De Belgische band Dixie Rose is (nog) niet zo bekend hier in den lande dus dat is altijd spannend. Maar tijdens de soundcheck blijkt al snel dat The Blue Room Sessions een zestal fantastisch spelende muzikanten op het podium heeft staan. Daarnaast zijn ze ook nog eens aardig en ongedwongen. Alle ingrediënten voor een goed concert.
Dixie Rose
Dixie Rose bestaat uit zangeres Anniek Raedschelders, gitarist en geliefde Dag Luyten, Kevin Bloemen op gitaar, Toon Meuris op toetsen en accordeon, Nico Camps (drums) en Rico Hagemeijer (bassist). De verrassend goed zingende Raedschelders vertelt tussendoor over de achtergrond van de nummers die veelal zijn geschreven samen met Luyten. Een beetje googlen leert dat Anniek in het dagelijks leven ook nog grafisch ontwerper is.
Dixie Rose start met Small Town, refererend aan woonplaats Bree in Belgisch Limburg, gevolgd door Mr. Morgan, met mooi pianospel van Meuris. Good Man’s Misses heeft wat weg van Wayfaring Stranger. Opvallend goed hierbij klinkt de Bo-El gitaar van Bloemen, die naar eigen zeggen een metal-achtergrond heeft.
Aunt Mary Lou wordt weer ingeleid door een waargebeurd verhaal van Raedschelders’ tante die na haar vlucht naar Amsterdam via allerlei obstakels toch nog goed terecht kwam. Don’t you worry Babe, ontstond naar aanleiding van de scheiding van de vader van haar destijds driejarige dochter. Mooi nummer met op alle fronten weer prima begeleiding van band.
Het duo schreef onlangs een song voor een collega. ‘Eigenlijk mag het niet’ maar wij hebben vanavond de primeur van hun éigen versie van Country Soul. Het klinkt veelbelovend. Dus ook zelf blijven spelen als je het mij vraagt, Dan een sereen nummer Once More, hun allereerste, met Raedschelders geconcentreerd spelend op een klein geel ‘pianootje’. Je kunt een speld horen vallen. Na de ingetogen ballad Lonely gaat de band over op twee fantastisch uitgevoerde covers; Flying Blind van Ilse de Lange en Why Not Me van The Judds. Mooi tweestemmig gezongen met Kevin Bloemen.
Dat de moeder van Raedschelders ongeschonden uit een Corona coma kwam mag een wonder heten. Deze emotionele tijd is gelukkig achter de rug en resulteerde in een ontroerende song For Mom, die door Anniek, gezeten op de kruk, wordt gezongen en die enkele van onze gasten, hoorde ik achteraf, tot tranen toe roert.
Dan wordt Ad van der Laan tijdelijk geïntroduceerd als zevende Dixie Rose bandlid. Hij bespeelt zeer verdienstelijk de dobro tijdens Wild Heart. We krijgen hierna nóg een primeur met het aanstekelijk klinkende Eyes Of Mary Jane, waarbij Monique en ik gelijktijdig een ‘Bad Moon Rising openbaring” krijgen. Na Wading The Water, met Meuris indrukwekkend op de accordeon, mag het publiek meezingen met Ladida, wat nog resteert uit het repertoire van het zojuist gestopte akoestische duo Dag Anniek.
Na een enthousiast applaus volgt de toegift die nog lang naklinkt ….Let The Music Play. En dat deden ze. En dát nog wel twee keer, want een half uurtje later begint de band weer energiek en even enthousiast aan het tweede optreden. Hulde.
Ik citeer Ad van der Laan na afloop … Het viel me 300% mee, wat een band!!
Foto’s van Monique Nuijten en Wies Luijtelaar
Setlist: Small Town, Good Man’s Misses, Aunt MaryLou, Don’t you worry Babe, Country Soul , Once More, Lonely, Flying Blind, Why Not Me, For Mom, Wild Heart, Eyes Of Mary Jane, Wading The Water, Ladida, Let The Music Play