucas Hamming
Lucas Hamming in de tuin van het Noordbrabants Museum afgelopen vrijdag.

De akoestische gitaar wordt er bij gepakt en de eerste klanken van het prachtige nummer Don’t You Go klinken door de tuin. ‘Niet doodgaan is enger dan wel doodgaan, want dan gaan er andere mensen dood. Misschien is het dan ook gewoon dat ik mensen niet wil missen. Ik ben bang voor het verdriet van de dood zelf. Niet doodgaan is enger dan wel doodgaan, want dan gaan er andere mensen dood’, luidt Hamming het nummer in.

De uitvoering van het nummer raakt overduidelijk het publiek in de tuin. Terwijl eenieder een verloren geliefden of naasten in het achterhoofd houdt, wordt er zachtjes mee gezongen.

Lucas Hamming
Het publiek luistert met volle aandacht naar het nummer Don’t You Go.

Hamming gaat vervolgens verder zijn single Falling en zijn grootste hit Never Let You Down.

Terwijl er al bijna een uur op de klok voorbijgegaan is, zit de stemming er bij het publiek en Hamming alleen maar goed in. ‘Ik ging vroeger samen met mijn beste vriend op vakantie en zong dan uiteraard liedjes aan het strand, om meiden te versieren. En dit ene nummer, is denk ik helemaal geruïneerd door hoe vaak het wel niet gecoverd en gespeeld is. Maar juist daarom speel ik hem juist nu, want hij kwam laast voorbij op de shuffle. En toen besefte ik het me pas wat voor goed nummer dit wel niet is’, legt Hamming uit. Hij begint dan ook, met hoe kan het ook anders, Wonderwall van Oasis te spelen.

Lucas Hamming
De persoonlijke verhalen die Hamming vertelt zorgen ervoor dat je hem na het optreden alleen maar beter hebt leren kennen.

Op het moment dat er geen muziek meer door de speakers mag klinken, gaat Hamming volledig akoestisch verder. De avond wordt dan ook afgesloten op een intieme manier waar persoonlijke herinneringen worden gedeeld en muziek die daaraan synoniem staan gespeeld. Een passend einde van een geslaagde avond.

Wie is Lucas Hamming?

Lucas Boudewijn Hamming is een 27-jarige singer-songwriter, acteur, musicalacteur en rockartiest uit Blaricum. Na dat hij afstudeerde aan het Conservatorium van Amsterdam, werd hij landelijk bekend door zijn deelname aan De beste singer-songwriter van Nederland. Hierna nam zijn muzikale carrière de loop door onder in 2014 uitgeroepen te worden tot 3FM Serious Talent en in 2016 het anthem te maken voor 3FM Serious Request, “Are You with Me”


Met dank aan Sandra Leijtens Photography

On The House

Bakkes, Deposit en RagePyre zijn On The House

Hardcorepunk vaste hap op de vrijdagavonden

In deze tijden van pakjes, boompjes en muzieklijstjes is het tof dat Willem Twee poppodium een On The House avond programmeert met louter hardcore. Drie bands staan vrijdag 7 december op het programma, waarvan Bakkes het spits mocht afbijten.

Bakkes

On The House
Bakkes

Het startschot van On The House wordt gegeven met de partypoppers van een groep vrienden en fans die vanuit Tilburg met Bakkes zijn mee gekomen. Van dik hout zaagt men Bakkes met goeie recht toe recht aan hardcore. Vergezeld van een dikke knipoog (Bier Halen) en een boodschap (nie lullen maar doen) laten de dame en heren veel ervaring en plezier zien. Tilburg Hardcore leeft!

Bandleden
bas: Bianca van Iersel
drums: Serge Smolders
gitaar: Remco Geers
gitaar: David Naeyé
zang: Gijs Kramer

Deposit

On The House
Deposit

Na een wat rommelige soundcheck is Deposit aan de beurt. Vanaf tel 1 vertrekt de band met een bloedvaart en heeft de zanger het podium van de Kleine Zaal verlaten om in de pit z’n energie kwijt te kunnen. Naarmate deze On The House set vordert, wordt Deposit regelmatig geplaagd door technisch ongemak. Dat de zang daardoor niet altijd even helder te horen is, maakt deze jonge honden geen ene reet uit. Hun variant van hardcore lijkt wat invloeden van klassieke thrash te hebben en hun geluid komt wat over als Dirty Rotten Imbeciles (D.R.I.) ten tijde van Crossover.

Bandleden
Mark van Gelderen (zanger)
Martijn Lievense (gitaar)
Erik Jeroense (bass)
Dieter Kieft (drums)

RagePyre

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aan RagePyre de eer om deze On The House avond af te sluiten. Het is mijn kleine persoonlijke mening dat trio’s strakker spelen dan bands die uit meer muzikanten bestaan, simpelweg omdat foutjes eerder opvallen. De verwachtingen zijn dan ook een tikje gespannen, toen RagePyre aftikt om te gaan. En het is waar, technisch valt er weinig op af te dingen. Een strak spelende drummer met creatieve ideeën, strakke gitaarpartijen en een strakke bassist.

Het beeld klopt, het geluid klopt. Hoe het dan komt dat ze de zaal niet meekrijgen? Dat is mij een raadsel. Misschien zijn het de songteksten – het herhalen van een songtitel als tekst spreekt niet echt tot de verbeelding. Wellicht dat mijn kwartje ten aanzien van RagePyre nog een keertje valt, deze avond heeft wat mij betreft een beter einde mogen krijgen. Volgende keer beter.
EP: Don’t Touch Me

Bandleden
Rollo Bartollo – Lead Vocals&Bass
Hans van Och – Drums&Vocals
Janoes van Hout – Guitar&Vocals


Willem Twee’s On the House staat voor Iedere vrijdagavond gratis entree in de Kleine Zaal van Willem Twee Poppodium. Programmeurs van On The House zijn Pascale Paanakker en Rob van der Ham aka Robbie Rebel.
Fotografie: Sandra Leijtens – Sandra Leijtens Photography