Eindelijk kan het zoeken in mijn mailbox naar concertkaartjes die ik toch zeker, toch, of niet, oh ja toch, lang geleden heb gekocht, maar waarvan het optreden zelf niet doorging, stoppen. Temple Fang is voor mij de laatste in een rij uitgestelde optredens, en één waar ik reikhalzend naar uit heb gekeken. ENMA beleeft zijn vuurdoop met eerste live-optreden.

Een eerste kennismaking, op een festival in de Willem Twee een aantal jaren geleden, smaakte naar meer. In de tussentijd echter werd er van drummer gewisseld, en ook maar gelijk een heel nieuw repertoire op touw gezet. Deze nieuwe nummers belandden op hun eerste plaat voor Electric Spark, en beluistering daarvan deed verlangen naar meer.

ENMA

Opener deze vrijdag is de band ENMA, ook uit de Spark- stal. Ik heb hier helaas niet de hele set van kunnen zien, dus een echt oordeel kan ik er niet over vellen. Wat ik heb gehoord, klinkt nog wat stroef en zoekend, en de zang vind ik niet erg sterk, maar met in je achterhoofd dat dit hun eerste live-optreden is, lijkt me dit een groeibriljantje dat nog maar net z’n koppie boven de aarde uitsteekt. Muzikaal is het afwisselend genoeg, dus met wat meer live-ervaring moet het met ENMA vast goed komen.

Temple Fang

Er liggen natuurlijk een aantal factoren er aan ten grondslag, of een band in een bepaalde zaal geprogrammeerd wordt. Factoren die de leek, waar ik mezelf toe reken, vaak niet kennen. Dit gezegd hebbende, stel ik mij zo voor dat, als de kaartjes niet al ruim anderhalf jaar geleden in de verkoop waren gegaan, Temple Fang misschien niet in de Willem Twee had gestaan. Want na het weer opengaan van de wereld na covid, is de band een ware zegetocht langs zalen en festivals begonnen.

En zeker niet de minste festivals, zoals een Roadburn en Sonic Whip, festivals die bij de kenners van onder andere het stonergenre, en vernieuwende muziek in het algemeen, erg goed bekend staan. De Willem Twee had zomaar eens te klein geweest kunnen zijn…

Maar ‘be that as it may’, Temple Fang stáát er, ruim anderhalf jaar na de eerste aankondiging, en de reputatie die ze in den lande opgebouwd hebben, maken ze meer dan waar!
Met het grootste gemak nemen ze je mee op een reis, waarbij je je vanaf de eerste noten niet verveelt, en als de laatste klanken wegsterven vraag je je af, wat er nu eigenlijk gebeurd is. In elk nummer wordt enorm knap gespeeld met dynamiek, melodieën, akkoorden en solo’s.

De noemer ‘stoner’ voldoet niet voor wat hier wordt neergezet. Ik hoor invloeden uit de progrock, en symphonische invloeden. De twee zanger-gitaristen hebben een prominente rol in het totaalgeluid, maar zonder een goede basis van bas en drums kun je niets bouwen, en dat is hier ook prima in orde!

Als ongeveer halverwege de set een nummer wordt opgedragen aan Johan Broeder, oprichter en ziener van het Electric Spark-label, heb ik het idee dat dit het slechtste nummer van de avond moet zijn. Maar op één of andere manier valt, na een paar maten en een andere klankkleur, alles weer terug op z’n plek en wordt er weer doorgebouwd aan weer een meeslepend nummer, in een ijzersterke set. Wonderbaarlijk, en getuigend van een bijzondere muzikaliteit. Wat een plezier om hier naar Temple Fang geluisterd te hebben!

Fotografie: Mickey Obo