Clint Eastbird release EP ‘Everything In This Neighbourhood’ in Plein, Den Bosch. Genre: Indiepop, Alternatief
Plein 79 stond zaterdag 23 september echt helemaal vol. De band kwam op en er was meteen veel gejuich. Met een dromerige arpeggio op gitaar werd een sfeer geschept. De band bestaat uit een drummer, bassist, gitarist, toetsenist en zanger/frontman Djurre van Dijck. Er stond een gitaar voor hem klaar. Er was nog geen zang in het nummer, maar je zag Djurre opgaan in de muziek. Daarin merkte je gemeendheid en dat zie ik graag terug in muziek.

Muzikaal sterk
Gedurende de eerste nummers valt het me meteen op dat de drummer, Liam Gruijters, onwijs goed is. De drumstijl bevat erg veel fills, variërend van korte supersnelle sneaky tikjes met veel hi-hats tot luidere fills en opbouw met de tonnen, alles continu strak. ‘Thanks jullie zijn nu al fucking master.. nu wij nog.’ Zegt Djurre door de microfoon na een enthousiast applaus te hebben ontvangen.

Djurre pakt zijn gitaar en neemt de akkoorden over, waardoor de gitarist een lekkere solo kan spelen. De drummer werkt ondertussen aan een opbouw waarin de gitaar meegaat. Het wordt steeds verder opgebouwd en krijgt een soort psychedelische vibe, terwijl het tempo versnelt en met een goeie eindknal komt het nummer ten einde. Het publiek is hier duidelijk enthousiast over, te merken aan het luide applaus en gejuich. Terecht want muzikaal is de band duidelijk sterk.

Stage death
Omstemmen kan wel eens voor een zogenaamde ‘stage death’ zorgen, waarbij een band door een te lange stilte de aandacht van het publiek verliest. Dit wordt goed voorkomen doordat de toetsenist sfeer blijft behouden door rustig wat noten te spelen. Dit getuigt van veel ervaring in optredens en goed voorbereid zijn. Er wordt een kort praatje gehouden, waaruit blijkt dat er hard is toegewerkt naar dit moment.

Tijdens het nummer Long Ago valt het me op hoe strak de gitaar gebruikt wordt. Arpeggio’s in verschillende grepen vullen een groot deel van het nummer. De afwezigheid van de gitaar in delen van het nummer, versterken de momenten met gitaar. Ook tijdens andere nummers weet de gitarist precies wanneer hij welk geluid wil hebben en welke manier van aanslaan hij daarbij gebruikt.

Djurre vertelt dat het volgende nummer Come On hem dierbaar is, waardoor de aandacht van het publiek weer wat intensiever is en enthousiast reageert. Het nummer ‘This Times’ deed me door de zang denken aan een sixties sound, maar de instrumenten gaven er een hedendaagse twist aan. Er volgt een psychedelische, elektronische opbouw en Djurre beweegt op zijn eigen manier over het podium. Het is een interessante twist die aandacht vasthoudt.

Toegift
Als hij het podium af springt en zich met vaart door het publiek wurmt, wordt deze aandacht versterkt. Hij verlaat de zaal door een deur achter het podium en de band maakt er een eind aan en verlaat ook de zaal. De zaal joelt om een toegift met de klassieke ‘we want more’. Onder geapplaudisseer komt de band terug. Iedereen wordt bedankt door Djurre, in het bijzonder de mensen die aan de EP hebben meegewerkt.

De laatste twee nummers zijn in mijn ogen de meest feestelijke. Na het eerste nummer volgde weer een vette psychedelische opbouw die overliep in het laatste nummer Ships. Hierbij merkte je dat alle laatste energie eruit werd gegooid, vooral in de expressie van de zang. Gaaf eind.

In de zaal hangt veel liefde, respect en bewondering. Veel mensen gaan langs de merchandise, waar de kersverse EP te koop is, voor elk bedrag dat de fan ervoor wil geven. De bandleden mengen zich tussen het publiek en signeren de EP’s. Ik ben zeer verrast door niet alleen het muzikale niveau van de band, maar ook de professionele aanpak. Het is zeker niet de laatste keer dat ik ze live gezien heb. Van Clint Eastbird ga je nog meer horen.

Foto’s: Aya Dupont