Idles en Brexit staan op gespannen voet met elkaar. De crisis in het Verenigd Koninkrijk, ontstaan door Brexit, is echter ook een goede voedingsbodem voor maatschappijkritische bands zoals Idles.
Brexit
Het Verenigd Koninkrijk mag dan in een crisis verkeren door Brexit, de keerzijde is wel dat er nu vernieuwde aandacht is voor de boze arbeiderspunk die het jaren ’70 zo goed deed aan de overkant van de Noordzee. Waren het destijds Sex Pistols, Clash of Exploited, schitteren nu geweldige bands als Shame, Savages en het heftige Idles dat hun tour vanavond in de Jack Daniels tent afsluit.
Waar zien we dat nog? Een band die zijn eigen soundcheck doet? Idles lijkt ermee te willen zeggen, wij maken het liefst onze eigen handen vuil. De mannen van Idles hebben er ook zichtbaar plezier in. Ze zetten allerlei foute nummers in ( Bon Jovi, Whitney Houston) en houden vrolijk de gemoederen in de tent bezig dat in spanning wacht op de storm die komen gaat.
De tent loopt niet snel vol, maar uit gesprekken valt op dat de meesten vooral aangetrokken zijn door de reputatie die Idles in heel korte tijd heeft opgebouwd. Afgelopen maand hebben ze zowel het kleine Helling in Utrecht als het grote Doornroosje in Nijmegen omver geblazen en de verwachtingen voor vanavond zijn dan ook niet anders.
Kakofonisch volume
Als de bandleden van Idles dan eindelijk hun instrumenten oppakken en zanger Joe Talbot de eerste woorden schreeuwt, komt er geen storm maar is het gelijk een razende punk-orkaan die de Jack Daniels tent uit zijn haringen lijkt te trekken. Het publiek gaat ook meteen uit zijn plaat op nummers als Never fight a man with a perm, Samaritans en uitsmijter Danny Nedelko .
Het mosht en crowdsurt raak terwijl de bandleden maffe dansjes doen en al vanaf het eerste nummer over het hek klimmen om zich ertussen te begeven terwijl ze met hun kakofonisch volume ieders trommelvliezen op de proef stellen.
Idles ademt punk uit al zijn poriën en laat dat de hele set blijken. Zeker als Joe een moment tussen de nummers liever benut om de aanwezige fotografen uit te kafferen dan om bij te komen. Later pakken ze wel hun rust tussendoor, maar ook dan praat de zanger aan één stuk over de tour, zijn gezin, het leven waarin we nu verkeren en doet dat op een haast vertederende manier om vervolgens weer te ontaarden in die stampende, woedende working class hero die zich ergert aan alle huidige irritaties en politieke vraagstukken.
De hoge verwachtingen van Idles worden helemaal waargemaakt. Soms nog iets over de top als de gitaristen hun snaren schuren over het hekwerk en het hele podium chaotisch overkomt (zeker als de leden van supportgroep Life het podium betreden en mee gaan doen). Maar het zichtbare genot op de gelaten van zowel band als publiek doen vermoeden dat je dit niet had mogen missen. Whiskeymerk Jack Daniels mag in zijn handen wrijven dat het vanavond zijn naam mag verbinden aan één van de werkelijke muzikale hoogtepunten van dit jaar,